Telefooncentrale voert zo'n 800
interlokale gesprekken per dag
Verticaal transport
in fabriek
Drie nieuwe slagerijen in Amsterdam
„Daar kikkeren ze van op"
AH-FLI TSEN
tes door. „Vroeger" was er maar één
telefoniste. Mej. van Scherpenseel
is het reeds zes jaar en moest in de
eerste jaren dagelijks pl.m. 150 ver
bindingen verwerken.
Vijf jaar geleden kwam mej. Laduc
er bij en sinds kort werd het duo
een trio door de komst
Keijzer.
Uiltboy slaaf z,ijii mannetje
USTELOOS BIJNA BEWEGEN de liften zich in hun donkere
kokers op en neer. Onhoorbaar verrichten zij hun functie.
Loodzware lasten van honderden kilo's worden met speels gemak
loodrecht omhoog geheven; hun enorme gewicht is niet in staat
de onverstoorbare gang van het stalen gevaarte te beïnvloeden.
Op en neer, op en neer, de kolos laat zich goedig volproppen
met lading.
V.l.n.r. mej. D. Laduc, N. Keyzer en E. van Scherpenseel.
"y U MOET „KWIEK" ZIJN, de gave bezitten steeds de goede
toon te treffen, geduld, gevoel voor humor en vooral een
goed geheugen hebben aldus staat te lezen in een brochure
van de P.T.T.
Wij vroegen ons af, „waar zijn die te vinden?", gingen op pad
en kunnen nu aan U voorstellen: DE STEM VAN HET BEDRIJF,
onze telefonistes Mej. E. van Scherpenseel, Mej. D. Laduc en
Mej. N. Keijzer. Drie dames, die tezamen ons telefonische visite
kaartje vormen.
Stilte
We klopten heel beleefd op de
matglazen deur, die zoals na
derhand bleek, de toegang geeft
tot een zeer modern ingerichte
telefooncentrale, van waaruit
men een groot stuk Zaan kan
overzien. Ons kloppen werd
kennelijk niet gehoord want er
volgde niets dan stilte. Nog
eens kloppen... weer niets. Dan
maar zonder welkom naar bin
nen, dachten wij en openden
de deur.
trale„Ogenblik". „Al-
bert Heijn". „Ik bel even". „Hallo".
„Wilt u even neerleggen inter-
locaal LondonAlbert Heijn Hol
land one moment please".
ISiiitenlaiid
Haast alle kengetallen kun
nen ze zonder opzoeken draai
en. Ze vinden het een sport als
ze het buitenland moeten op
bellen. België, Duitsland en
Engeland zijn haast dagelijks
met de centrale verbonden.
Frankrijk en Italië behoren
ook niet tot de uitzonderin
gen. 't Is dan ook echt wel een
belevenis als een echte Ita
liaan (misschien wel met een
echte zwarte snor) je naam
als „Signorina" in je oren
fluistert. ,,Daar kikker je van
op!"
„Men belooft ons ook wel eens
wat. Steeds dezelfde bedrijfsleider
belooft al tijden „Als ik in Zaan
dam kom neem ik een echte vlaai
mee!" We weten echter nog steeds
niet hoe zoiets smaakt! Anderen
beloven ons kersenbonbons of
rumbonen, maar „beloven" smaakt
zo lekker, weet U!
En dan het verhaal van die me
vrouw, die zich aankondigde als
„Met Mevrouw.Ik heb drie
klanten-obligaties; ben dus mede
eigenaresse van uw zaak en nu
moet U my eens heel vlug door
verbinden met de afdeling klach
ten.
Sïiets
In het diepste punt van de fabriek
vindt de solide kubus eindelijk
vaste grond, de wynkelder. Een
duizelig makend niets grynst de
lastdrager van omlaag tegen als
het hoogste punt is bereikt: het
dak waar de bedryfsnaam in me
tershoge letters staat gespeld.
