Ger van der Eng bijna
altijd op trektocht!
n
EenMeesterlijke" bariton
in de Rechten
Flitsen
pagina y
Jan Mare Bruin
Studiebeurs
Langlaufen
Hoge bariton
Net wielrenners
Uithalen
Niet bezeten
Weigering
Op de afdeling Juridi
sche Zaken van Ahold
is mr. Jan Mare Bruin
werkzaam, die naast
Meester in het Interna
tionaal Recht ook een
zeer begaafd bariton is.
Redactie Flitsen zocht
hem op temidden van
de „stoffige boeken der
rechtsgeleerdheid".
Jan Marc is part-time mede
werker op Juridische Zaken
Ahold. De tijd die hij over
heeft, besteedt hij aan zijn
zangcarrière. Gezien zijn ca
paciteiten zou men met
recht kunnen spreken van
een „Meesterlijke" bariton in
de Rechten. Op de vraag of
hij altijd al heeft willen zin
gen, zegt de bescheiden Jan
Mare: „Eigenlijk niet, hoewel
ik mij al vroeg op muzikaal
terrein bewoog. Het lot
heeft me gewoon een beetje
geholpen. Laat ik bij het be
gin beginnen. Toen ik acht
jaar was dat was in 1964
ging ik op piano- en orgelles.
Mijn pianolerares vond dat
ik een goede stem had en die
moest ik maar eens ontwik
kelen. Vooralsnog had ik ge
noeg aan mijn piano- en or-
Eindelijk wordt het ons dui
delijk waarom de telefoon
van de heer Gerbrand van
der Eng in Den Haag maar
nooit gehoor wilde geven.
Gerbrand was op stap! Zelfs
nu de sportieve oudgedien
de van Albert Heijn op zijn
stekkie aan de Weissen-
bruchstraat is. weergekeerd
blijkt het moeilijk een gaatje
in zijn agenda te vinden.
„Nee, deze week liever niet.
Volgende week woensdag
zou wat ons betreft wél kun
nen. Ja ziet u, die zaterdag
daarop gaan we weer op reis.
Weekje met de caravan naar
Egmond. We staan al jaaaa-
ren in Noord-Holland. In de
Egmondse zeeduinen pluk je
de lekkerste bramen. Goed
voor aanvulling van onze vi
taminen."
Na zo'n telefonische inlei
ding mag het nauwelijks
meer een verrassing heten
wanneer de heer des huizes
vol elan betoogt: „Die vijf
jaar dat ik nu gepensioneerd
ben zijn wérkelijk omgevlo
gen! Maar vraag me niet wat
ik nou precies heb uitge
voerd, want dat zou ik ook
niet meer weten. Verveeld
heb ik me geen seconde."
Van der Eng, nog altijd even
lang, kaarsrecht en beleefd,
eigentijds gekleed in mocca-
gelles. Tijdens mijn laatste
jaar aan het gymnasium volg
de ik tevens de vooroplei
ding Conservatorium in Am
sterdam, want ik wilde me
verder specialiseren in het
bespelen van een kerkorgel.
Mijn leermeester was Simon
C. Jansen. Naast een begaafd
organist, was hij ook koordi
rigent. Zo kwam ik dus ei
genlijk in het zangcircuit te
recht en daar heb ik geen
moment spijt van gehad. In
tegendeel; op dit moment
weet ik namelijk nog niet of
ik nu met Rechten of zang
mijn brood wil verdienen.
Eén ding weet ik zeker en
dat is dat ik zolang als moge
lijk beide vakken wil blijven
combineren. Binnen Ahold
krijg ik daarvoor op dit mo
ment alle ruimte en dat vind
ik geweldig."
Jan Mare kreeg tijdens zijn
studie Rechten een studie
beurs aangeboden door de
Rotary Foundation om in
Amerika Internationaal
Recht en Amerikaans Recht
te studeren. „Natuurlijk heb
ik direct gekeken of één en
ander met mijn muzikale as
piraties was te combineren
en dat kon."
Aan de Samford University
sins, ribcord broek en sport-
shirt met open kraag, blijkt
nog veel te zwemmen - al is
het minder intensief dan zijn
vrouw - en van tijd tot tijd
achter de schildersezel te
kruipen.
's Winters gaan de heer en
mevrouw Van der Eng stee
vast naar Miemingen in Oos
tenrijk, om er fanatiek te
langlaufen en zelfs nog aan
wedstrijden mee te doen.
