Ahold-echtpaar terug van wereldreis
12CollegiaalAHOLD FLITSEN SEPTEMBER 1992
Spaghetti als kerstdiner
De tegenslagen:
Het eten:
De nachten:
De mensen:
De terugkomst:
Veertien maanden heeft het Ahold-echtpaar
Verbree met z'n zelfgebouwde zeilschip 'La Vie'
de grote oceanen bedwongen. Betty Verbree
werkt bij Etos Beauty Case in Utrecht en haar
echtgenoot Gerard is projectleider Winkeltechniek
bij Albert Heijn. Snorkelen in de Caraïbische Zee,
Pinksterfeesten op de Azoren en woelige baren op de
oceaan...
Vaak gaat de oceaan enorm te
keer, maar toch hoor je elk
vreemd geluidje. Je merkt elke
gedragsverandering van het
schip. Bij het wachtlopen kijkje
elk kwartier naar buiten om de
zelfstuurinrichting te controle
ren. En om de horizon af te zoe
ken naar schepen. Je luistert op
de walkman naar je favoriete
muziek. Om energie te bespa
ren lazen we bij het licht van
een zaklantaarn. Na 27 dagen
zagen we 's nachts kleine licht
jes aan de horizon: Grenada.
Het is een ander werelddeel dat
voor je ligt. Je ogen schieten vol
van emotie. In het donker lopen
we tussen enkele rotsen een
baai binnen en gaan voor anker.
We nikken een fles champagne
open en vallen na een paar gla
zen in diepe slaap. Als we wak
ker worden zien we een fantas
tische mooie groene omgeving
met rondom palmbomen en
spierwitte strandjes. Een paar
uur later volgt dan een geweldi
ge ontmoeting met onze familie.
Die hadden dagen naar ons uit
gekeken!'
'De overtocht van de Caribbean
naar de Azoren verliep razend
snel. Voortdurend stond er een
harde wind van 7 a 8 Beaufort.
Op een nacht viel het schip in
een enorm golfdal. Ik stond met
mijn vingers bij het scharnier
van de openstaande toiletdeur.
Die klapte dicht en drie vingers
werden afgekneld. Kostte me
drie nagels. Vijf minuten later
moest ik met mijn bloedende
vingers naar het voordek. De
wind was toegenomen tot
stormkracht en het voorzeil
moest worden gestreken. Enke-
Betty en
Gerard Verbree
bereiden een
zelfgevangen
tonijn
Ze vertrokken op 8 juni 1991.
Het ergste wat hen tijdens de
reis zou kunnen overkomen,
vertelden ze vorig jaar tegen
Flitsen, was met hun boot op
een slapende walvis varen. Dat
is hun bespaard gebleven. Vori
ge maand zetten ze weer voet
aan wal in Nederland, na een
reis die liep van Zuid Engeland,
Spanje, Portugal, Madeira en
de Canarische Eilanden naar de
Caraïben en de Azoren. Gerard
Verbree doet verslag.
'Het eten aan boord was eenvou
dig. We hadden ingeblikt en ge
droogd voedsel bij ons en we
vingen zelf ook veel vis. Onze
watervoorraad was beperkt tot
drie liter per persoon per dag.
We hoopten Kerst te kunnen
vieren in de Caribbean met onze
dochter die uit Nederland zou
overkomen. Maar door enkele
depressies en daarna zes dagen
windstiltes zaten we tijdens de
Kerst nog midden op de oceaan.
Tussen de Canarische eilanden
en de Caribbean. Voor het
kerstmaal hadden we de keus
tussen spaghetti en chili con
came. Van Albert Heijn, ja. Het
werd spaghetti. We moesten ons
bord goed vasthouden, want één
onbewaakt moment en je hele
bord ligt aan de andere kant
van de kajuit. Het was een Kerst
om nooit te vergeten.'
'De langste oversteek duurde 27
dagen. Van de Canarische ei
landen naar de Caribbean. Een
afstand van 3000 mijl, ofwel
5400 kilometer. We sliepen ge
middeld drie uur per nacht.
üe gevaren route
le aspirines moesten daarna de
pijn verzachten. De volgende
dag brak er een belangrijk on
derdeel van de zelfstuurinrich
ting. We moesten nog 1600 mijl.
Ik heb met een handboor nieuwe
gaten in het roestvrijstaal ge
boord en na een aantal uren
zwoegen tijdens zware zeegang
stuurde hij weer perfect. Een
dag voor aankomst bij de Azoren
draaide de wind pal tegen. Onze
geplande aankomst was niet
meer mogelijk. Zware momen
ten zijn dat. Enkele uren voor
dat we zouden binnenlopen viel
de wind weg. In de verte zagen
we de havenlichten al. Wij ver
der op de motor. Honderd meter
voor de haven viel hij uit. De
stroom dreef ons naar de rotsen.
Het was donker. Met mijn zak
lantaarn in mijn mond had ik
mijn handen vrij en ik zag dat de
brandstoftank leeg was. Niet op
tijd bijgevuld. Een uur later
meerden we af. We namen een
borrel, voelden ons gelukkig en
vielen om.'
'De leukste mensen zijn we op
de Azoren tegengekomen. Ieder
een is daar zo gastvrij en vrien
delijk. We hebben er de Spiritu
Sanctu feesten meegemaakt,
die worden gevierd ter ere van
Pinksteren. In alle dorpjes orga
niseren de bewoners gezamen
lijke maaltijden. En overal wer
den wij uitgenodigd mee te eten.
Soms stond er iemand op en be
gon zomaar een lied voor ons te
zingen. Daar werden we nogal
verlegen van. In de ankerbaaien
van het Caraïbisch gebied is het
eerste dat je leert: 'No problem,
maybe tomorrow'. Kleine boot
jes komen langszij en proberen
je bananen en andere handels
waar te verkopen. Daar stonden
we aanvankelijk nogal wantrou
wig tegenover. Maar de mensen
bleken over het algemeen vrien
delijk te zijn. En nieuwsgierig.
Ze wilden weten waar we van
daan kwamen. Eén van die
boat-boys, Johnny, kwam dage
lijks langszij. Als we zeidert- dat
Boat-boy Johnny klieft een kokosnoot voor de Verbrees
we kokosnoten wilden, dan roei
de hij naar de kant, klom in een
palmboom en plukte er een paar
voor ons. De mensen leven erg
eenvoudig, maar zeker niet on
gelukkig.'
werken is een goede levensver
vulling. Tijdens onze reis kre
gen we erg leuke internationale
contacten. Veel schepen maken
zo'n zelfde rondje. Als ik vertel
de dat we na onze reis weer kon
den terugkomen bij Ahold wa
ren ze stomverbaasd. We zijn
Albert Heijn en Etos ook erg
dankbaar dat ons deze moge
lijkheid is geboden. Of we zo'n
reis nog eens gaan maken, we
ten we niet. Voorlopig genieten
we van onze mooie dia's en de
herinneringen die in ons geheu
gen zijn gegrift.'
'Ons huis in Nederland hadden
we verhuurd. Dus direct nadat
we terug waren, moesten we het
weer inrichten. Onze meubels
hadden we opgeslagen bij vrien
den. Het is wel even wennen dat
we weer aan het werk moeten,
maar we hebben er zin in. Want
