lie zette overal de vlag van Simon de Wit neer' 'Was ik maar tien jaar geleden naar AH gegaan' 'Simon-BL J, Wilhelmus:] Miro-manager C. Swartsenburg: 12 Flitsen extra editie liminimummimini de Wit-formule met die banketlet ters en met veel luxe en dure aankleding. Dat kost goud. dacht ik, toen ik dat Leidsenhage zag Enfin, het heeft maar kort ge duurd. Toen gingen we finaal overstag en kregen we de nieuwe Simon-koers. Ik vond dat heel erg. Kijk, ik ben een chef, die van netjes houdt, en bij die nieuwe stijl moest ik meteen denken aan die discountzaken, die cash carry's. Daar zou ik niet graag werken. Toen we de nieuwe winkelinte rieurs tenslotte zagen, viel het mee. Maar we zakten eerst flink in omzet. Ik dacht: ik kan wel mijn nummertje bij Sociale Zaken gaan halen In een vergadering heeft de direc tie ons nieuwe moed ingesproken. We kregen weer vertrouwen in de zaak en hun voorspelling is inder daad uitgekomen. Nu zit ik ver boven de omzet die we vroeger hadden." Verlangen Het gaat Wilhelmus nu weer goed Hij verlangt nog maar één ding: uit de steenklompen en de herrie van de stad weer weg te mogen naar de provincie. De rust en de zuivere lucht trekken hem erg. Het liefst ging hij weer naar Lim burg. In de oorlogsjaren was hij er ondergedoken en later vond hij het fortuin in Kerkrade. Voor de jongen uit Hillegom werd Limburg ook ,,een dierbaar stukske grond". ',,fk voelde me at en toe nel Co* lumbus: ik zette overal de vlag van Simon de Wit neer", zegt Wilhelmus (50) omdat hij sedert 1953 steeds als bedrijfsleider blft» nentrok in gloednieuw gebouwde zaken. In Eindhoven, in Kerkrade, In Hoensbroek en tenslotte in Den Haag. Daar zwaait hij nu de scep ter in het Simon-filiaal aan de Es- camplaan. Die man heeft wat veranderingen meegemaakt en dan hebben we het nog niet eens over zijn al lereerste jaren toen hij rusteloos heen en weer trok tussen Haar lem, Zaandam en IJmuiden. In zijn geboorteplaats Hillegom was Wilhelmus eerst een jaar loopjongen geweest bij een plaat selijke kruidenier voordat hij in Haarlem bij Simon de Wit aan de Zijlweg de kaas mocht komen af schrappen. („Die lag te broeien in de étalage en dat gaf schimmel. Die moest je dan met een jute zoutzak er af schrappen"). Her en der Bedrijfsleider werd hij het eerst in IJmuiden in een noodwinkel; het was vlak na de oorlog. Van daar begon zijn Odyssee langs nieuwe filialen. En steeds als hij ergens helemaal zijn draai had gevonden, moest hij waarachtig weer opstappen. Hij trouwde toen hij werd be noemd in Eindhoven. Een nieuwe zaak van 90 m2, een eigen huis boven de zaak en een omzet van 5500 in de week. één procent voor Wilhelmus, niet veel om van te leven, maar je had nog niet veel nodig toen. ,,Dat zijn onze mooiste jaren ge weest", blikt hij terug. „Eindhoven is een fijne stad met veel aardige mensen. We vonden het vreselijk dat we naar Kerkrade moesten, maar ja: een zaak van 200 m2, die was begroot op 12.000 om zet. Nou, dat pakte wel anders uit. De zaak was nog niet open of hij stond al vol Duitsers, die er voor over de grens kwamen omdat het bij hun allemaal veel duurder was. Die eerste drie dagen had ik al 22.000 omgezet! SM-waarts Op een dag moest ik in Zaandam komen, op het hoofdkantoor. We gaan onze eerste supermarkt ope nen in Hoensbroek zeiden ze Wil jij daar bedrijfsleider worden? Gro te zaak met een slagerij, een kof fiebar, delicatessen, groenten, huishoudelijke artikelen en ga maar door. Ik heb het gedaan en het was een moordtijd! Nou, en toen tenslotte Den Haag. Hier heb ik de overna me door Albert Heijn meegemaakt Ik heb altijd hoog tegen Albert Heijn opgezien. Daarom heb ik het goed kunnen verwerken, al kwam het voor ons allemaal we zaten met alle chefs uit Den Haag op een vergadering bij elkaar als een bliksemslag bij heldere hemel. We zijn gewoon doorgegaan in het begin. Men is gaan experi menteren met die bruine Simon „Ik heb gehuild als een kind, echt waar. toen we naar Albert Heijn overgingen. Vreselijk vond ik het. Albert Heijn, dat waren de ergste bloedzuigers, die je je kon voor naar Albert Heijn gegaan. En wie toen nog een kwaad woord durfde te zeggen van Albert Heijn had ik met liefde zijn strot afgebeten." Alsjeblieft. Over verandering ge sproken. Deze duidelijke woorden Zijn van de heer Cor Swartsen burg (56), tegenwoordig