„Ik zou het over willen doen,
maar dan anders"
(kfoenrt toch maat
Reanimatie,
een zaak
van
levensbelang
Flitsen
pagina 9
G.J. Brehler uit Zaandam:
„Duimen draaien? Ben
je gek. Daar heb ik he
lemaal geen tijd voor.
Veel mensen waar
schuwen je dat als je
eindelijk „Drees-man-
netje" wordt, je in een
zwart gat van niets
doen valt. Ten eerste
heb ik daar geen tijd
voor en ten tweede he
lemaal geen zin in. Nu
kan ik me eindelijk
eens volledig aan m'n
hobby gaan wijden", al
dus Gerrit Jan Brehler
die op zijn werk bij
Albro Zwanenburg al
tijd „meneer Brehler"
werd genoemd, al
voegt hij hier direct
aan toe, dat er natuur
lijk ook medewerkers
waren die hem bij zijn
voornaam noemden.
De heer Brehler is een
kersverse gepensio
neerde die op 27 janua
ri na 46 jaar bij Ahold te
hebben gewerkt, de
deur van Albro Zwa
nenburg achter zich
dicht trok.
Aangezien we op zijn hoofd
niet één grijs haartje aantref
fen, vragen we hem voor
zichtig of hij 65 is, want dat
is de normale leeftijd om van
een welverdiende rust te
gaan genieten. „Goed gezien.
Ik word deze maand zestig
jaar, maar aangezien ik een
groot aantal dienstjaren heb
én in dienst van het hoofd
kantoor ben gebleven, heb ik
het recht er een paar jaar
eerder mee op te houden.
Dat heb ik dan ook gedaan,
want er zijn jongeren ge
noeg die ook eindelijk eens
aan de bak willen. Als ik op
stap dan levert dat weer een
werkplek op voor een an
der."
Crisisjaren
Gerrit Jan Brehler werd in
1924 in Kampen geboren.
Tijdens de crisisjaren ver
huisde hij met zijn ouders
naar Zaandam. „Ik kon rede
lijk goed leren, maar we had
den het thuis niet zo breed,
zodat ik op mijn veertiende
jaar aan het werk moest.
Toen ik in de achtste klas zat,
hielp ik de groenteboer. Dat
wil zeggen dat ik zaterdag
's morgens om vijf uur op
het land begon te werken en
daarna met groenten ging
venten tegen het respectabe
le bedrag van één rijksdaal
der per week."
Via een neef kwam de heer
Brehler in 1938 in vaste
dienst bij AH op de blikwas-
serij. De retourgezonden
koekblikken werden door
hem gewassen, ontdaan van
etiketten en als ze kapot wa
ren gesoldeerd. Na één jaar
daar gewerkt te hebben,
werd hij, toen hij 15 jaar
werd, overgeplaatst naar de
beschuitafdeling. Via de
deegkamer, de sorteerlijn en
de rijskast, werd Brehler
ovenist. Als hij verder zou le
ren zo stelde men hem in
het vooruitzicht kon hij
voorman van een afdeling
worden. In het begin van
zijn trouwen en dan schrij
ven we 1947 - ging hij naar
de inmiddels opgeheven
bakkersschool „Blue Erven"
in Amsterdam. Tot het eind
van de zestiger jaren was hij
afdelingschef bij de be
schuitfabriek en leidde een
team van ruim 25 man.
Broodfabriek
„De verkoop van beschuit
liep terug en men geloofde
niet zo in de STER-spot van
vandaag dat beschuit altijd
goeiemorgen is. Het gevolg
was dat de beschuitfabriek
zijn poorten moest sluiten.
Ik kreeg binnen AH heel wat
leuke banen aangeboden. Ik
kon ook bijvoorbeeld naar
Meester Wijhe. Dat zagen
mijn vrouw en ik niet zo zit
ten. We woonden hier pret
tig in Zaandam, bewogen
ons actief binnen het sociale
leven en hadden een op
groeiende zoon. Toen kreeg
ik een baan aangeboden bij
de splinternieuwe broodfa
briek Albro in Zwanenburg.
Ik ging daar als chef broodfa
briek werken en dat bete
kende dat ik ook nachtdien
sten moest draaien. Dat is
wel een hele ingreep in je
privéleven."
Acht jaar geleden is de heer
Brehler bij de Statistiek en
Kwaliteitsdienst (SKB) van
Albro terechtgekomen. „Ik
hoefde geen nachtdiensten
meer te draaien en in ruil
daarvoor moest ik de kwali
teit van onze produkten con
troleren en helpen proble
men op te lossen die direct
met de produktie hadden te
maken. Aangezien je natuur
lijk niet altijd aanwezig kon
zijn, moest je veel overlaten
aan de afdelingschefs. Dat
kon alleen op een basis van
vertrouwen en die hadden
we over en weer ook."
Toen de heer Brehler in
1978 veertig jaar in dienst
was bij Ahold, werd hij Rid
der in de Orde van Oranje
Nassau. Zo'n lintje krijg je
niet zo maar. „Daar moet je
wel wat voor doen", grapt
Gerrit Jan Brehler. „Ik wist
helemaal niet dat ik gerid
derd zou worden, maar toen
ik tijdens de receptie van
mijn veertigjarig jubileum
de burgemeester zag zitten,
voelde ik nattigheid." De re
den waarom de heer Brehler
zijn lintje heeft gekregen,
moeten we zoeken in zijn so
ciale activiteiten. Hij was ac
tief in het EHBO-werk en in
het personeelsfonds van AH.
