bear Zo maar Zo maar
Giant filiaal 62
in Yardley,
USA
Concurrent
Weeshuis
Recordomzet
Zere voelen
pagina 12
Flitsen
Hetismaandag en ik. rijd met Giant-vleesspecialist Randy Clugston ot er
Interstate95 mar Ycirdley, een plaats ten noordoosten van Philadelphia,
op de grens i an Pennsylmnia enNewJeisey. We zijn op weg naar filiaal
62, een van de i >ier nieuwe Giant-wiiikels in het gebied rond Philadelphia.
De i 'leesman heeft zoji list onthuld dat hij een geducht jagersman is, die
met z'nWindoester al menige nietsvermoedendegans heeft, verschalkt. ,JVo
fun", antwoordt hij, als ik opmerk dat menganzen, geplukt, verpakt en
desnoods geiuld, zonderal die moeite ook gewoon hij een poelier kan
kopen. Maar lx>e staat de jager dan tegenover het neerschieten van
gebraden geiogelte dat even tevoren met kracht de lucht is ingeslingerd?
Schamper lachend oierzoieel onbegrip overhel wezen van dejadjt,
stuurt hij zijn Chevrolet deparke&plaats mor hetfiliaal op.
sières in Amerika, staand. De
voornaamste reden daarvoor is dat
caissières bij afwezigheid van een
'bagger' de boodschappen geacht
worden voor de klanten in te pak
ken. „Vermoeiend? Ja, ik krijg op
den duur wel last van zere voeten
door het lange staan, maar het hin
dert me niet echt. Ik werk nu vier
en een halve maand bij Giant. Daar
voor was ik verpleegster. Stond ik
ook de hele dag. Ik ben het ge
wend", vertelt ze lachend. Penny
woont vlak bij het filiaal. Ze werkt
maandag en woensdag van zeven
tot half vier en op dinsdag van acht
tot half vijf. Het werk vindt ze leuk.
Meestal tenminste. Soms ook niet.
„Soms krijg je lastige klanten. Als er
bijvoorbeeld weinig kassa's open
zijn en de klanten in de rij moeten
staan, raken ze gefrustreerd. Maar
ik kan het wel aan. De meesten zijn
heel aardig. Het is hier een aardige
buurt. Veel welvarende mensen.
aan drie slagers en twee inpakkers.
Het vlees wordt in het filiaal gesne
den, verpakt en vervolgens in een
koelmeubel van buitensporige
proporties uitgestald. Vlees in be
diening is een achterhaald ver
schijnsel in de Verenigde Staten.
Chuck werkt nu een jaar bij Giant.
Daarvoor zat hij 15 jaar bij een van
de concurrenten. „Giant betaalde
beter, vandaar." De chef-slager
werkt van zes tot half drie. Om de
week werkt hij ook op zondag.
„Mijn vrouw vindt het niet leuk,
maar het maakt mij eerlijk gezegd
weinig uit. Het wordt betaald als
overwerk en wat extra geld lean ik
altijd gebruiken." De bel rinkelt.
Daar zul je het hebben. Een oude
vrouw staat voor het koelmeubel
te zwaaien met een reuzepak kip-
pebouten. Of dat niet wat kleiner
kan. Chuck maakt het pak open,
haalt.de helft eruit, verpakt het op
nieuw, weegt het af, plakt er een
nieuwe prijssticker op en overhan
digt de vrouw het nieuwe portie,
voor Nederlandse begrippen nog
altijd groot genoeg voor het voe
den van een compleet weeshuis,
met de woorden 'Thank you. Have
a nice day'. Chuck hangt in zijn
vrije tijd een beetje rond in en om
zijn huis, dat op een uur rijden van
het filiaal ligt, „Ik woon in een oin
geving waar het niet zo dichtbe
volkt is als hier. Het is er bovendien
een stuk goedkoper. Voor hobbies
heb ik niet veel tijd. Beetje tuinie
ren, Mijn gezin vraagt de nodige
aandacht. Ik ben getrouwd en heb
een zoon van 5. Die houdt me be
hoorlijk bezig. Een tweede kind is
onderweg, dus ik hoef me voorlo
pig niet te vervelen."
Giant-filiaal Yardley heeft, net als
elke andere supermarkt in de Ver
enigde Staten, te maken met ge
duchte concurrentie. De voor
naamste concurrenten zijn hier
Thriftway en Acme. „De strijd
wordt steeds harder", vertelt Ron
Paradysz, „maar met de prijzen die
wij hebben, kunnen we niet versla
gen worden. Wat dat betreft kun
nen we met iedereen concurreren.
Wij hebben de beste prijzen en
steeds meer mensen beginnen dat
te beseffen."
We besluiten ons verblijf in Yard
ley met een bezoek aan de nabijge
legen concurrent Thriftway. Vlees
specialist Randy Clugston loopt
speurend rond. Onze aanwezig
heid blijft niet lang onopgemerkt.
„Hoe gaat het hiernaast?" roept de
eigenaar enigszins hatelijk. „Uitste
kend", antwoordt Randy, „het kan
niet beter!"
eindje rennen. „Ik ben een jogger.
Gemiddeld 4 km per dag. En ver
der houd ik van sporten als Ameri
can football, baseball en basketball.
