ar Zo maar Zo maar
Zo maar Zo maar Z
Een helikopterplatform met
enthousiaste medewerkers
-
AH-filiaal 1190 in Rheden
Parachute
Carambole
Bo ugies verwisselen
Verslaafd aan werk
pagina 12
Flitsen
Momenteel draait, filiaal 1190 in Rheden zonder bedrijfsleider. De
vorige werd overgeplaatst naar Arnhem; een nieuwe schijnt niet zo
een-twee-drie voorradig te zijn. Dus krijgt de bedrijfsleider van
Dieren eenzogenaamdehelikoptetfunctie. Hij landt hoogstens één
dagper week in Rheden om de moeilijkeproblemen op te lossen. De
rest van de week moeten de afdelingschefs de zaak runnen.
Peter Jonker
Afdelingschef Peter Jonker zal die
tijdelijke verandering van filiaal
1190 in een helikopterplatform
niet meer meemaken. Hij is ten tij
de van het interview bezig aan zijn
laatste weekje Rheden; hij gaat
naar Dieren. De zoveelste transfer
in de dertien seizoenen die hij nu
bij Albert Heijn onder contract
staat. Hij maalt er niet om: „Als je
een kaderfunctie hebt dan is het de
bedoeling dat je mobiel bent. Per
soonlijk vind ik dat niet erg. Ik ben
zelf het type dat om de zoveel tijd
iets nieuws wel leuk vindt".
In Dieren komt Peter Jonker weer
in een groter filiaal te werken: „Ik
ben altijd grote filialen gewend ge
weest. In het begin was het hier
dus wel wennen. Het is klein maar
dat heeft ook z'n voordelen. Je gaat
veel persoonlijker met personeel
en klanten om. Je moet ontzettend
flexibel zijn. Op het ene moment
werk ik aan de drogmetica, op het
andere moment zit ik achter de
kassa. Toen ik hier begon dacht ik
dat ik niet flexibel was, omdat ik
altijd op een grote strak geleide
afdeling gewerkt heb, maar dat viel
me reuze mee."
Afdelingschef is voorlopig de eind
functie voor Peter Jonker. Ambitie
om bedrijfsleider te worden heeft
hij niet. Het werk bevalt hem zo en
hij houdt genoeg tijd over voor zijn
andere bezigheden.
Peter woont samen en heeft naast
een lieve vriendin, drie katten en
een grote hond. Huisdieren zijn 'n
hobby, net als voetbal. „Alleen kij
ken. Ik ben een enorme Ajacied."
Ook de computer heeft zijn inte
resse. Na een cursus vorig jaar mag
hij nog graag een beetje program
meren. Hij is best tevreden met
zijn leven, maar veroorlooft zich
toch een droom: een klassieke Alfa
ergens op de kop tikken en die zelf
opknappen. Maar als dat niet lukt
ligt hij er niet wakker van.
Alice Schuitema (19) staat sinds
vorig jaar mei achter de Deli. Het
werk in zo'n klein filiaal bevalt haar
uitstekend: „Iedereen kent je. Je
kunt geen stukje fietsen of er is wel
iemand die je groet. Ook kleine
kinderen op straat herkennen me
als het meisje van wie ze altijd een
stukje worst krijgen."
Buiten haar werk is het 'meisje van
de stukjes worst' geen type van
kaas bij het buisje. Alice doet aan
parachutespringen. In de zomer
gaat ze een cursus volgen, nu heeft
ze er al een sprong - een tandem
sprong samen met een instructeur
- opzitten, en is dolenthousiast.
Hoogtevrees heeft ze niet. „Maar
ze moeten me niet op een ladder
zetten, want dan krijg ik het be
nauwd. Wanneer ik spring is dat
akelige gevoel er gek genoeg niet
meer. Het is zoiets moois. Tijdens
de vrije val kun je ook gewoon om
je heen kijken en dan hang je nog
een minuut of vijf misschien zes
aan de parachute. Het is heel kort,
maar wel ontzettend mooi."
Angst dat de parachute niet open
gaat heeft ze niet. Trouwens, elke
springer heeft nog een reserve:
„Het lijkt misschien eng, maar er
kan weinig gebeuren. De ongeluk
ken die er gebeuren komen door
eigen fouten. Als je je hoofd er
maar bijhoudt kan er niets gebeu
ren."
Met veel plezier vertelt Alice ook
over de rock 'n roll danscursus die
ze sinds kort volgt. „Het is vreselijk
leuk, maar ook vermoeiend. Je
moet er echt een goede conditie
voor hebben." Henk Evers (27), de
verkoper 2 van het filiaal in Rhe
den, zit samen met Alice op dans
les. Ineens, want vroeger vond hij
Belinda Teunissen
ook in Rheden. Het is echt zo'n
dorpswinkeltje. Iedereen kent je.