Het echtpaar heeft inmiddels
drie wijnreizen achter de
rug naar Beaujolais - Bour
gogne; Bordeaux - Cognac
en de Elzas. Steeds in de ok
tobermaand en alweer met
de caravan. „Een hobby van
me; ik heb ook de café-papie
ren behaald", en steeds was
de nu negentien jaar oude
Volvo Amazone het vervoer
middel. Het trouwe pronk
stuk wordt als het lievelings
nichtje van de familie ver
troeteld en daarbij heeft de
heer Van der Eng het geluk
dat één van zijn drie zoons in
Scheveningen een eigen ga
ragebedrijf runt, dus het on
derhoud hoeft niet tot poet
sen beperkt te blijven.
Een van de leukere bezighe
den waar de vlotte causeur
School of Music in de VS be
haalde Jan Mare zijn eerste
zangdiploma en zag men
hem daar debuteren in twee
Mozart-rollen. In „Cosi fan
Tutte" speelde en zong hij
de rol „Guglielmo" en in
„Nozze di Figaro" die van
Almaviva". „Tijdens dat jaar
heb ik veel geleerd. Wat ope
ra-traditie betreft is het een
land met „big show" en daar
ontbreekt het hier in Europa
wel eens aan".
De studie van Jan Mare Bruin
was wat internationaler dan
alleen Amerika. Zo studeer
de hij in Frankrijk en Oos
tenrijk. „In 1979 volgde ik
een opleiding in het befaam
de kasteel in Fontainebleau
even buiten Parijs en wel aan
de Ecoles d'Art Américaines.
Eén van mijn leermeesters
daar was Gérard Souzay, dé
man van het Franse lied. Met
name liederen van bijvoor
beeld een Poulenc zijn me
op het lijf geschreven, want
die moeten op een toon
hoogte worden gezongen,
waarin ik als hoge bariton
goed ben." In 1981 studeer
de hij in de Operaklas van
het Mozarteum te Salzburg
(Oostenrijk). Voor de inge
wijden: Jan Mare Bruin volg-
geregeld zijn tijd mee door
brengt is het rijden van
vrachtjes voor die garage-
zoon. „Dan belt-ie op; pa, ik
kan niet weg en ik heb drin
gend dat-en-dat nodig. Zou u
dat misschien voor mij kun
nen halen? Nou, dan pak ik
de auto en rijd daar even
heen voor die knul. Zo blijf
je tenminste nog een beetje
in beweging ook en het geeft
de nodige afleiding." Wan
neer hem schertsend wordt
toegevoegd, dat hij dus tóch
weer in zijn oude vak van
boodschappenjongen is te
ruggekeerd glijdt een warme
glimlach over het gezicht
van deze geboren Noordhol
lander. Kennelijk dagen
weer tal van dierbare herin
neringen aan die „romanti
sche" tijd op.
Als het tweede kind in een
gezin van acht moest de jon
ge Gerbrand direct na
school aan de slag. Geld voor
de interpretatielessen oij Al
fred Delier, Ré Koster en
Horst Günter.
Niet alleen de opera heeft
het hart van Jan Mare ver
overd. Hij houdt ook van ou
de muziek. Zo heeft hij ge
zongen bij „Cappella Am
sterdam", een koor dat is ge
specialiseerd in oude muziek
zonder begeleiding Hier
zong hij bijvoorbeeld
werken van Sweelinck.
Het liefst zingt hij, behalve
het Franse repertoir natuur
lijk Mozart, Verdi en
Brahms. „Bij de liederen van
die „jongens" kun je lekker
uithalen", luidt eenvoudig
zijn mening. De naam van de
bariton is steeds meer te vin
den op affiches van recitals
en concerten. Zo treedt Jan
Mare regelmatig op tijdens
concerten, die worden geor
ganiseerd door „Vrienden
van het Lied".
Op de vraag of zingen een
soort bezetenheid is, ant
woordt de 28-jarige bariton:
„Neen, voor mij zeker niet.
Ik ben niet zo iemand die al
tijd met een sjaaltje om zijn
hals en watjes in zijn neus
rondloopt om maar niet ver
mulo of HBS was er niet. De
winkel van Albert Heijn in
zijn toenmalige woonplaats
Uitgeest kon de jongen wel
gebruiken. Om per mand -
later bakfiets - boodschap
pen weg te brengen. De ene
dag van Uitgeest naar Aker
sloot en terug de andere dag
naar Limmen...., enfin bijna
altijd midden in de polder.
En klanten die niet thuis wa
kouden te worden. Voor mij
geldt de slogan „Singing is a
sport". Een goede lichamelij
ke conditie is een eerste ver
eiste. Natuurlijk moet je re
gelmatig oefenen, maar ik sla
best wel eens een dag over."
Op dit moment studeert hij
bij Jos Burcksen en Thom
Bollen van het Utrechts Con
servatorium, waar hij vol
gend jaar zijn diploma solo
zang hoopt te behalen.
