IK GEBOREN!"
ACHTER DIE
sa-SS-
van het kruideniersvak in de
Museum winkel verzorgde,
staat nu op hetZaanerf achter
de winkel uit alle macht naar
ons te zwaaien. (Heijn: „Laten
we even terugzwaaien
jongens"). De reis voert van de
Museumwinkel naarMarvelo.
Min of meer een symbolische
tocht: van het verleden van de
eerste winkel naar het heden
van een modem
produktiebedrijf.
KANO
KROEG
Flitsen
pagina 9
de in het AH-filiaal in de P.C.
Hooftstraat in Amsterdam. In
dezelfde winkel werkt nu
Monique van den Broek en ze
wil er voor geen goud meer
weg. Heijn hielp er klanten,
hij bezorgde boodschappen
en plakte er bonnetjes. Veel
administratief werk. Dat
brengt Ben Koek tot de op
merking dat er wat dat laatste
betreft nog weinig is veran
derd. „Ik ben toch nog altijd
50% van mijn tijd kwijt aan
administratie", klaagt de Gall
Gall-beheerder." „Tsja",
zegt Heijn, „dat hoort er nu
eenmaal bij, maar met hulp
van de computer zal het
steeds minder worden. De
mogelijkheden op dat gebied
zijn nog lang niet allemaal be
nut." Ben kijkt tevreden. Er
gloort hoop voor hem.
Zakken suiker dichtvouwen.
Heeft Heijn ook geleerd in de
P.C. Hooftstraat, zo verne
men de opvarenden van de
Johannes. Nooit weg zo'n
vaardigheid. Dat bleek jaren
later tijdens een vergadering
van de Raad van Bestuur.
Er stond een zak suiker open
op tafel en al pratende pakte
de Ahold-president de zak
om hem op bekwame wijze
dicht te vouwen. „Iedereen
zat met grote ogen te kijken.
Ik was de enige die nog wist
hoe dat moest!"
De scheidende RvB-voorzit-
ter zit op z'n praatstoel. Zijn
jeugdige gehoor hangt aan
zijn lippen. Hij vertelt desge
vraagd over de verwerving
van Etos en over een zwem
wedstrijd in de Zaan. Over de
toekomst van Ahold en over
de binding van het bedrijf
met Zaandam. Grootvader
Heijn vestigde rond 1900
zijn eerste fabriek aan de
oostelijke oever van de Zaan.
„Hij begon met de produktie
van koek. De dagproduktie
werd in een Oostzaner jol
naar het magazijn aan de
overkant gevaren."
Hij wijst de plaats aan waar
hij ooit omsloeg in z'n kano
en kijk, daar achter die fa
briek, daar is hij geboren. Eén
moment wijkt de glimlach
van z'n gezicht. Dat is als hij
antwoord geeft op een vraag
van Monique van den Broek
over winkeldiefstal. Van
meet af aan onuitroeibaar,
„maar nooit op de schaal en
met die brutaliteit van van
daag de dag", zegt Heijn
enigszins grimmig, terwijl hij
met zijn arm het bekende
gap-gebaar maakt. De vijf
Ahold-medewerkers knikken
ernstig en vooral instem
mend.
Denkt de heer Heijn dat er
ooit een vrouw in de Raad
van Bestuur zitting zal ne
men, wil Adrianne weten. „Ik
hoop het wel", zegt Heijn.
.Ahold zou één van de eerste
bedrijven kunnen zijn met
een vrouw in de top. 70%
van onze klanten is vrouw,
meer dan 50% van ons perso
neel is vrouw, dus een vrouw
in de RvB zou helemaal niet
zo gek zijn. Je kunt natuurlijk
ook niet zeggen: ik sluit 50%
van de bevolking uit voor
zo'n positie."
Het vaartuig nadert Marvelo.
Heijn tuurt uit het raam.
„Zien jullie die groene deu
ren. Daar is mijn grootvader
begonnen met z'n eigen bak
kerij. En achter die twee er
kertjes was het kantoor van
mijn vader. Ik kwam er graag
als kind. Er was namelijk al
tijd wat te snoepen."
De 'Johannes' meert aan bij
het parkeerterrein achter de
wijnopslagruimte. Heeft de
scheidende Ahold-president
wellicht nog een advies voor
de jonge medewerkers? „Bij
blijven", adviseert Eleijn.
„Bijblijven in de zin dat je de
ontwikkelingen in de gaten
houdt. Geestelijk lenig blij
ven. De geest moet je blijven
oefenen, net als je spieren,
anders word je zo stijf als een
plank!" Een laatste vraag op
de valreep: wat gaat hij doen
na 1 september?,Ach, ik heb
nog een aantal bestuursfunc
ties. Die houden me wel uit
de kroeg. En verder ga ik ma
teriaal verzamelen over de
geschiedenis van Ahold, En
als ik dan nog tijd over houd
begin ik misschien wel een
supermarkt." En lachend
voegt hij eraan toe: „Onder
mijn eigen naam!"
Heijn stapt van boord, de 5
medewerkers blijven zitten.
Symbolisch? Ben Koek: „Kij
ken of-ie nog zwaait." En ja
wel hoor, een joviale groet
ten afscheid door het ge
opende autoraampje.