De lift maakt rustig maar constant
zijn „rondjes". Van de koude win
terlucht op het dak die je in je kle
ren doet huiveren, naar de zoetige
warmte van de S.B. IV; dan een
verdieping lager naar het magazijn
op 3 hoog waar een aangename koel
te heerst, doortrokken van een melan
ge van geuren van de opgeslagen
goederen; en daarna de Verpakkings
afdeling waar de lege zakken de
lucht met stof vullen: de een na laat
ste halte wordt gevormd door de ex
peditie waar tonnen goederen hun
laatste uren in de fabriek slijten. Tot
slot is daar de wijnkelder, die onder
aardse ruimte, waar de prettig prik
kelende geur van de fusten domineert.
lïetgezel
Kr gaat geen bel
Drie rechterarmen zwaaiden even
ter verwelkoming en terwijl het
„Bella signorina"
„We hebben uiterst moderne ap
paratuur", vertelde één van de
dames toen het even rustiger was
geworden.
15 lijnen
„In totaal hebben we 15 lijnen tot
onze beschikking, waarvan er tien
zogenaamde binnenkomende en
vijf uitgaande lijnen zijn.
„oratorium" druk voortging stop- Mammaal kunnen wij dus 15 ge-
ten wij voorlopig één vinger in één
onzer oren. Er was geen wijs uit
te worden. Steeds werd er gepraat
of geroepen zonder dat de bel
rinkelde.
De beide liftdeuren slaan
open en Antoon Nooijens, de
liftboy, trekt een volle truck
over de drempel tussen lift-
bak en vloer. Zoekend kijkt
hij rond naar een plek waar
hij z'n vrachtje kwijt kan.
Dan, na een paar manoeuvres,
stuurt hij de truck pijnlijk
nauwkeurig tussen twee sta
pels goederen. De vlonder of
beun waarop de dozen staan
gestapeld komen op de grond
te rusten en Toon trekt de
truck er onder vandaan.
Natuurlijk, deze is zijn vaste met
gezel, die hij bij zijn werk niet kan
missen. Het is dan ook bijna uit
gesloten dat onze liftboy zonder
z'n truck naar een andere afde
ling gaat. En practisch even on
denkbaar is het dat de truck leeg
meegaat. Want op de afdeling
.Er wordt wat gedaan langs de waar iets gebracht moet worden,
Hulp
„Hulp! Op je post!" is de nood
kreet en wij zitten weer met be
wondering te kijken hoe drie da
mes, dagelijks door honderden
fluisterstemmen worden bezigge
houden. Vingers draaien aan
knopjes en drukken op toetsen. In
tussen praten ze maaren pra
ten ze maar.
Hollands, Duits, Engels, Frans en
Zaans.
De Zaanse V.V.V. heeft gelijk:
Zaan!'
staan steeds verschillende beunen
met goederen op transport naar
een andere productie-, verpak
king- of expeditie-afdeling te
wachten.
Uitgebuit
Zo wordt iedere rit uitgebuit. Dat
is niet alleen uit economisch oog
punt wenselyk, nee, zeg maar lie
ver dat het pure noodzakelijkheid
is dat het verticale transport tus
sen de 5 verdiepingen zo doeltref
fend mogelyk plaats heeft.
Er is veel werk. Maar wat de
zaak ingewikkeld maakt: er is
veel werk dat eigenlijk op een en
hetzelfde ogenblik zou moeten ge
beuren. Maar dan zouden er niet
één, maar wel drie of vier liften
naast elkaar mogen staan.
Het gebeurt dat van drie verschil
lende kanten de assistentie van de
lift wordt ingeroepen. De bel
staat roodgloeiend en als de lift
een verdieping passeert ziet men
ze staan: de mensen die vlug
met goederen of lege vaten naar
een andere verdieping willen,
maar even op hun beurt moeten
wachten.
Jfict alles tegelijk
Toon zorgt er wel voor dat ze niet
lang hoeven te wachten, maar ze
allemaal tegelijk helpen, tjadat
is het zelfde als ijzer met handen
breken. Massa's goederen verhuizen
langs de kortste weg van afdeling.
Gomballen staan broederlijk naast
de pastilles in lange rijen opgesteld.
