Beter dicht bij huis
Marokkaans met een accentje
Meester maakt flinke
technische sprong
„„.tie 1988
Meester
Flitsen - - pagina 15
Voor de vleeswarenfa-
briek Meester was 1988
vooral het jaar waarin
de medewerkers van
hoog tot laag druk bezig
waren met een aantal
opzienbarende techni
sche veranderingen. De
ontwikkeling van een
compleet nieuwe ver
pakking voor vleeswa
ren en de start van de
nieuwe worstfabriek
vergden veel inzet en
creativiteit.
Zuurstofarme
verpakking
Aan technische, technologi
sche en vooral organisatori
sche problemen had de spe
ciale werkgroep bij Meester
geen tekort toen een betere
oplossing gezocht werd voor
vacuüm-verpakte vleeswa
ren. Maar ze kwamen er wel
uit, alhoewel tijdens de twee
jaar durende proefnemingen
talloze onvoorziene hobbels
moesten worden genomen in
het zeer ingewikkelde nieu
we produktieproces. Op de
ROKA. de nationale beurs
voor levensmiddelen, werd
de primeur van zuurstofarm
verpakte vleeswaren ge
bracht. De grote voordelen
zijn dat de presentatie veel
beter is en dat de plakjes niet
meer aan elkaar kleven. De
nieuwe verpakking is in en
kele filialen van Albert Heijn
op proef geïntroduceerd en
daar ging de omzet van de
voorgesneden en verpakte
vleeswaren rap omhoog.
Daarop werden meerdere
verpakkingslij nen omge
bouwd om ook in andere AH-
winkels de vacuiynverpakte
vleeswaren te vervangen
door zuurttofarm verpakte,
en dat proces gaat dit jaar
door. Ook vanuit het buiten
land bestaat er serieuze be
langstelling voor deze nieu
we verpakkingstechniek.
De worstfabriek
Eind 1987 is de nieuwe mo
derne worstfabriek in bedrijf
gesteld. Zó modem dat in
1988 alle zeilen bijgezet
moesten worden om de
spreekwoordelijke kinder
ziektes de baas te worden.
Van alle betrokkenen, zowel
de produktiemedewerkers
als de steun- en stafdiensten
vereiste dit veel creatief
denkwerk en hard werken
want van ervaringen elders
kon niet worden geprofi
teerd.
Export
De export naar de Verenigde
Staten is enkele jaren ge
stremd geweest door een im
portverbod op Nederlands
varkensvlees. Bij de hervat
ting van de export moest vo
rig jaar flink strijd geleverd
worden met Denemarken en
de Oosteuropese landen die
hun positie in de tussenlig
gende periode hebben ver
sterkt. De exportmogelijkhe
den voor de Engelse markt
zijn dusdanig, dat daarvan in
1989 hoge resultaten kunnen
worden verwacht. De export
van vleeswaren naar andere
landen, ook buiten de EEG,
wordt thans nader verkend.
Nieuwe naam
In 1988 veranderde Meester
Wijhe bv de naam in het kor
te en krachtige Meester bv.
En om de verkeersstroom op
'meesterlijke' wijze te kun
nen verwerken werd een
nieuwe weg voor het goede
renverkeer aangelegd alsme
de een nieuwe, ruime par
keergelegenheid.
Herman van den Beucken is vijftig jaar en één van
de vijf vaste chauffeurs van Instel te Den Bosch. Hij
is getrouwd met Siny (46), die halve dagen werkt
als bejaardenverzorgster. Herman is tien jaar in
dienst bij Instel en woont naar volle tevredenheid
in zijn geboortestad Den Bosch.
Je zorgen maken om je man
die hele dagen op de weg zit?
Ze wonen in een dijkhuisje in
Wijhe. Mohammed Aitsi Ha-
mou, zijn vrouw Co en hun
twee kinderen Fatimma en
Abdoullah. Mohammed is ei
genlijk de enige echte Marok
kaan. Hoewel zijn kinderen
zichtbaar oriëntaalse trekjes
hebben, praten ze goed Ne
derlands met een klein ac
centje, Overijssels wel te ver
staan.
„Discriminatie?" „Nee", luidt
het volmondig antwoord van
het gezin Aitsi Hamon. „We
voelen ons volledig geaccep
teerd."
Co is bijna net zo verweven
met Meester in Wijhe als haar
man. Bij elkaar geteld werken
ze er 33 jaar. Mohammed
heeft er 22 dienstjaren opzit
ten; eerst als uitbener, later
op de vacuümafdeling. Co
maakt al 11 jaar lang schoon
op de sanitaire afdeling. Lo
gisch dat ze er veel over pra
ten. Co: „De kinderen zeggen
wel eens: het gaat ook altijd
over het werk. Maar wat wil
je, het maakt zo n belangrijk
deel uit van je leven."
