Telefooncentrale voert zo'n 800
interlokale gesprekken per dag
Probleem van de maand
Een koperen
verkoopster
Tien gulden voor
bollig probleem
Bolhoed
„Daar kikkeren ze van op"
Invulbon probleem van de maand
De bol
Gefeliciteerd
AH-FLITSEN
3
Garibaldi had dit
hoofddeksel reeds op, toen hij op
zijn olifant de Alpen overtrok (ik
zou anders niet weten waar de
naam Garribaldi-hoed vandaan
komt).
De gracieuze Engelse amazones
zijn veelal het bolhoedje van het
doosje Miss Blanche trouw ge
bleven, terwijl een Engelsman van
hoge afkomst, bijzondere bescha
ving, goede smaak en karakter nu
nog meestal wordt herkend aan
zijn bolhoed met paraplu of wan
delstok.
Welnu, wij hopen, dat u en de
klant hetzelfde zullen zeggen van
onze nieuiwe theeverpakking
Kwaliteit, beschaving, goede
smaak en karakter zijn ook hier
de vier pijlers waarop deze ont
werpen zijn gebaseerd.
Niemand zal zich kunnen ver
gissen in ons pakje Goudmerk.
Chinese, Engelse Windsor of
Schotse Thee. Het uiterlijk dekt
ook hier de inhoud volkomen.
Het probleem van deze maand is al
heel eenvoudig" op te lossen. Het
heeft betrekking op iets, dat wij
in de winkel iedere dag kunnen
meemaken.
Mevrouw Eet-Lekker is van plan
om haar man eens te verrassen en
doperwtjes op tafel te brengen.
De le verkoper helpt haar en ziet
op het moment dat hij het blik aan
Mevrouw Eet-Lekker wil geven,
dat het BOL staat.
WAT MOET HIJ NU DOEN?
Op onderstaande strook behoeft U
alleen door te strepen wat U ab
soluut niet zou doen. Onder de in
zenders met een goede oplossing
wordt ook deze maand weer een
prijs van tien gulden verloot.
Zo n blik stond bol.
V.l.n.r. mej. P. Laduc, N. Keyzer en E. van Scherpenzeel.
ZIJ MOET „KWIEK" ZIJN, de gave bezitten steeds de goede
toon te treffen, geduld, gevoel voor humor en vooral een
goed geheugen hebben aldus staat te lezen in een brochure
van de P.T.T.
Wij vroegen ons af, „waar zijn die te vinden?", gingen op pad
en kunnen nu aan U voorstellen: DE STEM VAN HET BEDRIJF,
onze telefonistes Mej. E. van Scherpenzeel, Mej. D. Laduc en
Mej. N. Keijzer. Drie dames, die tezamen ons telefonische visite
kaartje vormen.
We klopten heel beleefd op de
matglazen deur, die zoals na
derhand bleek, de toegang geeft
tot een zeer modern ingerichte
telefooncentrale, van waaruit
men een groot stuk Zaan kan
overzien. Ons kloppen werd
kennelijk niet gehoord want er
volgde niets dan stilte. Nog
eens kloppen... weer niets. Dan
maar zonder welkom naar bin
nen, dachten wij en openden
de deur.
trale „Ogenblik"Al-
bert Heijn". „Ik bel even". „Hallo".
„Wilt u even neerleggen inter-
locaal"„London? Albert Heijn Hol
land one moment please".
Er gaat geen bel!
Drie rechterarmen zwaaiden even
ter verwelkoming en terwijl het
Dat het probleem van de maand niet gemakkelijk was bleek dui
delijk uit het grote aantal oplossingen met een verschillende
mening. Mevr. Besluit-Loos wist niet welke pot Sandwich Spread
zij moest nemen en Wim, onze 1e bediende, wilde haar advi
seren.
Aan de ene kant willen we van
zelfsprekend graag een grote
pot verkopen doch het is best
mogelijk dat dit de klant niet
aitijd past. Zou de aangebroken
pot dan wat te lang blijven staan,
dan komt dit de smaak niet ten
goede en krijgt de klant een
verkeerde indruk.
Wij stellen daarom de mening van
de heer H. Michel zeer op prijs, die
als het ware in de huid van de
klant kruipt door te vragen:
„Waarvoor heeft u de Sandwich
Spread nodig, Mevrouw?" Op de
ze manier komt hij te weten of
mevrouw veel of weinig ineens ge
bruikt en zal dan het juiste advies
geven.
Bovendien voegt hij er aan toe als
de klant een kleine pot zou nemen:
„Neemt u gerust de kleine hoeveel
heid. LI komt dan zeker terug om
nog een voordelige grote pot te ha
len."
beloning. Gefelici-
Hiervoor f 10,
teerdü!
Eenzelfde mening had de heer
Blaauw, die ons schreef: „Ik
ben werkzaam geweest bij fi
liaal Herenstraat te Gronin
gen. Nu ben ik in militaire
dienst en ontvang de Flitsen
regelmatig. Mag ik nu ook
nog meedoen?"
