Dirk van Dijk ging weer op het
hoofdkantoor voor anker
Ervaringen in Oostenrijk
Gezellig vakantieland, maar
Hollandse kost is beter!
Tootje v. d. Bosch:
Op zoek naar herten in
Nieuw Buinen
Dirk (rechts) aan het passagieren in Funchal op Madeira.
de Ziller (Oostenrijk).
De dames Otto genietend aan de
Na Paramaribo gingen we naar Geor
getown in Brits Guyana, met tempe
raturen van plm. 40 graden. Deze stad
is wel de mooistedie ik op m n reis
gezien heb. alleen moest je er drom
mels goed uitkijken en werd je aange
raden, 's avonds niet alleen de wal op
te gaan. Dan patrouilleren er militai
ren met de bajonet op het geweer. Er
is daar nl. in februari j.l. een opstand
geweest.
De Hindoestaanse bevolking is daar
zeer hartelijk.
Op 25 mei j.l. werden, na de laatste
tonen van het Wilhelmus, de trossen
losgegooid en ving mijn eerste zeereis
aan. Ik voer op de „Oranjestad een
5100 ton metend motorschip van de
K.N.S.M.
Mijn werk aan boord bestond uit
het schoonhouden van 11 hutten
van het civiel personeel, de was
plaats en enige douchecellen. Dit
betekende: 35 bedden opmaken,
38 spiegels oppoetsen enz.
Het werk begon om 6 uur en duur
de met korte tussenpozen tot 19
uur; na die tijd kon je doen en
laten wat je wilde tot de volgen
de morgen 6 uur.
Er was altijd wel wat te doen
's avonds. Zo was er o.a. een
klaverjas- (geëindigd als 12e
van de 16), dam- en schaak
competitie. Ik heb 4 films ge
zien, er werd een geïmprovi
seerde paardenrace en een lo
terij gehouden en als er niets
te doen was, dan stond er in
de messroom een grote pot
koffie en kwamen de verhalen
los, over jezelf, over thuis en
de havens, die we aan zouden
doen.
Prima stemming
De geest aan boord was prima,
het civiel personeel bestond gro
tendeels uit jongelui en ook de
verhouding tussen civiel personeel,
matrozen en machinekamerperso-
neel liet niets te wensen over.
Eerst voeren we naar Southamp
ton, waar de Engelse passagiers
aan boord kwamen; in Amster
dam waren de passagiers en sol
daten voor Paramaribo reeds in
gestapt.
In Southampton hoorden we. dat we
ook nog Lissabon aan zouden doen,
wat voor mij een extra uitstapje be
tekende.
's Morgens om 5.30 uur waren we
daar; een prachtig gezicht, die ver
lichte stad tegen de heuvels. Een van
de schepen in de haven was de be
kende „Santa Maria". Lissabon is een
stad met verschrikkelijke tegenstellin
gen, hypermoderne flats met er tegen
aan huizen, die hier onbewoonbaar
verklaard zouden worden.
Schoenpoetsers
Verder is het er nogal armoedig
en struikel je over de schoenen
poetsers, die voor 't poetsen eerst
een schrikbarend hoog bedrag
vragen en het op 't laatst voor een
sigaret doen.
's Avonds vertrokken we in de
richting Madeira, een eiland voor
de Noord-Afrikaanse kust. De
hoofdstad Funchal ligt tegen de
bergen en is mooier dan Lissabon,
maar ook armoedig. Het uitgaans
centrum ligt niet ver van de ha
ven, maar voor je daar bent, ben
je doodmoe van het klimmen, om
dat de straten steeds oplopen; dit
wordt echter beloond met een
prachtig gezicht over de haven, de
zee en de stad.
Na Madeira de grote over
steek naar Trinidad. Trinidad
is een heel mooi eiland en
Port of Spain, de hoofdstad,
fantastisch. We bleven daar
een heel weekend liggen en
hebben met 5 man in een taxi
2 uur lang over het eiland ge
reden; het was een prachtige
rit.
