Reünie
Berg
en Bos
(fêouhc
^JlenL
^Jheo
wham mm!
PB Tilburg biedt perspectieven
tel
hamp-óter
Waarborg
Ook voor derden
Jeugdige AH-ers vertellen ditmaal in
deze rubriek wat hen bezig houdt.
Interessant en minder interessant, maar
wel leuk. En goed om te lezen. Recht
voor z'n raap. De „hope" van AH aan
het woord. We hebben het plan om ze
wat vaker dan deze ene keer aan het
woord te laten.
iro voe
oernooi
waó zeól
8
Flitsen/Ahold
Vervolg van pagina 7
en maanden lang. Tot nagenoeg
al het gevallen hout was gezaagd,
bij elkaar dank zij de enorme
inzet van vele naamloze vrijwil
ligers mannen, vrouwen en
kinderen, die samen meer dan
10.000 stammen schilden in
10.400 man- (en vrouw-) uren.
hetgeen niet minder dan 1200
mandagen zijn.
Zaterdag 15 september zijn de
vrijwilligers, die de heer Bouman
nog „achterhalen" kon, op een
heel bijzondere manier de gast
van de gemeente geweest. Het
werd een geweldige reünie van
witschillers in Berg en Bos, rond
om de kampvuren met een show
van boerendansers en vlees aan
't spit. De idee...? Samen uit
gebroed met bedrijfsleider C.
Vernooij van Albert's Corner
Beekbergen. De heer Bouman
kunnen lezen). De heer Bouman
na de grandioze garden-party
der bomenschillers tegen journa
listen: „U hebt er geen idee van
wat mensen samen op basis
van vrijwilligheid voor elkaar
krijgen!"
Vervolg van pagina 7
holen trots onthulde hij dat de
jaarlijkse omzet van de produk
tiebedrijven Zaandam, Zwa
nenburg en Wijhe inmiddels
meer dan 200 miljoen be
draagt. Dus nog uitgezonderd
die van Tilburg.
De heer Heijn maakte vervol
gens duidelijk dat AH met eigen
produktiebedrijven is begonnen
ter ondersteuning van de ont
wikkeling van de filialen, waar
bij de volgende voordelen voor
op stonden: ontwikkeling van
het eigen assortiment: de moge
lijkheid om een eigen merk te
voeren: uniforme kwaliteit: het
benutten van prijsvoordelen op
ingekochte grondstoffen: be
scherming tegen monopolistische
leveranciers en het benutten van
het eigen distributiesysteem.
Deze ingebouwde faciliteiten
maken dat het hebben van eigen
produktiebedrijven de noodzake
lijke flexibiliteit waarborgt, al
dus de heer Heijn. De nieuwe
vestiging in Tilburg biedt de mo
gelijkheid de produktie-capaci-
teit van koek. biscuit en banket
met 20 tot 30 procent uit te
breiden. Een ingrijpende wijzi
ging is aangekondigd van het tot
nu toe gevoerde bedrijfsbeleid
op het gebied van produktie. In
het verleden was dit volledig af
gestemd op leveringen binnen
het concern, waarbij het assorti
ment tot stand kwam via de
marketing van eigen detailbedrij-
ven.
Zeer onlangs is het besluit af
gekomen van de raad van be
stuur om de produktiebedrijven
een ruimere armslag te geven.
Zo wordt er een afdeling com
merciële ontwikkeling opgericht,
die zich intensief gaat bezig hou
den met marketing en met het
zoeken van nieuwe afnemers,
buiten het concern. De gedachte
achter deze ontwikkeling is, dat
het voor de eigen detailbedrijven
kostprijsverlagend zou kunnen
werken als de niet benutte capa
citeit van PB's aan „derden"
wordt geleverd.
Deze afnemers worden ge
zocht in die kringen in binnen-
en buitenland, die qua opzet ge
lijk zijn aan degenen aan wie tot
nog toe wordt geleverd, zo ver
klaarde de heer Heijn. Naast dit
nieuws dat een extra accent gaf
aan de opening van dit nieuwe
pb, zou een terugblik onvolledig
zijn, wanneer niet werd herin
nerd aan de originele openings
stunt.
