AC Restaurants opent eerste
brug-wegrestaurant van België
Interessant om aan hele
denkproces deel te nemen
■-
I
-Jélr
4-
Gebruiker dichter
computer gebracht
bij
„Het is fijn werken in België"
PIERRE TACK MANAGER AC RELAIS Bij LUIK:
FLITSEN
pagina 5
Sinds 23 juni heeft België z'n eerste brug-wegrestaurant. Het ligt
vlak bij Luik, in Barchon om precies te zijn, en is gebouwd over de
E5, die van Luik via Verviers naar Aken voert. De exploitatie is in
handen van AC Restaurants BV, een werkmaatschappij van Ahold
NV, dat daarmee z'n tweede Belgische vestiging heeft gekregen.
Men had er al twee jaar één bij Leuven. AC Relais, wat de naam van
de zaak bij Luik is, heeft een capaciteit van 400 zitplaatsen.
Daarvan zijn er 300 in het restaurant op de tweede verdieping (de
brug) en 100 in het grill-restaurant. Gelijkvloers vindt men een
informatiedesk, en in het najaar zal daar ook een restaurant
speciaal voor het vrachtverkeer geopend worden, een zogenaam
de truckstop. Een verdieping hoger heeft AC Relais een winkel,
telefoonaccor. -datie, toiletten en de verbindingsbrug tussen de
twee kanten van de weg.
Dit brugwegrestaurant is in hoofdzaak gebouwd door de Venrayse
aannemingsmaatschappij J. P. A. Nelissen, volgens ontwerp van
het Parijse architectenbureau A. Epstein Sons.
Aan wee.szijden van het restaurant is ruim parkeergelegen
heid, in totaal voor 260 personenauto's. Aan één kant heeft Shell
een benzinestation. AC Relais wordt beheerd door manager Pierre
Tack, en met hem hadden we een gesprek.
*X |t
*ti!
HENK ACKERMANS MANAGER MOTEL HEVERLEE:
Halï oktober werd Henk Ackermans
aangesteld als manager van Motel
Heverlee, een AC-vestiging by Leu
ven, a'an de verbinding Brussel-Luik.
Hy volgde er de heer Peperkamp op,
die het motel vanaf de start in juni
1975 onder zyn beheer had gehad.
Het is met deze eerste buitenlandse
vestiging van AC Restaurants wat
anders gegaan dan men gepland
had. Ackermans: "De ontwikkeling
en bleven achter bij de verwachting
en. Enerzijds was dat te wijten aan
het feit dat hier gewoon minder
verkeer langs komt dan voorspeld
was. En verder is het consumptie
gedrag van de Belg anders dan van
de Nederlanders."
Over het consumptie-gedrag zegt
Ackermans: "In Nederland is het zo
dat om zes uur de eerste vrachtwa
genchauffeurs al koffie komen drin
ken. Later komen de andere automo
bilisten. en dat gaat zo door tot elf
uur. Dat missen we hier totaal. Je
hebt hier alleen van zeven tot half
negen een ontbijtfunctie. Dat is bij
ons weer ondenkbaar. De Hollander
ontbijt thuis. Maar goed, van twaalf
tot twee gebruikt men hier de lunch,
net als in Nederland. Alleen is dat
hier een warme maaltijd. Men is
georiënteerd op Frankrijk, waar de
bedrijven ook een veel langere lunch
pauze hebben. Wordt dan verder in
Nederland de hele middag door wel
koffie gedronken, hier valt het ge
woon een aantal uren stil."
aanpassing
Kortom, de cijfers vielen tegen, en na
een jaar besloot men dat er iets moest
veranderen. De directe exploitatie
kosten moesten teruggedrongen wor
den. Ackermans: "Aan beide kanten
van de weg is men de zaak gaan
aanpassen. Er moest tegemoetgeko
men worden aan de markt, er moest
naar alternatieve markten in de
omgeving gezocht worden. Er werd
een markt gevonden in het verhuren
van zalen voor meerdaagse bijeen
komsten e.d. De bestaande ruimtes
zijn herverdeeld, en nu hebben we
een aantal goede zalen voor 25 tot 30
personen. Die kunnen ook bij elkaar
getrokken worden."
"Verder was gebleken dat de grill als
wegrestaurant niet zo aansprak. Die
is aangepast, en trekt nii meer
mensen uit de omgeving. Aanvanke
lijk was er aan beide zijden een grill,
nu noe maar aan één kant.
De plannen voor al deze verande
ringen lagen er al toen de heer
Ackermans in België kwam. Voor
heen had hij sind?1971 in AC-zaken
gewerkt in Utrecht. Voorburg, Lei
derdorp, Enschede (voor 't eerst als
manager) en Nederweert.
Over zijn eerste Belgische ervarin
gen: "De plannen lagen er dus, en we
zijn aan de slag gegaan. Eerst heb ik
het team op een meer Nederlandse
manier georganiseerd, voorzover mo
gelijk."
