JONGE FRIEZEN OPPEREN IDEE
STAGE LOPEN
c
c
c
Diploma geen garantie voor ideale job
c
Bent u muzikant
of wilt u het worden
pagina 12
FLITSEN
Telkenjare omstreeks juni examineert "de ene helft van
Nederland de andere". Ook dit jaar weer behaalden velen het
fel begeerde diploma.
Er is vaak lang geknokt om dit te bereiken, maar helaas is dat
papiertje eventueel verguld met achten en negens tegen
woordig geen garantie voor een goede baan. De jeugdwerk
loosheid is groot. De ideale job blijft voor velen een onvervulde
wens. Zij zullen dan iets in een heel andere sector moeten aan
pakken.
Flitsen stuurde voor de pagina Eigen Wijs een verslaggever
naar het nieuwe AC-wegrestaurant in Zurich. Vijf jonge Friezen
spraken daar onbelemmerd over hun problemen, dus ook over
het vinden van een leuke baan. Een leerling-kok gaf toe dat hiji
meer in tel- en rekenmachines zag dan in het bakken van uit-!
smijters. Maar ze blijven niet bij de pakken neerzitten en doen;
zo goed mogelijk hun werk, die Friezen.
De anderen, die wèl dit vak 'voor het leven' gekozen hebben,
willen hun werk nog beter doen. Tijdens het interview uitten zij
de wens stage te lopen bij andere AC-restaurants. Eigen Wijs
tracht zo goed mogelijk te verklaren waarom die jonge Friezen
wel eens over de Afsluitdijk willen kijken, en wie de extra
kosten zou moeten betalen van een dergelijke stage, die toch
zeker twee maanden in beslag zou nemen.
"Ga met jongelui van het
nieuwe AC-restaurant in
Zurich babbelen", luidt de
opdracht. "Pas op: Zurich
Friesland, niet
Zwitserland".
Op een herfstige middag rij je dan de
Afsluitdijk over. Links de meters
hoge kruin van de dijk. Rechts het
IJsselmeer. Vissersschepen deinem
op het zilveren water. Het is zonnig,
maar er staat een stevige bries.
Netten worden gelicht. Andere
scheepjes liggen voor anker. Mannen
in oranje pakken varen met een roei
bootje - dat fel tekeer gaat - naar de
fuiken. Al die bedrijvigheid breekt
de eentonigheid van de lange rit over
de dijk.
Kort voor de afslag Harlingen-Zurich
maken wegwijzers ons er op atent dat
we een wegrestaurant naderen. De
ANWB brengt ons feilloos naar AC-
restaurant Zurich, de jongste schakel
uit de keten van AC-wegrestaurants.
De officiële opening vond medio
oktober plaats.
De jonge mensen die hun zegje willen
doen zitten al te wachten. Twee
koks, Mark Boersma (22) en
Leendert de Ruiter (18). Part-timer
Piet Tadema (20) en leerling kelner
Riemer Haagsma(19). In hun
midden zit blonde Foekje Roosjen
van de self-service. Foekje (28) is
geen tiener meer, maar wil graag
haar mening geven.
Wanneer Markus de koffie heeft
gehaald - "Riemer," zegt hij grijzend
tegen de leerling-kelner, "een kok
kan óók koffie serveren" - zitten we
te zitten. Aanvankelijk lijkt het of ze
weinig te vertellen hebben, die
tieners en twennies daar aan de
Afsluitdijk.
rotjurk
Markus moppert dat zijn kleren niet
worden gewassen. Foekje pulkt aan
haar groene jurk (bedrijfskleding).
"Het is net een tent. Er zit geen
kraak of smaak aan. Nee, geef mij
die oude jurkjes maar."
Dan zitten we weer massaal in de
koffie te roeren, zfjn er dan geen
problemen of dingen die deze
jongelui bezig houden? Zijn ze bang
dat manager Wouwenaar, die erbij
zit, later vermanend het vingertje in
de lucht zal steken? Helemaal niet.
Maar ze hebben al zó vaak met
elkaar gepraat over die dingen die
hen werkelijk bezighouden. Foekje
zou veel liever
receptioniste-telefoniste zijn
geworden. Daarom reageerde ze pas
op de tweede advertentie van het
AC-wegrestaurant. Ze belandde in
de self-service. In Friesland krijg je
niet zo makkelijk een baantje. Zeker
niet, wanneer je kilometers-overal
vandaan zit.
werkloosheidprobleem
Leendert de Ruiter "met u-i en niet
zoals de admiraal" kan over die
werkloosheid helemaal meepraten.
Hij heeft een koksmuts op, maar
verruilt die liever vandaag nog dan
morgen voor een schrijfmachine.
Hij heeft Mavo, type-diploma en nog
andere vaardigheden. Toch staat hij
als leerling-kok in de keuken bij
AC-wegrestaurant Zurich, "Wat
moet je. Hier verdien ik nog een paar
centen, anders krijg ik een habbe-
krats als jeugd-werkloze."
Riemer Haagsma: "Je moet
tegenwoordig pakken wat je kan
Manager Wouwenaar waardeert
Leendert om zijn prestaties in de
keuken. Hij weet dat De Ruiter liever
vandaag dan morgen weg zou zijn.
