De vrouw van o5-/
vijftig miljoen
Het eten en drinken is beter
dan thuiswat wil je nog meer?
Na 48 jaarwerken ging ze in de VUT i
pagina 12
Flitsen
Het waren er weer 250
meer dan vorig jaar. In
totaal 2.900 gepensio
neerden en VUT'ers na
men dit jaar deel aan de
32e versie van de
Ahold - gepensioneer-
dentocht. Verspreid
over 9 dagen in mei en
juni werden de deelne
mers in 66 touringcars
en vanuit verschillende
plaatsen in Nederland
over pittoreske routes
naar Apeldoorn gere-
l.J. Keijzer (links) en zijn op
volger C Vemooy. Keijzer: „Ik
heb altijd van elke tochtgeno
ten dat zal vólgend jaar
niet andets zijn.
den. Bestemming was
het natuurpark 'Berg en
Bos', inclusief de Apen-
heul, waar de senioren
werden besprongen
door een horde doods
hoofdapen. „Qua voor
komen hebben ze in-'
derdaad wel iets van
sommige oud-colle-
's!"
2. Mevrouw Van der Stoop uit
Waarland oefende een bij
zondere aantrekkingskrad)t
op de primaten uit. Haar
man, P.J. van der Stoop, werk
te vroeger op DC Zaandam.
Het echtpaar was voor de
twaalfde keer mee „Het is el
ke keer weer fantastisch. Ofze
op mij ook zo'n aantrek
kingskracht heeft''' Nou eri of.
We zijn 27 juli aanstaande
50 jaar getrouwd. Dat zegt
genoeg. Zet dat er maar ge
rust in.
4. H. Mulder uit Zaandam,
oud-medewerker van Marve-
lo en Albert Heijn Grootver
bruik, was voor de 4e keer
mee. „Geloofhet of niet, maar
ik heb gisteren nog gedacht
„We gaan naar Apeldoorn!"
Laat ik nou wel gelijk hebben.
Hoe is het mogelijk hè. Wat
zijn het trouwens een handi
ge lui, die apen. Moet je zien!
Ze zitten gewoon in de zak
van je colbert. Voor je het weet
gaan ze er met je portemon-
naie vandoor.
6. Mevrouw M. Schoenmaker
en haar man M. Schoenma
ker (oud-medewerker Perso
neelsregistratie, IIK) uit Wor-
mer kijken naar de bavianen.
De man: „Ik ben niet zo gek
op dingen als recepties en
reünies, maar dit is geweldig.
Het leuke is dat de tocht altijd
over achterafweggetjes gaat.
Daar zou je anders nooit ko
men. En apen trekken altijd,
hè.De vrouw: „Heb je die
vrouw met die banaan ge
zien? Met z'n vieren probeer
den de apen 'm uit haar jas te
trekken. Elk fatsoen is ze
vreemd. Schuw zijn ze al hele
maal niet. Ze zijn het gewend
hè, al die mensen.De man:
„Zo'n tocht wordt al vanzelf
sprekend gevonden, maar
vergeet niet wat er allemaal
voor komt kijken. Een hele or
ganisatie. Je ziet altijd wel be
kenden. Of liever: je berkent
wel gezichten, maar vaak
weet je de namen die er bij
horen niet meer.De vrouw.
„Daar schijnen ze allemaal
last van te hebben.
3. W. Verhoef (rechts) en D.
Scheer uit Zaandam. De laat
ste werkte vroeger in defilia-
len en later bij Albert Heijn
Grootverbruik. „Geweldig al
tijd die reizen. Je leeft er naar
toe hè. Het is altijd fijn als je
zo'n dag beleven mag. Je ziet
weer eens wat oude beken
den, hoewel het dit jaar wat
minder is. Dat is wel eens an
dets geweest.
5. C. Muller, oud-medewerker
van deARVA op het hoofdkan
toor, maakte de tocht voor de
15e keer mee. „Het eten en
drinken is beter dan thuis,
wat wil je nog meerWe zijn
hier al eens eerder geweest,
maar het blijft leuk, die apen.
Ik heb al veel oude bekenden
gezien. Of de apen me aan
mijn oud- collega's herinne
ren? Sommige komen me qua
gezicht inderdaad bekend
voor, ja."
7. G. de Vries (korfbalcoach
zijn vrouw S. de Vries (oud-
medewerkster Filiaalzaken,
HK), mevrouw A. Wiersma
(oud-medewerkster Bestel-
centrale, HK) en haar man A.
Wiersma. „Het eten is lekker.
Goed verzorgd. We hebben
nog nooit zulke hete soep ge
had als hier. Het mooie is: je
bent uit en je hoeft zelf niet te
rijden. Plus dat je zelf niet
hoeft af te rekenen. Dat is ook
wel eens lekker
Haar werk was haar leven,
alles draaide er om, en an
dersom, op het werk
draaide alles om haar.
Toch ging ze na 48 jaar
werken in de VUT. Omdat
ze nog even wil genieten
van haar huis, haar tuin,
van het nietsdoen, zolang
ze nog gezond is.
Mevrouw Van Duren uit
Amstelveen was van haar
48 werkjaren 21 jaar cais
sière bij de supermarkt
van de heer Paardekoper,
die sinds 1986 een AH-
franchise-vestiging is.
