Judokampioen Eric Bos:
niet eenzijdig worden!
Bedrijfsleider Cor Dieleman neemt
na 42 jaar afscheid van Simon
Bronzen
medaille
FLITSEN
pagina 11
"Mijn man is de eerste bedrijfsleider van Simon die zijn pen
sioen haalt", zegt mevrouw Dieleman. "Ja, en tegelijkertijd de
laatste", spot haar echtgenoot, doelend op het voorstel Simon
op te nemen in Albert Heijn. Een maatregel die het Haagse
echtpaar trouwens al tien jaar geleden voorspelde en die zowel
man als vrouw volledig ondersteunen. "We zijn er toen Ahold
Simon de Wit overnam ook alleen maar beter van geworden",
oordeelt Cor Dieleman nuchter. "Ja, laten we eerlijk zijn: het is
toch fijn om tegen zo'n machtig concern als Ahold te kunnen
leunen. Ik ben bang dat we het anders nooit hadden gered.
Klare taal dus van een man die tweeënveertig jaar lang met hart
en ziel voor Simon werkte en nu eindelijk van een welverdiend
pensioen geniet.
De heer en mevrouw Dieleman, tijdens
de afscheidsavond, die door de mede
werkers van het Simon-filiaal aan de
Ambachlsgaarde in Den Haag voor hen
werd georganiseerd.
"Ik ben inderdaad de eerste SM-
bedrijfsleider die als bedrijfsleider af
zwaait", zegt hij nog eens. "Er zijn wel
enige bedrijfsleiders van ZB-zaken ge
weest, maar van een supermarkt nog niet.
Dat schijnt zo'n zware taak te zijn, datje
al vóór je pensionering een baantje
krijgt waar je het wat rustiger aan kan
doen." Wie daaruit concludeert, dat Cor
Dieleman dus wel een mannetjesputter
moet zijn wordt al snel met de neus op de
feiten gedrukt. "Nou, ik moet zeggen
dat ik het een stuk gemakkelijker heb
gehad dan anderen, want mijn Vrouw
werkte mee in de zaak. Die nam de hele
administratie van me over en dat scheel
de een heel stuk. Daardoor heb ik het
waarschijnlijk zo lang kunnen volhou
den."
Zeeuw
Dat zal best waar zijn, maar Cor Diele
man is ook nog eens Zeeuw van huis uit,
en dat zijn mensen die toevallig erg taai
zijn. Vooral degenen die uit agrarisch
milieu stammen, zoals Dieleman.
Werkte eerst op het platteland, stond
vervolgens twee jaar in de slagerij - met
zijn broer - maar dat beviel toch minder
en dus reageerde ook Cor toen er aan het
raadhuis van Axel, in Zeeuws-
Vlaanderen, een aanplakbiljet kwam te
hangen: Simon de Wit vraagt flinke
mensen. Het werd Hilversum. Twaalf
gulden loon per week, met als taak
bestellingen bezorgen bij de klanten.
Dat deed Cor acht maanden. Vervolgens
werd hij magazijnbediende. "Los spul
bijvullen", zoals hij zelf omschrijft. "En
als je dan vroeg klaar was mocht je men
sen helpen in de winkel. Nou, dat was
wat, hè!"
Verkleed
Hilversum betekende het eerste filiaal
van de elf Simon-zaken waar Dieleman
zou werken. De man die in zijn jonge ja
ren nog tweede klas amateurs voetbalde
heeft onvergetelijke herinneringen aan
Haarlem, de stad waar zijn vrouw van
daan komt. Hij zat er in de oorlogsjaren,
toen alles op de bon was. Maakte er raz
zia's mee. Zat ondergedoken, maar hield
het ten slotte niet meer uit binnenshuis,
dus ging ijlings in op het verzoek van zijn
toenmalige chef om even naar de zaak te
komen. Want de baas kon die zware
olievaten in z'n eentje niet tillen. Cor
Dieleman verkleedde zich als vrouw en
stapte zo dwars door de stad zonder her
kend te worden. Zelfs zijn eigen chef
dacht nog: "Nou nou, wat een brutale
vrouw om zomaar achter de toonbank te
komen!" De nu gepensioneerde be
drijfsleider van het Simon-filiaal aan de
Ambachtsgaarde in Den Haag kan er
nog smakelijk om lachen.
