„KLANTEN
ZIJN GEK
OP OPA'S!"
BI-LO REKENT AF MET STIER
Old-timers als part-timer in Amerikaanse supermarkt
pagina 10
Flitsen
BI-LO-winkel met stier
(archieffoto)
Wen ingsaffiche bij Giant
Het is het eerste dat op
valt bij nadering van
een Amerikaanse super
markt: grote borden in
het raam waarop om
personeel wordt ge
vraagd. Finast, BI-LO of
Giant, het is overal het
zelfde: 'Help wanted'. In
elke winkel is behoefte
aan part-timers. Het
Raad van Bestuurslid
Everaert aarzelde on
langs niet om het tekort
aan jonge arbeidskrach
ten het grootste pro
bleem van Ahold in de
USA te noemen. „De ba
by-boom is echt voorbij
in Amerika. Daar zullen
we rekening mee moe-
ten houden." (Flitsen,
april 1988).
In sommige gebieden, vooral
in het noorden, is de werk
loosheid minder dan 2%.
Mensen die in deeltijd willen
werken hebben de baantjes
voor het uitzoeken. Op het
gebied van personeelswer-
ving moeten de supermark
ten het vooral opnemen te
gen de fast-food restaurants,
waar de werktijden door
gaans gunstiger liggen. De
campagnes zijn al lang niet
meer uitsluitend gericht op
scholieren en studenten,
maar zeer nadrukkelijk ook
op huisvrouwen en gepen
sioneerden. Om de proble
men het hoofd te bieden
worden er steeds meer oude
ren ingezet, vooral in func
ties met direct contact met
de klanten, zoals de functie
van 'bagger'-boodschappen-
inpakker - ook wel 'carry-
out-boy' genoemd, hoewel
men bij 'boy' eerder denkt
aan een representant uit de
klasse der jeugdigen.
EXTRA DOLLARS
William Selik is één van die
ouderen. Hij is 63 en werkt
als part-time 'bagger' in Fi
nast-filiaal 66, Ridge Park
Square in Cleveland, Ohio.
„Ik werk hier gemiddeld 25
uur per week. Ik heb graag
wat om handen, ik houd er
van om met mensen om te
gaan en ik blijf erdoor in con
ditie. Die extra dollars kan ik
trouwens ook goed gebrui
ken. Ik heb vroeger in de
staalindustrie gewerkt. Toen
ik op m'n 55e gepensioneerd
werd, ben ik naar Florida ver-
AOW alleen red ik het niet."
De keerzijde van de Ameri
kaanse droom: tachtig jaar en
zes uur per dag moeten
werken om het hoofd boven
Wervingsbord bij Finast
water te houden. Millard
Wright werkt al 9 jaar bij
BI-LO. „Ik pak de boodschap
pen in voor de klanten. Zelf
doen ze het niet. Vervolgens
breng ik de spullen naar hun
auto's. Soms werk ik 8 uur
per dag, soms 6 uur, dat hangt
van de behoefte af. Deze
week hebben ze al twee keer
gebeld. Ik ben de oudste 'bag
ger' hier. We hebben er nog
één van een jaar of zestig. Een
jonkie. Het is af en toe wel
vermoeiend voor me, maar
als ik thuis kom rust ik uit. Ik
heb er een hekel aan om niets
te doen. Ik verdien hier drie-
en-een-halve dollar per uur.
Daar ben ik tevreden mee.
Mijn rekeningen kan ik in ie
der geval betalen. Ik heb 32
jaar in een katoenfabriek ge
werkt, maar dit werk is leu
ker. De mensen zijn aardig
voor me. Dat scheelt, Hoe
lang ik nog doorga? Zo lang
als het mogelijk is!", zo zegt
de vitale bejaarde, die hier is,
zoals het opschrift op zijn pet
meldt, om de klanten 'friend
ly service' te bieden. Dat gaat
hem zo te zien makkelijk af.
De vrouw wier boodschap
pen hij de parkeerplaats op
zeult, is tenminste uiterst te
vreden over het krasse staal
tje dienstverlening. „Dit is de
beste bagger van Ohio",
houdt zij staande.
Vervolg op pagina 11
handel", aldus de gepensio
neerde staalman, die verze
kert dat voor het kundig in
pakken van boodschappen
enige oplettendheid vereist
is. „Het is niet zo eenvoudig
als het lijkt. De volgorde is
heel belangrijk. Zware din
gen eerst. En je moet uitkij
ken met taarten en brood.
Niemand houdt ervan om
platgedrukt brood te eten.
Ach, als het je interesseert
doe je het goed, anders niet."
TACHTIGJAAR
'Retired: no money, no wor
ries' luidt het opschrift op de
honkbalpet van een winke
lende oude baas in een
BI-LO-fïliaal in Spartanburg,
South Carolina: 'Gepensio
neerd: geen geld, geen zor
gen'. Een fraaie tekst, maar
voor Millard Wright, de 80-
jarige oproepkracht in het fi
liaal, gaat dat maar gedeelte
lijk op. „Ik heb het geld dat ik
hier verdien hard nodig, an
ders kan ik mijn rekeningen
niet meer betalen. Met mijn
William Selik
huisd. Daar ben ik begonnen
als 'bagger'. Maar mijn vrouw
werd ziek en we zijn terugge
gaan naar Cleveland. Toen ik
bij Finast solliciteerde had ik
dus al ervaring. Ik kende de
I Balen
f als een
I stier
achter
I het IX'.
iracue ujuens feesten
De stier, hét symbool
van BI-LO, heeft afge
daan. Sinds kort heeft
BI-LO een nieuw logo,
waaruit de stierekop
geheel is verdwenen.
Het nieuwe beeld
merk, dat onwillekeu
rig doet denken aan dat
van de Rabo-bank, past
volgens BI-LO-direc-
teur Marshall Collins
beter bij de toekomst.
„De stier is een deel
van ons verleden. Daar
willen we vanaf. Het
nieuwe logo zal 'a way
of life' zijn", aldus Col
lins bij de presentatie
van het logo op de be
drijfsleidersdag in
Greenville, South Ca
rolina. In de komende
tijd zal de stierekop ge
leidelijk van winkels,
trucks, tassen en bad
ges verdwijnen en
plaats maken voor het
nieuwe logo. Eerder al
waren de kunststieren,
die vroeger bovenop
de winkels stonden,
verwijderd. De meeste
zijn verkocht aan parti
culieren en bewijzen
goede diensten als at
en partijen of als blik
vanger in de tuin. Van
de hele kudde zijn er
op dit moment nog
maar zeven over. Die
bevinden zich, samen
met een paar verdwaal
de runderkoppen, ach
ter het distributiecen
trum in Mauldin, met
treurig uitzicht op een
stapel pallets.
Millard
Wright
De presentatie
van het nieuwe j}
