Belevenissen met toeterende Libanezen,
Israëli in de Kibboetsj en een ontmoeting
met z'n slapie uit Thailand
bloemlezing
Een gezonde hobby
Flitsen-eindredakteur trok de grens over
Mevr. Doesburg-Zalmstra
jaar bij AH
H. WESTER SCHILDERT
VOOR ZIJN PLEZIER
Omdat de Nederlandse po
pulaire minister van buiten
landse zaken „bepaaldelijk"
niet de enige globetrotter
is, zijn wij voor deze ver
van huis flitsen een
praatje gaan maken met de
eindredacteur. Hij vertelde
enthousiast over zijn laatste
vakantietrip. Het werd een
gezellig halfuurtje en hier
komt dan zijn reis in vogel
vlucht.
Je moet weten" zo begon
hij, „dat ik dankzij mijn
vader al jong kennismaakte
met buitenlanders. De „Me
lodie der Verten" is mij zo
ongeveer met de paplepel in-
P. M. C.
Brief van jongeman die als ver
rassing voor a.s. echtgenote
een GROTE koelkast bestelde.
Als echter na het huwelijk zijn
vrouw een KLEINTJE zou
willen: Kan de PMC hier dan
voor zorgen?
Woedend echtpaar bij portier,
die onder grote belangstelling
van wachtende relaties even
[link uitpakken over oplichterij
van PMC. Hebben reeds maan
den tevoren aangetekende naar
PMC gezonden. Niets van ge
hoord. Bewijs meegenomen nl.
regu aanget.stuk. Purmcrend
no. 412.
Employé PMC. Haalde dit
stiik op. Inderdaad gericht aan
PMC, maar geen afzender op
couvert en blanco bestelbiljet.
Was in depot gehouden.
Resultaat: knallende ruzie tus
sen man en vrouw tot grote
wachtende menig-
vreugde i
te bij portier.
Noodkreet van Tuinder uit de
streek. Moest om economische
redenen omgaand kijker heb
ben. Had zijn been gebroken
en wilde nu vanuit het raam
op zijn stoel de knechts in het
vizier houden.
Verzoek van dame om nu eens
precies te vertellen hoe een
snelkookpan behandeld diende
te worden. Gaf zelf toe dit wel
fout te hebben gedaan, anders
zou de snert niet uit de pan en
tegen het plafond gespoten zijn.
Pan leeg. Plafond mooi egaal
groen, maar dat kon zoals
ze zelf opmerkte de bedoe
ling niet zijn.
Verzoek van dame om de ont
vangen „toneelkijker" (prisma-
kijker) terug te mogen zenden.
Vond de kijker wat te zwaar
en de kleur paste trouwens niet
bij haar toilet.
Klacht van klant dat die „rot"
koelkast helemaal niets wilde
doen en dat haar vriendinnen
toch wel gelijk hadden dat het
stom was geweest om een koel
kast bij de kruidenier te kopen.
Dit tegen de bezoekende mon
teur. W aarop deze correct
maar fijntjes antwoordde dat
zelfs een Refrigerator niet zou
werken als de stekker niet in
het stopcontact was gestoken
en zich nu nog wel eens ver
baasd afvraagt hoe iemand
zo'n rood hoofd kan hebben.
Woedende scheldpartij van
klant waar nu toch de koelkast
bleef di eal weken geleden was
betaald. PMC wist van geen
betaling. Nu dan zou hij van
kantoor wel eens even de juiste
datum opgeven.
Na kwartier timide man die
bekende het geld te hebben om
gezet in geestrijk vocht, maar
daar zijn vrouw thuis achter
hem stond moest hij wel flink
uitpakken en of wij hem nu
maar uit de brand wilden
helpen.
De klacht dat de KEUKEN-
klok zoveel lawaai maakte in
de SLAAP-kamer.
De klant die stelde dat of onze
snelkookpannen of onze droog
kokende rijst niet deugde. Ze
had onder alle voorzorgen er
zorg voor gedragen dat de rijst
maar dan ook kurkdroog in de
snelkookpan ging en het resul
taat was een volkomen oneet
bare substantie. Dus welke van
de twee artikelen deugde nu
eigenlijk niet.
De klant die met een woedende
brief het Life Platen kookboek
retourneerde omdat zij niet met
een uitgave van ca. 50 jaar oud
wilde worden opgescheept. Je
kan Verdikkeme aan bepaalde
platen zien (dames met rijg
laarsjes en heel lange rokken)
dat het boek ca. 1910 moest
zijn gedrukt.
gegeven. Amper 20 jaar
trok ik met echtgenote naar
Sumatra waar ik theeplan
ter werd. Misschien was ik
het nóg geweest wanneer
wij tijdens de oorlog in 1942
niet gedwongen werden om
met „reisbureau Nippon" op
stap te gaan. Kort en goed
in 1946 kwamen wij op een
schoen en een slof weer in
het Zaantje terug. Wanneer
we in de jaren daarop last
kregen van de „Melodie der
Verten", pakten we de ski
latten en trokken de bergen
in. Maar vorig jaar moest
en zou ik een kibboetsj gaan
zien in Israël. Mijn vrouw,
die de oorlogsjaren nog te
dicht achter zich vond, ging
niet mee. Ik moest trouwens
bekennen dat toen ik in Je
ruzalem voor een leisteen
gedenkteken stond waarop
een eeuwig vuur brandt ter
nagedachtenis aan de
6.000.000 vermoorde joden,
waar bovendien vergrote
foto's hangen van slachtof
fers achter prikkeldraad, ik
het beslist te kwaad kreeg
en na 2 minuten weer buiten
stond, diep adem halend om
mezelf weer onder controle
te krijgen.
