Ter Huurne: boerderij
werd supermarkt
SM Ter Huurne is hechte gemeenschap
ACHTSTE
MIRO
KOMT
IN ASSEN
SAMENWERKING PERSONEEL VANZELFSPREKENDE ZAAK
afwijkend
boerderij
Roergebied
kok
motto
FLITSEN
pagina 11
Deze supermarkt geeft een geheel afwij
kende aanblik van de andere. Opval
lend: de ruime hoek met sigaretten die
met sloffen tegelijk worden verkocht, de
onafzienbare rij pakken, potten en blik
ken koffie, de monsterblikken met
worst, de monsterpotten met augurken.
Meest verkochte artikelen op dit mo
ment zijn koffie, sigaretten, zeeppoe
ders, vleeswaren en kaas. Deze artike
len-reeks kan veranderen, dat hangt af
Op 8 december van het afgelopen jaar
werd de eerste paal geslagen voor de
bouw van de achtste Miro-hypermarkt,
en wel te Assen aan de Molendwarsló.
Verwacht wordt dat het bedrijf, na
Leeuwarden de tweede Miro-vestiging in
het noorden van ons land, in september
van dit jaar zal worden geopend.
Na voltooiing van deze hypermarkt, een
ingrijpende uitbreiding van de reeds be
staande Miro-supermarkt (die overigens
tijdens de bouw gewoon geopend blijft),
zal Miro Assen beschikken over een tot-
taal bebouwd oppervlak van 6600 m2;
thans omvat de Miro-supermarkt 2000
m2.
van eventuele nieuwe bepalingen in
Duitsland, Nederland of in EEG-ver-
band.
De supermarkt beslaat zo'n duizend vier
kante meter, vrij ruim dus, maar verge
leken bij de omzet klein te noemen. De
gehele week draait de winkel, maar het
onbetwiste hoogtepunt ligt op de vrij
dagmiddag, de gehele zaterdag en de
zondagmorgen. Vooral op zaterdag is er
een drukte van belang met pakweg dui
zend personenauto's en tien a vijftien
autobussen, in totaal tussen de driedui-
Zeg tegen zomaar iemand uit het bedrijf "Ter Huurne" en de
vraag zal zijn: Waar ligt dat?". Maar Ter Huurne ligt niet,
Ter Huurne staat, het is voluit Handelmaatschappij Ter
Huurne BV, is gevestigd in Buurse, pal op de grens met
Duitsland ten zuidoosten van Enschede en is een iprice werk
maatschappij van Ahold NV. Dus een volwaardige dochter,
maar dan wel een buitenissige, en dat niet alleen omdat zij
bestaat uit een restaurant, een supermarkt, een speeltuin en
speelhal [op hetzelfde terrein, maar dan wel op Duits grond
gebied] en tweehonderd meter over de grens een diepvries-
winkel. Het vreemde schuilt vooral in de manier van werken
hier en - niet te vergeten - in de sfeer onder de vijftig mede
werkers.
Ter Huurne is voortgekomen uit een
boerderij; de heer Ter Huurne begon in
de oorlogsjaren al met de verkoop van
levensmiddelen, vijftien jaar geleden
stopte hij met het boerenbedrijf en ver
bouwde hij zijn boerderij tot winkel.
Geleidelijk aan groeide het bedrijf uit tot
supermarkt annex restaurant met voor
namelijk Duitsers als klanten.
Simon (de Wit) nam het bedrijf over en
na diens fusie met Albert Heijn werd het
een werkmaatschappij waarin de naam
Ter Huurne opzettelijk gehandhaafd
bleef omdat de klanten daaraan sinds
jaar en dag gewend zijn.
Vanzelfsprekend wordt in grote lijnen
gebruik gemaakt van de concern
diensten, wordt er met vaklieden binnen
het moederbedrijf gesproken over zaken
bijv. op het gebied van bouw en uitbrei
ding; maar Ter Huurne heeft een eigen
identiteit, een eigen beleid. Onafhanke
lijk van het concern wordt er ingekocht,
worden eigen reklames gemaakt, wordt
het assortiment verzorgd, worden de prij
zen bepaald. Ingekocht wordt er in Ne
derland en Duitsland, de prijzen zijn
naar Nederlandse maatstaven en degè-
nen die kopen zijn voor 98 procent Duit
sers.
zend en vijfduizend mensen, die bij Ter
Huurne inkopen komen doen voor enige
weken.
Die mensen zijn merendeels afkomstig
uit het Roergebied, ze zijn vroeg opge
staan en hebben - lekkere eters als ze
zijn - bij aankomst best ergens trek in.
