ALS ZIJ GEBAK ETEN, EET
IK EEN WINTERWORTEL
Wereldkampioene Leontien van Moorsel:
Flitsen
pagina 11
In het Brabantse Boekei is ze bekender dan de
burgemeester en de rest van Nederland heeft haar
al minimaal één keer op TV gezien in een show-,
sport- of actualiteitenprogramma of over haar ge
lezen in een dag- of weekblad. Ze is wereldkam
pioene achtervolging op de baan en ploegentijdrit
en een 'bekende Nederlander'. Het fietsen kan
Leontien van Moorsel niet missen, maar haar werk
bij Albert Heijn ook niet.
„Leuk maar druk, druk,
druk", antwoordt Leontien
als haar gevraagd wordt hoe
het is om beroemd te zijn. Als
ze niet fietst is ze op weg naar
openingen, activiteiten van
sponsors of staat ze journalis
ten te woord. „Er staat een
grote zak post die ik nog
moet doorwerken. Zelfs brie-
Door Rob van Straten
ven uit Noorwegen en Japan
zijn er bij. Nog een paar
koersen en dan ga ik alle brie
ven beantwoorden", zegt
Leontien. „En dan, in novem
ber, ga ik weer mijn collega's
helpen bij Albert Heijn. Ik
moet heel wat uren inhalen,
's Zomers werk ik niet of nau
welijks en 's winters werk ik
veertig uur in de week."
Magere yoghurt
Toen Leontien acht jaar oud
was, klom ze voor het eerst
op een racefiets. Ze moest de
grootste moeite doen om
haar oudere broer Jan bij te
houden. Maar het duurde
niet lang of het wasjan die na
een gezamenlijke fietstocht
met de tong op zijn schoenen
thuis kwam. Bij de jeugdwed
strijden (8-14 jaar) viel ze na
een half jaar al in de prijzen.
Sindsdien sleepte ze tiental
len bekers in de wacht. De
twee gouden plakken die ze
in Japan veroverde, vormen
een voorlopig hoogtepunt in
haar carrière. Verder werd ze
dit jaar, evenals vorig jaar,
Nederlands kampioen en be
haalde ze een tweede plaats
in de EG-ronde. Hoe krijgt ze
dat, op twintigjarige leeftijd,
voor elkaar? Het eerste dat
Leontien aanvoert is haar ver
mageringskuur. Sinds no
vember vorig jaar is ze maar
liefst 11 kilo afgevallen. Geen
frites met mayonaise, kroket
ten en moorkoppen meer,
maar magere yoghurt en
wortelen en vooral: niet te
veel eten. „Het zwaarder
worden zit in de familie, dus
ik moet er veel moeite voor
doen. Vooral in de bergen
merkte ik vorig jaar dat mijn
buik me in de weg zat. Toen
ik het een keer moeilijk had
en stiekem weer wat meer
begon te eten, heeft Piet
Hoekstra, de bondscoach,
eens 11 kilo op mijn fiets ge
monteerd. Toen was ik in
eens weer gemotiveerd. Het
scheelt echt veel."
Maar alleen vermageren is
niet voldoende. In maart be
gint Leontien altijd met trai
nen, iedere dag 3 a 4 uur. De
twee maanden voor de grote
wedstrijden gooit ze er dan
nog een schepje bovenop. Ze
rijdt veel wedstrijden. Dit
jaar heeft ze al 120 koersda-
gen achter de rug.
Over haar twee wereldtitels
zegt Leontien: „Met beide ti
tels ben ik heel blij, maar de
meeste waarde hecht ik toch
aan de titel achtervolging."
Een vraag over de opbouw
van zo'n race wimpelt Leon
tien af. „Het is gewoon negen
rondjes, 3 kilometer lang, tot
het uiterste gaan en pijn lij-
den", zegt ze. Voor de ken
ners: Leontien draaide voor
haar winnende race een ver
zet van 52 x 16. Na de we
reldkampioenschappen had
Leontien maar een paar da
gen rust. Daarna vertrok ze
alweer naar de EG-ronde (de
voormalige Tour de France
Féminin). Dat ze dit jaar veel
minder kilo's hoefde mee te
sjouwen naar de bergtoppen
dan vorig jaar, bleek uit haar
eindklassering: een tweede
plaats achter de Franchise La
salle. Denkt ze Lasalle ooit
nog te kunnen kloppen? „Zij
is nu op haar hoogtepunt en
ik word ieder jaar nog ster
ker, dus ik denk het wel. Maar
dan moeten er nog wat ki
lootjes af."