Grimmig
Maar goed, de tocht ging met
een Grieks schip (de goed
koopste manier wanneer je
aan vliegen een broertje
dood hebt) via Delphi (ora
kel met opschrift „Ken u
zelf"), kanaal van Korinthe
varen tussen 80 m hoge
wanden), naar Kreta, waar
wij het beroemde paleis van
Knossos bezichtigden. Port
Said, waar ik nu in de eens
beroemde winkel van Simon
Artz als enige klant, Egyp
tische sigaretten kocht, was
wat je noemt een afgang
voor mij. Overal uniformen
en een grimmige sfeer.
Toeteraars
Toen naar Beiroet. Het
meest valt je daar de
herrie op. Iedereen is er ver
rukt over het geluid van zijn
claxon, zodat horen en zien
je vergaat door al die fana
tieke toeteraars. Heerlijk was
het daarom korte tijd later
een kijkje te nemen in de
rustige tempels van Baai-
bek waar drie beschavingen
op elkaar gebouwd hebben,
de Phoeniciers, de Grieken
en de Romeinen. In Damas
cus ontmoetten we bussen
met Mekkagangers die op
de vastgestelde tijden (soms
midden in een grote ver
keerschaos) rustig langs de
kant van de weg in gebed
gingen.
Volendam
fjioen via de Dode Zee naar
Jericho (opgravingen
uit 7000 voor Christus)
Bethlehem, Jeruzalem. Over
Jordanië gesproken, het
klinkt heel naar, maar wat
de vreemdelingen-industrie
betreft, ik moest wel even
aan Volendam denken. Toen
ik echter op de berg Nebo
stond was ik echt wel onder
de indruk. Zo had ik ine in
derdaad het Beloofde Land
voorgesteld. Verder gingen
wij naar Tel Aviv, Nazareth,
Meer van Galilee, waar we
een kibboetsj bezochten.
Ook hier had ik veel respect
voor de prestaties in
zo'n kibboetsj, maar aan
de andere kant hebben wij
Nederlanders door onze op
vattingen en opvoeding er
moeite mee om enthousiast
te zijn. Dat ouders hun kin
deren bijvoorbeeld één uur
per etmaal bij zich krijgen
is iets wat wij moeilijk kun
nen verteren.
Het is gewoon onmogelijk
om in zo'n kort gesprek in
drukken weer te geven die
wij op onze reis kregen van
Haifa waar ik nog een oud-
leraar opzochtCyprus
ook alweer zo grimmig
dreigendRhodos een
prachteiland met het van de
kruistochten zo beroemde
Johanniter hospitaal), Athe
ne Akropolis), Dubrovnik
(een ongelooflijk mooie
kust) en Venetië. Een reis
om nooit te vergeten maar
duur aan kleurenfoto's.
„Waren er nog moeilijkhe
den?"
Huilende echtgenote
„Ach ja, je moet je natuur
lijk nooit verbazen en niet
gauw kwaad worden zoals
die Amerikaanse tandartsen
die hun boot met bagage en
passen lieten vertrekken
omdat zij de besproken hut
ten niet kregen. Zelf moest
ik er toen genoegen mee
nemen om in gezelschap van
een veel whiskey drinkende
Italiaan op een hospitaalbed
te slapen. Ook tegen een
taxirit van zeven uur
's morgens tot half één
's nachts moet je niet opzien
als dat zo uitkomt. Lollig
was ook die man die tegen
zijn zin maar op aandringen
van zijn vrouw de excursie
„Athene bij nacht" mee
maakte en aan het eind van
de trip bemerkte dat onze
boot met vrouwlief was ver
trokken.
Op kosten van de Maat
schappij werd hij na veel
poespas naar Genua ver
voerd om zijn huilende echt
genote weer in de armen te
sluiten."
Tempelresten op het godeneiland Rhodos
Dinsdag 5 april stond mevr.
Doesburg-Zalmstra in de be
langstelling van wege het feit,
dat zij 1212 jaar in onze dienst
was. Mevrouw Doesburg begon
haar loopbaan bij AH in de
clioc. fabriek als inpakster, en
is gedurende 12' 2 jaar deze
afd. trouw gebleven.
De heer P. C. Vink sprak de
jubilaresse toe en overhandigde
haar een gouden ring.
Haar directe chefs de heren J.
