„Ik ben van plan
120 te worden"
Reuma-patiënt R. Menkveld
drie weken naar Boedapest
Heintje Rozijntje
Flitsen
pagina 9
Hotuen uc zi
mjiicTïïUd
Mmn.
Met medewerking van het ziekenfonds:
Jan van der Wensch (74) na 62 jaar hard werken:
Minder pijn
Belangrijkste vraag aan de
heer Menkveld: heeft u er
baat bij gehad? „Er was me
van tevoren gezegd dat ik er
geen wonderen van mocht
verwachten. Nou, dat won
der is dan ook uitgebleven;
mijn kwaal is niet genezen.
Wél heb ik, ook na thuis
komst, een poosje minder
pijn gehad. Daarna kreeg ik
echter een terugslag, maar
ook dat schijnt normaal te
zijn. Nu, na een paar weken,
kan ik zeggen dat ik in totaal
minder pijn heb dan voor
heen. In ieder geval is mijn
conditie een stuk beter en
dat geeft me hoop, dat ik er
zeker een halfjaar baat bij
houd." Het liefst zou de heer
Menkveld daarom minstens
eenmaal per jaar zo'n kuur
willen ondergaan, maar aan
gezien het ziekenfonds hier
voor zo'n 4.000.- per per
soon moet betalen acht hij
de kans daarop voorlopig
klein. „Maar ik hoop er wel
op. Veertien dagen zonder
pijn. 't Is haast te mooi om
waar te zijn."
De groep voor het vertrek op Schiphol; derde van links de heer R. Menkveld.
houten kratten van 1974 zijn
vervangen door (lichte)
plastic produkten. Vanaf zijn
12e jaar heeft Jan van der
Wensch gewerkt, 62 jaren
lang. Vindt hij het niet zonde
dat hij ook na zijn pensione
ring arbeid is blijven verrich
ten. „Nee", zegt hij met na
druk, „ik wil 120 jaar wor
den, dus ik heb nog pen
sioenjaren genoeg voor de
boeg. En als ik geen 120 jaar
word, met 119 jaar ben ik
ook niet ontevreden."
Engels leren
Angst voor de toekomst voor
wat betreft bezigheid heeft
hij beslist niet. „Ik houd van
fietsen, van lezen en sinds
kort ben ik aan een cursus
Engels begonnen. Daar heb
je veel aan met al die Engelse
en Amerikaanse films op te
televisie." Bij AH IJmuiden
mist men de heer Van der
Wensch beslist. Hij is in ne
gen jaar slechts een paar we
ken ziek geweest. Voor de
jongeren in het filiaal was hij
een voorbeeld. Soms nam hij
pas na veel aandrang vakan
tie op. In de afgelopen negen
jaren heeft Van der Wensch
veel mensen zien komen en
gaan bij het filiaal. Bij zijn
afscheid was hij niet alleen
in leeftijd, maar ook in
dienstjaren de oudste mede
werker. „We laten hem niet
graag gaan", zegt sectorchef
Aardenburg, „want hij staat
nog altijd zijn mannetje.
Maar ja, hij mocht niet lan
ger blijven. Jammer." Maan
dagavond 24 oktober is Jan
van der Wensch tijdens een
gezellige bijeenkomst in het
filiaal uitgeluid en daarbij
heeft het aan waarderende
woorden beslist niet ontbro
ken!
„Drie weken Boedapest? Een geweldige ervaring
die ik niet graag had willen missen." Het lijkt een
cliché-uitdrukking die echter een bijna peilloze
diepte krijgt als de heer R. Menkveld eraan
toevoegt: „Voor het eerst sinds 15 jaar eens 14
dagen zonder pijn. 't Was vooraf haast niet voor te
stellen."
De heer Menkveld (47)
werkte acht jaar in een AH-
supermart, waarvan de laat
ste jaren als bedrijfsleider. In
1969 kreeg hij echter een
steeds erger wordende pijn
in rug en gewrichten.
De medische conclusie luid
de: de ziekte van Bechterew,
een soort reuma. Daarmee
wist hij weliswaar waar hij
aan toe was, maar niet wat
hem te wachten stond. Al
spoedig moest hij zijn baan
als bedrijfsleider verruilen
voor die van medewerker
op de afdeling Sociale Verze
keringen op het HK. On
danks deze verandering
werd de pijn steeds erger en
die maakte fysiotherapeuti-
sche behandeling -nu alweer
13 jaar- noodzakelijk. „Als ik
niet drie maal per week zou
zijn behandeld was de kans
op kromgroeien zeer groot
geweest. Nu ben ik nog in
een redelijk goede conditie."
Geen wonder dat de heer
Menkveld een hem geboden
kans op een mogelijke ver
lichting van zijn kwaal met
beide handen aangreep. „Ik
hoorde van dr. Jung, dat de
huisartsen in de Zaanstreek
een brief van ziekenfonds
Zaanland hadden gekregen
met het verzoek patiënten
op te geven die voor een
reuma-kuur in Boedapest in
aanmerking kwamen. Ik heb
toen onmiddellijk gerea
geerd en dat leidde er ten
slotte toe dat ik met nog
tien Zaankanters werd uitge
kozen."