Natuurlijk!! De moeite van
het inzenden willen we zelfs
belonen met een troostprijs
van 2 pakjes sigaretten, die u
zullen worden toegezonden.
Laat U verder ook nog eens
iets horen?
„Bella signorina".
„oratorium" druk voortging stop
ten wij voorlopig één vinger in één
onzer oren. Er was geen wijs uit
te worden. Steeds werd er gepraat
of geroepen zonder dat de bel
rinkelde.
„We hebben uiterst moderne ap
paratuur", vertelde één van de
dames toen het even rustiger was
geworden.
„In totaal hebben we 15 lijnen tot
onze beschikking, waarvan er tien
zogenaamde binnenkomende en
vijf uitgaande lijnen zijn.
Maximaal kunnen wij dus 15 ge
sprekken tegelijkertijd voeren. Per
dag zijn dat 300 meestal in-
terlocale gesprekken. Voor elke
lijn hebben we op ons toetsenbord
een wit en groen lampje met een
druktoets.
Worden we gebeld, dan gaat het
witte lampje branden -- we druk
ken op de toets en hebben verbin
ding met iemand, die altijd weer
doorverbonden moet worden naar
één van de 200 huistelefoons. Het
groene lampje blijft bianden tot
dat het gesprek beëindigd is.
Xiet draaien
Om te kunnen doorverbinden met
een van de telefoons in de kanto-
Doorhalen wat U niet zou doen!
o Het blik verkopen, hoewel het bol staat. (Niets hierover zeggen
tegen de klant).
o de moeite willen doen om een ander blik te pakken.
o Zeggen tegen de klant: „Mevrouw, het blik staat wel bol maar
dat is een teken van de prima kwaliteit!"
Bon invullen uitknippen en via Uw bedrijfsleider verzenden
naar de redactie.
ren of fabrieken hoeven we niet
op de draaischijf het nummer te
draaien, maar „slaan het aan", zo
als een kassière op een kasregis
ter. Met drie rijen toetsen van één
tot negen kunnen we elk intern
nummer bellen.
Alle uitgaande gesprekken moeten
echter nog normaal gedraaid wor
den".
Intussen gaat het drukke verbindings~
werk van de beide andere telefonis
tes door. „Vroeger" was er maar één
telefoniste. Mej. van Scherpenzeel
is het reeds zes jaar en moest in de
eerste jaren dagelijks pl.m. 150 ver
bindingen verwerken.
Vijf jaar geleden kwam mej. Laduc
er bij en sinds kort werd het duo
een trio door de komst van mej.
Keijzer.
Buitenland
Haast alle kengetallen kun
nen ze zonder opzoeken draai
en. Ze vinden het een sport als
ze het buitenland moeten op
bellen. België, Duitsland en
Engeland zijn haast dagelijks
met de centrale verbonden.
Frankrijk en Italië behoren
ook niet tot de uitzonderin
gen. 't Is dan ook echt wel een
belevenis als een echte Ita
liaan (misschien wel met een
echte zwarte snor) je naam
als „Signorina" in je oren
fluistert. „Daar kikker je van
op!"
„Men belooft ons ook wel eens
wat. Steeds dezelfde bedrijfsleider
belooft al tijden „Als ik in Zaan
dam kom neem ik een echte vlaai
mee!" We weten echter nog steeds
niet hoe zoiets smaakt! Anderen
beloven ons kersenbonbons of
rumbonen, maar „beloven" smaakt
zo lekker, weet U!
En dan het verhaal van die me
vrouw, die zich aankondigde als
„Met 3Ievrou\v.Ik heb drie
klanten-obligaties; ben dus mede
eigenaresse van uw zaak en nu
moet U mij eens heel vlug door
verbinden met de afdeling klach
ten.
„Hulp! Op je post!" is de nood
kreet en wij zitten weer met be
wondering te kijken hoe drie da
mes, dagelijks door honderden
fluisterstemmen worden bezigge
houden. Vingers draaien aan
knopjes en drukken op toetsen. In
tussen praten ze maaren pra
ten ze maar.
Hollands, Duits, Engels, Frans en
Zaans.
De Zaanse V.V.V. heeft gelijk:
Er wordt wat gedaan langs de
8 september 1947 is voor mej.
B. S. de Vos uit filiaal Lange-
straat te Amersfoort een ge
denkwaardige dag geworden.
Op die dag probeerde zij haar
eerste suikerzak dicht te vou
wen en nu, 12"^ jaar later, kon
ze op 8 maart j.l. terug zien op
ontelbare verkochte kilo's sui
ker.
Als dochter
van bedrijfs
leider P. G. de
Vos uit Nijkerk
bemerkte ze
reeds jong dat
het verkoopster
zijn een prettig
beroep is. Elf
jaar is ze dan
ook het „ver
trouwde ge
zicht" bij de Nijkerkse klanten ge
weest. Nu is zij kassière in een
zelfbediening. Zelfbediening is
zo volkomen anders", vertelde ze.