manager van de Miro in Purmerend (Pur- mereutel, zeggen ze daar zelf) Hij mag dan in Utrecht zijn geboren, maar van zijn zevende jaar af woonde hij in Amsterdam en dat laat hij merken ook! Van onderaf „Ik kwam als jongetje al bij Van Amerongen, een kruideniersbedrijf met in totaal zo'n negentig filialen In Amsterdam en omgeving. Ik kwam op de Marathonweg bij Posthuma de Boer; die was daar filiaalchef. Die twee bekende jon gens Posthuma de Boer, dat wa ren zijn zoons: de fotograaf Eddy en Ferdi, die schildert. Ik moest ze vaak naar school brengen dan stopte ik ze in de mand van mijn transportfiets en als ze lastig waren sloeg ik de klep gewoon dicht. Ik was de jongste bediende, boek jes ophalen met de boodschappen en zo. Op mijn negentiende jaar werd ik zelf filiaalchef op de Ma rathonweg. Ja, jong he? Dat kwam, ik had mazzel gehad Ik was intussen in het filiaal Jan Evertsenweg geweest en daar was Klaas Louw de baas. Nou, een kei van een kerel was dat. Toen al Wat wij nu, zo'n veertig jaar later hier doen in de Miro, dat deed hij toen al: niet vier blikjes ansjovis in de etalage met een onleesbaar prijsje er bij maar een hele doos vol blikken in de etalage leegstor- ten met een loeier van een prijs erbij. Dat was revolutionair in die tijd. Daarom stuurde het hoofd kantoor hem langs alle zaken om overal het stof er af te blazen Da's goed, zei hij toen maar dan moet Cor mee. Dat was ik. Ik heb toen een hele hoop geleerd in al die zaken en daaraan dankte ik, dat ze mij toen filiaalchef maak ten, zo jong als ik was. Wat een tijd was dat! Je maakte een omzet van 280 in de week en als je de 300 haalde was je door het dolle. Elke avond werken tot 8 uur en zaterdags tot 11 uur want je was dan open tot 10 uur en dan moest je nog een uur de winkel schoonmaken. En allemaal klanten van 3 centen stroop of 'een maatje slaolie alles los. Een klant van een gulden, dat was een vorst En 's avonds vroeg mijn verloofde: wat heb je omgezet vandaag? Wat? Negentig gulden? Ongelooflijk, wat een hoop! Partner I Ja, ik was toen verloofd met een i van mijn winkeljuffrouwen. Later is zij mijn vrouw geworden ze j leeft nog altijd met mijn zaken wat ervaring zo langzamerhand Ik heb wel wat in het buitenland rondgekeken bij soortgelijke za ken. In Leeuwarden heb ik de zaak opgezet en tenslotte hier in Purmerend. „Blijvertje" Miro is een ander assortiment dan Albert Heijn natuurlijk en ach, een nieuw bedrijf, wat experimen teel, dat is altijd leuk werken. Het gaat hier uitstekend, ik zou nu ook eigenlijk wel weer weg willen: als de zaken goed draaien wil ik weer wat nieuws opzetten. Maar ik blijf hier wel: ik heb nog drie jaar voor de boeg en dan ga ik lekker vissen en in de tuin werken in Venhuizen, aan het IJsselmeer, waar ik woon. Misschien een we reldreis, ik ben net met skivakan tie geweest dus ik heb het reizen nog een beetje in me. Ik heb het altijd fijn gehad. Ik zie wel mee. Toen we ons verloofden zei mijn baas: nou, ik heb ook de geit op de kool laten passen! Ja, ik had het niet slecht natuurlijk Ik had het filiaal Bos en Lommer weg toen Albert Heijn in 1951 de hele zaak overnam. Nou, echt waar: ik heb gejankt! Ik voelde me een slaaf, die was verkocht. Maar ik trof het om te beginnen met mijn nieuwe baas: Van Rooy heet te die en hij was rayonleider. Dat was net zo'n kerel als ik: een kei harde, een goeie koopman. Ze zeggen wel eens: hij ruikt een gulden op een meter afstand Nou, Van Rooy, die rook een cent een kilometer ver! Omhoog Ik ben toen bij -/Vlbert Heijn pijl snel omhoog geschoten. Ze gaven i mij hun vierde supermarkt, ook j aan de Bos en Lommerweg Toen Rotterdam. Daar had ik weer ge luk. Het was een ouwe kast, die net bij Albert Heijn op de nomina tie was gekomen om helemaal te worden opgeknapt. Dat gebeurde, toen ik er net in was gekomen, dus zeiden ze alle maal: verdorie, kijk eens hoe Swartsenburg die ouwe rottent weer heeft opgekalefaterd! Later kreeg ik supermarts in Amstel veen de grootste van Albert Heijn en toen die nieuwe in Buitenveldert. Nou, dat was hele maal een geweldige zaak. Het is geen Kunst, daar een succes van te maken. Ik ben rayonleider Noord-Holland geworden en in 1972 ben ik bij de Miro gekomen. Ik heb daar geen speciale opleiding voor ge had, hoefde ook niet: ik had wel

Personeelsbladen | 1974 | | pagina 24