Maar er is nergens plaats. Ondanks
het feit dat Leendert liever achter een
schrijfbureau zit dan achter het
fornuis staat, doet de knaap geweldig
zijn best. "Per slot van rekening doe
je een brok ervaring op", zegt
Leendert met een zucht.
ervaring
"Ervaring!" Markus Boersma komt
los. Markus is een echte kok. Niet
alleen van professie. Nee, in alle op
zichten. Op zijn tweeëntwintigste
jaar is hij al kogelrond. "Je moet
weten watje de mensen voorzet. Dus
ook wel eens een keertje proeven,"
zegt hij met een knipoog. Markus
brengt de discussie in volle gang. "Ik
zou graag willen dat we in ver
schillende restaurants van AC stage
konden lopen."
stage lopen
Met elan verdedigt hij zijn
standpunt. "Voor jonge mensen is
het een "must" om eens verder te
kijken. Elk vogeltje zingt zoals het
gebekt is. Zo zal elk bedrijf binnen
de AC-policy een eigen aanpak
hebben. Ik weet zeker dat ze in Stroe
tal van andere dingen brengen dan
wij in Zurich, of dat ze de schotels
anders presenteren. Denk eens aan
de wildkeuken."
Riemer heeft nog een leer
overeenkomst, maar is er ook meteen
voor. "Dat zou moeten kunnen." Er
gaat een homerisch gelach op
wanneer hij bepleit datje dan met
z'n tweeën op pad moeten gaan.
"En dan lekker stappen zeker,"
gekscheert manager Wouwenaar.
"Ik zie dat al zitten met jullie,"
Riemer dient van repliek. "Nee
meneer, maar het is onmogelijk een
zaak in je eentje te verkennen. Ook
al ben je twee maanden in dat bedrijf
te gast. Verder heb je in den vreemde
een beetje steun aan elkaar. Per slot
van rekening zul je de meeste keren
ver van huis zitten."
De anderen vullen het tweetal aan.
Foekje: "Ik ga met vakantie of met
een of ander uitstapje ook wel eens
een AC-wegrestaurant binnen.
Gewoon om eens te kijken hoe die
andere mensen hun werk doen."
samen betalen
Markus vergeet ook de financiële
kanten niet: "Natuurlek zal het
bedrijf over de brug moeten komen.
Denk eens aan je reiskosten, om
maar te zwijgen over de verblijf
kosten. Je kan nu wel stellen dat de
ervaring die je daar opdoet, alleen
maar je eigen belang is, maar dat is
niet waar. De kennis die je in een
ander restaurant opdoet, zul je later
weer kunnen gebruiken in het eigen
bedrijf. Er is dus wel degelijk ook een
AC-belang mee gemoeid." Markus
en Riemer vinden een fifty-fifty basis
dan ook het minste wat de baas kan
aanbieden. Want snel zullen ze met
hun opgedane kennis niet
vertrekken. Ze zeggen het beiden -
trouwens de anderen ook -
uitstekend naar de zin te hebben in
Zurich.
Wouwenaar: "Zou je niet eens in een
ander bedrijf dan AC je kennis willen
verrijken?" Markus pulkt aan de
haartjes, die een snor moeten voor
stellen en zegt: "ik heb het hier naar
mijn zin. Waarom zou ik verkassen?
Wanneer je hier wat op je lever hebt,
kun je je zegje doen. Er zal niet altijd
naar je worden geluisterd, maar
vooruit maar." Piet Tadema: "Naar
part-timers wordt helemaal niet
geluisterd. Het vaste personeel (20
man bediening en 5 in de keuken,
red!) voelt zich daar te superieur
voor. De bedrijfsleiding niet
gelukkig." De kok is nauwelijks uit
het veld geslagen. "Julie pikken de
fijnste dienstjes. "Na die
onderbreking gaat de kok verder:
"Het is fijn dat wij in de keuken onze
mond kunnen opendoen. Dat we zo
op gezette tijden om de tafel kunnen
gaan zitten en kijken wat er allemaal
verkeerd is gegaan. "Foekje vindt het
maar verdrietig dat dat bij de overige
afdelingen nog niet het geval is.
Maar Zurich draait ook nog maar
pas...
Er wordt nog een koffie
ingeschonken. Dan komen er nog
wat kleine probleempjes ter tafel.
chauffeurspasje
Wat doe je nu precies met een chauf
feurspasje? Waarom is daar geen
uniforme regel voor? Het schijnt dat
in het ene restaurant de bijrijder niet
en bij het andere wél gebruik van die
kaart mag maken. In sommige
gevallen eet zelfs de vrouw van de
chauffeur op die kaart. Foekje vindt
het allemaal verwarrend.
Drie stampvolle bussen met school
kinderen rijden de parkeerplaats op.
Het is werken geblazen. Hard
aanpakken, blijkt weldra. Ook
manager Wouwenaar laat flink de
handen wapperen. Hij behoort tot de
categorie jonge en dynamische
managers. Mensen waarmee je
gemakkelijk kunt communiceren,
vinden de jongsten van zijn bedrijf.
Markus haast zich naar de keuken.
Bij de deur draait hij zich nog eens
om: "Denk erom datje er in zet dat
we nodig eens bij de collega's
moeten kijken." Het komt in orde,
Markus. Foekje laat haar witte
tanden zien: "tot ziens mijneer." Zij
is gastvrouw tot en met en vindt het
dan ook treurig dat er zoveel wég-
restaurants zijn die er bij de test van
Autovisie slecht zijn afgekomen.
"Treurig, het minste watje geven
kunt is toch wel een beetje service.
Waarom zou je met een grimmig
gezicht rondlopen. Lach een beetje
en het gaat allemaal vanzelf beter.
Geef die man een vuurtje, strijk dat
kind eens door net haar. Kortom,
wees een zonnetje."
Ze maken er wat van, die Friezen.
Bij Albert Heijn's muziekcorps is plaats
voor bariton blazers en bariton saxen.
Ook een slagwerker is welkom.
In de drumband is plaats voor hoorn
blazers.
Kom eens praten op vrijdagavond tussen
20 en 21 uur, in het Ontspannings
gebouw van Albert He(jn, Klamper
straat 6 te Zaandam.