De afgelopen zomer heb ik ook le
ren waterskiën, in Delaware. Daar
hebben mijn schoonouders een
'housetrailer', een soort stacaravan
waar we in het weekend vaak heen
gaan."
Achter kassa 6 treffen wij de 23-
jarige Penny Ransom. Penny doet
haar werk, net als alle andere cais-
Voedselbonnen (een deel van de
sociale uitkeringen wordt in Ame
rika in de vorm van voedselbonnen
uitgekeerd - red.) krijg ik hier niet
zoveel." Hobbies heeft Penny niet.
„Nou ja, ik heb een vriend. Dat zou
je misschien als hobby kunnen be
schouwen."
Chuck Shoemaker 32 is chef van
de vleesafdeling. Hij geeft leiding
De winkel oogt als een buitenmo
del villa: witte muren, een puntdak,
dakkapelletjes en een soort veran
da Van maandag t/m vrijdag is de
winkel geopend van 8 tot 9 en op
zondag van 9 tot 6. Op de parkeer
plaats loopt een magere jongen
winkelkarretjes te verzamelen. Het
is Jasper Ting (19)- Jasper woont
sinds twee maanden in de Verenig
de Staten en is de Engelse taal nog
niet geheel meester. Hij komt uit
Birma. Vorige week is hij in dienst
getreden bij Giant. Zijn functie is
'bagger', inpakker. Hij pakt de
boodschappen voor de klanten in
en brengt ze vervolgens naar de
auto's op de parkeerplaats.
Waarom is hij eigenlijk naar Ameri
ka gekomen? „De vooruitzichten
zijn slecht in Birma. Amerika is vol
gens mij het beste land voor jonge
mensen. Samen met mijn vader
ben ik geëmigreerd. We wonen in
de buurt van de winkel en ik ben
blij dat ik hier werk gevonden heb.
Het is een mooie winkel en ik vind
het mooi werk." In zijn vrije tijd
schaaft Jasper druk aan zijn Engels.
Hij wil het volgende semester naar
de universiteit in Philadelphia.
„Tot die tijd wil ik hier blijven
werken. Wat ik ga studeren? Dat
weet ik nog niet. Ik kan nog niet
beslissen wat het beste voor me is."
Bij de ingang ontmoeten we be
drijfsleider Ron Paradysz (33)- Ron
leidt ons rond. Het beeld is inmid
dels vertrouwd: direct na de in
gang een imposante groente- en
fruitafdeling als blikvanger, verder
een complete bakkerij, een salade-
bar, een grote deli-afdeling, vlees
uitsluitend in zelfbediening, een gi
gantische diepvriesafdeling en in
het midden een enorm aanbod
kruidenierswaren. De winkel is
twee jaar oud, meet 2.600 m2 en
draaide vorige week een record
omzet. „Toen ik hier in februari
bedrijfsleider werd, lag de gemid
delde weekomzet een stuk lager",
houdt Ron niet geheel zonder trots
staande. „We zijn op de goede weg,
hoewel er nog geen winst gemaakt
wordt. Het is een betrekkelijk
nieuw filiaal. De naam Giant was
hier totaal onbekend en bovendien
hebben we nogal wat operationele
problemen gehad: Het is moeilijk
om personeel te krijgen, maar ik
ben ervan overtuigd dat het laatste
,ton Parady^,
kwartaal alle voorgaande zal over
treffen. Waarschijnlijk krijgen we
binnenkort een bedieningsafdeling
zeevis. Dat zal de omzet ook gewel
dig opschroeven." Ron groeide op
in Philadelphia en zit inmiddels 17
jaar in het vak. Hij begon als verko
per bij het bedrijf Pantry Pride.
Toen dat failliet ging, trad hij in
dienst bij Shop and Bag, een onaf
hankelijke kruidenier. Vervolgens
werkte Ron bij Valley Foods in de
buurt van Harrisburg. Daar hoorde
hij voor het eerst van Giant Food
Stores. „Giant was onze belangrijk
ste concurrent. Toen Valley Foods
in financiële problemen kwam,
heb ik gesolliciteerd. 'If you can't
beat them, join them!' Ik kon met
een aan de gang. Dat is nu twee jaar
geleden en ik heb er geen spijt van.
Giant is geïnteresseerd in zijn me
dewerkers. Dat vind ik belangrijk.
Ik begon als assistent-bedrijfsleider
in opleiding. Na zes maanden was
ik bedrijfsleider. Eerst in Thornda-
le, daarna hier in Yardley. Ik wilde
graag terug naar het gebied rond
Philadelphia. Ik ben hier opge
groeid en ik heb geleerd om van de
stad te houden. Philadelphia is een
stad met geschiedenis. Er is altijd
veel te doen. Ze noemen het de
stad van 'brotherly love', de stad
van kameraadschap. En ik geloof
ook inderdaad dat dat waar is. We
zijn trots op onze stad."
De bedrijfsleider woont momen
teel weer bij zijn ouders. In april
wordt het huis dat hij gekocht
heeft opgeleverd en dan gaat hij
trouwen. „Tot die tijd woon ik
thuis om wat geld te sparen." In
zijn vrije tijd mag Ron graag een
