Tastbare herinneringen bepalen meer dan halve eeuw AH-verleden Met bedrijfsleider C. M. Boonaerts de boer op Die goeie-ouwe tijd99 de Voogd tien jaar met pensioen als chef - ft pagina 10 FLITSEN 99 De eerste "baas" Albert heeft hem nog zien aankomen als jongbakken chef. Dat was in de dertiger jaren en de heer J. de Voogd was nog maar 25 jaar. Niettemin had hij er toen al een fiks aantal dienstjaren op zitten bij AH, waar hij als 12-jarige jongen in dienst kwam bij een bedieningszaak in zijn geboorte plaats Middelburg. Terugdenkend aan die dagen weet de nu 70-jarige heer De Voogd zich levendig te herinneren, dat hij toen eerst moest leren fietsen om de bestellingen te kunnen be zorgen. Tenminste, als het in de buurt was. Want, voor verre klanten - bijvoorbeeld in het Zeeuwse Souburg moest hij er op uit met paard en wagen en dat betekende dan dat je een dag onderweg was. Een paar jaar later kwam de bakfiets in ge bruik en het heugt hem nóg als de dag van gisteren dat hij daarmee prompt een keer van de dijk af is gereden. Dat zijn zo van die dingen die je nooit meer vergeet. En wie de heer De Voogd vrijuit laat praten zou een boek vol kunnen schrijven over zijn wederwaardigheden. Geen wonder, als men bedenkt dat het gaat om een geschiedenis van dik 47 jaar in vaste dienst en na zijn pensionering, tien jaar geleden, nog eens zes jaar in part-time verband. Zeg dus maar meer dan een halve eeuw AH verleden. feiten Helaas gebiedt ons de beschikbare ruim te ons hier slechts te bepalen tot feiten, die typerend zijn voor de klinkende staat van dienst van de heer De Voogd. Een standplaatsen Eenmaal getrouwd, werd hij chef van een filiaal aan de Haagse Abrikozen- straat. Na korte tijd volgde een over plaatsing naar Gouda, waar een aflo pende zaak weer "op poten" moest worden gezet. Toen de "gegoede stand", zoals de burgemeester en de dominee de weg erheen konden dromen, volgde Den Briel. Zoals de heer De Voogd zegt, was dat de kiem voor het winkelnet dat AHSM nu op de Zuidhollandse en Zeeuwse eilanden heeft opgebouwd. In die tijd kreeg AH van zijn filiaal uit een vertrouwde klank van Spijkenisse tot Hoogvliet en zelfs tot op Rozenburg toe. Toen het zover was, bleek er voldoende werk aan de winkel in Delft, waar het echtpaar De Voogd de toenmalige omzet van 613 in de week snel wist op te voeren naar 1800 en meer. Het werd een pleisterplaats, waar de heer De Voogd 23 jaar lang het heft in handen had sinds maart 1939. In de kort daarop volgende oorlog bewees hij zijn kracht door de klant nooit in de kou te laten staan. Hij zorgde voor winkelvoorraad waar hij kon en zelfs stak hij zijn eigen geld op een gegeven ogenblik in de zaak. "Liever ten bate van Zaandam, dan dat de Duitsers er van zouden profiteren", was zijn standpunt. Die strijdbare houding leverde hem nadien een oorkonde op "ter herinnering aan het werk voor de voedselvoorziening". Het origineel stond hij af aan "Zaan dam". terwijl de herinnering voor hem zelf levend blijft in de vorm van een veelzeggende siertegel. ridder Delft was ook de standplaats, waar de heer De Voogd zijn 40-jarig jubileum bij de zaak vierde. Een mijlpaal die de nodige glans werd gegeven door zijn benoeming tot ridder in de orde van Oranje Nassau, waarvan hij de versier selen dagelijks trots op zijn revers draagt. In 1962 volgde zijn laatste standplaats aan de Haagse Goevemeur- laan tot 1968, toen het filiaal werd verplaatst naar een voormalig bioscoop theater, dat ruimte bood voor een SM. Daar winkelt het echtpaar de Voogd nu alleen nog maar. herinneringen Hun dienstwoning boven de zaak, waar in nu een bankfiliaal is gevestigd, mochten zij sindsdien behouden. Het is •een klein museum vol tastbare herinne ringen aan het AH verleden, waarin de heer De Voogd in vijftig zaken werkte en gedurende welke hij vijf keer is verhuisd. Met plezier overigens. Maar als hij omziet en toen met nu vergelijkt, ont komt hij er niet aan om op te merken, dat hij is begonnen met een verdienste van twee gulden in de week. Als chef beurde hij ooit 27,50 per week voor zes dagen werken van 's morgens acht tot 's avonds zes, zonder één vrije middag en drie dagen per jaar vakantie. Daar stond tegenover datje vrij woonde en vrij gebruik had van gas, water en licht. Niettemin: "wat verdienen ze vandaag de dag?" Maar ja, hij was driejaar toen hij op zijn verjaardag al weegschaaltjes vroeg. Hij had het vak in z'n handen, getuige ook de grote en kleine trofeeën, die zijn vrouw en hij in hun huis koesteren. Ter herinnering aan van jaar tot jaar be haalde verkoopplannen en voorbije AH- Bovenstaande foto werd ons toe gezonden door Mevrouw J. A. H. Noorlander-Homberg te Amster dam. Mochten er nog Flitsenlezers in het bezit zijn van dergelijke leuke plaatjes, dan houdt de redaktie van Flitsen zich aanbevolen. jubilea. Het is zelfs AH wat de klok luidt in de vorm van het Zaanse uurwerk dat het 75-jarig bestaan markeerde. Het echtpaar De Voogd leeft op en met herinneringen aan hun arbeidzame le ven. Hun talrijke vrije dagen