De Familie
Olympische droom wordt werkelijkheid
10
In een bedjak
naar het filiaal
Dove AH-zwemster naar Bulgarije
Kampioen
Liplezen
Om de hoek bij de Albro-bakkerij-
en in Zwanenburg woont Lies
Vork, of zoals ze haar bij Albro noe
men: moeder Vork. ('Van de vorige
directeur Teun Winkel mochten ze
me zo niet noemen. Die zei altijd:
'Het is mevrouw Vork.' Ik vind het
niet erg, hoor. Tenslotte ben ik ook
een beetje hun moeder') Een paar
dagen in de week voorziet zij de
bakkers van broodjes in de kanti
ne. 'En dat al tien jaar lang', zegt
ze. 'Op het fietsje. Als je dan aan
komt rijden en je ruikt die verse
broodlucht. Heerlijk.' Lies Vork
verzorgt er ook de lunch voor haar
familieleden. Schoonzuster Radika
Motiram, haar dochter Sharda Mo-
tiram en diens vriend ('Een echte
Albro-liefde') Evert Ensing werken
er allemaal op een andere afdeling.
Radika bij het banket, Sharda bij
inpak en Evert bij het groot brood.
Him smaken verschillen ook.
Evert houdt het bij een volkoren
bolletje met oude kaas, terwijl Ra
dika liever een broodje banaan eet.
Moeder Lies en Sharda zien een
vers, warm croissantje wel zitten.
'Een feest voor het buikje', noemt
Lies het. Dat ze de hele dag tussen
het brood zitten, wil nog niet zeg
gen dat ze thuis geen brood eten.
Evert weet een mooie vergelijking.
'Als je de hele dag geld telt voor je
werk, betekent dat toch ook niet
datje het na je werk vies vindt. Het
spreekwoord zegt het bovendien al:
geld stinkt niet. Dat weet een
De laatste werkdag van mevr.
Burger, inmiddels gepensio
neerd medewerkster van AH-fi-
liaal 1183 in Naaldwijk, is vori
ge maand wel heel bijzonder
verlopen. Ze werd door afde
lingsmanager Boshoven en
supermarktmanager Van Leeu
wen in Javaanse klederdracht
van huis gehaald in een zoge
noemde bedjak, een Indonesi
sche fietstaxi. Mevrouw Burger
is in Nederlands-lndië geboren,
vandaar. 'Ze heeft zich altijd
bijzonder ingezet voor een
goed klantencontact en niets
was haar te veel. Op deze ma
nier wilden we onze waardering
daarvoor uitdrukken', aldus
Boshoven. Wat onwennig en
zeer verrast reed mevrouw
Burger mee terug naar het fili
aal, waar ze werd uitgezwaaid
door haar collega's.
Monica Versluijs (22),
medewerkster van
AH-filiaal 1349 in
Hilversum, is erin
geslaagd zich te plaatsen
voor de Olympische Spelen
voor doven. Tijdens de Ne
derlandse kampioenschap
pen zwemmen voor doven in
Amersfoort zwom ze onlangs
drie gouden en drie zilveren
medailles bij elkaar.
De Olympische Spelen voor doven
zullen eind juli plaatsvinden in het
Bulgaarse Sofia. Daar zal Monica
ons land vertegenwoordigen op de
100 en 200 meter schoolslag en
waarschijnlijk ook op de 100 meter
vlinderslag. 'Al vanaf mijn veer
tiende jaar zwem ik één keer per
week bij een zwemvereniging voor
doven in Zoetermeer, een echte
vriendenclub. Daarnaast ben ik
ook lid van een zwemvereniging in
Hilversum.
De laatste tijd lig ik elke dag in het
zwembad om mijn techniek te ver
beteren. Zo'n tien uur per week.
Verder doe ik ook aan krachttrai
ning', vertelt Monica. In de afgelo
pen jaren heeft ze aan een groot
aantal wedstrijden deelgenomen.
moeilijk te zeggen hoe mijn kansen
liggen. De zwemsters die zich ge
plaatst hebben, kunnen allemaal
erg goed zwemmen. Met een finale
plaats ben ik al dik tevreden. Maar
een plaats bij de eerste drie zou na
tuurlijk fantastisch zijn'.
