"Je hebt niets aan die
Pech-gedicht
DE GROOTSTE PECHVOGEL
,Onze uitgestelde huwelijksreis viel in het water"
Oma was het
nog niet
verleerd
WIELRENSTER WILLY KWANTES NA SEIZOEN VOL PROBLEMEN MET KNWU:
pagina 12
FLITSEN
Op 5 juni j.I. zyn we met onze twee
dochters naar Zuid-Frankryk vertrok
ken, heerlyk naar het zonnige zuiden.
De reis verliep prima, alleen had onze
jongste dochter overgegeven, kleren
onder, slaapzak onder, doch dit kon de
pret niet drukken.
We kwamen doodmoe aan, maar het
was stralend weer dus dat was geweldig.
Twee dagen duurde de pret. Toen begon
de ellende: harde wind en regen 4
dagen lang. Eindelijk, de zevende dag:
de zon. stralend weer, een zucht van ver
lichting ging op, maar, o'wee dit duurde
maar twee dagen.
Tot overmaat van ramp kreeg onze
dochter een aanval van valse kroep,
afschuwelijk. Gelukkig stond er een
dokter op de camping, die medicijnen
voorschreef. Mijn vrouw midden in de
nacht met de buurman naar de
apotheek, mensen wakker gebeld, en na
veel gebaren hadden we de juiste medi
cijnen. Toen hebben we de hele nacht
moeten stomen met keteltjes water, dat
was geen pretje. Gelukkig was ze de vol
gende dag aardig opgeknapt. Alleen
weer die regen, regen, regen. Van
ellende moesten we regenkleding en
laarzen kopen, want die neem je toch
niet mee naar het zonnige zuiden? Vier
dagen duurde die ellende: maandag
morgen, de hele tent stond blank. We
hebben de kinderen bij aardige mensen
in een caravan ondergebracht. Wij maar
water hozen en inpakken en wegwezen.
300 km. verder zijn we een hotel
ingedoken, een kamer met bad, heerlijk.
,,Pechduivels"
Begin juli maakten wy met onze in Aber
deen wonende dochter een afspraak om
naar ons 13e kleinkind, dat daar ge
boren was, te komen kyken. We zouden
enige dagen by haar verblyven en dan
een reisje naar de eilanden gaan maken,
waarvoor zy alle gegevens had verza
meld, hotel besproken, ferry geregeld
etc.
De tweede dag dat we in Aberdeen
waren, kreeg zij een hernia aanval en
moest plat te bed. Mama grootmoeder
werd de hulpkraamverzorgster voor de
baby, opa de kok en butler.
We keken zeven dagen de zaak aan en
moesten toen gaan denken aan onze
terugreis. Een latere boot nemen, zo
bleek bij navraag, was onmogelijk. Alles
volgeboekt tot midden augustus. Vrien
den van onze dochter waren met vakan
tie. Met geen mogelijkheid kon iets
georganiseerd worden. Ten einde raad
stelden wij voor de 8 weken oude baby
maar in onze wagen mee te nemen.
Koelbox werd met 7 flesjes gevuld. In de
auto twee thermosflessen met kokend
water om de flessen op temperatuur te
brengen, 's Morgens om 7 uur weg om
625 km naar Huil te rijden. Onderweg
stilhouden, kind verluieren, voeden etc.
Tot overmaat van ramp raakten we de
juiste weg nog kwijt en hebben 75 km
omgereden met duizend angsten van
oma, dat we de North Sea Ferries
zouden missen met alle gevolgen van
dien. Toen met de reiswieg aan boord.
Sjouwen door de autobergplaatsen, trap
op trap af naar de cabine, 's Nachts kind
op de grond i.v.m. schommelen van de
boot. En Gode zij dank, de volgende
morgen na de laatste fles aan boord te
hebben gegeven veilig om 9 uur weer in
de Meern.
Theo. P. A. M. Ruijs,
gepensioneerde A-H-jer (68 j.)