sindsdien vullen zij met knutsel-, haak-,brei- en borduurwerk ten bate van de gehandi capte mens en van de achtergeblevenen in de derde wereld. In dezelfde harmo nieuze coöperatie als zij dat vijf decennia lang van achter de toonbank hebben gedaan. Met één uitzondering: het jaarlijkse uitstapje voor de gepensio neerden. Dan is het tijd om "onder linge" herinneringen op te halen. Eén wens rest hen nog: ééns een woningruil te kunnen aangaan, zodat de grote dienstwoning van weleer kan wor den verwisseld voor een bescheiden huisje met een tuintje op de Veluwe, waar hun enige dochter woont. J. de Voogd chef oude stijl die, met zijn aangeboren dienstbaarheid tegenover klanten, maar moeilijk de omschakeling van bedie ningszaak naar ZB heeft kunnen ver kroppen. Sterker nog; hij ergert zich tot op de dag van vandaag - nu als trouwe klant van de hedendaagse SM - hoe gemakkelijk er vaak wordt omgespron gen met wat ze dan tegenwoordig onder "service" verstaan. In zijn tijd was dat beslist anders, waarbij het devies "orde en netheid" hoog in zijn winkelvaandel stond geschreven, onmiddellijk gevolgd door "klant is koning". Al vroeg werden zijn sluimerende kwali teiten onderkend. Toen hij als 18-jarige werd afgekeurd voor militaire dienst omdat hij "te smal van borst" werd geacht, zorgde zijn eerste chef in Mid delburg dat hij verder het land in kwam: invallen als assistent voor personeel dat elders ziek was. "De baan op", heette dat en die praktijkervaring werd later gestimuleerd onder leiding van de toen malige directeur Ter Wee, over wie de heer De Voogd nu nog roemt. Met stijgend succes maakte hij zich het vak eigen en toen hij zich had verloofd met een meisje dat als het ware in de meelbak was geboren, doordat haar weduwe-moeder toen dochter een jaar oud was een bloeiend kruidenierszaakje begon, wist de ambitieuze De Voogd zich voor de rest van zijn loopbaan bij AH gesteund door een vrouw die van wanten wist. Dat is dan ook wel gebleken. "Toen ik de vorige boerderij kocht hebben ze me ook voor gek ver klaard. Voor dat geld kon ik toch een mooi huis kopen in plaats van zo'n oude vervallen boerderü? Maar ik wil niet in een nieuwbouwhuis, twee onder-één-kap. Ik wil vrijheid." We praten met de heer C.M. Boon aerts, bedrijfsleider van de S-Dis- count in Uden. We zitten in zijn "kippenhok", een vroegere witlof trekker jj, waar hjj voorlopig met vrouw en twee kinderen ingetrokken is. Want z'n definitieve woning is nog bijzonder onherbergzaam. Er moe ten nog allerlei muren uitgebroken worden en dan moet het opbouwende werk nog beginnen. Dit alles speelt zich af bij het Brabantse dorpje Erp, in een buurt schap die Kraanmeer heet, bevolkt door een tiental tuinders. Op num mer 11 vinden we de heer Boonaerts, die kippengaas met een bruine sub stantie staat in te smeren. nummer 24 "Ik woonde eerst op nummer 24" vertelt hij, "en daar had ik 2500 meter grond. Hier heb ik 12.500 meter. Bovendien was het daar geen antieke boerderij, er zaten geen eiken balken in." Die vorige boerderij kocht hij in 1970. Men zou denken dat de heer Boonaerts een agrarische jeugd ach ter zich heeft, maar niets is minder waar. "Nee, ik ben van huis uit bakker. Mijn familie is al meer dan honderd jaar warme bakker. Ik heb nu nog een neef die de zaak voort zet." Maar hoe kwam hij dan in de Kraanmeerse klei terecht? "Ik had een vriend die tuinder was. Ik zocht een huis, had trouwplannen. En die boerderij stond leeg." WÊ.,S. -J. -•# I I rj En nu is hij dus weer verhuisd. "Ja, ik had dit ding al een paar jaar op het oog. Die andere stond te dicht langs de grote weg, voor kinderen levensgevaarlijk. Hier heb je veel meer vrijheid." En wat moet hij met al die grond eromheen? "Mijn hobby is het hou den van sierfazanten. Vooral de duurdere hebben veel ruimte nodig. Een koppel fazanten kan tot 5.000.- kosten. Verder wil ik hier ook alle soorten fruitbomen gaan kweken. En een hertenkamp maken. Maar dat wordt wel een vijfjarenplan hoor." dag en nacht Het bewoonbaar maken van de boer derij in kwestie lijkt zo op het eerste gezicht een immens karwei, vooral ook omdat de heer Boonaerts ons verzekert dat hij het bijna allemaal zelf gaat opknappen. "Ik werk ge makkelijk zestig uur per week," stelt hij ons gerust. "In de vakantie heb ik drie weken praktisch dag en nacht op het dak gezeten. Dat moet je er voor hebben, anders is het niet te betalen. Ik heb ook geen zin om er krom voor te liggen." Volgend jaar december hoopt hij in z'n boerderij te trekken. Vóór die tijd zal de hele indeling, zoals die nu is, veranderd worden. Alleen de haardpartij wordt gehand haafd. De oude stijl zal in ere gehouden worden, in ere hersteld zelfs, want de prachtige houten balken waren door de vorige bewo ners met platen board weggetim- merd. En als alles klaar is, kunnen de handen uit de mouwen voor de fazanten, de herten, de fruitbomen. De heer Boonaerts: "Het is ook een leuke oudedagsvoorziening. Als ik gepensioneerd ben. zal ik me niet vervelen."

Personeelsbladen | 1978 | | pagina 10