Mevrouw J. DiI-Lust (100)
ü-SSu««81-
Knappe vrouw
in. Het klopte altijd. Meestal werd ik door
Albert Heijn zelf geholpen. Ik zie hem nog
zo voor me. Hij was vriendelijk en behulp
zaam. Ik kreeg altijd een zuurtje of een
vijg van hem. Daarna liep hij om de toon
bank heen om de deur voor me open te
houden. Dag zus. zei hij dan. Ik was nog
maar een meisje. Vijgen lustte ik niet,
maar ik zei net zo makkelijk dank u wel.
Zodra ik buiten was gooide ik de vijg in de
sloot vlak bij de winkel. De fles met zuurt
jes stond altijd voor het raam. We stonden
er als kind wel eens met de neus tegen het
glas naar te kijken. Zo'n zuurtje was een
hele traktatie in die tijd."
Om het geheugen van de honderdjarige
nog verder te scherpen hebben we een
genstelling tot andere kruideniers had Al-
bert Heijn een echte winkel. In mijn ogen
was het een grote zaak met een groot as
sortiment."
Ze weet het nog precies. De stopfles met
zuurtjes, de weegschaal op de toonbank,
de grauwe puntzakken in verschillende
maten aan de balken.
"Ik kreeg van mijn moeder een spoor
mandje mee dat ik op weg naar school
afgaf in de winkel. Twee of drie keer per
week. Het geld zat in een papiertje waar de
bestelling op stond. Tussen de middag
haalde ik de boodschappen op. Voor een
rijksdaalder had je in die tijd al een mand
vol. Een pond suiker voor 23 cent. een ons
thee voor 18 cent. Stroop, groene zeep,
tarwemeel, koffie. Zeg maar de eerste le
vensbehoeften. De mand stond klaar als ik
hem kwam ophalen. Het wisselgeld zat er-
paar oude foto's meegenomen. Op één
daarvan staan Albert Heijn, zijn vrouw
Neeltje de Ridder en hun drie oudste
dochters voor de winkel. "Ja dat zijn ze",
herinnert mevrouw Dil zich, "De dochters
Trien en Annie zaten tegelijk met mij op
de school in de Kerkbuurt. Ze zagen er
altijd keurig uit. Op zondag liepen ze met
een bontje en handmofjes. Dat maakte
indruk. Neeltje was altijd even vriende
lijk. Ze was een knappe vrouw. Albert
Heijn had dacht ik twee broers en een
zuster. Die zuster heette ook Neeltje en
die was getrouwd met Kees de Graaf. Een
dochter daarvan, Annie, woonde nader
hand naast de winkel."
Ook na haar schooltijd bleef mevrouw Dil,
die toen nog luisterde naar de bekende
Oostzaanse naam Lust, nog lange tijd een
trouwe klant van Albert Heijn. Toen ze
naar Landsmeer verhuisde verloor ze het
winkeltje, dat toen al een winkel was ge
worden, uit het oog.
De fotograaf van Flitsen arriveert. De
honderdjarige vouwt de handen en kijkt
glimlachend in de lens. "Toen mijn doch
ters hoorden dat ik op de foto moest voor
Albert Heijn zeiden ze: je moet naar de
kapper. Ik zei: jullie kunnen me vertellen
hoe laat het is. In de tijd dat ik in de winkel
in Oostzaan kwam had ik ook geen
krullen!"
59