„Natuurlijk komt het zingen
van toonladders op mijn oe-
fenrepertoirc voor. Daar heb
ik trouwens eens wat aardigs
mee beleefd. Vroeger woon
de ik op kamers en als ik
toonladders begon te oefe
nen, begon mijn buurvrouw
mee te jubelen. Zij was een
sopraan. Op zichzelf is bari
ton-sopraan een aardige
combinatie. Je hebt echter
twee verschillende sopra
nen: Goede en slechte en
ren moest hij 's avonds nog
maals bezoeken. „We waren
net wielrenners in die tijd",
spot de boodschappenjon
gen-van-toen met een glim
lach die niet vrij van wee
moed lijkt.
„En *s winters als het
sneeuwde... en je kon er niet
doorheen met de fiets...
moest je bij een boer aan de
overkant een arreslee halen
en dan zo naar de klant. Maar
soms begon het onderweg te
dooien en dan moest je lo
pend terug" De heer Van
der Eng vertelt het zo laco
niek. dat het er veel van weg
heeft of hij zulke dingen van-
daag-dc-dag nog doodge
woon vindt. Maar de tegen
slag van een collegaatje, dat
door een vallend mandje
over de kop ging en toen
met een chaos van gebroken
flessen bleekwater en ge
scheurde zakken suiker bleef
zitten, omdat hij niet naar de
zaak terug durfde, trekt de
heer Van der Eng zich nog
altijd aan.
mijn buurvrouw behoorde
helaas tot de laatste catego
rie."
Jan Mare zei eerder dat hij
het liefst zowel actief Mees
ter in de Rechten wil blijven
en daarbij zal willen blijven
zingen. Als we diep in zijn
hart kijken, wat zou hij dan
zeggen? „Dat is een heel
moeilijke vraag. Ten eerste
duurt het heel lang voor je in
deze tak van muziek goed je
brood kan verdienen en ten
tweede komt er behalve goe
de capaciteiten en hard
werken een dosis geluk bij
om de hoek kijken."
Voor besprekingen van optre
dens van de banton Jan
Mare Bruin, kan men terecht
bij zijn impressario Het
adres luidtPieter G. Alferink,
Apollolaan 181, 1077 AT
Amsterdam. Telefoon 020-
792925
Als jonge kerel van vijfen
twintig had Ger van der Eng
de euvele moed verder fiets-
werk te weigeren. Het liep
uit op een breuk met Albert
Heijn. maar na een half jaar
tje sloten beide partijen
weer vrede en kon hij als
vervanger aan de slag. En dat
was eigenlijk de „vliegende
start" van zijn langdurige
carrière bij Ahold. De oorlog
was voorbij, Ger leerde zijn
toekomstige vrouw kennen,
wilde trouwen en begon in
de nachtelijke uren te stude
ren voor alle mogelijke di
ploma's die hem bij Albert
Heijn van pas zouden kun
nen komen.
Die investeringen leverden
het nodige rendement op, al
vindt zijn vrouw nu - en het
hoofd van het gezin beaamt
het schuchter - dat hij eigen
lijk veel te lang bij Ahold is
gebleven. „Ik had een eigen
zaak moeten beginnen",
hoort hij zichzelf hardop
zeggen. „Daar was ik het ty
pe voor. Ik kon verkopen.
Dat is later ook wel gebleken
toen me werd gevraagd in de
binnenstad van Delft een
kaasshop van Albert Heijn te
gaan runnen. Dat heb ik toen
met zó ontzaglijk veel ple
zier gedaan. Jammer dat het
zo is afgelopen. Mijn opvolg
ster had andere ideeén, dat
zei ze ook. maar toen ik er
later nog eens langs ging was
die zaak er niet meer. Dat
heeft me echt pijn gedaan.
Het was de bedoeling even
tueel meerdere van deze
kaasshops te openen. Op
mijn vraag waar die bleven
antwoordde één van de di
rectieleden: „We hebben he
laas geen veertig Van der En-
gen bij Albert Heijn." Met
dat mooie compliment zou
menigeen de koning te rijk
zijn. De heer Van der Eng is
dat ook wel, maar had toch
veel liever nog achter de
toonbank gestaan.
Temidden van zijn medewerksters
„Dat kan Inderdaad ja. We zijn net terug van een
reis van zeven weken. Een reis via België, Frank
rijk, Middellandse Zee, Monaco, Italië tot en met
Livomo en terug door Toscane via Venetië, Mi
laan, Zwitserland en Duitsland. Wij hebben deze
reis gemaakt met de caravan, getrokken door on
ze 19 jaar oude Volvo Amazone. Gisteravond zijn
we thuisgekomen. Ja, dat is het voorrecht van ge
pensioneerden."
De heer Van der Eng (links) en zijn vrouw (midden) tijdens
een van hun vele langlauftochten in Oostenrijk