Zoals veel meisjes van 14 jaar
begon mevrouw Van Duren
haar loopbaan aan het einde
van de dertiger jaren als hulp
je in de huishouding. Na de
oorlog ging ze werken in een
mode-atelier en in 1967 ver
wisselde zij de naaimachine
voor de kassa bij de super
markt van de heer Paardeko
per aan de Bourgondische-
laan in Amstelveen.
„Bij mijn afscheid in novem
ber 1988 noemde de heer
Paardekoper mij de vrouw
van vijftig miljoen. Dat zal
ook wel want ik ben 21 jaar
caissière geweest en de kassa
was mijn vaste 'stekkie'. Ik
heb dus inderdaad een ge
weldige hoeveelheid geld
door mijn handen laten gaan.
Vroeger was ik weieens bang
voor een overval. Vooral in
een tijd dat het vroeg donker
werd. Tijdens drukke perio
des rond de feestdagen
bracht ik dikwijls 's middags
een hoeveelheid geld naar de
bank. Sinds we de kluisjes van
Albert Heijn hebben is dat ge
lukkig niet meer nodig."
Receptie
Wies, zo noemt iedere klant
mevrouw Van Duren, vertelt
enthousiast over haar af
scheid. „Minstens tweehon
derd klanten bezochten mijn
receptie. Zij hadden aan de
heer Paardekoper gevraagd
of er nog wat gedaan zou
worden bij mijn afscheid."
Die liet zich niet onbetuigd
en ook haar collega's niet die
een prachtig album samen
stelden met allerlei goede
wensen, maar ook met kassa
bonnen, oude verpakkingen
en foto's. Zichtbaar ontroerd
laat Wies het prachtige al
bum zien.
VUT
Als iemand zo geliefd is in
een winkel vraag je je toch af:
"Waarom gaat ze in de VUT?'
Wies geeft een even simpel
als afdoend antwoord. „Ik
heb 48 jaar gewerkt. Ik ben
nu nog gezond en waarom
zou ik het er dan niet van ne
men nu de mogelijkheid ge
boden wordt. Niemand kan
zeggen of ik over drie jaar
nog zo gezond ben. Ik heb nu
tijd voor mijn huis en mijn
tuin. Ik puzzel graag, van tijd
tot tijd pak ik de naaimachine
weer eens uit de kast om een
bloesje te maken voor een
van mijn nichtjes en af en toe
brei ik wat. En ik vermaak me
prima zo."
De organisatie van de
tocht berustte dit jaar voor
de laatste keer in handen
van J. Keijzer van het Pen
sioenfonds. Weliswaar is
hij er volgend jaar ook
weer bij, maar dan wel als
deelnemer. Keijzer gaat
binnenkort zelf met pen
sioen. „Bk heb altijd van
elke tocht genoten en dat
zal volgend jaar niet an
ders zijn. Alleen de span
ning zal veel minder zijn,
omdat ik zelf niets hoef te
regelen!"
Keijzer is sinds 1961 bij de
organisatie van de tochten
betrokken geweest. Vanaf
1973 kreeg hij de volledi
ge verantwoording. In dat
jaar waren er 610 deelne
mers, tegenwoordig zijn
het er bijna vijf keer zo
veel. „Ik heb de tocht al
tijd met veel genoegen
georganiseerd", vertelt
Keijzer. „Als je mensen
ziet genieten, geniet je
zelf ook. Dat geeft voldoe
ning. Bij het overgrote
deel van de gepensioneer
den vallen de tochten al
tijd in goede aarde. Ze le
ven er naar toe. Ik kreeg
vaak in december al tele
foontjes van deelnemers
die de data van de tochten
wilden weten in verband
met hun vakantieplan
ning. Dat is toch een dui
delijke indicatie."
De afgelopen jaren be
steedde de organisator
ongeveer 50% van zijn tijd
aan de opzet van het jaar
lijkse uitje. Direct na de
zomervakantie begon hij
met het uitstippelen van
de nieuwe tocht. Defini
tieve afspraken met res
taurants maakte hij al
rond oktober. „Het is niet
zo maar een dagje uit. We
proberen altijd kwaliteit
te leveren in de geest van
het bedrijf. Het is geen
kunst om restaurants te
vinden waar ze planken
op houten schragen leg
gen, een rol papier erover
en eten maar. Dat is niet
wat ik zoek. Er moet aan
bepaalde kwaliteitseisen
voldaan worden."
De opvolger van Keijzer is
C. Vemooy, voorheen o.a.
manager bij AC Restau
rants en inmiddels 28 jaar
werkzaam bij Ahold. Aan
de kwaliteit van de dag
tochten zal volgens hem
in de toekomst niets ver
anderen. Dit jaar was hij
voor het eerst bij de orga
nisatie betrokken. Ver-
nooy: „Ik heb gaandeweg
steeds meer respect voor
Keijzer gekregen. Wat die
man gedaan heeft is fan
tastisch. Ik zal dat zo goed
mogelijk proberen voort
te zetten. De gepensio
neerden hebben er recht
op dat ze een goede dag
krijgen!"
