r
EIGEN COMPUTERSYSTEEM VOOR
DE VERS VLEESGROEP
Michele Nicolini is
dol op modelbouw
Nooit te oud om te werken
f
Nüfii
r ««iiiiimiiiii!
pagina 10
FLITSEN
V.l.n.r. de heer T. Droste en de dames H. Hogendoorn en S. Roos
Een computer kopen alsof het een auto is? "Vergeet 't maar,
zeggen de heren H. Hoogendijk en O.H. Nieuwenhuis, beiden
nauw betrokken bij de automatisering van de Vers Vleesgroep.
Maar, de HP 3000 staat inmiddels in het kantoor in de Zaan-
damse Achtersluispolder en - wat belangrijker is - velen hebben
zich op de nieuwe situatie kunnen voorbereiden en hebben mee
gedaan in de besluitvorming.
Dat de Vers Vleesgroep over een eigen
computersysteem diende te beschikken
komt voort uit de Lange Termijn Plan
ning Automatisering, welke begin 1980
vorm heeft gekregen.
De heer Hoogendijk (hoofd afd. Auto
matisering en Informatie van de Groep):
"Binnen die planning stellen wij ons veel
flexibeler op en is veel aandacht gegeven
aan decentralisatie. Als wij gebruik wa
ren gaan maken van het op het HK ge
bruikte systeem waren wij te beperkt in
de mogelijkheden geweest. Bovendien
was het nog maar de vraag of er in pie
ken ruimte in dat systeem voor ons zou
zijn geweest. Vandaar dat in de planning
ook de aanbeveling werd gedaan om een
eigen computersysteem aan te schaf
fen."
Overigens is het niet zo, dat de Vers
Vleesgroep en HK niet via de computer
met elkaar zullen communiceren. Het
centrale order-entry-systeem is een voor
beeld hiervan. Ander aspect is, dat in de
toekomst (1982/'83) ook de andere vier
centrale slagerijen over een eigen com
puter zullen beschikken.
Keuze
Bij de keus van de computer voor "Vers
Vlees" is men bepaald niet over één
nacht ijs gegaan. De heer Nieuwenhuis
(hoofd Systeemontwikkeling Creatieve
Logica Ahold) vertelt, dat eerst een lijst
van wensen is opgesteld, gebaseerd op
het bij Ahold gevoerde systeem-beleid.
Belangrijkste elementen daaruit: de aan
pasbaarheid op het centraal opgestelde
IBM-computersysteem en de mogelijk
heid tot toekomstige uitbreidingen.
Nauw betrokken bij deze afwegingen wa
ren de heren G.J. Kaper (hoofd Develop
ment Support) en Th. Bouwmeester
(projectleider Software). Aanvankelijk
bleven er vijf types van 4 leveranciers in
de "race", waarvan een uitvoerige speci
ficatie is gemaakt. Tenslotte resteerden
er twee, waaraan ook de directie Vers
Vleesgroep en het Directoraat Systemen
hun fiat konden geven. Na nog eens alle
punten (kosten/baten, betrouwbaarheid
leverancier etc.) te hebben overwogen
werd via een uniform voorstel besloten
tot de aanschaf van de Hewlett Packard
3000.
Begeleiding gebruikers
De heren Hoogendijk en Nieuwenhuis
zijn van mening dat de gevolgde proce
dure goed is geweest. Maar belangrijker
nog vinden zij de voorbereiding van de
medewerkers op de toekomstige automa
tisering.
Nieuwenhuis: "Maar al te vaak is de ge
bruiker van de computer de onderliggen
de partij. Hij moet maar afwachten wel
ke mogelijkheden de automatisering
hem wel dan niet biedt. Wij hebben het
nu anders gedaan: de toekomstige ge
bruikers hebben hun wensen naar voren
kunnen brengen én zij hebben zich met
de veranderingen in hun werksituatie
vertrouwd kunnen maken. Ze hebben
zich de terminologie eigen gemaakt en
een stuk basiskennis op automatiserings
gebied opgedaan. Kortom: we wilden
voorkomen dat de mensen vooraf kop
schuw werden."
In een vijfjarenplan zullen elf computer
systemen voor de Vers Vleesgroep wor
den ontwikkeld, waarvan de eerste de
calculatie van grondstoffen betreft. La
ter volgen handelingen als inkoop, ver
koop en bestellingen. De computer staat
er inmiddels. Nu zijn programmeurs en
analisten bezig met het schrijven van de
programma's (software). In oktober/
november zal het eerste systeem
ter beschikking van de gebruikers staan.