Zeemanshuis
Er is daar ook een heel mooi zee
manshuis, de „Mariners Club Tri
nidad", waar de zeelui van alles
kunnen doen, lezen, tafeltennissen,
muziek maken, een „natje" halen
en een praatje maken met andere
zeelieden van alle mogelijke natio
naliteiten. Uitgaan kun je daar
uitstekend in prachtige clubs.
Maandagmorgen vroeg gingen we
richting Paramaribo. „Parbo" viel
Supermart
Ik heb daar met m'n maat een
Supermart bezichtigd, waarbij de
waarhuizen in Nederland in het
niet vallen, er was van alles te
koop: levensmiddelen, mode-arti
kelen, motoren, foto-artikelen tot
landbouwmachines toe.
Het museum viel tegen, geef mij
de nachtwacht maar. Het viel me
wel op, dat waar je ook binnen
ging, in winkel of café, er air
conditioning was. Het was daar
overal heerlijk koel binnen.
Na „George", zoals men het daar
noemt, gingen we weer terug naar
„Parbo" en vandaar naar Amster
dam. De terugreis leek erg lang
Van Madeira ging het naar Ply
mouth, waar het gedaan was met
het mooie weer en verscheidene
passagiers het schip verlieten.
Tussen Madeira en Plymouth kwa
men we het zusterschip van de
„Oranjestad", de „Oranje Nassau"
tegen, wat zeer zelden gebeurt.
Iedereen deed dat laatste stukje voor
het Kanaal een beetje gek. men noemt
dat ..kanaalkoorts". De laatste nacht
aan boord was er een groot afscheids
feest. want er waren er nog drie, die
de Oranjestad vaarwel zeiden. Op 5
juli j.l. om 3 uur 's middags lagen we
vast in Amsterdam en een mooie, in
teressante reis was voorbij.
Met een bus met 33 mensen zijn mej.
Thea Otto en haar schoonzusje mevr.
N. Otto-van Dijk. die beiden op de
chocolade inpak-afdeling werken, naar
het bergachtige Oostenrijk geweest.
Ze verbleven 12 dagen in Mayrhofen
op korte afstand van de Italiaanse
grens.
„Hartelijk dat de mensen daar
zijn", vertellen ze enthousiast. Ze
kunnen het weten. In de 6 jaar
dat ze getrouwd zijn is het echt
paar Otto namelijk twee keer in
dit gezellige vakantieland ge
weest. „Iedereen die je tegen komt
zegt 'Grüsz Gott'."
„In ons dorp was er feest:
de „Ziller Wasserfallspiel" en
er trok een grote optocht door
de straten. De dorpskapel
voorop. Daarachter een primi
tieve boerenwagen met alle
maal gekleurde linten. Uit een
grote ton die erop stond
schepte men wijn in een zil
veren bekertje voor de men
sen die meeliepen of langs de
kant stonden. Ze dronken al
lemaal uit hetzelfde bekertje.
Met mate
De dames Otto hebben voorzich
tig en met mate van de Oosten
rijkse wijn geproefd. „Met 3 gla
zen ben ik weg", bekent mevrouw
Otto eerlijk. Minder te spreken
zijn ze over het eten. Ze halen
haar neus er voor op. De Holland
se kost is heel wat beter, vinden
ze.
Ze troffen het met het weer. De
vorige keer had het aan één stuk
geplensd van de regen. Nu had
den ze maar 2 dagen te lijden ge
had van het onwelkome hemelwa
ter. En toen maakten ze juist met
de bus een excursie naar Innsbrück.
't Was voor het eerst in mijn leven, dat ik in de gelegenheid was om echt
met vakantie te gaan. vertelde ons Tootje v. d. Bosch, inpakster op de
vermicelli-afdeling. „Andere jaren was het meestal dagjes uit met een vrien
din, of eens een paar dagen bij familie in de buurt, maar dit jaar ging m n
vriendin met haar ouders 14 dagen naar Nieuw Buinen in Drente en ik
mocht mee."
