Acht uur met... een nieuwe AH-
medewerkster
UUR MET
IIm.
Flitsen pagina 9
heeft de bedrijfsleider tever
geefs geprobeerd me te be
reiken maar gelukkig was ik -
toen ik terugkwam - nog niet
te laat."
Haar circa acht weken duren
de opleiding in Bovenkarspel
moet uitlopen op de kwalifi
catie verkoopster 1 vlees
waarmee ze in week 49 in
Hoorn 'echt' aan de slag kan.
Haar mentor, afdelingsmana
ger Slagerij Gerrit Schram,
glimlacht. „Reken maar dat je
er hier al echt tegenaan kunt.
Natuurlijk komt er een hoe
veelheid theorie bij kijken
maar het vleesvak zul je voor
al in de praktijk moeten le
ren."
Blosje van
inspanning
En hoe waar zijn woorden
zijn blijkt als Rolanda amper
een uur na haar entree al
schalen met vinken, burgers
schnitzels en lappen staat te
vullen. Met een blosje van in
spanning („en ook wel wat
van de zenuwen") neemt ze
het eerste complimentje van
Gerrit in ontvangst. Een
goedkeurend knikje heeft ze
dan al geïncasseerd als ze,
voor ze aan die klus begint,
vraagt of ze haar handen mag
wassen.
Veel tijd om nieuwe indruk
ken te verwerken heeft Ro
landa (gek op koken, lezen,
ballet en tennis) niet. In de
Gerrit Schram jkijkt orer cle schouder ran Rolanda mee
Om vijf uur zijn de katenvinken en de voorgebra
den cordons bleus uitverkocht. Een haast symbo
lisch einde van de eerste werkdag van Rolanda de
Vries, 's Morgens heeft ze - als eerste praktijkerva
ring - deze vleesgerechten met nog wat aarzelende
handen in de vitrine uitgestald. „Denk erom, dak
pansgewijs en wel zo dat het eerste exemplaar in al
zijn heerlijkheid de klant toelacht", heeft afde
lingsmanager Slagerij Gerrit Schram haar opgedra
gen. Nu, ruim zeven uur, twintig keer handen
schudden, twee videofilms en twee instructieboe
ken later, tolt het wat in Rolanda's hoofd. Toch,
breeduit lachend: „Het is wel veel, hè, zo'n eerste
dag, maar leuk vond ik het wel."
Rolanda de Vries helpt haar
eerste klanten.
kantine krijgt ze achtereen
volgens het AH-journaal en
de video 'Welkom bij AH' te
zien. Verder is er de 'och
tendwijding' geweest door
Gerrit Schram (vorige week
Maandagmorgen, kwart voor
negen. In de kantine van het
AH-filiaal Bovenkarspel
maakt Rolanda de Vries, in
modieus zwart broekpak,
kennis met 20 van haar 60
toekomstige collega's. Ze is
25 jaar geleden in Australië
geboren, op driejarige leef
tijd met haar ouders naar Ne
derland gekomen en heeft
sinds haar LHNO-opleiding
in diverse winkels gewerkt.
Het laatst in een contactlen-
zenzaak „Maar daar moest ik
zonder enige kennis van za
ken mensen advies geven en
dat zag ik niet zitten."
Via het arbeidsbureau sollici
teerde Rolanda bij Albert
Heijn, waar voor het in de
cember in Hoorn te openen
filiaalmedewerkers nodig
waren. „Ik vind dat ik erg heb
geboft. Mijn aanmeldingsfor-
Sparen voor een
reis
Sofinummer, werknemers
verklaring, ziekenfonds, on
gevallenverzekering, uitbeta
len van salaris, huisregels.
Gelukkig is er veel over te
lezen in het boekje dat Rolan
da kan meenemen. Even ont
staat er onduidelijkheid over
het aantal uren dat ze per vier
weken zal werken. Als full
timer is haar 152 uur voorge
steld maar later op de dag
blijkt dat het er toch 160 zul
len zijn. „Gelukkig maar want
ik wil graag het maximale
aantal uren werken. Ik woon
op mezelf in een leuk appar
tement maar ik heb het geld
wel nodig. Bovendien spaar
ik voor een reis naar mijn ge
boorteland Australië."