Wat hield dat in? "De Belg in dit vak
heeft volop aandacht voor de gast.
Hij heeft veel interesse voor het
horeca-vak. meer dan in Nederland
het geval is. Maar ze zien het wel een
stuk strakker dan wij. Als je kok
bent, ben je kok, en dan doe je alleen
het werk dat een kok behoort te
doen. Dat is allemaal scherp afgeba
kend. Toch heb ik geprobeerd de
bemanning wat te beperken. Dat
betekende dat iedereen regelmatig
werk van anderen moest gaan op
vangen. Daardoor kreeg men ook
meer oog voor andere afdelingen en
ze werden wat flexibeler in hun werk.
En uiteraard leverde zo'n reorganisa
tie o.ok besparingen op. Iedere afde
ling heeft nu een minimale bezetting.
Dat maakt het bedrijf wel kwetsbaar
als er eens iemand ziek wordt, maar
dat kan opgevangen worden doordat
dan iedereen bereid is een stapje
extra te doen. "Men is daar ook toe
bereid, omdat er ook aan de top
gesnoeid is," zegt manager Acker
mans. "Je had hier een directeur,
twee managers met hun assistenten
en een hotel- en banquetingmanager.
Daar is ook flink op besnoeid."
Hoewel hij zelf Zuid-Nederlander is,
heeft Ackermans moeten wennen
aan de Belgische mentaliteit. Maar
hij vind het er fijn werken: "Ze
hebben een goed vakgevoel. Men
heeft hier ook meer waardering
voor de fijnere keuken. Je vakgevoel
wordt meer gestreeld. En doordat er
een motel is, heb je meer contact met
je gasten. Verder is men hier wat
minder strak dan bij ons. Met een
leverancier moet je nooit een af
spraak maken op een bepaald tijd
stip. hoogstens voor 's ochtends of 's
middags."
"Ik wilde graag aan iets meewerken met
een nieuwe formule. Ik ben volledig
betrokken by de opbouw van deze
nieuwe zaak. Ik vond het hoogst interes
sant om aan dat hele denkproces deel te
nemen."
Aldus Pierre Tack, manager van AC
Relais bij Luik. Hij is 44 jaar oud en
werd geboren in het Vlaamse Kortrijk.
Daar volgde hij een opleiding die onge
veer overeenkomt met ons gymnasium.
Vervolgens bezocht hij de hotelschool in
Koksijde, aan de Belgische kust, waar
hij op 21-jarige leeftijd afstudeerde.
Daarop volgde de militaire dienst, waar
in hij reserve-officier werd bij vliegveld-
verdedigings-eenheden, een gespeciali
seerde infanterie. "Een tamelijk streng
onderdeel." volgens Pierre zelf, die
hierbij achttien maanden doorbracht.
En zoals het zovelen vergaat, begon hij
na school en militaire dienst aan de
opbouw van een maatschappelijke car
rière. Tijdens zijn opleiding had hij al
verplichte stages gelopen en nu werkte
hij eerst een jaar in Zwitserland in
diverse hotels en een jaar in Frankrijk,
in het Parijse hotel Ritz. Hij deed dat in
de functie van receptionair. In Parijs
trad hij ook, in 1956, in 't huwelijk.
Omdat Europa in die tijd weinig kansen
bood om in zijn vak hogerop te komen,
met name in de klassieke hotelsector
waarin hij zijn contacten had, ging de
heer Tack eind 1957 naar het toenmalige
Belgisch Congo, waar hij in Leopoldstad
(nu Kinshasa) een jaar receptionair en
drie jaar chef-de-reception was. Hij
werkte er achtereenvolgens in Guest
house Sabena en in hotel Memling.
"Daar heb ik ook in juni 1960 de
"De gebruiker dichter bij de com
puter brengen. Die filosofie heeft
ertoe geleid dat sinds een aantal
weken op het bureau van de heer J.
de Jong, coördinator rechtstreekse
zendingen op het Prijzenbureau PKU
[ponskaarten-uitwisseling], een
beeldscherm plus toetsenbord te zien
is.
Deze apparatuur is aangesloten op
de IBM-computers van het hoofkan-
toor, en maakt het de heer De Jong
mogelijk met een paar handelingen
alle gewenste gegevens van de hele
goederenstroom zichtbaar te maken.
Tot voor kort moest hij die gegevens
uit een grote stapel papier te voor
schijn zien te halen. Als men dan
weet dat het in totaal gaat om zo'n
60.000 artikelen, met per artikel vijf
a zes prijsregels, is het niet verwon
derlijk dat de totale stapel computer-
sheet meer dan een meter hoog was.
Een dikke 11.000 pagina's, volgens
de heer De Jong, die eenmaal per vier
weken zo'n overzicht in zijn bezit
kreeg, en dan tussendoor vele aan
vullende gegevens en wijzigingen: per
dag komen circa 5000 mutaties
binnen.