Hindoestaanse kerk in George
town (Brits Guyana)
J
bar tegen, smerig, oud, stoffig en
heet, dit alles vooral in de kleur-
lingenwijken. Wat mij verder op
viel was, dat er in de wijken van
de beter gesitueerden wel trottoirs
waren.
Het was erg leuk, dat ik bij aan
komst in Parbo een klasgenoot
zag, die daar als militair gelegerd j
was en de nieuw aangekomen sol
daten afhaalde. Parbo heeft niet
veel uitgaansmogelijkheid. Het is
ook vreemd, als je denkt in een
stukje Holland te zijn en je ziet
het verkeer links rijden (en hoe!),
en films zonder Nederlandse tekst.
Het was leuk om een stukje Ne
derlands nieuws te zien.
Veel zwemmen
Van Hollandse reinheid is daar
helemaal geen sprake. Zwemmen
deden we daar veel, er zijn daar
een modern 50 meter-, 25 meter
en 14 meterbaden, alle drie naast
elkaar. We zijn ook nog per „trein
tje" en een bootreisje van drie uur
naar de suikerplantage „Mariën-
burg" geweest. Een onooglijk klein
dorpje, maar zeer interessant. Je
zit er midden in de „bush-bush".
Plezier
„We waren bij boerenmensen
„in de kost" en we sliepen in
een schuur op hooi, heerlijk
warm. Verschrikkelijk veel
plezier hebben we gehad en ik
zal niet gauw die nacht ver
geten, dat we om half vier in
de bossen dwaalden op zoek
naar herten die zich hier van
tijd tot tijd laten zien.
Angstig
Een beetje angstig liepen we door
het bos, wij voorop en achter ons
de ouders van m'n vriendin. Elk
verdacht geluid bezorgde ons een 1
rilling van schrik, want om op
eens zo'n groot hert tegen te kun
nen komen is een griezelig idee.
Opeens hoorden we achter ons een
doffe plof en toen we verschrikt om
keken, schaterden we van het lachen,
want de plof was veroorzaakt door
een uitstekende boomwortel, waarover
de dikste van het gezelschap was ge
struikeld en nu languit over de grond
lag te rollen. Of het nu door de plof
kwam of door onze onervarenheid op
jachtgebied, herten hebben we niet
gezien, wel een hele kleine ree, maar
Genietend i
een zonnebad voor hun „woon-schuur
To (I.) met haar vriendin halen een
gamel water.
die was meteen weer verdwenen. Ook
geschrokken zeker.
Inbreker
Eens op een avond, toen we net
wilden gaan slapen, zagen we een
licht over het erf schijnen, en in
de veronderstelling, dat het wel
een inbreker of zoiets zou zijn,
kwamen we uit onze slaapzakken
en wachtten in angstige spanning
af: ergens blafte een hond, weer
de lichtflits, we hoorden gestom
mel en het dichtslaan van een deur
en wij stonden maar in het donker
te kijken, in de verwachting dat
er ieder ogenblik iemand kon ko
men, maar er gebeurde niets, wel
zo af en toe een vreemd geluid en
daar bleef het bij.
Gesprek
Van slapen is die nacht niet veel
gekomen, want steeds meenden
we wat te horen. De volgende dag
l oorden we dat er iemand op de
fiets het erf was opgekomen, om,
boewei wat laat nog, een gesprek
te hebben met de eigenaar van een
boomgaard iets verder op.
Al met al was het een heerlijke va
kantie. die best voor herhaling vat
baar is en één waarbij ik heb ontdekt,
dat er buiten Amsterdam nog ver
schrikkelijk veel moois in Nederland
valt te genieten.
De heer D. van Dijk die op de afdeling algemene boekhouding van het
hoofdkantoor werkt, heeft kort geleden een zeereis gemaakt en ver
telt hieronder zijn belevenissen en avonturen die hij heeft meege
maakt.