Deze is van begin tot eind
door de eigen medewerkers van
het pb gerealiseerd. Toen burge
meester Becht ten aanschouwe
van een paar honderd genodig
den in de kantine staanplaat
sen waren onvermijdelijk
bereidwillig een knop indrukte,
kwam er een lopende band in
beweging. Met daarop.... een
„greep uit het assortiment: een
speciaal voor deze gelegenheid
gebakken taart van wel 1,6 me
ter lengte een plaatselijk kin
dertehuis is er mee verrast en
niet te vergeten twee „broodjes
smerende beertjes". Dit alles
ontrolde zich op de luid galmen
de tonen van het aan dit tweetal
gewijde bekende gelijknamige
liedje. Een donderend applaus
was de reactie. Terecht. Mies
zou ze met haar voorbije „een
van de acht" niet hebben geë
venaard, daar in Tilburg.
Bouke Sjoerds (18) is inder
daad Fries van geboorte. Hij
zegt dan ook regelrecht waar
het op staat. Friese gewoonte.
„Ik vind ook, dat er te veel
op je kleding en op je haar ge
let wordt. Eigenlijk moet je
iedere dag in je netste pak ver
schijnen, terwijl de doorsnee
klant toch heus wel weet hoe
jongeren zich kleden. Een beet
je vlot, bedoel ik. Hetzelfde
geldt eigenlijk voor je haar.
Ook is het wel eens moeilijk om
als 18-jarig personeels-assis-
tent een winkelmeisje van 22
en een winkeljuffrouw van 30
aan het werk te houden, zoals
de baas dat dan noemt. Er zou
eens over gepraat moeten wor-
lemaal zelf zo'n beetje in Am
sterdam". Henk lacht wat ver
legen. Hij doet zijn best maar
hij kan niks vinden wat hem
nou dwars zit. Hoewel:
„Als ze in Tilburg weer onze
bestelling gaan laden, mis
schien zouden ze de volgende
keer de chips niet onder maar
bovenop willen leggen. Laat ze
anders meteen maar een doos
aardappelpuree meegeven",
gekscheert Henk, die zijn vrije
tijd doorgaans aanwendt op
aloude Amsterdamse wijze:
„Een pilsje kopen met wat
vrienden".
den. Maar ook praten is dikwijls
moeilijk. Neem nou de maan
dagmorgen. Dan heb je elkaar
toch wel eens wat te vertellen,
niet, want dan worden de rek
ken niet met verstand bijgevuld
zegt de chef. Jammer eigen
lijk. Nou je het toch vraagt",
zegt Bouke, die in zijn vrije tijd
vogelwachter is in de meeu
wenkolonie Schellinkhout bij
Venhuizen, „dat milieubewust
zijn van Albert Heijn valt me de
laatste tijd nogal tegen. Het wc-
papier zat vroeger met rollen
van vier in een papieren ver
pakking. Dat is nu weer gedeel
telijk plastic geworden. Het
zelfde geldt voor de jamdozen
en ga zo maar door. Een goed
punt is daarentegen de verpak
king van de vleeswaren. Die zit
nu in plastic bakken, die steeds
teruggaan en worden bijgevuld.
Da's beter werk".
We gokken, want als we Henk
Verhage (18) even hebben ge
sproken, lokaliseren wij zijn
vrolijke tongval in Amsterdam.
Het kan natuurlijk niet missen:
Henk werkt in de ZB aan de
Rozengracht Te Mokum. Waar
problemen, zo ze er al zijn, op
„jofele" wijze worden afge
daan. „Joh, al sla je me dood,
ik zou het niet weten. Het be
valt me hier allemaal prima. En
ik geloof niet dat ik wat op of
aan te merken heb. !k heb een
fijne chef en als die met zijn
vrouwtje een keer uit wil, nou
dan past Henk op de kleine.