Om kwart voor twaalf begint
de middagpauze van een uur.
„Wat mij betreft mag het de
helft zijn. Ik zou niet weten
wat ik al die tijd moet doen",
laat Rolanda bedremmeld
weten. Of het zin heeft daar
over te praten?
Het sfeertje in de kantine is,
dank zij enkele smaakmakers,
gezellig. Vakantiefoto's wor
den voorzien van keihard
commentaar. Niet minder
hard is de mededeling in de
richting van Rolanda dat een
van haar voorgangers na
twee dagen al een topje van
haar vinger had gesneden.
Een stralende lach van
Hoornse Rolanda is het ant
woord. „Met dat soort op
merkingen maken ze mij niet
gek."
wie er jarig is. Enkele malen
krijgt ze - als blijkt dat ze
nieuw is - een welgemeend
'succes' toegewenst. Ze is er
zo van opgetogen dat ze op
een onbewaakt ogenblik de
tweetand in een braadworst
prikt. Alziende manager Ger
rit schiet toe. „Dat moet je
dus nooit meer doen."
muiier ging de deur uit toen
ik op het punt stond met
vakantie te gaan. Drie weken
ondanks de opening van een
concurrerende naburige su
permarkt toch een omzet die
hoger ligt dan het verkoop-
plan aangeeften het kennis
makingsgesprek met super
marktmanager P. Prins.
Tar-taartjes
Huisregels
Naar mate de middag vordert
krijgt Rolanda meer flair. Ze
heeft een paar keer gezien en
gehoord hoe collega Anja
(over enkele weken examen
verkoopster 2 te werk gaat.
Een term als 'mag het een
ietsje meer zijn?' blijft achter
wege, zelden moet het mes in
een al afgesneden stuk wor
den gezet.
Aan het eind van de middag
krijgt Rolanda gelegenheid
de handboeken en de huisre
gels alvast eens door te lezen.
„Je krijgt ze mee naar huis
maar ook moet er tijdens je
opleiding ruimte zijn ze in de
baas z'n tijd te bestuderen",
zegt supermarktmanager
Prins. Rolanda kan met de za
kelijk en toch populaire toon
van de geschriften wel uit de
voeten. „Het meeste spreekt
eigenlijk wel voor zichzelf.
Dat je goed voor je eigen hy
giëne moet zorgen. Dat je
geen zware parfum mag ge
bruiken, dat je je nagels niet
mag lakken." Ze mag van ma
nager Gerrit wat eerder weg
(„ga maar lekker de eerste in
drukken verwerken"). Rolan
da, op weg naar huis: „Mor
gen trek ik iets warmers aan
want ondanks de drukte van
de eerste dag begon ik het
toch wel koud te krijgen, zo
vlak bij die vriescel." En dan
op aarzelende toon tegen de
verslaggever: "„Wat vond u,
ging 't een beetje? Ik hoop
van wel want het lijkt me een
enig vak."
Gekleed in witte jas, blauw
schort en met een wit mutsje
('daar moet ik erg aan wen
nen') staat Rolanda om één
uur weer achter de vitrine.
Gerrit Schram en verkoop
ster Anja Laan stellen haar ge
rust. „Vragen hoor, als je iets
niet weet. Heus, het gaat
best." En het gaat. Om tien
over een helpt de assistent-
verkoopster in opleiding
haar eerste klant. Drie mage
re runderlappen en drie
schnitzels. En alsof ze het
vleesvak al jaren kent vraagt
ze. „Gepaneerd, mevrouw?"
Natuurlijk loopt ze ook tegen
allerlei probleempjes op. I Iet
uitmikken hoe groot een
homp gehakt van een half
pond ongeveer is, het toet
senbord van het Digi-beprij-
zingsapparaat, waarvan ruim
50 knoppen de logische volg
orde niet zo makkelijk prijs
geven, het soms wel erg on
duidelijk gemompel van de
klanten. Aan het benaderen
van de klanten is echter dui
delijk te merken dat Rolanda
haar werk met plezier doet.
Het plakje worst voor de
kleintjes wordt niet één keer
vergeten. Samen met een
moeder schatert ze om de
kleuter die bij de bestelling
van drie tartaartjes denkt dat
het om taartjes gaat en vraagt