De volgende dag ging er een hoeraatje
op: de zon scheen, vol goede moed
gingen we weer op weg, we zouden de
volgende dag onze 12V2-jarige huwelijks
dag vieren, dus dan mag je toch wel een
mooie dag verwachten. Maar, o'wee,
onderweg kwamen die dreigende wolken
weer. We zoeken wel een camping in
Echternach, dachten we, dan valt het
misschien wel mee. Daar aangekomen
gingen we de natte troep uitpakken,
alles dreef nog. Mijn vrouw was zo
woedend, dat ze een ruk aan de voor
tent gaf, en krak was het. Stokken
moesten afgezaagd en ingekort worden,
plastic over de tent (want het regende
weer) en daar stond de zaak dan weer.
Kletsnat.
We hebben het nog twee dagen vol
gehouden, toen hebben we onze vakantie
maar 10 dagen ingekort. Tijdens de reis
terug verloor mijn dochter nog een
schoen en dat was dat.
's Avonds toen we thuiskwamen stond er
tot onze grote verrassing een mooi
bloemstuk namens Albert Heijn en dat
was toch wel weer enig.
Cees en Nelleke Keppel (filiaal 1217)
Na het lezen van het Ahold krantje
Schrijf ik nu mijn pechverhaal
Het gaat over geen binnenbrandje
Lees en luister allemaal
Met goede moed de vakantie begonnen
Naar Cadzand toe met goede moed
Om daar lekker te gaan zonnen
Want dat doet een ieder goed
Maar al op de derde morgen
Slecht weer lag in het verschiet
Wij maakten ons daarom geen zorgen
Altijd zon dat kan toch niet
Daarom gingen wij naar de cantine
Mijn verloofde en ik hadden veel plezier
Wij zaten daar niet zonder benzine
Af en toe wel zonder bier
Na een paar gezellige uurtjes
Zijn wij toen weer opgestaan
Zij aan zij lopend en pratend
Ras naar onze tent gegaan
Eindelijk daar aangekomen
Ik schrok me toen een ongeluk
Weg waren mijn vakantiedromen
Heel mijn auto die was stuk
De politie gauw verwittigd
Die kwam helemaal van Sluis
Die heeft de zaak nader bekeken
Maar de dader was niet thuis
En wat dacht u van de schade
Toen ik het hoorde werd ik ziek
Het was schrik niet goede genade
Om en om zowat duizend piek
Maar daar zal ik wel overkomen
Mijn pechverhaal dat is nu uit
S-Discount betaalt goede lonen
De schade die ik leed komt er wel weer uit.
Mej. Petra Heusschen, Gemert
S-Discount Gemert
"Het is goed waardeloos. Je hebt niets aan die flauwekul.
Willy Kwantes windt er geen doekjes om. Ze is als wielrenster
het afgelopen seizoen veel in het nieuws geweest, maar op een
manier waar ze zelf weinig gelukkig mee is: Samen met haar
collega, concurrente en vriendin Keetie Van Oosten-Hage
besloot ze niet naar de wereldkampioenschappen in Venezuela
te gaan, en daar zijn heel wat sportkolommen over vol
geschreven.
Willy werkte ten tijde van het interview
als uitzendkracht op het hoofdkantoor
in Zaandam. Ze is 21 jaar oud, en fietst
al een jaar of negen, als wielrenster dan
wel te verstaan. Die vroege start komt op
rekening van haar neef Cees Stam.
bekend stayer. Willy: "Ik ging altijd
naar hem kijken, en ik vond het leuk.
Toen wilde ik het zelf ook gaan doen.
Om bij de dames mee te mogen doen,
moet je zestien zijn, maar ik ben
intussen wel gaan trainen. En ik deed
mee aan clubwedstrijden."
Willy was vijftien toen bondscoach
Frans Mahn haar ontdekte. Hij vroeg
dispensatie voor haar aan, en dat
betekende dat ze op haar vijftiende in
echte wedstrijden kon gaan meedoen.
Dat waren criteria van een kilometer of
veertig, en ze won er dat eerste jaar
direkt al drie. Ze werd meteen ook opge
nomen in de selektie voor de wereld
kampioenschappen, een eer die meestal
alleen is voorbehouden aan rensters met
een aantal jaren ervaring.
