Zo maar Zo maar Z<^Hxar
ar Zo maar Zo maar
Gall Gall Zaandam
Iets voor iemand
doen
Friesland
Wandelen en
fietsen
Geen trekkers
pagina 12
Flitsen
Leeuwarden. Kom bij hem niet aan
met het verhaal dat Friezen zo stug
zijn. „Wie dat zegt, kent de Friezen
niet", zegt de in Zaandam geboren
en getogen Arie die binnenkort
trouwens zijn opwachting als
drummer hoopt te maken.
Arie, grijnzend:Ja, dat lijkt me wel
wat. Ik heb nu vier lessen gehad en
vind het helemaal te gek. Ik heb
ook nog een blauwe maandag gi
taar proberen te spelen, maar dat
was niks. Lekker rammen met een
paar van die stokken, dat spreekt
me veel meer aan. Misschien dat ik
in de toekomst nog eens in een
bandje terecht kan. Dat lijkt me
wel tof."
Z'n favoriete muzikanten zijn de
Simple Minds maar hij vindt erg
veel muziek 'lekker'. Alleen die
stomme hip-hop daar moeten ze
bij hem niet mee aankomen. Te
monotoon en allemaal van die lui
die zichzelf de beste vinden. Hij
duwt de leuning van zijn stoel met
de rug naar achteren en balanceert
op twee poten. Henny van Don-
gen-Strikkers zet hem weer recht.
Henny, die met wat onderbrekin
gen 25 jaar bij Albert Heijn werkte
en 'bij toeval' een jaar of acht terug
bij de Gall Gall (toen nog Alber
to) in Zaandam terechtkwam.
Ze vertelt: „Mijn twee dochters
werden groter en ik wilde weer
wat gaan doen. Thuis zitten en
niets doen, dat kan ik zomaar niet.
Jan, mijn man die ook bij Gall
Gall werkt, zag de advertentie
waarin iemand gevraagd werd en
vroeg of dat niet iets voor me was.
Nou, mij leek het wel. Ik vind Al-
bert Heijn een prima bedrijf en of
je nou kruidenierswaren verkoopt
of drank, dat maakt in principe
niets uit."
Toch is er de laatste jaren wel wat
veranderd. De 44-jarige Henny, lid
van de ondernemingsraad en vast
van plan zich bij de volgende ver-
Am Faas boudt van wandelen en
fietsen
Arie Faas, drummer in opkomst
kiezingen weer beschikbaar te stel
len („Iets voor iemand doen, dat
vind ik leuk"), legt uit: „Doordat er
zo geknepen is in het personeels
bestand, sta je vaak alleen in de
winkel. Dat vind ik niet zo gezelüg.
Bovendien heb je geen tijd voor
andere dingen, zoals de winkel
goed schoonmaken en zo. Ik geloof
dat een heleboel Gall Gall-men-
sen dat zo zien."
Ze zal het probleem binnenkort
ongetwijfeld in de ondernemings
raad aan de orde stellen. Daar zit ze
tenslotte voor. Om op te komen
voor de belangen van de mensen
die haar hebben gekozen. Natuur
lijk, dat kost tijd die vergaderingen.
Veel tijd zelfs. Maar dat heeft ze
ervoor over. Ook al moet ze ervoor
naar het hoofdkantoor in Hoofd
dorp. „Ik woon in Grootebroek,
dus het is nog wel een eindje rij
den."
Maar niets kwaads over haar vlak
bij Enkhuizen gelegen woonplaats.
Ze trok er ruim tien jaar geleden
vanuit de drukke Johan Huizinga-
laan in Amsterdam naar toe en ze
heeft er nooit een seconde spijt
van gehad. „Heerlijk wonen en als
iemand het heeft over reistijden en
zo, dan zeg ik altijd: Vind je drie
kwartier reizen veel? Nee? Nou dat
is precies de tijd die ik nodig heb
om van Grootebroek in de winkel
te komen. En dan kan ik onderweg
nog lekker slapen ook als ik dat
wil."
Of lezen natuurlijk. Of puzzelen. Of
- maar dat gebeurt niet zo vaak
meer - breien. Henny peinzend:
„Gek eigenlijk, ik heb niet echt van
die hobby's. Ja, klimmen en wande
len misschien. Dat hebben we nog
al veel gedaan in de Oostenrijkse
Alpen. Ik heb een hele rits Edel-
weissspeldjes als bewijs dat we een
of andere tocht hebben volbracht.
Er is in het Drautal in Karinthië
bijna geen berg of we hebben er
wel op de top gestaan. Maar dat
echte geklauter, dat doen we toch
niet meer zoveel als vroeger. Je
wordt tenslotte wat ouder en
strammer."
Ze lacht, veert als een turnster van
haar stoel omhoog en gaat in de
winkel een klant helpen.
Rectificatie
In het septembernummer van
Flitsen is er op de Zo maar-pagi
na een fout gemaakt. De fotobij
schriften bij Lisette Pardon en
Hanneke van Duyvenbode zijn
met elkaar verwisseld. De redac
tie van Flitsen biedt de beide da
mes daarvoor haar oprechte ex
cuses aan.
'tis even zoeken. De grote API-supermarkt aan de Vermiljoenweg in
Zaandam dringt zich zo aan de passant op, datje de vlak om de
hoek gevestigde Gall Gall al bijna i 'oorbij bent voordat je het door
hebt. Piet Dam, bedrijfsleider: „Maar de mensen weten ons te vinden
hoor. We hebben over klanten tenminste niet te klagen. Ook wel
logisch trouwens, want we zitten hier tenslotte dl weereen tijdje.