Als de klanten wat willen weten
dan is het 'hé Henk'. En als ze een
praatje willen maken dan kan dat
ook. In een groot filiaal kan dat niet
altijd."
De achttienjarige Belinda Teunis
sen werkt sinds drie jaar bij filiaal
1190. Twee jaar part-time achter
de kassa. Prima werk, maar niet
voor altijd. In de toekomst wil ze
een opleiding volgen. Verder ko
men dan caissière. Nu gaat al haar
vrije tijd op aan haar hobby's. Die
ren. Honden en vooral paarden: "Ik
ben ermee opgegroeid. Ik weet
niet anders of mijn ouders hadden
paarden. Eigenlijk zijn het pony-
paarden maar ze zijn breder en
sterken dan gewone pony's. Ze
Alice Schuitema
Henk Evers
dansen eigenlijk vervelend: „Maar
ik had het er een keer over met
Alice, en toen ben ik meegegaan.
Nou, fantastisch."
Hoezeer Henk ook geniet van het
dansen, zijn grote passie is en blijft
biljarten. Sinds vijf jaar hangt hij
drie tot vier keer per week boven
het groene laken. Hij speelt ook
competitie: „Dat gaat redelijk
goed. Als je het met voetballen ver
gelijkt zou ik derde klasse amateur
spelen."
Biljarten is volgens Henk niet al
leen een kwestie van behendig
heid: Je moet ook inzicht hebben.
Hoe kan ik het beste die carambole
maken, dat blijft elke keer weer
een hele opgave. Je moet zien wat
je met de ballen kunt doen anders
kom je ook geen stap verder."
De sfeer in het bedrijf bevalt hem
goed: „Het is hier een klein filiaal-
tje, ik heb altijd in grote gestaan.
Daar voelde ik me aardig thuis,
maar het personeel onder elkaar
dat was niet geweldig. Sinds ander
half jaar werk ik nu hier, ik woon
kunnen een volwassen mens dra
gen. Ik rijd sinds mijn twaalfde, dus
nu al zes jaar. De afgelopen maan
den kon het niet omdat Tidi, mijn
pony, drachtig was. Maar nu kan
het weer, en dat vind ik fijn. Aan
concoursen doe ik niet mee. Daar
is Tidi ook te oud voor. Ze is al 25
jaar, da's oud voor een paard. Nee,
ik ga lekker in het bos rijden."
Verder volleybalt Belinda en ze
knutselt samen met haar vriend
een beetje aan auto's: „Allemaal
simpele dingen hoor. Bougies ver
wisselen. Lampjes vastmaken. Het
eerste wat ik geleerd heb is een
band verwisselen. Dat lijkt me wel
zo handig als je langs de weg komt
te staan. Dan weet je tenminste wat
je moet doen. Want ik vind het ook
zo stom om een andere auto aan te
houden en te vragen: „Kunt u me
misschien helpen?"
Stella Klokke (25) komt oorspron
kelijk uit Indonesië. Twaalf jaar ge
leden verhuisde ze samen met haar
ouders naar Nederland en ze werkt
alweer bijna zes jaar bij Albert
Heijri. Eigenlijk is ze caissière in
opleiding, maar het filiaal in Rhe
den is daar te klein voor. Wil ze de
opleiding volgen dan moet ze naar
een groter filiaal. Voorlopig komt
dat er niet van. Ze woont in een
klein dorpje achter Dieren. Lekker
dichtbij dus. Ook het contact met
collega's en klanten wil ze niet mis
sen.
Voor Stella zou het nieuwe, grote
re, AH-filiaal dat buiten de winkel
promenade Groenestraat gepland
is, een uitkomst vormen. Ze wacht
rustig af tot die er komt en blijft
elite ochtend met plezier naar haar
werk gaan. Aan haar hobby's komt
ze niet meer toe sinds ze anderhalf
jaar geleden samen is gaan wonen:
„Toen ik nog thuis woonde bad
mintonde ik veel. Nu is het negen
uur 's avonds voor ik de etensboel
heb afgewassen en dan heb ik wei
nig zin om nog te gaan sporten."
Eigenlijk is haar werk haar hobby.
Ook als ze later kinderen heeft wil
ze blijven werken: „Ik kan het
doodgewoon niet missen. Ik geloof
dat ik verslaafd aan mijn werk ben."
Stella Klokke