Hekkert en A. Stens spraken
eveneens woorden van waarde
ring betreffende haar werk
zaamheden, en prettige hou
ding op de pakafdeling.
Namens het pers. fonds reikte
mej. E. Vet haar een enveloppe
met inhoud over, en een vaas
bloemen. Namens haar colle
ga's verrijkte mevr. J. Sondaar-
Koning haar met een schemer
lampje. Tevens uit naam van
het pers. fonds bood mej. G.
Meyn bloemen aan.
Samaritanen in gebed op de berg Gerazim
„T." maakt toch ook wel za
kelijke trips, kunt u daar
iets van vertellen?"
Naar Londen
„Ja, soms. Vorige maand
nog zijn de heer Brandsma
en ik naar Londen geweest
om een technische bijeen
komst van de internationale
vereniging van grootwinkel
bedrijven in levensmiddelen
bij te wonen. Je merkt dan
wel dat de Westerse wereld
heel klein is geworden, want
alle acht deelnemende lan
den stoeiden met dezelfde
problemen als wij. Noem
maar op: krappe arbeids
markt, behoefte aan meer
vakbekwaamheid. vraag
naar meer belangstelling
van de universitaire wereld
voor het bedrijfsleven, en ga
zo maar door. Toch leer je
van die ontmoetingen. Ieder
pakt die problemen weer an
ders aan. Ook valt het op
dat in Engeland zelf de ver
houdingen in de bedrijven
aan het veranderen zijn. De
verkiezingsuitslag wijst
eveneens wel een beetje op
die voorzichtige omzwaai
naar andere bedrijfsverhou-
dingen.
Baby-sit
ja, dat moet ik nog
wel even vertellen. Tij
dens die bijeenkomst in Lon
den raakte ik in gesprek
mc-t een inleider, de directeur
van het British Institute of
Management. Midden in het
gesprek ontdekten wij plot
seling dat we elkaar moes
ten kennen. Wat bleek
„Het was mijn slapie uit
Thailand". Nou zeg, vind je
het gek dat ik 's avonds met
de baby des huizes in mijn
armen liepdat
mijnheer Brandsma de zoon
van de gastheer met algebra
zat te helpen, terwijl de
gastvrouw voor het eten
zorgde. Onze gastheer, John
Marsh, moet eenmaal per
jaar de wereld rond o.a.
voor adviezen in ontwikke
lingslanden op het gebied
van het beheren van bedrij
ven. „Over verten gespro
ken".
Nou ik zou zo zeggen, dat
is het wel zowat. Maak er
maar een leuk verhaal van.
Als het te opschepperig
wordt schrap ik het wel.
Uiteindelijk ben ik toch zelf
de eindredacteur niet
waar
We hebben er een uurtje voor
uitgetrokken om de heer
H. Wester BL te Barneveld
over zijn hobbys te laten ver
tellen. Met vermijding van de
vele technische termen volgt
hieronder het verhaal.
In vroegere jaren heb ik veel
veel getimmerd", zo vertelt
de heer Wester, „de kinderen
waren nog klein en poppenhui
zen en kruiwagens kun je nooit
genoeg maken. Mijn schilder
hobby is eigenlijk niet in een
bepaalde tijd ontstaan maar ge
groeid uit het maken van
schetsjes, later pastel en krijt,
plakaatverf en tenslotte ben ik
in de olie gegaan. Nu schilder
ik uitsluitend op linnen, maar
altijd schilderen is nogal een
zijdig. In 1964 ben ik begonnen
met fotograferen. Dat ging zo.
Ik had in die tijd een maag
zweer en de dokter vond dat ik
een hobby moest nemen, die mij
voldoende ontspanning gaf. Zo
zie je maar wat je van een
maagzweer kunt overhouden!
Van lieverlede ben ik gaan ont
wikkelen, afdrukken en ver
groten. Vooral in de eerste tijd
had de prullemand een goede
klant aan mij. Maar aan de
hand van in de handel zijnde
boeken over de fotografie ben
ik er aardig in thuis gekomen.
Het is een hobby zonder end!
Ik fotografeer niet bepaalde ob
jecten, maar kortom alles wat
mij boeit. Laatst ben ik naar
IJmuiden geweest en heb daar
op het strand met windkracht
10 de gestrande Santa Kyriaki
op de plaat vastgelegd.
Mijn plan voor de toekomst is
om kleuren-foto's te ontwikke
len. Ik wil u wel vast een tip
geven om te voorkomen, dat
kleuren-foto's verkleuren,
smeer er een laagje vernis»op!
Ja, de heer Wester kan nog
uren door vertellen en veel la
ten zien. De hele huwelijksre
portage van Beatrix en Claus,
een kattestudie, wedstrijdfoto's.
Mevrouw Wester moet of mag
dikwijls als fotomodel fungeren.
Overigen heeft zij dit graag
over voor haar man want zo
zegt zij met trots hij heeft zich
door zijn hobbys nog nooit ver
veeld en staat daardoor weer
iedere dag fris en welgemutst
in de zaak en daardoor zijn alle
partijen tevreden.
