10
Eten wat de pot schaft:
draadjesvlees
Samen eten en kletsen
met marmita
Familiefavoriet:
klassieke Javaanse kippensoep
Als medewerker verkoop Monique Blankensteijn draadjesvlees eet, is ze weer even
dat meisje van 12. Uit logeren bij opa en oma. Caissière Siska Musters heeft dat met
macaroni carbonara. Als ze dat klaarmaakt, ziet ze haar goede vriendin voor zich.
Vijf collega's vertellen over hun 'klassiekers', gerechten die voor altijd verbonden zijn
met dat speciale moment, of die bijzondere persoon.
Aha 23
Culinaire
herinneringen
"Van mijn achtste tot mijn vijftiende was
ik elke vakantie bij mijn opa en oma.
Mijn tweelingzus ging niet mee, die bleef
liever thuis, maar ik vond het er gewel
dig. Juist om de gewone dingen die we
deden: meehelpen met ramen lappen,
samen met oma gordijntjes haken en
dassen breien of timmeren met mijn
opa, die alles kon maken van hout.
Knus, dat was het. Mijn oma met haar
bloemetjesschort om, De Muzikale
Fruitmand op de radio. En 's avonds
met de koektrommel op schoot voor de
televisie. Ik moest wel eten wat de pot
schafte, dus ook draadjesvlees. Gruwelijk
vond ik het om te zien hoe ze dan die
stukjes vet naar binnen slurpten, boven
dien smakte mijn opa heel erg. Toen ik
op mijn 22e ging samenwonen en mijn
toenmalige partner me vroeg of ik
draadjesvlees kon maken, moest ik
dus wel even slikken. Ik zag het tafereel
uit mijn jeugd weer voor me, haha!
Maar ik heb het gedaan en het smaakte
meteen erg goed. Sindsdien kook ik het
regelmatig. Op zondagochtend heb ik
tijd genoeg om het vlees te laten garen
en dan ruikt het huis ook meteen zo
lekker. Iedereen die binnenkomt merkt
dat op. Ik heb twee jongens, een van 14
en een van 18, en die zijn dol op dit
vlees. Gecombineerd met rodekool en
aardappels, of met friet als een patatje
stoofvlees. De vettige stukjes schuif ik
nog altijd opzij, ook dat is niet veranderd.
Naam: Monique Blankensteijn (44)
Functie: medewerker verkoop
Locatie: AH 1663 Den Dolder
Naam: Adil Hajji (29)
Functie: bezorger
Locatie: AH Online Breda
"Negen jaar was ik, toen ik met mijn
familie verhuisde van Java in Indonesië
naar Nederland. Uit die tijd heb ik dus
niet veel herinneringen. Wel weet ik
dat we het niet heel breed hadden in
Indonesië; je was al blij dat er iets op
tafel kwam. In Nederland heb ik leren
koken van mijn moeder. Op mijn vijf
tiende stond ik al achter het fornuis.
Net als mijn broers en zussen. Of ik dat
leuk vond? Zeker, maar dat werd je niet
gevraagd hoor. Je moest gewoon. Mijn
vrouw Lidy en dochters Denise en
Naam: Benny Pereira (62)
Functie: allrounder
Locatie: Distributiecentrum Tilburg
Leonie zijn er in elk geval blij mee, want
door de lessen van mijn moeder heb ik
ze allerlei lekkere Indische gerechten
voor kunnen zetten. Nasi kuning, bijvoor
beeld. Of gadogado, verse groenten,
gekookt ei, pindasaus, kroepoek en witte
rijst. Zo lekker als ze het in Indonesië
maken, lukt het me niet. Daar groeien de
groenten onder de zon, hier komen ze uit
de kas, en dat proef je. Maar ik kom in de
buurt. Onze dochters zijn het huis uit, als
ze op bezoek komen maak ik graag soto
voor ze klaar. Dat is de familiefavoriet.
Een maaltijdsoep, met kip, rijst, gemeng
de groenten, ei en selderij, overgoten met
warme kippenbouillon. Veel dichter bij
Java kun je in Nederland niet komen."
"Het recept is van mijn moeder. Ik heb
het langst thuis gewoond, dus heb ik
goed kunnen zien hoe ze dit gerecht
maakte. Marmita heet het, een traditio
nele Marokkaanse stoofpot met aard
appelen, vlees, bouillon en groente. Twee
keer per week aten we dat wel. Met
sperziebonen vind ik dit het lekkerst,
maar het kan ook met wortelen, erwten,
broccoli of bloemkool. Ik voeg ook altijd
koriander en peterselie toe. Eén nadeel,
het duurt lang om het te maken. Je
gebuikt bij voorkeur lamsschouder of
lamsbout en dat moet minstens drie
uur op het fornuis; hoe ouder het vlees,
hoe langer het duurt. Ik ben meestal
pas tegen elf uur 's avonds terug van
mijn werk, daarom maak ik het zelf
alleen op zondag. Niet vaak trouwens,
want ik woon alleen en dit is echt iets
voor een groter gezelschap. En restjes
opwarmen, daar houd ik niet van. Ik eet
het liefst iets wat net is klaargemaakt.
Nee, dit gerecht hoort voor mij echt
bij ons gezin. Mijn ouders wonen
afwisselend in Marokko en
Rotterdam. Als zij weer in
Nederland zijn, komen we vaak
bij elkaar om samen te eten en bij
te kletsen. Als dan de marmita op tafel
staat, is het weer als vroeger, met mijn
ouders en broers en zussen. Dan voel
ik me weer die tiener van toen."