"Maar ja", vertelt hij verder, "zo lang er
sneeuw lag ging dat goed. Dan kon je
wel met die winterjas en die bontmof
over straat lopen, maar toen het begon te
dooien werd het link. Ik liep daar nog
steeds met die jas en met die bontmof,
want m'n grote handen moest ik natuur
lijk kwijt, en toen hadden een paar jo
chies het in de gaten. Die riepen ineens:
Hé, moet je daar eens zien!' Nou, toen
ben ik er gauw mee gestopt. Toen ben ik
op een goed moment gewoon zonder ver
momming over straat gegaan. Kom ik de
zaak binnen, roept m'n chef: 'Wat doe je
nóu? Het is razzia man!' Ik zeg tegen
hem: 'Niks van gemerkt."
Bijna noodlottig
Het drieste optreden werd Cor Dieleman
bijna noodlottig. "Op een goeie dag zie
ik ineens een Duitser die een jongen voor
zich uit drijft. Nou, hij ziet mij ook. dus
een brul, en toen moest ik ook voor die
spuit uit lopen. Maar die jongen had uit
slag en daar waren ze als de dood voor,
dus die moest eerst gekeurd worden. Ik
buiten wachten. Wil die Duitser een si
garetje opsteken, maar hij had geen
vuur. Dus ik geef een vuurtje. Komt-ie
naast me zitten. Of ik niks te eten bij me
heb, want hij verging van de honger.
Toen dacht ik ineens aan dat stukje kaas
dat ik uit de winkel meegenomen had. Ik
pak het uit mijn zak en geef het. Zo liet-
ie me gaan. En die andere jongen heb ik
Wat het voor gevoel geelt, nationaal jeugdkampioen judo te zijn? De blauwe ogen
van Eric Bos beginnen te stralen. "Nou", zegt hij, "een héérlijk gevoel; je zou zo de
trainer wel om zijn nek willen vliegen!" De scholier uit Bovenkarspel - laatste jaar
atheneum - heeft er dan ook lang genoeg voor getraind. Liefst twee keer in de week
's avonds naar de centrale training van de Oranjeselectie, eerst in Gouda, later in
Utrecht, en dan ook nog eens de club. Mag je dan blij zijn? "Hier in de zaak", zegt
hij, "heb ik allerlei leuke reacties gehad van klanten. Dat krijg je in zo'n kleine ge
meenschap. Zelfs van mensen van wie ik het helemaal niet had verwacht."
toen ook vrij gekregen. Neem de kleine
straatjes, zegt die Duitser tegen me, en
laatje voorlopig niet zien."
Waardering
Praten met Cor Dieleman is vooral
luisteren naar een boeiend verteller die
zich altijd voor ogen heeft gehouden dat
je als ondernemer kan verzinnen wat je
wilt, maar dat het er in eerste instantie
om gaat de klant binnen te krijgen en
dat het daarna aan je eigen omgang met
de mensen ligt of ze terugkomen of niet.
En altijd meewerken in de zaak, dat sti
muleert het personeel, is zijn uit
gangspunt. De klant stelt het op prijs, zo
is zijn ervaring, wanneer je belangstel
lend informeert naar een ziek kind of
een complimentje geeft omdat de klant
zo'n leuk japonnetje draagt. Maar het
moet wel geméénd zijn. Dat de klant zo
iets waardeert heeft hij vlak voor het af
scheid ervaren. Toen stapte plotseling
een delegatie van tien klanten binnen om
de vertrekkende bedrijfsleider te overla
den met geschenken. Allemaal betrek
king hebbend op de tuin, die hij tot zijn
grote vreugde nu eindelijk tot zijn be
schikking heeft. In Maarssenbroek, om
precies te zijn.
Eric in volle actie
Eric Bos, negentien jaar jong, steekt zijn
verhaal af in de kantine van de Albert
Heijn-supermart in Enkhuizen, waar hij
als part-timer werkt. Het waarom van
die bijbaan is duidelijk. Zakcentje ver
dienen. Toch noemt Eric een tweede
aspect: "Wanneer je alleen maar met
school en judo bezig bent is je wereld wat
klein. Ik wil me graag zo breed mogelijk
oriënteren. Weten wat er in de maat
schappij nog méér te koop is. zodat ik
niet met lege handen sta wanneer het in
de sport fout mocht gaan."
