lie zette overal de vlag van Simon de Wit neer'
'Was ik maar tien jaar geleden
naar AH gegaan'
'Simon-BL J, Wilhelmus:]
Miro-manager C. Swartsenburg:
12
Flitsen extra editie
liminimummimini
de Wit-formule met die banketlet
ters en met veel luxe en dure
aankleding. Dat kost goud. dacht
ik, toen ik dat Leidsenhage zag
Enfin, het heeft maar kort ge
duurd. Toen gingen we finaal
overstag en kregen we de nieuwe
Simon-koers. Ik vond dat heel
erg. Kijk, ik ben een chef, die van
netjes houdt, en bij die nieuwe
stijl moest ik meteen denken aan
die discountzaken, die cash
carry's. Daar zou ik niet graag
werken.
Toen we de nieuwe winkelinte
rieurs tenslotte zagen, viel het
mee. Maar we zakten eerst flink in
omzet. Ik dacht: ik kan wel mijn
nummertje bij Sociale Zaken gaan
halen
In een vergadering heeft de direc
tie ons nieuwe moed ingesproken.
We kregen weer vertrouwen in de
zaak en hun voorspelling is inder
daad uitgekomen. Nu zit ik ver
boven de omzet die we vroeger
hadden."
Verlangen
Het gaat Wilhelmus nu weer goed
Hij verlangt nog maar één ding:
uit de steenklompen en de herrie
van de stad weer weg te mogen
naar de provincie. De rust en de
zuivere lucht trekken hem erg.
Het liefst ging hij weer naar Lim
burg. In de oorlogsjaren was hij
er ondergedoken en later vond hij
het fortuin in Kerkrade. Voor de
jongen uit Hillegom werd Limburg
ook ,,een dierbaar stukske grond".
',,fk voelde me at en toe nel Co*
lumbus: ik zette overal de vlag
van Simon de Wit neer", zegt
Wilhelmus (50) omdat hij sedert
1953 steeds als bedrijfsleider blft»
nentrok in gloednieuw gebouwde
zaken. In Eindhoven, in Kerkrade,
In Hoensbroek en tenslotte in Den
Haag. Daar zwaait hij nu de scep
ter in het Simon-filiaal aan de Es-
camplaan.
Die man heeft wat veranderingen
meegemaakt en dan hebben we
het nog niet eens over zijn al
lereerste jaren toen hij rusteloos
heen en weer trok tussen Haar
lem, Zaandam en IJmuiden.
In zijn geboorteplaats Hillegom
was Wilhelmus eerst een jaar
loopjongen geweest bij een plaat
selijke kruidenier voordat hij in
Haarlem bij Simon de Wit aan de
Zijlweg de kaas mocht komen af
schrappen.
(„Die lag te broeien in de étalage
en dat gaf schimmel. Die moest je
dan met een jute zoutzak er af
schrappen").
Her en der
Bedrijfsleider werd hij het eerst in
IJmuiden in een noodwinkel;
het was vlak na de oorlog. Van
daar begon zijn Odyssee langs
nieuwe filialen. En steeds als hij
ergens helemaal zijn draai had
gevonden, moest hij waarachtig
weer opstappen.
Hij trouwde toen hij werd be
noemd in Eindhoven. Een nieuwe
zaak van 90 m2, een eigen huis
boven de zaak en een omzet van
5500 in de week. één procent
voor Wilhelmus, niet veel om van
te leven, maar je had nog niet
veel nodig toen.
,,Dat zijn onze mooiste jaren ge
weest", blikt hij terug. „Eindhoven
is een fijne stad met veel aardige
mensen. We vonden het vreselijk
dat we naar Kerkrade moesten,
maar ja: een zaak van 200 m2,
die was begroot op 12.000 om
zet. Nou, dat pakte wel anders uit.
De zaak was nog niet open of hij
stond al vol Duitsers, die er voor
over de grens kwamen omdat het
bij hun allemaal veel duurder
was. Die eerste drie dagen had ik
al 22.000 omgezet!
SM-waarts
Op een dag moest ik in Zaandam
komen, op het hoofdkantoor. We
gaan onze eerste supermarkt ope
nen in Hoensbroek zeiden ze Wil
jij daar bedrijfsleider worden? Gro
te zaak met een slagerij, een kof
fiebar, delicatessen, groenten,
huishoudelijke artikelen en ga
maar door.
Ik heb het gedaan en het was een
moordtijd! Nou, en toen tenslotte
Den Haag. Hier heb ik de overna
me door Albert Heijn meegemaakt
Ik heb altijd hoog tegen Albert
Heijn opgezien. Daarom heb ik
het goed kunnen verwerken, al
kwam het voor ons allemaal we
zaten met alle chefs uit Den Haag
op een vergadering bij elkaar
als een bliksemslag bij heldere
hemel.
We zijn gewoon doorgegaan in
het begin. Men is gaan experi
menteren met die bruine Simon
„Ik heb gehuild als een kind, echt
waar. toen we naar Albert Heijn
overgingen. Vreselijk vond ik het.
Albert Heijn, dat waren de ergste
bloedzuigers, die je je kon voor
naar Albert Heijn gegaan. En wie
toen nog een kwaad woord durfde
te zeggen van Albert Heijn had ik
met liefde zijn strot afgebeten."
