„Er is niets mooiers dan in
volkomen stilte naar
beneden te zweven"
Filiaal
5818
won
voetbal
toernooi
Veghel won MIRO-
zaalvoetbaltoernooi
pagina 6
Flitsen
Knoop
Deltahouding
Angst?
sént- Jus '382- de Amwmim? r~X~~y
23. Mf vewmM:ivo? o 0 o y-
r~~~-ik* o° o l f
Voor Annet Bouman (26)
en Joke Sluis (22), beiden
werkzaam als commer
cieel assistente bij Albert
Heijn in het hoofdkantoor,
Ankersmidplein te Zaan
dam, is parachutespringen
niet zomaar een bevlie
ging. Deze dames hesen
zich afgelopen zomer op
het eiland Texel voor het
eerst in de springoverall
en daarmee ging voor hen
een reeds lang gekoester
de wens in vervulling. Nu
behoren ze tot de catego
rie sportliefhebbers die op
de achterruit van hun auto
hebben staan: „Para's do it
in the air".
Annet: „Een jaar of tien gele
den stond ik in Zwitserland
op een camping. Vlakbij was
een para-vliegveld. Helaas
was ik nog maar zestien, dus
ik mocht wettelijk gewoon
nog niet met een valscherm
naar de aarde zweven." Joke
maakte tijdens haar vakantie
op Mallorca kennis met para-
sailing (een parachutist
voortgetrokken door een
speedboot). „Ik wilde dat
nog wel even proberen voor
we teruggingen, maar mijn
vriendinnen raadden dat af."
Ex-verkoopleider Wim Stol-
werk van Albert Heijn, in zijn
vrije tijd freelance para-
instructeur op Texel, wist
tijdens zijn trouwdag Joke en
Annet over te halen om een
cursus parachutespringen te
gaan volgen op Texel. Op de
dag van zijn huwelijk, dat in
Breukelen werd gesloten,
sprongen namelijk een paar
vrienden van hem (met een
zgn. squarematras) naar be
neden.
„We hadden al het een en
ander aan foldermateriaal in
mensen die net voor het
eerst hebben gesprongen,
dan verlang je er gewoon
naar." Annet: „Natuurlijk ben
je wel wat nerveus, maar dat
hoort bij de voorbereiding
op de sprong."
Maandagmiddag was de
vuurdoop voor Joke en An
net. Eerst haalden ze de para
chutes op en kleedden ze
zich in springerstenue (over
all, helm en hoge schoenen).
Daarna stelden ze zich op in
rijen van vier. „De „jump
master" (instructeur) con
troleert of alles goed zit en
dan is het wachten op het
vliegtuig dat ons omhoog zal
brengen voor de eerste
sprong. Als het toestel arri
veert, stapt de zgn. „stick"
groep in en spreekt de jump
master het springpunt af met
de piloot. Dat geeft hij dan
ook aan ons door. Vervolgens
maakt hij de „static line" vast
aan een beugel in het vlieg
tuig. Die lijn zit met een
elastiekje aan de parachute
vast en tijdens de sprong
trekt die de parachute uit de
rugzak („container") en
breekt daarna af.
Al springend en we deden
dat van 2000 voet 700
meter) draait men zich
360° om zich te oriënteren
op het aangegeven landings-
punt. Op het moment dat je
het vliegtuig verlaat neem je
onmiddellijk de Delta
houding aan. Dat betekent
armen en benen spreiden en
het lichaam hol maken. Dan
is het wachten op het mo
ment dat de parachute zich
opent en je zweeft", aldus
een enthousiaste Annet die
werkelijk iedereen wil over
halen om een cursus para
chutespringen op Texel te
volgen. Joke: „Het naar bene
den zweven is het mooist van
Annet Bouman links) samen met haar sportvriendin Joke
Sluis.
huis en tijdens onze dagelijk
se lunch in het bedrijfsrestau
rant hebben we de knoop
doorgehakt en besloten een
para-cursus te gaan volgen",
vertelt Annet. Voordat de da
mes naar Texel togen, wer
den eerst de benodigde pa
pieren ingevuld en moesten
ze een sportkeuring onder
gaan.
Als men denkt dat men op
Texel gelijk met de eerste de
beste „kist" naar boven gaat
om te springen, dan komt
men behoorlijk bedrogen uit.
Joke vertelt dat de eerste
twee-en-halve dag werden
doorgebracht met theorie
lessen. Je leert van alles wat
te maken heeft met het sprin
gen en voor je werkelijk je
eerste sprong gaat maken,
moet je kunnen dromen wat
je moet doen als er iets fout
gaat en welke handelingen je
moet verrichten om dan
netjes met de beide beentjes
op de grond te komen. Als je
springt en de lijnen waaraan
het valscherm vastzit, in el
kaar zijn gedraaid, dan noemt
men dat een „twist". Om dat
op te lossen moet men de
banden („risers") waaraan
men hangt zover mogelijk
van elkaar wegdrukken en
met de benen een fietsbewe-
ging maken. Over het alge
meen opent de parachute
dan goed."