En paneermeel en borstulevellen
staan schouder aan schouder met
koffie en poedersuiker, klaar om
naar de filialen te worden gereden.
Honderden beunen, een onafzienbare
hoeveelheid.
Het transport van de productie
afdelingen naar de expeditie
neemt dan ook een groot deel van
Toons tijd in beslag en keurig le
vert hij de beunen met de zendin
gen voor de filialen op hun be
stemming af.
sprekken tegelijkertijd voeren. Per
dag zijn dat 800 meestal in-
terlocale gesprekken. Voor elke
lijn hebben we op ons toetsenbord
een wit en groen lampje met een
druktoets.
Worden we gebeld, dan gaat het
witte lampje branden we druk
ken op de toets en hebben verbin
ding met iemand, die altijd weer
dooi-verbonden moet worden naar
één van de 200 huistelefoons. Het
groene lampje blijft branden tot
dat het gesprek beëindigd is.
iViet draaien
Om te kunnen doorverbinden met
een van de telefoons in de kanto
ren of fabrieken hoeven we niet
op de draaischijf het nummer te
draaien, maar „slaan het aan", zo
als een kassière op een kasregis
ter. Met drie rijen toetsen van één
tot negen kunnen we elk intern
nummer bellen.
Alle uitgaande gesprekken moeten
echter nog normaal gedraaid wor
den".
Intussen gaat het drukke verbindings-
werk van de beide andere telefonis-
ln een stormachtige vaart gaat de ontwikkeling van het A.H. Amsterdamse Supermarts (en
bedrijf voort. Dag na dag koopt de huisvrouw in onze zaken en straks voor meerdere!) werd te-
steeds weer zullen wij trachten haar nóg meer service te bieden,
nóg meer aan haar wensen te voldoen.
In het jaar 1955 werd in Amster
dam aan de Burg. de Vlugtlaan
onze 2e Supermart geopend en de
6e Supermart Middenweg opende
enige jaren later haar deuren, doch
bij de feestelijke openingen was er
meteen een wolkje voor de zon
omdat er door diverse oorzaken in
die eerste jaren nog niet direkt
vlees verkocht kon worden.
LIUS-(
Bovenste foto v.l.n.r. de heren Teu-
nissen. Zeeman, Klitsie.Haeser, Korse-
lius. Onderste foto v.l.n.r. de dames
Sjollema, van Wecly en de heren
v. d. Loo en Konings.
Kn maar vragen
„En maar vragen wanneer of wij
vlees zouden gaan verkopen"ver
telde ons de heer C. Alberts, be
drijfsleider van de Supermart Mid
denweg. „Al die tijd heb ik de klan
ten maar gerust moeten stellen met
de mededeling: Eens komt de tijd,
mevrouw!"
En nu is het dan zover. De nieuwe
Supermart is radicaal veranderd.
Er moest een koelruimte gebouwd
worden, er kwamen nieuwe vitri
nes en het gehele interieur werd
radicaal veranderd.
„Kinrirlijlt
verzuchtte de heer P. van de Berg,
bedrijfsleider van de Supermart
Burg. de Vlugtlaan, „eindelijk is
I het dan zover
Ook deze Supermart onderging 'n
ware metamorphose en kwam na
maandenlang breken, hameren en
schilderen als een echte „Super
mart" kompleet met slagerij, vers
vlees afdeling en een splinter
nieuwe kantine uit de strijd te-
I voorschijn.
Ceutrale slagerij
't Is zo fijn zelf te mogen kiezen". Voor de bevoorrading van de 2
gelykertijd de centrale slagerij
Vinkenstraat geopend. Van hier
uit wordt het vlees uitgebeend
verzonden naar de zaken waar het
wordt versneden en verpakt.
De leiding van deze centrale sla
gerij werd toevertrouwd aan de
heer Kluft die als chef slager van
onze Haarlemse Supermart reeds
enige jaren van zijn capaciteiten
blijk gaf.
,Ook het gewicht bepaal je nu zelf".
