Oude kalverstal schot in de roos
„Ik kreeg de
nieuwe haring
eerder dan
de koningin"
Flitsen
pagina 9
Schietvereniging 't Keugeltje
Oefening baart
kunst
Geen plaats
„Fantastisch"
Jan Krijt (bijna) 40 jaar bij Albert Heijn:
Concentratie, zelfbe
heersing, een goede
conditie, het zijn sleu
telwoorden voor de le
den van schietvereni
ging 't Keugeltje in
Groenlo. Het is een bij
zondere schietvereni
ging, niet alleen omdat
de leden hun schiet
baan in een oude kal
verstal hebben ge
bouwd, maar ook om
dat de vereniging ei
genlijk een bedrijfsver
eniging is van de Cen
trale Slagerij Groenlo.
Ontstaan in de jaren
dat de slagerij nog zelf
standig was (Luto) en
momenteel na enkele
mindere jaren weer
volop in bloei. De ople
ving van 't Keugeltje
moet voor een belang
rijk deel worden toege
schreven aan de nieu
we schietbaan, die door
veel zelfwerkzaamheid
van de leden, afgelopen
zomer in de oude kal
verstal op het bedrijfs
terrein werd gebouwd.
't Keugeltje telt negentien le
den. Veertien daarvan zijn
werkzaam in de Centrale Sla
gerij; als slager, als worst
stopper, als gehaktmaker, als
afdelingschef... Secretaris is
de heer A. Migchielsen, lid
van het eerste uur èn een
beste schutter. Hij weet zich
nog te herinneren dat Jan ter
Braake, een schietliefhebber
werkzaam bij de slagerij
eens bij de personeelsver
eniging de vraag op tafel leg
de of er binnen het bedrijf
geen animo zou zijn voor
een schietvereniging. Die
vraag bleek een schot in de
roos, want op 10 oktober
1971 kon de schietvereni
ging al worden opgericht.
Nu was het niet zo dat elk lid
meteen een vaardig schutter
was. Integendeel. Maar dat
kon de leden van 't Keugeltje
er niet van weerhouden om
in 1972 al mee te gaan doen
aan de competitie van de
schietbond Groenlo-Eiber-
gen-Borculo (GEB). Het was
een vuurdoop die de heer
Migchielsen nog lang zal
heugen. „Om een lang ver
haal kort te maken: het viel
knap tegen, we maakten er
niets van."
„Maar... oefening baart
kunst," zegt de secretaris.
Door veel en hard te trainen,
zagen de schutters van de
slagerij kans om met toene
mende precisie de wedstrij
den af te werken. Een en an
der had tot gevolg, dat de le
den van 't Keugeltje steeds
hoger in competitieverband
gingen spelen. Het eerste
viertal werd in het tweede
jaar al kampioen van de C-
klasse en schoot zich het
daarop volgende jaar meteen
in de A-klasse van de schiet
bond GEB, het hoogste wat 't
Keugeltje kan bereiken. Er
wordt geschoten met 4,5
mm luchtdrukgeweer. Kos
ten van aanschaf: circa
1.500,-. Het gewicht van
het schietwapen is exact 4,7
kilo. Voor elke wedstrijd
wordt het wapen gewogen.
Mocht het te zwaar of te
licht zijn, dan wordt het op
het juiste gewicht gebracht.
Als secretaris Migchielsen
een demonstratie geeft met
zijn geweer wordt duidelijk
waarom er een goede condi
tie is vereist voor de schiet
sport. Het geweer moet on
beweeglijk tegen de schou
der en op de linkerhand
steunen. „De houding en het
voetenwerk zijn erg belang
rijk", zegt Migchielsen. „Als
je een goed schutter bent,
heb je bij het aanzetten van
het geweer de loop al op de
roos gericht. Dan moet je
nog bijrichten. Concentratie
en zelfbeheersing, dat zijn
belangrijke punten." In een
wedstrijd moeten vijftien
schoten worden gelost. De
ene schutter doet daar tien
minuten over, de ander an
derhalf uur."