Vandaar dat op zaterdagmorgen om
half negen in het restaurant de gebraden
haantjes ternauwernood kunnen worden
aangedragen en dat er op zo'n dag ach
teloos 2500 koppen koffie worden ge
schonken.
De auto's die weer naar Duitsland ver
trekken, worden door de douane steek
proefsgewijze gecontroleerd, maar iede
re Duitser kent de hoeveelheden die in
gevoerd mogen worden. Ze weten trou
wens ook precies wat ze willen in de win
kel en gaan bij de medewerkers door
voor gemakkelijke klanten. Dat ze vin
den en kopen wat ze willen, komt omdat
Ter Huurne iedere veertien dagen de re
klames aangeeft in 35 Duitse kranten en
dat Ter Huurne in staat is snel te reage
ren op veranderingen in de markt. Re
gelmatig gaat men naar Duitsland om
artikelen en prijzen te bekijken en te
vergelijken en snel in te haken op even
tuele wijzigingen op de Duitse levens
middelenmarkt.
Enige tijd geleden is de supermarkt van Ter Huurne
opnieuw ingericht. De verkoop ging gewoon door
gedurende die drie weken. Zowel verbouwing als
herinrichting is gedaan door hét personeel; ook in
de avonduren, soms zelfs tot in de kleine uurtjes.
De dertig Nederlandse en twintig Duitse krachten
hebben getimmerd, gesjouwd, geverfd, gelast,
stellingen neergezet, kortom alles gedaan. Uit ei
gen vrije wil!
Supermarkt-bedrijfsleider Hans Wallerbosch, al
bijna dertien jaar bij het bedrijf zegt: "We werken
hier met z'n allen en het ligt toch voor de hand dat
je doet wat nodig is, ook al is dat karwei een ver
bouwing. Als het klaar is, ben je zoveel tevredener
over jezelf. Waarom zou het ergens anders niet zo
kunnen zijn. Er komt hier zelden een loodgieter,
timmerman of lasser over de vloer. Als we het zelf
kunnen doen, doén we het ook zelf. Als hier een
dakpan is weggewaaid, dan pakt altijd wel iemand
een ladder om dat te herstellen en hij krijgt daar
heus geen opdracht voor. We werken hier trou
wens ook niet met rangen; ik ben bedrijfsleider,
maar och, dat is maar een naam."
Soortgelijke woorden komen van de bedrijfsleider
van het restaurant de heer Rinus van de Maarel.
Hij is vier jaren bij het bedrijf, waarvan één als be
drijfsleider maar indien nodig springt hij elders
bij. Hij is tenslotte zelf kok geweest en vertelt la
chend dat de huidige kok de beste lasser is die er te
vinden is, dat er ook meisjes in het bedrijf zijn die
schilderen en dat zeker ook weer zullen doen bij de
op handen zijnde uitbreiding van het restaurant
van 160 naar 220 stoelen. "Als het zomerseizoen is
afgelopen", licht hy toe, "gaan de jongens zelf de
terrasstoelen bekijken en zonodig opknappen,
daar komt geen buitenstaander aan te pas".
Ria Eijsink, elf jaar in het bedrijf, administratrice,
knikt minzaam. Ook zij vindt dat vanzelfspre
kend. Zij begon destijds in de winkel, bediende in
het restaurant, werkte in de keuken, was caissière,
deed inkoop, bediende aan de benzinepomp - wat
heeft ze eigenlijk niet gedaan! Ze is nu de enige in
het hele concern die de leveranciers kontant be
taalt en ze zegt: "Misschien passen wij niet in het
systeem van zo'n groot concern, maar het is de
vraag of we dat wel willen".
Drie medewerkers kwamen hier in het kort aan het
woord, maar volgens algemeen bedrijfsleider Jan
de Vries zullen de anderen net zo praten. Ook de
heer Bonnie Munneke in zijn bloemenwinkel, ook
het tweemanschap Henk Doldersum en Herman
Vent die de groentewinkel bemannen, ook de heer
Albert de Vries in de diepvrieswinkel op Duitse
grond, die haantjes en vers vlees verkoopt omdat
deze artikelen niet in Duitsland geïmporteerd mo
gen worden; ook al die anderen niet met naam ge
noemden. Zij vormen een hechte groep en hebben
als motto blijkbaar: "Doen wat gedaan moet wor
den, al betreft het niet direkt het eigen stekkie. En
vooral veel lachen met elkaar én met de klanten!"