In alle andere gevallen moet
echter de noodparachute
worden gebruikt en afhanke
lijk van de „mal function"
(niet goed functioneren van
de parachute) wordt geko
zen voor een langzame of
snelle openingsprocedure
van de noodchute. „Het lijkt
natuurlijk allemaal wat dra
matisch, maar bij het sprin
gen zelf gebeuren maar heel
weinig ongelukken. Over het
algemeen beperkt de schade
zich tot wat enkel- en been
breuken. Springen is echt
niet gevaarlijker dan bijvoor
beeld skiën."
Op de vraag of Joke en Annet
bang waren voor de eerste
sprong, antwoordt Joke: „Na
die eerste dagen van uitge
breide theorie kom je tot de
conclusie dat er eigenlijk niet
zoveel kan gebeuren. Je
wordt steeds optimistischer
en als dan de enthousiaste
verhalen loskomen van de
alles. Het is doodstil om je
heen en je hebt een fantas
tisch uitzicht over Texel. Dan
valt pas op hoe mooi het
eiland eigenlijk is. Ondertus
sen moet je natuurlijk niet
hangen te dagdromen want
het is zaak dat je zo dicht
mogelijk bij het aangegeven
landingspunt terechtkomt.
De laatste vijftig meter kun je
niet meer bijsturen en dan
moet je maar afwachten waar
je terechtkomt. De eerste
keer heb ik er niet veel van
gemaakt, want ik kwam mid
den in een maïsveld terecht.
Tot overmaat van ramp ging
de wind er ook nog eens een
keer met mij en de chute
vandoor zodat ik een aantal
meters werd meegesleurd."
Ook Annet heeft een aardige
misrekening begaan. In plaats
van bij het landingskruis te
recht te komen, landde ze in
een sloot. „Dat hoort er alle
maal bij en het houdt ons
echt niet tegen om het vol
gend jaar ons B-brevet te
gaan halen. Wie eenmaal het
avontuur van het zweven te
pakken heeft gekregen, raakt
eraan verslaafd. Om de prijs
hoeft men het echt niet te
laten want een springcursus
(brevet A inclusief WA-
verzekering, inschrijfgeld en
acht sprongen) kost nog
geen 600.- en dat vind ik
persoonlijk niet duur voor
zo'n onvergetelijke week die
overigens gewoon een deel
van een vakantie op Texel
kan zijn", besluit Annet.
Onlangs werd een voetbal
toernooi gehouden waarbij
het Albert Heijn-filiaal uit de
Amsterdamse Vijzelstraat
centraal stond. Een achttal
bedrijven, dat meer of min
der te maken heeft met dit in
het centrum van de hoofd
stad gelegen filiaal, had inge
schreven voor dit toernooi.
De Albert Heijn-vertegen-
woordigers waren aan hun
stand verplicht te winnen,
wat ze ook deden. Via een 0-0
gelijkspel in de wedstrijd te
gen Therma Isolatie en een
3-0 overwinning tegen Nij-
boer werd de finale bereikt.
De uiteindelijke winst ont
stond door het enige doel
punt in die wedstrijd tegen
de Tabakhoek. Op de foto de
winnende Albert Heijn-
vertegenwoordigers.
Het jaarlijks MIRO-
zaalvoetbaltoemooi speelde
zich 31 oktober jL af in het
Brabantse Veghel. Voor de
Veghelse DC-medewerkers
was dat een erg drukke dag.
Buiten het feit dat zij, onder
de bezielende leiding en
coördinatie van mevrouw M.
de Laat, tekenden voor de
organisatie, moesten zij ook
hun vorig jaar behaalde titel
verdedigen. Niet geheel en al
zonder strijd slaagden zij
daar in. Na het nemen van
strafschoppen lieten zij
MIRO-Maastricht achter zich
en gingen wederom met de
eer strijken. Dat betekent dat
DC-Veghel volgend jaar weer
dit traditionele zaalvoetbal-
toernooi moet organiseren.
Op de foto: het winnende
team, bestaande uit Henk La
nen, Vincent Hofland jan van
Grunsven, Wim van Tiel,
Dirk Plug, Leo Papenhoven,
Jan van de Acker, Thijn van
de Elzen en Leon Nolle (kee-
per).
I f WVoorjaarsvakantie op de Can arische rxjr V
II F I I..I.r».. mi,.-. V ,-> Ft' r'
Eilanden. De „slechtste", mijn vakan
tie in Zuid-Frankrijk in juni 1982
waar men mijn auto weggehaald
heeft
Zakelijk: 'n jaar waarin prettig te
werken is.
Privé: 'n verbouwing aan ons huis.
HA M.Jansen
Baromcsingel 15
5262 KB Vught
AHSM
BL 1128