De heer Hoogendijk: "Vroeger gebeurde
het schrijven van programma's op het
HK. Analisten en programmeurs werken
bij ons op de werkvloer. Dit blijkt een
goede zaak, want ook hiervoor geldt dat
het directe contact tussen de gebruiker
en automatiseringsmensen het beste is."
De heer H. Hoogendijk
Michele, een naam die wordt uitgesproken als Miekéélee, woont aan de Oost-
zydc in Zaandam. Recht tegenover het produktie bed rijf Marvelo. Dat is bijna
symbolisch, want de 52-jarige Italiaan blijkt zich met hart en ziel met dc zaak
verbonden te voelen. "De fabriek is goed voor me!" zegt hij vol overtuiging.
Eerst werkte Michele Nicolini op de vermicelli-afdeling, maar tegenwoordig
wijdt hij z'n beste krachten aan de huishoudelijke dienst. Dat wil zeggen:
vooral schoonmaakwerkzaamheden. Voor iemand die van huis uit kok is -
maagproblemen gooiden roet in het eten - misschien niet de baan die hem in
zyn jongensdroom voor ogen stond, maar ach, een mens moet toch leven? En
wie heeft het wél voor honderd procent naar z'n zin?
Michele vindt het trouwens oergezel
lig bij Marvelo, gaat met plezier naar
zijn werk, en kan opperbest overweg
met zijn collega's of het nou Span
jaarden, Nederlanders of Marokka
nen betreft. Alleen met Turken heeft
hij wat minder goed contact - en dat
verdriet hem zeer. Een van zijn eigen
buren komt notabene uit Turkije, en
met die man had hij graag wat inten
siever contact dan het vluchtige
praatje waar het tot dusver bij is ge
bleven. Maar ja, wat niet is kan nog
komen, al duurt het wel wat lang
naar Michele's zin.
Thuis
Onze Italiaanse collega peinst er niet
over terug te keren naar Cesena. het
stadje in de buurt van de badplaats
Rimini, waar hij het eerste deel van
zijn leven doorbracht. Nee, dat zou
weer armoe worden. Nooit zeker van
werk, en dan altijd weer het risico
van niet voldoende uitkering om een
gezin van vijf mensen in leven te moe
ten houden. Nicolini voelt daar niets
voor. Is tevreden met de sociale ze
kerheid die Marvelo en de staat der
Nederlanden hem bieden. Vrouw en
kinderen zoon Leonardo (23),
dochter Daniela (18) en zoon Ales-
sandro (12) voelen zich trouwens
uitstekend thuis in Zaandam, waar
Michele alweer veertien jaar woont.
Te kort
De vreemde situatie doet zich voor,
dat de kinderen Nicolini Italiaans
spreken met vader en moeder, maar
Nederlands onder elkaar. Ze willen
ook echt niet in het land van hun ou
ders wonen; wel graag met vakantie
naar Italië. Alleen vindt Michele het
eigenlijk zonde van het geld om voor
die paar dagen naar de Adriatische
kust te rijden. "Veel te kort, drie we
ken", zegt hij. "Eerst ben je een paar
dagen kwijt aan de heenreis, dan
weer een paar dagen aan de terugreis
je bent eigenlijk veel te kort in Ita
lië om iedereen weer eens op te zoe
ken." Voor de Nicolini's mag het
daarom een uitkomst heten dat er in
ons land een Italiaanse club is. Nee,
Italiaans eten doet hij alleen thuis,
niet buiten de deur. Het welbekende
gebaar van de schuivende wijsvinger
en duim, vergezeld van een zuinig ge
zicht, spreekt boekdelen.
Hobby
De zon van Italië breekt pas door op
het gezicht van Michele wanneer de
hobby aan bod komt. "Mijn hobby is
modelbouw", klinkt het blij. Bouw
dozen? "Nee, niks bouwdozen. Ik
koop in de winkel een tekening en
dan bouw ik alles drie keer zo groot.
Alles op schaal. Ik koop hout, precies
zoveel als ik nodig heb dat reken
ik van tevoren uit— en dan maar za
gen. Ja, figuurzaag ja, decoupeer -
zaag ook Ik heb thuis een mooi
vliegtuig staan. En boten. Auto's
alles."
Nicolini voelt er alleen niets voor met
een van die produkten op de kiek te
gaan. Dat zijn privézaken, en daar
heeft Marvelo niets mee te maken.