Men is nog volop aan het experimen
teren met de mogelijkheden van de
nieuwe apparatuur. Wordt die op dit
moment nog slechts gebruikt voor
het verschaffen van informatie, in de
toekomst hoopt men ook de mutaties
op artikelen er rechtstreeks mee aan
te kunnen brengen. Die moeten nu
nog op een formulier naar de pons-
kamer, en zijn dan vele uren later
verwerkt. Een andere wens die men
hoopt te gaan realiseren, is het uit
breiden van hel aantal beeldscher
men op de afdeling. Een twaalftal
contactfunctionarissen moet daar nu
nog werken met genoemde papier
rompslomp. De proef waar men nu
mee bezig is, kan straks ook op
andere afdelingen en bij andere
functionarissen vruchten af gaan
werpen, al waarschuwt de heer Koer-
se ervoor hier realistisch tegenover te
staan: "Natuurlijk is het van belang
dat via een snellere informatie het
bedrijf efficiënter gerund kan wor
den. maar voordelen en kosten die
nen voor elke toepassing zorgvuldig
afgewogen te worden."
Overigens zijn de huidige computers
niet groot genoeg om op grote schaal
beeldbuizen in het bedrijf te plaat
sen. Ondanks deze beperking is de
afdeling systeem-programmering,
waarvan de heer R. Koerse het hoofd
is, er toch in geslaagd om deze
beeldbuis-toepassing te realiseren.
Systeem-programmeur J. S. Beer-
nink ontwikkelde dan ook een aange
past besturingsprogramma dat het
mogelijk maakte om reeds nu ge
bruik te maken van de beeldbuis.
Meer mogelijkheden t.a.v. het ge
bruik van beeldbuizen zullen begin
1978 aanwezig zijn, wanneer de nu
aanwezige computers eind 1977 ver
vangen zijn door grotere en snellere
systemen.
onafhankelijkheid meegemaakt. Dat
waren moeilijke tijden. Alles liep uit de
hand. De mensen waren in paniek. Zelf
had ik daar weinig tijd voor. Wij
stonden aan de overkant van de toog.
We hadden het druk. het hotel was vol
We moesten dag in, dag uit moeilijke
situaties oplossen. Het is ook een kwestie
van persoonlijke iijstelling in je vak. Je
bent nu eenmaal in een beroep waar de
mensen service van verwachten. Dat
moet je dan doelmatig doen, ook als de
moeilijkheden extreem groot zijn."
Eind 1961 keerde hij terug naar Europa.
Toen koos hij voor ander werk, en dat
vond hij in de petroleumwereld.
"Ik ben prospecteur geworden bij Aral-
België. Dat hield in dat ik terrein moest
zoeken waar benzinestations gevestigd
konden worden. Ik raakte betrokken bij
het sluiten van contracten met raffina
derijen. En bij het opbouwen van
depots." Zo zat hij van 1962 tot 1968 "in
de olie". En toen stak hij weer over naar
Afrika, vooral omdat zijn vrouw niet
tegen het noordelijke klimaat kon. In
Kinshasa werd hij directeur van de
voedingsdiensten aan de universiteit
Lovanium. Na anderhalf jaar werd hij
directeur van het hotelbedrijf Compag
nie des Grands-Hotels Africa, waaron
der vier hotels vielen.
In Zaïre, de nieuwe naam van Congo,
overleed zijn vrouw. Nog ruim een jaar
bleef hij er werken, maar in een
republiek die steeds meer geafricani-
seerd werd. waren steeds minder plaat
sen voor blanken in kaderfuncties, en
uiteindelijk ging de heer Tack terug
naar zijn vaderland.
Dat was eind 1975. Na ëen periode van
herbezinning, vooral om het verlies van
zijn vrouw te verwerken, ging hij met
nieuwe energie op zoek naar werk, en
dat bracht hem in contact met AC
Restaurants. Hij was een maand of vier
manager in het restaurant in het Lim
burgse Sevenum, zowel om ervaring op
te doen in de AC-organisatie als om een
daar bestaande vacature op te vullen.
Daarna raakte hij betrokken bij de
voorbereidingen voor de Belgische vesti
ging, waar hij nu met een man of veertig
personeel dagelijks de zorg heeft voor de
inwendige mens van voorbijganger en
omwonende. Want AC Relais in Bar
chon moet het niet alleen hebben van de
passanten of van de E5. Met name het
grill-restaurant is afgestemd op bezoe
kers uit de naaste omgeving: "Wij
hebben daar een heel andere aanpak,
qua sfeer en decoratie. De Belg verwacht
een rijkelijk interieur, en is bereid
daarvoor te betalen en er de tijd voor te
nemen."
Op 30 mei waren de 15 hoofdprijswinnaars van de kienrenwedstrijd te gast bij het
produktiebedrijf en hel distributiecentrum in Zaandam.
Al gauw bleek dal hei distributiecentrum er in werkelijkheid "iels" anders uitzag
dan op de kleurplaat.