Vriendenclub
's Winters werkt Leontien in
de Albert Heijn-winlcel van
Kees Boeijen. „Vorig jaar
kwam Kees bij mij langs toen
ik net Nederlands kampioen
was geworden. Kees houdt
zelf enorm van fietsen en ik
kreeg toen een slagroomtaart
van hem. Hij vertelde me dat
hij net een Albert Ileijn-win-
kel in Boekei had geopend.
Dat heb ik in mijn oren ge
knoopt. In november vroeg
ik of ik bij hem kon komen
werken, met een aangepast
werkschemawant 's zo
mers moet ik fietsen. We zijn
het snel eens geworden. Kees
is een fantastische .werkge
ver." Het leukste-, van haar
werk vindt Leontien het con
tact met haar collega's en de
klanten. „Collega's wil ik ze
niet eens noemen. Het is
meer een soort vrienden
club. We gaan zo gemakkelijk
met elkaar om. In de winkel
kan ik eens over wat anders
Leontieiz tijderishaar ereroride met de Nederlandse vlag na het
{opmen uan pet) goud in,Japan-, i'? j c H.üry-c
praten dan het fietsen. Het
hele jaar door fietsen zou ik'
niet op kunnen brengen. Dat
is te eenzijdig. Van het stap
pen en de disco geniet ik 's
winters met volle teugen. In
maart is dat definitief afgelo
pen. Als mijn vriendinnen
dan zeggen, toe, ga nog een
keertje mee, dan zeg ik kei
hard nee." In de winkel is
Leontien inzetbaar op alle af
delingen, net hoe het uit
komt. Op de dinsdag en de
vrijdagavond krijgen alle
klanten een kopje koffie van
Leontien.
In de Boekelse AH werd dit
najaar intens meegeleefd tij
dens Leontiens belangrijkste
wedstrijden. Toen Leontien
terugkwam uit Japan stonden
haar collega's haar met span
doeken en bloemen op te
wachten. Behalve de Albert
Heijner's waren de suppor
tersclub (die dagelijks nieu
we aanmeldingen krijgt), mi
nister Hedy d'Ancona en
honderden Boekelaren aan
wezig om haar op Schiphol te
verwelkomen.
Barcelona
Terwijl Leontien in de gezel
lige Brabantse huiskamer nog
eens koffie inschenkt en koe
ken uitdeelt, slaat ze zich zelf
over. „Ik ben eraan gewend",
zegt Leontien, „waarmee ik
niet wil zeggen dat het altijd
gemakkelijk is om nee te zeg
gen. Wanneer er in de winkel
iemand jarig is en de anderen
aan het gebak zitten, dan eet
ik een wintenvortel." Aan ta
fel zitten Karin, de zus van
Leontien, die haar strijkwerk
even laat voor wat het is, en
haar vader en moeder. Op
schoot heeft Leontien haar
tweejarige nichtje Jennifer,
dat gretig in een schaaltje
Nibbits graait. „Mijn ouders
en Jennifer, dat zijn mijn
trouwste supporters. Naar de
koersen in eigen land ga ik
meestal samen met mijn ou
ders. En Jennifer staat mij op
te wachten als ik thuis kom."
Wat zijn Leontiens plannen
voor de toekomst? „O jee, dat
vraagt iedereen. Een moeilij
ke vraag vind ik dat. Voorlo
pig wil ik blijven fietsen en
bij Albert Heijn blijven
werken. Het mooiste fiets-
succes dat ik mijzelf nog toe
wens is een gouden medaille
op de Olympische Spelen van
1992 in Barcelona. Daar wil
ik helemaal naar toeleven,
daar heb ik veel voor over. En
verder (Leontien tilt haar
trainingsjack op om te laten
zien hoe haar wielertrui slob
bert), verder zou ik mee wil
len werken aan de promotic
van vrouwvriendelijke w'ie-
lerkleding. De pasvorm en
het uiterlijk zijn helemaal af
gestemd op de wensen van
de mannen. Goede kleding
voor dames is er niet." Vader
Van Moorsel: „Een half jaar
geleden slobberde die trui
-nog helemaal Jniet." f