Experiment
Voor het ziekenfonds was
het sturen van patiënten
naar het buitenland ook een
experiment. Centraal staan
hierbij de vragen of de be
trokkenen er blijvend baat
bij vinden en of dat in de
toekomst ook de kostenfac
tor voor het fonds gunstig
zou kunnen beïnvloeden.
Een fase, die bijvoorbeeld
West-Duitsland al achter
zich heeft. Daar is het ver
blijf in een kuuroord opge
nomen in het fondspakket.
Met een gezelschap van 40
personen reisde de heer
Menkveld naar de Hongaarse
hoofdstad, waar midden in
de Donau (die de beide
stadsdelen Boeda en Pest
scheidt) het eilandje Marga-
rethe ligt. Uit bronnen stijgt
daar water met een tempera
tuur van 70 graden celsius
omhoog. Zwavel, calcium,
natrium en andere stoffen
geven het een geneeskrach
tige werking. Letterlijk bo
venop die bronnen is in
1979 een hotel annex kuur
oord en een modern fysio-
therapeutisch centrum ge
bouwd. Een Hongaarse arts
stelde, na keuring, voor ie
dere patiënt een persoonlij
ke behandeling vast. Voor
Menkveld betekende dat
twee keer per dag zwemmen
in water van 28 graden, ge
volgd door een verblijf in
drie zogenoemde thermalba-
den, in temperatuur oplo
pend van 30 naar 40 graden.
Verder luidde het program
ma: onderwatermassage, be
handeling met pakkingen
van zwavelhoudende mod
der, met ultra kortegolf en
heilgymnastiek. Na de ver
plichte twee uur rust was er
's middags gelegenheid om
wat van de omgeving te zien.
„Wanneer het niet had
gemoeten was ik nog
graag een jaartje doorge
gaan." Een uitspraak van
de heer J. van der
Wensch, die per 21 okto
ber jl. eervol ontslag heeft
gekregen als medewerker
van de afdeling emballage
van filiaal 1014 (Plein
1945 (Jmuiden). De heer
Van der Wensch kreeg
zijn ontslagbrief op ver
zoek van de vakbonden
en dat maak je onder de
huidige economische
omstandigheden niet
vaak mee. Er is dan ook
wel wat bijzonders aan de
hand met Jan van der
Wensch: hij is 74 jaar oud
en vakorganisaties en
Ahold meenden dat hij
beter maar eens plaats
kon maken voor een jon
gere kracht.
„Eigenlijk is dat wel begrij
pelijk", vindt hij er zelf van,
„maar ik had graag de 10 jaar
volgemaakt. Nu is het pre
cies negen haar geworden."
In 1974 was de situatie op
de arbeidsmarkt heel anders
dan vandaag de dag. Toen
Jan van der Wensch met
pensioen ging bij Mekog (de
kunstmestfabriek van Hoog
ovens) stond de krant dage
lijks vol met personeelsad
vertenties. „Ik heb precies
drie weken zonder werk ge
zeten", lacht hij, „toen kon ik
bij Albert Heijn komen. Ze
hadden me al gevraagd voor
dat ik bij Mekog weg was.
Toen had ik er nog niet di
rect zin in."
Drie weken
pensioen
Drie weken pensionering
met familiebezoek en krantje
lezen als belangrijke tijdpas
seringen. Van der Wensch
had er meteen genoeg van.
Bij Albert Heijn IJmuiden
vond hij een leuke taak in de
emballage-afdeling voor de
middagen. Mevrouw Van der
Wensch had er ook geen
problemen mee dat haar
man weer voor halve dagen
de deur uitging. „Ik help
evengoed thuis mee als het
nodig is", aldus de heer Van
der Wensch, die er wel aan
toevoegt dat het voor zijn
vrouw nu toch plezieriger is
dat hij 's middags niet meer
naar zijn werk hoeft. De be
langrijkste overweging om
bij AH aan de slag te gaan
was destijds de wens om iets
om handen te hebben.
„Werken is gezond", zei Jan
van der Wensch bij zijn laat
ste keuring door de arts.
„Dat blijkt wel, je bent in
prima conditie", was het ant
woord. Daar doet AH's oud
ste medewerker echter wel
het een en ander aan. Thuis
doet hij regelmatig aan
grondgymnastiek en hij bezit
ook een aantal instrumenten
voor body-building, zoals
trekveren, een „bullworker"
en „knijpers" om sterke han
den te krijgen. Die heeft hij
dan ook, want van hulpmid
delen om het werk wat lich
ter te maken moet hij meest
al niet veel hebben. Met het
tillen van kratten heeft hij
dan ook geen problemen, zij
het dat hij wel blij is dat de