„Toch wil ik niet meer naar een
bedieningszaak".
Mej. de Vos danst graag speelt
accordeon en heeft een pick up met
„pittige" platen en is nu reeds
hard bezig een „gouden" verkoop
ster te worden.
„Moet u nog een mooie bol kopen,
mevrouw?" vroeg een man die bij
m'n vriendin aan de deur kwam.
„Wat kost ie?" vroeg Tonny, nog
voor ze eigenlijk wist wat voor een
bol de man bedoelde.
„7'wee kwartjes mevrouw"de man
hield een soort knolraap voor waar
je iemand een gat mee in z'n hoofd
kon slaan.
„Twee kwartjes voor een enkele
bol ze probeerde al een beetje
terug te krabbelen, maar te laat.
,,'t Is een pracht van een exotische
plant, mevrouwtje. U moet 'm in
een bakje grind in het zonnetje zet
ten en dan elke dag flink water
geven. Moet u eens kijken wat een
prachtplant er dan uitkomt."
Omdat Tonny nooit nee kan zeg
gen tegen mensen, die haar aan de
deur iets willen verkopen en ze der
halve al kasten vol toiletborstels,
kammetjes, zeep en boenwas, knopen
en weet ik wat al niet in huis heeft,
ging ze ook nu weer door de knie-
en.
Vol zorg zamelde ze wat grind, waar
bij ze bijna een bekeuring van de
politie kreeg, omdat je de paden in
het park niet mocht ondermijnen, en
zette de bol in het zonnetje.
„Wat heb je daar?" vroeg haar man
toen hij thuis kwam van de dagelijkse
arbeid.
„Waar?" vroeg Tonny. die al lang
wist wat hij bedoelde, maar toch nog
de flau\we hoop koesterde, dat haar
heer en meester de bol niet had ge-
„Nou, die bol, wat is dat voor ding?"
„Oh", zei Tonny zo achteloos moge
lijk, „aan de deur gekocht voor twee
kwartjes
Gelukkig voor Ton heeft haar man
een goede baan en een ijzeren zelf
beheersing. Hij sloot alleen maar
even zijn ogen, in welk moment hij
ongetwijfeld de voorraad borstels,
kammen, dweilen en de rest voor zijn
oog zag opgetast, en zei laconiek:
„Ik ben benieuwd wat er uit komt."
Nu was de bol iets unieks onder de
vele dingen, die Tonny al aan de
deur had gekocht. Hij stond in volle
glorie voor het raam enhij
groeide. Echt waar, hij deed het. Uit
de onaanzienlijke knolraap kwam een
heus groen puntje, dat steeds groter
werd. Elke dag groeide het puntje
wel vijf centimeter en zelfs Tonny's
betere helft kreeg er schik in.
„Hoe is het met de bol?' was het
eerste wat hij vroeg als hij 's avonds
thuis kfWam.
„Weer zo'n stuk gegroeid", wees
Tonny dan een flink eind. Ze was
zo trots alsof ze het over haar eigen
nakomelingschap had.
Op een avond zei Tonny, terwijl ze
nog eens liefderijk naar de bol ging
kijken: „Morgen komt er een bloem
aan."
„Hoe weet je dat?" vroeg haar man.
„Dat kun je zo zien, hij staat op
barsten", zei Tonny deskundig. Ze
kon er bijna niet van slapen. Zou
het een mooie bloem zijn? dacht ze.
Hij lijkt me oranje, besloot ze slape
rig en de hele nacht droomde ze van
exotische planten met prachtige kleu
ren en de zaligste geuren.
Zo gauw ze 's morgens wakker werd.
vloog ze het bed uit om te zien of
de bloemknop al opengesprongen
was. Ze deed de kamerdeur open
en deinsde van schrik terug. In
de vensterbank stond een enorme
prachtige oranjerode bloem, maar de
geur Het leek wel of de riolen
van heel Amsterdam in de kamer
uitkwamen. Ze moest werkelijk heel
diep ademhalen voor ze de kamer
in durfde gaan om de plant het bal
kon op te smijten.
In de kamer heeft het nog dagen
achtereen, vergeef me het woord, ge
stonken, ondanks hele flessen lucht
verversingsmiddelen, en zelfs een fles
lotion, die Tonny ten einde raad
maar door de kamer spoot.
Maar nu koop ik echt nooit meer
iets aan de deur, nou is het afge
lopen, voorgoed en altijd", riep ze
woedend uit.
Eergisteren stonden er drie hyacin
ten in de vensterbank
„Nou ja", zei Tonny, „deze stinken
tenminste niet en eh, 't was zo'n
zielige man
GERDY
Voor het diploma brood en banket
slaagde de heer A. J. van de
Knaap, Filiaal Arnhem, Sperwer
straat.