Voordat de leden van 't Keu
geltje in 1981 de beschik
king kregen over een eigen
schietbaan in de voormalige
kalverstal op het bedrijfster
rein van de Centrale Slagerij
schoten ze in de kantine, die
's avonds in een handom
draai werd omgetoverd tot
schietbaan. Met enkele zwa
re gordijnen werd de baan
afgeschermd en in een zelf
gemaakte kogelvanger wer
den de kogeltjes opgevan
gen. De voorzieningen wa
ren voldoende om te voor
komen dat de verdwaalde
kogels in de suikerpot of tus
sen de kopjes terecht kwa
men.
In 1981 kwam aan deze si
tuatie een einde. De kantine
moest worden aangepast aan
de eisen van Ahold, wat be
tekende dat er voor de
schietvereniging geen plaats
meer was na de verbouwing.
Een oplossing werd gezocht
en gevonden in de oude kal
verstal, een loze ruimte op
het bedrijfsterrein, die door
de Centrale Slagerij beschik
baar werd gesteld. De ver
bouwing van de stal kostte
heel wat werk. Met name het
schoonmaken van de stal,
waar vroeger de slachtkalvc-
ren werden opgevangen,
was een zwaar karwei. Twee
hogedrukspuiten moesten er
aan te pas komen om alles
schoon te spuiten.
De nieuwe schietbaan vol
deed goed, maar toch waren
de leden van 't Keugeltje
niet helemaal tevreden. Zo
ontbrak er een toilet in het
gebouw. Ook zou het aantal
banen van vijf naar zes moe
ten worden uitgebreid om
de wedstrijden wat vlotter af
te werken. „Bij mij kwamen
ze afgelopen zomer met de
vraag of een aanpassing van
de ruimte financieel moge
lijk was", vertelt bedrijfslei
der J. Meewisse. „Ik heb toen
gezegd: als jullie binnen het
budget blijven, nemen wij
de materiaalkosten voor on
ze rekening, op voorwaarde
dat wij de ruimte als verga
derzaal kunnen gebruiken."
In negen weken was de ver
bouwing rond. Op 6 septem
ber opende directeur J. Kel
derman van de Vers Vlees
Groep de vernieuwde baan
met een welgemikt schot.
Sinds 't Keugeltje in de oude
kalverstal over een eigen
baan beschikt, is er onder de
medewerkers van de Centra
le Slagerij ook meer animo
voor de schietvereniging.
Schommelde eind jaren ze
ventig het ledental rond de
elf, nu zijn het er weer ne
gentien. Bedrijfsleider Mee
wisse, ruim een jaar werk
zaam in Groenlo en géén lid
van de schietvereniging:
„Het is fantastisch, uniek, dat
zo'n vereniging binnen het
bedrijf kan bestaan. Ik stond
versteld toen ze met die ver
bouwing bezig waren. Dan
zie je nog eens waartoe men
sen buiten hun werksituatie
in staat zijn. En het werkt
ook goed voor de sfeer bin
nen het bedrijf. Iedereen
leeft met de prestaties van
de schietvereniging mee.
Het versterkt de onderlinge
band."
Jan Krijt had graag zijn
veertig dienstjaren bij Al-
bert Heijn volgemaakt. Op
I oktober 1945 trad hij in
dienst en 14 juli jl. is hij
65 geworden. Hij treurt er
niet echt om. De jongeren
moeten een kans hebben.
„Vroeger moest je alles
aanpakken, onverschillig
wat. Dat was in de tijd dat
er nog weinig verpakte le
vensmiddelen waren. Da
dels werden in matten
van 60 kilo aangevoerd en
rozijnen o.m. in kistjes
van 14 kilo. De facturen
moesten met de hand
worden geschreven en de
filiaalnummers wist je uit
je hoofd. Oostzaan had
nummer 1, Purmerend
nummer 2." Dan volgt
nog een hele rij filialen.
Jan Krijt, uit een gezin van
II kinderen, begon op 15-ja-
rige leeftijd als „walbaas" bij
de beurtschippers in Amster
dam. ,Je werkterrein was
een walkantoortje tegenover
het Centraal Station. Je
moest zorgen dat de sche
pen en auto's gelost werden
waarna vervolgens het eigen
schip geladen moest wor
den. Vijftien jaar en dan al
walbaas", zegt hij lachend.
Jan Krijt heeft zijn hele leven
met expeditie en distributie
te maken gehad. Over de
oorlog praat hij niet veel.