Monica
Versluijs
'Tussen zwemwedstrijden voor do
ven en niet-doven zit natuurlijk
wel enig verschil. Zo liggen onze tij
den beduidend lager omdat wij in
het zwembad vooral op onze ogen
zijn aangewezen. De scheidsrech
ters werken met handsignalen en
niet met een fluitje. Het is logisch
dat we daarom langzamer uit de
startblokken komen. We moeten
meer op het handelen van de star
ter letten', legt ze uit.
In de afgelopen jaren heeft de snel
le zwemster uit Hilversum al heel
wat prijzen gewonnen.
Zo is ze al meerdere keren Neder
lands kampioen geweest, zowel bij
de junioren als bij de senioren.
Twee jaar geleden heeft Monica bo
vendien twee maal zilver gewon
nen tijdens de Europese kampioen
schappen. En nu doet ze dan mee
aan de Olympische Spelen. 'Het is
In filiaal 1349 kan Monica rekenen
op alle steun van haar collega's. Ze
werkt er bijna vier jaar. 'Niet op
een bepaalde afdeling, daar is ons
filiaal te klein voor. Ik assisteer
mijn collega's en dat is met mijn
handicap goed te doen. Het komt
weieens voor dat een klant mij iets
vraagt. Omdat ik kan liplezen, is
het mogelijk de klant te woord te
staan. Meestal verzoek ik de klant
even iets langzamer te praten, zo
dat ik de vraag beter kan begrijpen.
Mocht ik er niet uitkomen dan
schakel ik mijn collega's in, maar
dat komt zelden voor.' Tot aan de
Olympische Spelen zet Monica
Versluijs echter alles opzij voor een
zo goed mogelijke voorbereiding.
'Daarna zie ik wel weer. Ik zou nog
graag een deeltijdstudie aan de so
ciale academie willen oppakken.
Maar zover is het nog niet, eerst is
het vizier gericht op de Olympische
Spelen'.
In deze serie worden telkens drie of meer
Ahold-medewerkers geportretteerd die tot
dezelfde familie behoren.
Deze maand de familie van Lies Vork
uit Zwanenburg.
ben ze het allemaal best naar hun
zin bij Albro. 'Ik ben er als uitzend
kracht begonnen', zegt Sharda. 'Ik
vond het leuk werk, heb gevraagd
of ik kon blijven. Dat kon. Ik heb nu
al op bijna alle afdelingen gewerkt.'
Als het werk is gedaan, bakt Lies
ze thuis ook nog eens bruin. Moe
der Vork draait haar hand niet om
voor een heerlijke appeltaart of de
al even geliefde Buchtels. 'Ik weet
niet precies hoe je dat schrijft', zegt
ze. 'Het is een Tsjechisch koekje.
Een recept van mijn moeder.' 'En
de pruimentaart', wordt er geroe
pen. 'Ja, de pruimentaart is er ook
met de paplepel ingegoten.'
v.l.n.r.
Sharda,
Evert, Lies
en Radika
kind.' Donderdag is het gebakken
eieren-dag in de kantine van Al
bro. De bakkers bestellen deze een
voudige lekkernij massaal. 'Hal
verwege de trap roepen ze al: twee
met spek', vertelt Sharda. De ei
eren van moeder Vork zijn onover
troffen.
Evert werkt al twintig jaar bij de
Zwanenburgse bakker. Er is heel
wat veranderd. 'Alleen het assorti
ment al', zegt hij. 'Vroeger hadden
we wit, bruin en krentenbrood. Nu
hebben we 56 verschillende soor
ten.' Radika Motiram komt uit
Brits Guyana. Zij is hier nu zeven
jaar, samen met Sharda. 'Ik heb
ook nog in Suriname gewoond', ver
telt ze. 'Daar werkte ik in een cos-
meticawinkel. Dat zou ik hier ook
nog wel eens willen. Bij Etos. Kij
ken hoe dat is.' Maar voorlopig heb-