Sportleraar
De geboren Amsterdammer, die al vele
jaren terug met zijn ouders naar West-
Friesland verhuisde, is heilig van plan
sportleraar te worden. Goed, hij weet
dat de belangstelling voor een plaatsje op
de Academie voor Lichamelijke Oefe
ning ongelooflijk groot is. en dat hij best
zou kunnen worden afgewezen, maar
dat is nog geen reden om zijn ideaal bij
voorbaat op te geven. "En anders pro
beer ik het gewoon via de sport", zegt de
jongen die nu zijn klasgenoten op het
atheneum soms al wat judolessen geeft.
Dat gebeurt tijdens het sport-uur.
Afknapper
In zijn vrije tijd worstelt hij ook hele boe
ken over sportvoeding door, het brom
mertje werd ingeruild voor een fiets
-"Graag zo hard mogelijk rijden" - en
verder leert hij natuurlijk veel van de vi
deobeelden. Plus de tegenvallers die hij
in zijn nog jonge leven al kreeg te slik
ken. Grootste desillusie was zijn vroegtij
dige uitschakeling in het Europees
jeugdkampioenschap, vorig jaar. "Ik zat
in de poule met een Rus, een Oostduitser
en een Fransman. Tegen die Fransman
dacht ik nog een kans te hebben, maar
die werd later de kampioen. Nou, als je
dan een heel jaar naar zo'n toernooi hebt
toegewerkt en je komt niet eens door de
voorronde dan is dat een behoorlijke
afknapper!"
Bestuur
Voor Eric Bos was het tegelijkertijd een
stimulans om zich met wat meer aspec
ten van het leven bezig te houden. Weg
uit dat benauwende kringetje van alléén
maar-judo. Zo belandde hij bij Albert
Heijn. waar versterking van de vulploeg
werd gevraagd. Eric beperkte zich niet
tot zijn werkzaamheden op de vaste don
derdagavond, maar stelde zich ook ver
kiesbaar voor het bestuur van de zeer ac
tieve personeelsvereniging. Pas nadat ge
bleken was, dat hij onvoldoende tijd voor
een dergelijke functie kon vrijmaken, en
dat het toch eigenlijk wel lastig voor de
besluitvorming was. zo'n bestuurslid dat
in principe alleen maar op donderdag
avond beschikbaar is, trad hij af. Teke
nend voor de positieve instelling van Eric
is het echter wel.
Blessure
Nederlands kampioen worden is op zich
al een hele prestatie, maar zeker nadat je
wekenlang met een knieblessure hebt ge
sukkeld. "Ik stapte met pijn in mijn knie
de mat op tijdens de Noordhollandse
kampioenschappen die als selectie gol
den", zegt hij, "maar dat ging prima. Ik
had nergens last van en kwam er met
vlag en wimpel doorheen. Nou, op de na
tionale kampioenschappen had ik geluk,
want al mijn partijen waren na ongeveer
een minuut afgelopen, terwijl Gevers -
mijn gevaarlijkste tegenstander, die ik in
de halve finale tegenover me kreeg -
steeds de volle tijd had moeten werken.
Hij wint door z'n tegenstander op condi
tie te pakken. Ik moet het meer van tak-
tiek en slimmigheidjes hebben."
Medewerking
In de finale zegevierde Eric Bos over
Maas. Na jarenlang nét tegen de natio
nale titel aan gezeten te hebben pakte hij
nu eindelijk het goud. "Dank zij m'n
trainers", voegt hij daar pijlsnel aan toe,
"Hans Meester op de club, hier in Enk
huizen, en De Korte uit Rotterdam bij
de selectietraining." Bedrijfsleider
Tromp, die de redactie van Flitsen op
deze prestatie van zijn part-time
medewerker attendeerde, vraagt attent
of de medewerking van de school nog
moet worden genoemd. Haastig knikt
Eric Bos. Oké, er zijn leerkrachten bij
die het niet zo leuk vinden wanneer hun
pupil een les moet missen, als gevolg van
alweer een toernooi, maar hij krijgt toch
steeds weer alle mogelijke medewerking.
Ook al daarom wil hij zich graag blijven
openstellen voor andere mensen in de
maatschappij, ook al zijn het dan géén
judoka's. Een jongen die er wel komt!
Onlangs vernam de redactie van
Flitsen dat Eric tijdens de Euro
pese Jeugdkampioenschappen -
begin november gehouden te San
Marino - de bronzen medaille
veroverde. Proficiat!