Het komt er ongewoon beslist uit bij
deze man, die zoveel weg heeft van de
eerste naoorlogse Tour-de France
winnaar Jean Robic.
Sport
Van wielrennen heeft Michele welis
waar verstand, maar op de vraag wie
beter is, Moser of Saronni, komt het
wijze antwoord dat zich vroeger óók
al zo'n tweestrijd voordeed tussen
Binda en Guerra. nadien tussen Cop-
pi en Bartali, maar dat hij geen lief
hebber is van sport waar het om de
centen gaat. "Dat is geen sport
meer", zegt hij. Desondanks wil Mi
chele, die vroeger aan atletiek deed,
nog wel eens recht voor het toestel
gaan zitten wanneer sportwedstrijden
in beeld worden gebracht. Maar ver
der leest hij veel liever. De Typhoon
natuurlijk, en z'n eigen Italiaanse
kranten en tijdschriften. Of hij
bouwt een garage naast het huis
"Geen echte hoor", voegt Nicolini
daar snel aan toe en geeft de auto
een intensieve lakbeurt, want van
half werk houdt hij niet.
In het AH-filiaal aan de Eksterlaan 17 in Haarlem werkt een
88-jarige in de emballageafdeling. Natuurlijk vrijwillig.
Hoe hij heet weet nagenoeg niemand in het filiaal, maar ieder
een, inclusief de klantenkring, wéét dat hij er is: de 88-jarige
Jan Mus, hulp en toeverlaat van iedereen die in het filiaal werkt
of boodschappen komt doen.
bakker, en help bij het lossen van de
vrachtwagens. Als het werk me te zwaar
wordt, dan houd ik er mee op.
Verder zorg ik voor de kranten, sorteer
ze en ruim de oude op. Ik heb mijn vaste
klusjes en voor de rest zie ik altijd wel er
gens werk liggen.
Niets te doen te hebben is vreselijk.
Daarom heb ik een hekel aan de week
einden. Dan is hier 's zondags niemand
en is het saai."
Opa Mus heeft 13 bedrijfsleiders meege
maakt. "Met allemaal kon ik best op
schieten. Er was er één bij, die kon nooit
vroeg opstaan. Die belde ik dan om zes
uur uit bed om te helpen lossen. Moppe
ren dat hij dan deed!"
"Hier ben ik - ik ben opa!" - zo kon
digde hij zich aan toen "Flitsen" hem te
spreken vroeg. In de deur stond een ro
buuste kerel, met een paar handen als
kolenschoppen, zijn bezoeker met
pret-oogjes aan te kijken. Een man, die
geen mens 88 jaar zou gevenEerder een
leeftijd van tussen de 50 en 60 jaar.
"Vijftien jaar geleden hielp ik hier met
de bouw van de zaak. En toen ben ik
maar gebleven. Ik heb anders niets te
doen. en zonder werk zou ik dood gaan.
Het gaat mij er om bij de mensen te blij
ven. Daarom pak ik alles aan.'s Morgens
tussen zes uur en half zeven maak ik het
hek open, zet de pallets neer voor de
iillujiilttH'ilnn,
mm imiiHiiililiiiiiii)
Bedrijfsleider F. Stavenuiter beaamt dat
Jan Mus elke dag voor dag en dauw aan
wezig is. "Aan zomertijd of wintertijd
doet hij niet. Ben je gek. Als hij zijn ogen
open doet is hij wakker en staat hij op
en dat is meestal tegen zes uur. Hij werkt
zo lang hij wil. Als er in de emballage
afdeling niets te doen is, staat hij vóór bij
de ingang. Elke klant krijgt dan een kar
retje in de handen geduwd. En waag het
niet het niet aan te pakken. Niemand
komt zonder karretje binnen. "Kun je
niet lezen" - zegt hij dan, wijzend op het
bekend bordje. Verder haalt hij de lege
karretjes weg, die de klanten op het trot
toir hebben laten staan. Het is daar vaak
een chaos. Opa Mus ruimt alles op. Ja
wij hebben echt een goede steun aan
hem. Als hij ziek is. houden wij een oog
je in het zeil. Hij woont vlakbij. En toen
hij 88 jaar werd hadden wij een taart met
88 kaarsjes voor hem. Maar hij wilde er
niet bij komen in de kantine. Dat vond-
ie flauwekul.".
"Opa Mus is voor het filiaal net zo'n be
grip geworden als het AH-filiaal voor de
trouwe klanten" - vertelt een klant
aan "Flitsen".