Geen punt. Wij regelen dat al-
Een goed genomen vrije trap,
een wankelend „muurtje" en
een attente keeper: een spel
moment uit de voetbalwedstrijd
Miro VlissingenMiro Purme-
rend, door de eerste met 10
gewonnen. De wedstrijd was
een onderdeel van het dit jaar
voor het eerst georganiseerde
Miro voetbaltoernooi, waarin
teams van de Miro's Assen,
Leeuwarden, Nijmegen, Purme-
rend en Vlissingen elkaar op de
sportvelden van Zeeland Sport
in Vlissingen bestreden om de
door de direktie beschikbaar
gestelde wisselcup. Het werd
voor de vele met spandoeken,
ratels, toeters en bellen uitge
ruste supporters een aantrek
kelijk toernooi, waarbij het team
uit Nijmegen het sterkste bleek.
Ook Theo Berkhout (21) werkt
in de hoofdstad, in de ZB aan
de Stadionweg. Hij vertelt blij
te zijn met zijn „progressieve
bedrijfsleider", die hem „lekker
vrij" laat en ook ruimte laat
voor wat Theo zou willen om
schreven zien als „zelfwerk
zaamheid".
Theo heeft overigens ook wel
een aanmerking. Betreft het va-
kantiebeleid. „We zouden met
twaalf man moeten werken in
de zaak. Maar het afgelopen
jaar zijn de vakanties zodanig
opgeschoven en steeds
maar verder opgeschoven
dat we vorige week met vier
man stonden. Daar zou in alge
meen overleg met het totale
personeel een regeling voor ge
troffen moeten worden".
Vervolg van pagina 1
Adrie Nieuwenhuizen, de hoog
blonde 21-jarige administratrice
van de Gorkumse AH-super-
mart, heeft zich het afgelopen
jaar als een waarachtige tee
vee-ster alle door de NCRV
betaalde luxe en weelde van
dure hotels, vliegreizen naar
het buitenland en kostbare ex
cursies behagelijk laten welge
vallen. Want, een jaar lang
mocht zij meedoen met de tele
visiemanifestatie „Zeskamp",
die uiteindelijk uitmondde in
het „Spel zonder grenzen",
waarvan half september in Pa
rijs de finale werd gespeeld.
Dat de ploeg „Land van Heus-
den en Altena", waarvan Adrie
deel uitmaakte, daar in Parijs
uiteindelijk als laatste uit de
bus kwam, mocht de pret niet
drukken. Het was immers best
leuk geweest!
In het afgelopen jaar glibber
den, gleden, sprongen en wor
stelden Adrie en haar ploegge-
noten zich zes keer door alle
onmogelijke wedstrijdonderde
len van het puur Hollandse
„Zeskamp" heen en de tv-ca-
mera's registreerden feilloos
alle prestaties. Alle inwoners
van Wijk en Aalburg (de woon
plaats van Adrie) zaten die
avonden voor de beeldbuis om
te kijken wat hun plaatsgenote
ervan terecht bracht. De vol
gende dag kreeg zij op straat
dan prompt opmerkingen te ho
ren, haar collega's in de super-
mart gaven haar hun goedmoe
dige kritiek, klanten in de zaak
herkenden haarja, Adrie
vond het allemaal best leuk en
ze vindt het jammer dat het nu
allemaal is afgelopen.
Behalve een paar bekers heeft
zij er drie paar sportschoenen,
twee trainingspakken, één vrije-
tijdspak en één sjiek broekpak
aan overgehouden. En ook dat
maakt, dat zij best tevreden is
over de wijze waarop de NCRV
dat jaar lang alle deelnemers
en deelneemsters in de watten
heeft gelegd. „We logeerden in
hotels als Hilton, Holiday Inn,
we hadden televisie, soms zelfs
koelkasten met drankjes op on
ze luxe kamers Alleen in Pa
rijs viel het hotel erg tegen. Ik
moest daar een heel kleine ka
mer met een ander meisje de
len. Nou ja, we waren misschien
té verwend geraakt".
Zij heeft het afgelopen jaar ook
een bijna Spartaans leven moe
ten leiden om in konditie te
blijven: Twee keer per week
moest er worden getraind en
twee weken voor iedere wed
strijd moest er zelfs vier keer
per week hard aan de konditie
worden gewerkt. „Die trainin
gen vond ik het zwaarste van
alles, er werd heel wat van je
geëist. Maar als ik wéér zou
mogen meedoen... dan graag.
Want het was een hartstikke
leuk jaar".