Over die wereldkampioenschappen in
het Zwitserse Mendrisia vertelt ze: "Ik
ben daar zevende geworden. Het was een
erg spannende eindsprint. Ik ben recht
op gaan zitten om te kijken hoe Keetie
het deed. Ze werd derde, met een heel
klein stukje achterstand. Nu kijk ik
natuurlijk niet meer naar anderen, nu
spurt ik voor me zelf."
praatjesmaker
Maar dat ontzag voor Zeeuwse Keetie zit
er nog wel steeds in. Behaalde Willy in
haar eerste jaar een reeks tweede plaat
sen, allemaal achter oppermachtige
Keetie, nu, zes jaar later, geeft ze nog
steeds volmondig toe haar mindere te
zijn: "Het is ongelooflijk hoe hard die
fietsen kan. In het begin zeiden ze dat ik
haar na een paar jaar zou gaan kloppen,
maar ze steekt nog steeds boven me uit.
Ze groeit eigenlijk met me mee. Ze heeft
net dat kleine beetje meer dan ik. In het
begin kon ik ook niet goed met haar op
schieten. Ik was een beetje over het
paard getild, en zij zag me natuurlijk als
een kleine praatjesmaker. Maar nu gaat
het best. Dat komt ook omdat ik ouder
geworden ben, we zitten een beetje op
dezelfde golflengte. Gelukkig maar,
want ik had een complex van haar."
In die zes jaar groeide Willy naar de
absolute top van ons vaderlandse dames-
wielrennen. Ze won een veertigtal wed
strijden, had ook successen op de baan,
zowel met sprint als met achtervolging,
en zag haar opmars slechts gestuit door
een beenbreuk in 1974. Die kostte haar
twee seizoenen. Dit vooijaar ging ze het
weer proberen, maar het duurde tot juni
voor ze haar oude ritme weer te pakken
had.
Venezuela
Maar in juni pakte ze haar eerste zege
weer, en binnen de kortste keren kreeg
ze de toezegging dat ze in de selektie
voor Venezuela zat. Maar toen kwam de
domper: ze werd slechts als tweede
reserve opgesteld. Willy: "Ik had in een
krant weer eens gezegd dat de begelei
ding van de damesploeg niet goed was.
Iedereen klaagt er over."
Alleen Willy deed dat in het openbaar,
en dat kostte haar de vaste plaats in de
selektie. Toen Keetie van Oosten dat
hoorde, besloot ze spontaan om ook niet
mee te gaan. Een gesprek met de heren
van de KNWU bracht hen even van dat
idee af, maar thuis gekomen besloten
Willy en Keetie toch voet bij stuk te
houden: "We hadden geëist dat die
mevrouw dit jaar voor het laatst mee zou
gaan, maar daar wilden ze pas na de
wereldkampioenschappen over praten.
Maar dat zeggen ze al zes jaar."
Ze gingen dus niet naar Venezuela. De
wedstrijden daar zijn inmiddels verleden
tijd, en het is een beetje stil geworden
rond de "affaire". "Ik weet niet of we er
wijzer van zijn geworden," mijmert
Willy. "Je hoort nu niets meer. Iedereen
doet of z'n neus bloedt. Het is toch een
grote schande dat het zo gegaan is.
Keetie had daar gegarandeerd twee
wereldkampioenschappen gehaald.
Maar dat is zeker niet belangrijk. Zijn ze
er eigenlijk voor het wielrennen of voor
de gezelligheid?"
Om de stilte te doorbreken, liet Willy
onlangs in een interview weten dat ze er
over dacht volgend jaar voor een ander
land te gaan rijden. Duitsland werd ge
noemd. Willy: "Ik dacht dat ze daar
misschien van zouden schrikken, dat ze
er dan eens over zouden gaan nadenken.
Serieuze plannen om van nationaliteit te
veranderen, heb ik niet. Maar als de
begeleiding volgend jaar niet verandert,
gaan wij niet. We moeten maar gaan
proberen zo goed te rijden, dat ze niet
om ons heen kunnen."