Eerst als Alberto en nu dus als GaltGall.
Studeren is een bobby van Piet Dam
Ze houdt van sport, frêle Ans. Zou
niet zonder kunnen. Maar, zegt ze,
het moet niet ontaarden in fanatis
me. Tien jaar geleden haalde ze de
zwarte band, eerste in karate, die
sport waarin kleine krachtpatser
tjes met een geweldige schreeuw
een paar bakstenen doormidden
slaan. Ans was een van de eerste
hoog gegradueerde vrouwelijke
karataka's van Nederland. En daar
is ze heus wel trots op, zeer zeker.
Maar ze zou die training nu niet
meer kunnen opbrengen. „Met ka
rate was ik dag en nacht bezig. Het
begon m'n hele leven te beheer
sen. Dat vond ik uiteindelijk te ver
gaan. Toen ben ik ermee gestopt en
ben ik andere sporten gaan zoe
ken."
Arie Faas, haar twintigjarige zoon,
doet helemaal niet meer aan sport.
Hij werkt 's zaterdags in de winkel
en heeft er geen tijd voor. De hele
week studeren in de examenklas
van de MTS en dan 's zaterdags nog
bij Gall Gall, er moet ook nog tijd
overblijven voor een paar keer lek
ker stappen. „Ik heb gekorfbald,
aan waterpolo en karate gedaan,
gefietst... Maar dat is allemaal voor
bij. Misschien dat ik weer begin als
ik geslaagd ben voor mijn diplo
ma."
Maar eerlijk gezegd, heeft hij daar
een hard hoofd in. Na de MTS moet
hij de militaire dienstplicht vervul
len en daarna wil hij dolgraag op
een booreiland gaan werken. Lijkt
hem heerlijk: een week op en een
week af en lekker verdienen. Te
gen die tijd hoopt hij trouwens in
Friesland te wonen. De leukste
provincie die hij kent. Bijna al zijn
vrienden komen er vandaan.
Lekker dollen in disco Vat '69 in
Henny van Dongen. „Ik beb niet echt van die bobby's"
groot zie je ze nooit. Ik heb het
kilometerpaaltje genoteerd en ik
ben teruggereden om m'n fototoe
stel te halen. Prachtig, prachtig."
Ook Drenthe is 'machtig mooi', sa
men met Engeland de bijna vaste
pleisterplaats van de familie Faas
van wie er bij Gall Gall in Zaan
dam twee werken. Ans Faas-Vrou-
we en haar zoon Arie. Ans mag bui
ten haar werk om graag wandelen.
En fietsen. De volgorde is willekeu
rig. Ze vindt het allebei net zo leuk.
Ziet er geen bezwaar in zaterdag de
kleine Ronde van Holland te fiet
sen van 60 kilometer en de dag
daarop vrolijk van start te gaan in
de wandeltocht over de Afsluitdijk
van 33 kilometer. Ans: „Dat doe ik
dan samen met m'n vader."
Piet Dam is 46 jaar en al sinds 1974
bedrijfsleider in het filiaal in Zaan
dam. Tot zijn genoegen, mag hij
wel zeggen. Niet dat hij een hekel
had aan het kruideniersvak. Anders
was hij er 29 jaar geleden niet inge
stapt. Maar toen men hem na veer
tien jaar AH-bedieningszaken en
-supermarkten de kans gaf naar Al
berto te gaan, heeft hij eigenlijk
nauwelijks geaarzeld. „Ik had bin
nen no-time m'n benodigde diplo
ma's. Nog datzelfde jaar zelfs."
Leren lijkt bijna een hobby van
Piet. Nu is hij bijvoorbeeld weer
bezig met een studie Engels en Ne
derlands op Havo-niveau. Examen
jaar. Het diploma Frans en Duits op
Mavo-niveau heeft hij al op zak,
maar niemand moet raar opkijken
als hij ook in die vakken nog de
Havo gaat doen. „Daar heb ik nu
eenmaal plezier in. Ik heb er een
verschrikkelijke hekel aan als ik op
vakantie ben en ik kan iemand niet
verstaan."
Vakanties. Piet Dam bracht die sa
men met zijn vrouw en twee doch
ters liefst door in Duitstalige lan
den. In West-Duitsland dus, maar
ook in Oostenrijk. „In Karinthië
ben ik veel geweest. Ik weet daar
aan de meren heel mooie plekjes.
Ik had vroeger een loei van een
bungalowtent en als ik die eenmaal
had neergezet, dan bleef ik er met
een zitten ook. Trekkers zijn we
nooit geweest."
Wel wandelaars. En Piet Dam is te
vens een verwoed paddestoelen
zoeker. ,Ja, je zou het zo kunnen
noemen, maar ik pluk nooit pad
destoelen. Ik fotografeer ze alleen.
Ik denk dat ik onderhand meer dan
duizend dia's heb van paddestoe
len in alle soorten en vormen. Die
dingen fascineren me enorm. Als ik
een bijzondere zie, loop of rij ik
desnoods terug naar huis om mijn
fototoestel te halen. Laatst zag ik er
een langs de snelweg. Een joekel
van een parasolzwam met een
doorsnede van 25 centimeter. Zo