„Mijn man kan met iedereen
goed overweg of het nu met
de directeur is of met het
'jonge spul', zegt Co met ge
paste trots. Mohammed: „Na
tuurlijk, je moet je wel aan
passen. Er zijn ook Marokka
nen die dat niet doen. Die
blijven te veel bij elkaar klit
ten; zo kom je er nooit tus
sen."
Cultuur
Hoewel het gezin Aitsi Ha-
mou verschillende keren ge
zamenlijk Marokko heeft be
zocht, is er in het dagelijks
leven weinig van de Marok
kaanse cultuur bewaard ge
bleven. Abdoullah: „We heb-
Uitbener bij Meester in Wijhe is hij. Al bijna 22 jaar
bij het bedrijf. Mohammed Aitsi Hamou (47) is
Marokkaan, getrouwd met een rasechte Neder
landse, met een zo mogelijk nog Nederlandsere
naam: Co. Twee kinderen hebben ze: Fatimma en
Abdoullah.
Natuurlijk, dat doe je altijd.
Maar om nou te zeggen dat
het gezinsleven daaronder
lijdt, gaat Siny van den Beuc
ken te ver. „Dat hoor je vrou
wen van chauffeurs vaker
zeggen: Wat hebben we nu
nog aan ons gezin? Dat vind ik
onzin. Dan had je je van tevo
ren maar beter moeten reali
seren wat de gevolgen zijn als
vader zijn brood verdient op
de baan. Goed, nu Herman bij
Instel werkt is hij wel weer
iedere avond thuis. Dat vin
den onze beide dochters wel
zo prettig. Vroeger bestond
pappie eigenlijk alleen maar
op de foto."
Voordat Herman van den
Beucken tien jaar geleden bij
Instel begon, werkte hij als
chauffeur in de wegenbouw.
„En toen reed ik internatio
nale transporten. Drie maal
per week op en neer naar
Oostenrijk. Verdiende goed.
maar ik was alleen in de nacht
van zaterdag op zondag thuis.
Dat werd me toch wel wat te
zwaar. In goed overleg met
m'n vrouw ben ik er toen
mee gestopt." Siny: „Niet dat
Herman grote risico's nam.
Hij rustte op tijd en haastte
zich niet onnodig. Maar het
geeft toch een veiliger gevoel
als hij dichter bij huis is."
Toch blijft het chauffeursvak
volgens haar redelijk riskant.
,Je hoort toch steeds vaker
over ongelukken op de weg.
Maar ja, de wegen raken vol,
de files worden langer en de
chauffeur moet toch zijn
vrachtje op tijd afleveren.
Wat dat betreft wordt het be
roep van vrachtwagenchauf
feur vaak onderschat. Daar
kan ik me soms zo kwaad
over maken Zoals dat ver
haal van Herman over die
bouwlift."
,Ja. die bouwlift", lacht Her
man. „Ik zou het nu nooit
meer doen, maar toen ik pas
begon bij Instel moest ik een
lading afleveren bij de Recht
bank in Leeuwarden. Op de
vierde verdieping", zeiden
ze. „Pak de bouwlift maar".
Nou, dat heb ik geweten.
Toen ik bijna boven was,
zwabberde dat ding naar
weerskanten meer dan een
halve meter uit. Die lift was
niet berekend op vierhon
derd kilo." Siny beaamt: „Wat
ik al zei, gevaarlijk werk
toch."
Herman wuift dat laatste
weg. „Valt best mee." Hij
heeft het trouwens prima
naar zijn zin bij Instel. De
sfeer op het werk is uitste
kend en het contact met de
klanten al niet minder. En de
hele dag op de weg zitten is
geen probleem voor de gebo
ren en getogen Bosschenaar.
Zijn vrouw: „In het weekend
en op vakantie moet hij ook
altijd achter het stuur. Dat
laat ik dan maar aan hem
over. Als ik eens een keertje
rijd, krijg ik toch te horen dat
ik het niet goed doe."
ben het nog wel geprobeerd.
Een paar zaterdagochtenden
volgden we lessen Marok
kaans." Fatimma valt hem la
chend bij: „Die man sprak al
leen maar in het Marokkaans
over de Koran, we snapten er
geen bal van."
Voor de ouders ligt dat an
ders. Co is weliswaar een
nuchtere Nederlandse, maar
ze voelt zich toch nauw be
trokken bij haar Marokkaanse
schoonfamilie. „Als we ko
men en gaan is het huilen,
tranen met tuiten. We zijn zo
blij elkaar weer te zien. Dat is
ook typisch iets van die cul
tuur, de mensen daar tonen
veel meer hun emoties." Te
rug naar Wijhe, want Meester
blijft een belangrijke plaats
innemen in hun leven. De
kinderen hebben er hun
vakantiewerk gedaan, maar
gaan nu ieder hun eigen weg.
Abdoullah werkt bij een
groentekweker en Fatimma
zit op de MEAO in Kaalte.
Co: „Vader zorgt voor het
vlees en zoonlief voor de
groente. Fatimma is onze stu-
diebol!"