Op de motor
„Als we langdurig zieken
hadden, dan ging ik die op
zoeken. Ik kan me nog herin
neren dat mijn vrouw en ik
samen op de motor naar Den
Helder zijn geweest om een
zieke medewerker op te zoe
ken. Het vroor toen 14 gra
den en we vielen bij aan
komst bijna als ijspegels van
de motor." De heer Brehler
ging met zijn vrouw vroeger
altijd met de kinderen van
Albro op Pinksterkamp. Ook
nu hij gepensioneerd is, blijft
hij actief want Brehler en
zijn vrouw blijven in de
commissie die jaarlijks de
personeelsavond verzorgt.
„Op die manier blijf je nog
bij de vroegere werkkring
betrokken."
Kennis
„Of ik het zou overdoen?"
Bedachtzaam zet hij zijn
vingertoppen tegen el
kaar. „Ik geloof het wel.
Ik zou het wél anders
doen. Vroeger kreeg ik de
kans niet om te leren. Dat
zou ik nu wel doen, want
met een goede dosis ken
nis kun je een doel berei
ken. Dat zie ik nu wel aan
mijn zoon. Wat één ding
betreft, zou ik het hetzelf
de blijven doen en dat is
mijn werkmotivatie. Die
is misschien wel wat ou
derwets maar ik ben van
mening dat je moet doen
alsof het bedrijf van jou is.
Je hebt dan de minste
problemen met je bazen.
Dat wil niet zeggen dat je
alles maar moet slikken.
Dat heb ik ook nooit ge
daan, want ik ga er vanuit
dat je rechten maar óók
plichten hebt. Op die wij
ze creëer je een goede
verstandhouding met je
bazen maar ook met je
medewerkers. Dat heb je
nodig in een produktie-
bedrijf waar nu eenmaal
alles letterlijk en figuur
lijk op rolletjes moet lo
pen."
Maar meneer Heijn, wat maakt u me nou?
Bouwt u hier in Valkenburg zo'n prachtige
supermart. Echt geweldig hoor. heus waar.
Met parkeermogelijkheid op het dak. Moder
ner kan haast niet, net Amerikaans. Houdt
geen mens rekening met ons, tobbers, die
hun auto op dat dak kwijt moeten. Kom ik
helemaal uit Vaals om naar uw nieuwe win
kel te kijken, en nog wat te kopen ook, moet
ik eerst een helling nemen van zo'n graadje
of 25 om op het dak te komen. Nou schrik
ken wij daar niet zo van. Wij wonen in het
enige stukje bergland dat Nederland telt en
waar jullie, Hollanders, donders jaloers op
zijn. Dus wat doe je? Versnellinkje terug, gas
erop en je bent boven. Ja, om je het apelaze
rus te schrikken omdat je neus aan neus staat
met een afdaler. Hoe komt dat nou? Is die
architect van u een autohater of rijdt hij in
een driewieler? Op het parkeerdak is geen
bocht. Je moet boven aan de helling gelijk
een haakse „bocht" maken. Met een beetje
stuurmanskunst en even zoveel geluk gaat
het naar boven in één keer. Naar beneden
kun je het vergeten. Dan moet je steken. En
dat is wel aan de belendende muurtjes te
zien ook. Och, och, daar zullen al wat accent
volle Limburgse knoopjes gerold zijn.
Sjèng Kurvers
Bij navraag ter plekke bleek dat men ijverig
oplossingen zoekt voor dit probleem (redac
tie Flitsen).
„Als de seconden tel
len. Met deze slogan
wekt de Nederlandse
Hartstichting mensen op
een cursus reanimatie te
gaan volgen. Albert Heijn-
bedrijfsleider Cees Waar
denburg volgde deze cur
sus reeds een paar jaar ge
leden en gaat nog regel
matig op „herhaling". Af
gelopen november nam
hij het initiatief om be
drijfsleiders en andere
AH-medewerkers in zone
8812 op te roepen tot het
volgen van een avond-du
rende cursus die werd ge
geven door een medewer
ker van de Nederlandse
Hartstichting. Vijftien AH-
ers deden aan de cursus
mee. Na afloop was de al
gemene opvatting onder
de cursisten dat veel meer
mensen zouden moeten
kunnen reanimeren
want, dat werd heel dui
delijk: elke seconde
telt.
„In een supermart komen
wekelijks zo'n 25.000 bezoe
kers. Het is heel goed moge
lijk dat één van hen een hart
infarct krijgt. Als je dan niet
weet wat je moet doen, sta je
machteloos. Velen proberen
in paniek mond-op-mond
beademing of hartmassage
toe te passen. Als men dat
niet heeft geleerd, doet men
het in de meeste gevallen
verkeerd. Dat kan fatale ge
volgen hebben voor de pa
tiënt. Iemand die een hartin
farct krijgt, is in de meeste
gevallen niet reddeloos ver
loren mits op tijd deskundi
ge hulp wordt geboden.
Daarom zou ik ervoor willen
pleiten dat in ieder AH-filiaal
en natuurlijk in al die andere
winkels binnen Ahold, me
dewerkers een reanimatie-
cursus zouden volgen", al
dus Cees Waardenburg.
Wie het initiatief voor een
cursus hartreanimatie wil
volgen, kan contact opne
men met Cees Waarden
burg, AH Buikslotermeer-
plein, Amsterdam-Noord.
Telefoon: 020-363838.
