'Ik zie Albert Hei
Halfbakken
Vijgen
Op 11 februari jongstleden is ze
lOOjaar geworden. Mevrouw J.
Dil-Lust uit Nieuw Vennep. In
het j aar dat Albert Heij n de
kruidenierswinkel van zijn
vader overnam werd ze in
Oostzaan geboren. Als kind
deed ze vaak boodschappen in
de winkel waar het allemaal
begon. Ze weet het nog als de
dag van gisterenFlitsen zocht
de oudste nog in leven zij nde
klant van de oerwinkel op in het
bejaardenhuis.
"Vorig jaar ben ik met mijn zoon nog eens
door Oostzaan gereden. Ik vond het jam
mer dat Albert Heijn de eerste winkel niet
heeft behouden. Het is zonde dat die zaak
gesloopt is. Ik schrok toen ik zag dat er nu
een Italiaans restaurant is gevestigd."
Mevrouw J. Dil-Lust kijkt peinzend uit het
raam van haar flat op de vijfde verdieping
van bejaardenhuis Westerkim in Nieuw
Vennep. Het bezoek aan haar geboorte
dorp was enigszins teleurstellend. Van het
Oostzaan uit haar jeugd was niet veel meer
over. "Als mijn zoon niet voor mijn ouder
lijk huis aan het Zuideinde was gestopt had
ik het nooit herkend. Er is zo veel veran
derd. Het was vroeger veel landelijker. De
buurt waar wij woonden leek wel één grote
familie. Iedereen hielp elkaar. Het was
een hechte eenheid. Er heerste weliswaar
bittere armoe, maar het was gezelliger dan
nu."
Tot haar 44e heeft ze in Oostzaan ge
woond. Daarna verhuisde ze naar Lands
meer en vervolgens naar Capelle aan de
IJssel. Op haar 97e ging ze naar het bejaar
dentehuis in Nieuw Vennep, de woon
plaats van haar zoon. Voor die tijd heeft ze
altijd zelfstandig gewoond. "Mijn zoon
belde me op dat ik in het tehuis geplaatst
kon worden. Het was of ik een klap met de
bijl kreeg. Bij het bezichtigen vond ik de
kamer eerst erg klein, maar toen het was
opgeknapt viel het wel mee. Ik heb geen
dag berouw gehad dat ik hier zit. 't Is goed
zo."
Volgens zoon P. Dil zit de honderdjarige
nog regelmatig op haar knieën de vloer te
dweilen. Alleen stofzuigen en bedverscho-
nen doet het personeel van het tehuis. "De
eerste weken dat ik hier zat werd alles door
het personeel voor mij gedaan. Daar heb
ik een eind aan gemaakt. Aan halfbakken
werk heb ik niets! Ik heb een lang en ge
zond leven achter de rug. Ik kan nog van
alles zelf doen en ik hoop dat ik sterf met
een stofdoek in mijn hand", aldus me
vrouw Dil. Het interieur van de kamer
weerspiegelt de werklust van de honderd
jarige. Alles glimt en blinkt van proper
heid. Het ziet er kortom keurig uit.
De krasse bejaarde stamt uit een sterk ge
slacht. Haar vader was indertijd de oudste
inwoner van Oostzaan. "Toen hij 97 werd
kwam de burgemeester hem feliciteren.
Hij zei: Hou je taai Lust. nog maar drie
jaar. Mijn vader antwoordde: Nog maar
drie jaar burgemeester? Wat een schrale
troost!"
Ze tobt wat met oren en ogen. De krant
leest ze bijvoorbeeld met een vergrootglas,
maar verder heeft ze nauwelijks proble
men. Aan haar geheugen mankeert in
ieder geval niets. Ze kan het zich allemaal
nog haarfijn herinneren. "Oostzaan telde
voor de eeuwwisseling vele kruide
nierswinkeltjes. De opa van Hannie Schaft
had een winkeltje in de Haal, in de Katten-
hoek. Wij woonden aan het Zuideinde.
Heijn bezorgde daar niet, daarom moesten
de boodschappen gehaald worden. In te-