Alsjeblieft. Over verandering ge
sproken. Deze duidelijke woorden
Zijn van de heer Cor Swartsen
burg (56), tegenwoordig manager
van de Miro in Purmerend (Pur-
mereutel, zeggen ze daar zelf) Hij
mag dan in Utrecht zijn geboren,
maar van zijn zevende jaar af
woonde hij in Amsterdam en dat
laat hij merken ook!
Van onderaf
„Ik kwam als jongetje al bij Van
Amerongen, een kruideniersbedrijf
met in totaal zo'n negentig filialen
In Amsterdam en omgeving.
Ik kwam op de Marathonweg bij
Posthuma de Boer; die was daar
filiaalchef. Die twee bekende jon
gens Posthuma de Boer, dat wa
ren zijn zoons: de fotograaf Eddy
en Ferdi, die schildert. Ik moest
ze vaak naar school brengen
dan stopte ik ze in de mand van
mijn transportfiets en als ze lastig
waren sloeg ik de klep gewoon
dicht.
Ik was de jongste bediende, boek
jes ophalen met de boodschappen
en zo. Op mijn negentiende jaar
werd ik zelf filiaalchef op de Ma
rathonweg. Ja, jong he? Dat
kwam, ik had mazzel gehad Ik
was intussen in het filiaal Jan
Evertsenweg geweest en daar was
Klaas Louw de baas. Nou, een kei
van een kerel was dat.
Toen al
Wat wij nu, zo'n veertig jaar later
hier doen in de Miro, dat deed hij
toen al: niet vier blikjes ansjovis
in de etalage met een onleesbaar
prijsje er bij maar een hele doos
vol blikken in de etalage leegstor-
ten met een loeier van een prijs
erbij. Dat was revolutionair in die
tijd. Daarom stuurde het hoofd
kantoor hem langs alle zaken om
overal het stof er af te blazen
Da's goed, zei hij toen maar dan
moet Cor mee. Dat was ik. Ik heb
toen een hele hoop geleerd in al
die zaken en daaraan dankte ik,
dat ze mij toen filiaalchef maak
ten, zo jong als ik was.
Wat een tijd was dat! Je maakte
een omzet van 280 in de week
en als je de 300 haalde was je
door het dolle. Elke avond werken
tot 8 uur en zaterdags tot 11 uur
want je was dan open tot 10 uur
en dan moest je nog een uur de
winkel schoonmaken. En allemaal
klanten van 3 centen stroop of
'een maatje slaolie alles los.
Een klant van een gulden, dat
was een vorst En 's avonds
vroeg mijn verloofde: wat heb je
omgezet vandaag? Wat? Negentig
gulden? Ongelooflijk, wat een
hoop!
Partner
I Ja, ik was toen verloofd met een
i van mijn winkeljuffrouwen. Later is
zij mijn vrouw geworden ze
j leeft nog altijd met mijn zaken
wat ervaring zo langzamerhand Ik
heb wel wat in het buitenland
rondgekeken bij soortgelijke za
ken. In Leeuwarden heb ik de
zaak opgezet en tenslotte hier in
Purmerend.
„Blijvertje"
Miro is een ander assortiment dan
Albert Heijn natuurlijk en ach,
een nieuw bedrijf, wat experimen
teel, dat is altijd leuk werken. Het
gaat hier uitstekend, ik zou nu
ook eigenlijk wel weer weg willen:
als de zaken goed draaien wil ik
weer wat nieuws opzetten. Maar
ik blijf hier wel: ik heb nog drie
jaar voor de boeg en dan ga ik
lekker vissen en in de tuin werken
in Venhuizen, aan het IJsselmeer,
waar ik woon. Misschien een we
reldreis, ik ben net met skivakan
tie geweest dus ik heb het reizen
nog een beetje in me. Ik heb het
altijd fijn gehad. Ik zie wel
mee. Toen we ons verloofden zei
mijn baas: nou, ik heb ook de geit
op de kool laten passen! Ja, ik
had het niet slecht natuurlijk
Ik had het filiaal Bos en Lommer
weg toen Albert Heijn in 1951 de
hele zaak overnam. Nou, echt
waar: ik heb gejankt! Ik voelde me
een slaaf, die was verkocht. Maar
ik trof het om te beginnen met
mijn nieuwe baas: Van Rooy heet
te die en hij was rayonleider. Dat
was net zo'n kerel als ik: een kei
harde, een goeie koopman. Ze
zeggen wel eens: hij ruikt een
gulden op een meter afstand
Nou, Van Rooy, die rook een cent
een kilometer ver!
Omhoog
Ik ben toen bij -/Vlbert Heijn pijl
snel omhoog geschoten. Ze gaven
i mij hun vierde supermarkt, ook
j aan de Bos en Lommerweg Toen
Rotterdam. Daar had ik weer ge
luk. Het was een ouwe kast, die
net bij Albert Heijn op de nomina
tie was gekomen om helemaal te
worden opgeknapt.
Dat gebeurde, toen ik er net in
was gekomen, dus zeiden ze alle
maal: verdorie, kijk eens hoe
Swartsenburg die ouwe rottent
weer heeft opgekalefaterd! Later
kreeg ik supermarts in Amstel
veen de grootste van Albert
Heijn en toen die nieuwe in
Buitenveldert. Nou, dat was hele
maal een geweldige zaak. Het is
geen Kunst, daar een succes van
te maken.
Ik ben rayonleider Noord-Holland
geworden en in 1972 ben ik bij
de Miro gekomen. Ik heb daar
geen speciale opleiding voor ge
had, hoefde ook niet: ik had wel