Huilend begonnen, lachend
aj
WIM HASSINK VERTREKT NA 50 JAAR BIJ AH:
Elitóën
$agihn 8(
Wim Hassink maakte
16 jaar, samen met Jo
Keizer en Anton
Smout, deel uit van de
organisatie van de jaar
lijkse tochten voor ge
pensioneerden. Een
zelfde periode deed hij
door het land huisbe
zoeken voor het fonds
Bijzondere Voorzie
ningen.
In 1970 werd Hassink ge
vraagd voor het team dat de
Miro (grootschalige waren
huizen) moest opzetten. Na
een jaar van studie en stages
in het buitenland werd hij al
gemeen bedrijfsleider van de
tweede Miro in Maastricht.
„In totaal zijn we met ons ge
zin negen keer verhuisd.
Toen we naar Maastricht gin
gen stond m'n kinderen het
huilen nader dan het lachen.
Of het nou eindelijk een keer
afgelopen kon zijn met dat
verkassen naar nieuwe scho
len en nieuwe vriendjes."
Geknokt
In Maastricht kreeg Hassink
te kampen met een ernstige
ziekte. Een zware operatie en
een herstelperiode van vier
maanden vormden het eind
van zijn zwervend bestaan.
„Ik werd voor meer dan 50%
afgekeurd, maar opgeven was
er voor mij niet bij. Ik heb
een racefiets gekocht, ben
gaan tennissen en heb mezelf
er bovenop geknokt. Een lei
dinggevende functie in een
filiaal kon niet meer, maar
toen ik een baan kon krijgen
bij de afdeling Woningzaken
hapte ik toe. Ik moest in den
lande op zoek naar huizen
voor filiaalkader, onderhield
contact met makelaars en ge
meentelijke instanties. In
plaats van leiding geven
moest ik nu soms bedelen
voor een huis. Maar ook dat
went." Sinds 1983 ressor
teert het werk van Hassink
onder de Dienst Onroerende
Goederen (DOG).
Nostalgie
Op 12 maart is het zover. Dan
neemt Wim Hassink afscheid
van Albert Heijn. „Ik heb een
lijst gemaakt van 120 mensen
die ik in ieder geval graag op
mijn receptie zou zien. Een
beetje nostalgie, natuurlijk.
Vroeger, als ik in het perso-
neelsrestaurant in Zaandam
kwam, kende ik 80%nu mag
ik blij zijn met 20%Ik zou
het daarom zo leuk vinden
om nog een keer een grote
groep oude gezichten terug
te zien."
Met de besteding van zijn
vrije tijd zal Wim Hassink
geen moeite hebben. „Ik zal
veel op m'n racefiets in de
omgeving van mijn woon
plaats Leusden rijden, ik ga
wat vaker tennissen en langer
met de caravan erop uit." En
dan, na een korte stilte: „Ik
ben bang dat ik het werk toch
af en toe wel zal misssen. Na
vijftig jaar weet je haast niet
beter."
De chef van het AH-filiaal in Ommen had gelijk
toen hij vijftig jaar geleden ,een flinke jongen'
vroeg en vervolgens Wim Hassink in dienst nam.
De 14-jarige scholier was bepaald geen Tarzan,
maar een doorzetter was ie wel. Een halve eeuw
later kijkt Hassink terug op zijn loopbaan waarvan
hij het eerste deel moeizaam fietsend aflegde. „Ik
ben mijn carrière huilend begonnen maar ik ga
lachend weg."
Het spiekbriefje moet erbij
als Wim Hassink (64) over
zijn leven bij Albert Heijn
vertelt. De inval van de Duit
sers vormde de directe aan
leiding voor Hassinks loop
baan. „In 1941 woonde ik
met mijn ouders in Ommen.
De Duitsers vonden het no
dig ons schoolgebouw - de
Mulo - te vorderen en daar
door kwamen de leerlingen
op straat. Een paar dagen la
ter hoorde m'n moeder dat
ze bij Albert Heijn een flinke
jongen vroegen. Omdat ze
dat geslenter langs de straat
maar niks vond ging ik erop
af. Ik ben daarna nooit meer
terug naar school gegaan."
Een fotootje uit die tijd laat
een tenger jongetje zien
naast een haast even grote
transportfiets. „Wat heb ik
daarmee geworsteld. Ik
moest de bestelde bood
schappen rondbrengen. Dat
betekende soms tochten van
20 kilometer over allerlei
nauwelijks begaanbare zand
paden. Ook tijdens de toen
echt strenge winters tijdens
de oorlogsjaren. Diverse ke
ren ben ik met fiets en al op
de bevroren karresporen on
deruit gegaan en één keer
zelfs in de sloot beland. Toen
heb ik een flink potje staan
huilen."
Na een militaire diensttijd
van drie jaar, die voor het
grootste deel in Indiè werd
doorgebracht, kon Wim
weer in Ommen aan de slag.
Niet meer als bezorger van
boodschappen maar als
'hoorder', die wekelijks bij de
klanten de bestellingen ging
opnemen. De avonduren
werden voornamelijk be
steed aan het halen van vakdi
ploma's.
Verhuizingen
De promoties kwamen en
ook de daarbij horende ver
huizingen. Een hoogtepunt
noemt Hassink de benoe
ming tot vervangend chef in
de vier noordelijke provin
cies, in '54 gevolgd door de
aanstelling als chef in het fi-
Een weekomzet van 6.000,-
Hassink: "Dat halen we te
genwoordig in een kwartier."
In '64 vertrok Hassink met
zijn gezin naar Amsterdam
om daar een opleiding tot be
drijfsleider in een super
markt te volgen.
In '65 werd Hassink chef van
de supermarkt in Hengelo.
Daar beleefde hij een andere
topper uit zijn carrière. Na
een jaar werd zijn filiaal uit
geroepen tot Kampioen van
Nederland. "We hadden in
dat jaar de grootste omzet
stijging geboekt en dat lever
de me een wisselbeker plus
een 16-daagse reis naar de
Canarische Eilanden op."
liaal Apeldoorn. "Ik moest
daarvoor bij Gerrit Heijn op
kantoor komen. Zijn eerste
vraag was of ik verloofd was,
want een chef zonder toe
komstige vrouw, dat kon
niet. Vervolgens deelde hij
mee dat gestopt werd met de
uitbrengwijk maar dat ik, on
danks die omzetderving van
duizend gulden per week,
moest proberen de omzet op
te trekken van vijf naar zes
mille. Als me dat binnen een
jaar zou lukken zou hij me
persoonlijk komen felicite
ren, beloofde meneer Gerrit.
Binnen vier maanden kon ie
me de hand komen schud
den."