„Een maand in Duitsland was
voor mij voldoende. Toen
ben ik ondergedoken bij
mijn aanstaande schoonou
ders."
Werk moest af
„Op 19 september 1945
trouwde ik en begon op 1
oktober daaropvolgend als
assistent-chef in het Centraal
Magazijn - DC's waren er
toen nog niet - voor 35 gul
den per week. Ik werd door
meneer Gerrit rondgeleid.
Die eerste maanden na de
oorlog was er niets. We
moesten van de grond af be
ginnen. Je wist wel wanneer
je begon met werken -
's ochtends half acht - maar
nooit wanneer je ophield, al
was de streeftijd 6 uur. Het
werk moest altijd af. Wan
neer er een noodtelefoontje
van een filiaal kwam moest
het geregeld worden, al
werd het nacht. „Nee" ver
kopen in de filialen was er
niet bij. Dat was de tijd dat
alles nog met de hand moest
worden geladen en gelost.
Twee man waren al gauw
een uur of langer bezig met
een vrachtwagen of schip.
Tegenwoordig is het tussen
ja en nee gebeurd."
Jan Krijt bewaart de beste
herinneringen aan die begin
tijd. Iedereen kende ieder
een en „meneer Gerrit" liet
zich regelmatig zien in het
Centraal Magazijn. Hij was
op de hoogte van al het lief
en leed dat bij zijn mensen
speelde. Wanneer er een
kind was geboren kwam hij
de trotse vader persoonlijk
feliciteren. Uit zijn vestzak
toverde hij dan meestal een
briefje met de mededeling er
wat voor te kopen voor de
jonge moeder. Maar voor het
werken hanteerde hij ijzeren
wetten. „Krijt", zei hij dan,
„alles wat binnenkomt moet
je keuren en proeven."
Belevenissen
,Je maakte aan de Westzijde
altijd wel wat mee. Zoals die
vrachtwagen die vlak voor
de poort zijn lading closet
rollen verloor. De Westzijde
was bezaaid met toiletpa
pier. Logisch, want die wer
den nog aangevoerd in do
zen van 72 rollen. Of van die
leverancier die vroeg of hij
een bestelling twee dagen la
ter mocht leveren. Dat kon.
Sindsdien liet de leverancier
ieder jaar een rood-wit-
blauw vaatje nieuwe haring
bezorgen. Ik had de nieuwe
haring in die tijd eerder dan
de koningin", zegt Jan Krijt
niet zonder trots. Toen het
Centraal Magazijn te klein
werd verhuisde het naar het
pand van Keg aan de Hogen-
dijk. Later was hij getuige
van het slaan van de eerste
paal voor DC Zaandam.
Met verve weet Jan Krijt te
vertellen hoe de medewer
kers op kantoor werden ge
roepen om te horen dat
spaarzegels werden geïntro
duceerd, wat iedereen een
hele stunt vond en van de
verkoop van ingeblikt wal
visvlees, waar Albert Heijn
de primeur van had. „Er is
veel gebeurd en veel veran
derd in veertig jaar", zegt de
goedlachse Zaankanter na
denkend.
Nu is de afdelingschef Jan
Krijt - vader van 3 kinderen
en grootvader van 4 klein
kinderen, waar hij bijzonder
trots op is - met pensioen na
de laatste jaren bij BEA (Be
drijfseconomische Afdeling)
te hebben gewerkt.
Yoga
In 1980 begon zijn „rikke
tik" te protesteren en men
vond het beter dat hij wat
kalmer aan ging doen. Na de
dokter ging hij naar de fysio
therapeut en de specialist
adviseerde hem yogalessen
te volgen. ,Je kunt er om la
chen, maar yoga heeft mij
weer volledig „op de klaver
geholpen" (streekuitdruk-
king voor iemand die weer
gezond op zijn benen staat,
red.)
Jan Krijt, verwoed tuinier -
„kijk maar naar buiten" - en
fotograaf, verveelt zich geen
moment. Integendeel, hij
heeft zich voorgenomen een
agenda bij te houden. Hij
„klust" graag, waar ook zijn
kinderen dankbaar gebruik
van maken, is gek op de na
tuur en trekt veel met zijn
vrouw naar bos en duin. Te
voet, op de fiets of met de
auto, hij doet het met ple
zier.
