€en feerstnacfjt tit be grote stab
fitsen w\{ vele tieiew vt\w ons lavui
6
AH-FLI TSEN
Vrij naar een verhaal van W. Laatsman in
„Kerstfeest voor iedereen", Neerbosch' Uit
geverij te Neerbosch.
Jaren geleden hoe
lang, dat doet er minder
toe liepen een man en
een vrouw door de verre
gende straten van een grote scad.
Hij droeg een tamelijk zware koi-
fer en zij een pakje onder de arm,
dat met touw was omwikkeld. Zij
zagen er beiden netjes uit, net zo n
boerenarbeidersgezinnetje dat de
feestdagen in de stad kwam door
brengen bij familie of kennissen.
Het was erg druk in de straten,
want de kerstverlichting brandde
volop en zodoende gaf eigenlijk
niemand veel acht op deze man en
vrouw. Men keek eerder naar de
neonverlichting, de fraaie bontjas
sen en de verlichte bomen op de
piemen.
De man sloeg de „Halve Maan-
steeg" in en zocht kennelijk naar
een huis. Nu heette deze straat
naar de herberg, die hier al eeu
wen stond. Herbergnu ja
het was vroeger zo'n echte uit
spanning geweest waar koetsiers
en postiljons, schippers en mars
kramers hun borreltje kwamen
drinken, maar in de loop der jaren
was het deftiger geworden, uitge
bouwd en verbouwd en daarom
heette het nu al jaren „Hotel de
Halve Maan". Het was een heel
eerbiedwaardige instelling gewor
den en de eigenaar van de zaak
was een geëerd man, die zelfs
kerkvoogd was en lid van verschil
lende liefdadige verenigingen. De
man met koffers zocht en vond
het hotel, liep de hal binnen en
regelrecht op de portiersloge aan,
waarin toevallig de baas zelf juist
een kopje koffie zat te drinken.
„Goeden avond!" groette de reizi
ger en zette zijn zware koffer neer.
„Heeft u nog een kamer vrij? Een
twee-persoons
De hotelhouder likte met zijn tong
over zijn onderlip, greep het gas
tenboek, keek de man eens aan
en daarna de vrouw, die juist bin
nen was gekomen. Nette lui, dacht
hij, maar juist tóen hij zijn potlood
wilde nemen keek hij nog' eens
naar de vrouw en hij schrok gewel
dig. Hij schrok geweldig. Hij
schrok zo, dat hij het boek weg
schoof en zei:
„Jammergeen enkeleal
les is bezet."
„Vervelend!" gromde de man tus
sen zijn tanden. „Mijn vrouw is
erg moe. Is er nog een adres in
de stad waar ik het proberen kan
Er moet hier toch een kamer te
vinden zijn".
„Adressen? Die zijn er genoeg,
meneer. Hier verderop in de straat
en dan de hoek omu vindt
daar best iets. Ja, het is een feest
dag en u begrijpt het zeker wel,
dan is het erg moeilijk. Goeden
avond en veel succes".
n-dAj Man en vrouw liepen de
straat weer op en sloegen
\/AL de hoek om.
„Gaat het nog?" vroeg
hij haar onder het lopen door.
Zij glimlachte bemoedigend en liep
naast hem voort. Zij dreigde een
moment te struikelen, maar haar
man greep haar net bijtijds nog
aan de arm, verloor daardoor zelf
zijn gewicht en botste niet onzacht
tegen een man op. Die wist niet
beter te doen dan te schelden:
„Sufferd, kijk toch uit. Je lijkt
wel dronken!"
Zij stonden een moment later voor
het aangewezen adres. Zij keken
de gevel langs, lazen de naam:
„De Kroon".
„Blijf maar buiten wachten, dat
is misschien beter", zei de man
tegen zijn vrouw. Hij stapte de
verlichte hal binnen, zette zijn kof
fer neer en vroeg: „Is er nog een
kamer vrij?"
De portier keek over zijn brille-
glazen heen en taxeerde meteen:
niks gedaansjofelboers
ouwe kofferHij legde de
post opzij en gromde:
„Even kijken, meneereen of
twee persoons?"
„Tweemijn vrouw en ik."
„Zo, even zienbezetbe
zetgereserveerdbezet.
Het spijt me zeer, er is momenteel
niets vrij".
„Daar zag ik nog ietszei de
man en legde zijn wijsvinger op
een lege plek in het boek.
„Neen, die kamer moet vrij blij
venvoornu jais ge
reserveerd."
„Jammer, nu, dan ga ik maar,
dank u zeer. Goeden avond".
De reiziger nam zijn zwa-
JyZ re koffer weer op en liep
terug de straat in.
„Wij moeten verder zoe
ken, vrouw. De stad is over
vol met reizigers", zei hij. „Ver
velend is het, vooral voor jou.
Wacht even, daar zie ik een ka
mer te huur staan".
Hij liep de stoep op en belde aan.
Het wachten duurde heel lang,
maar eindelijk werd de deur open
getrokken en zag hij een tamelijk
oude dame staan, met grijs haar en
een vermagerd gezichtje.
„Wat wenst u?" vroeg zij met
beverige stem. Hij zag een kruisje
op haar ingevallen borst schitte
ren en dat gaf hem moed. Hij
nam zijn hoed af en vroeg:
„Mag ik die kamer even zien?"
„Voor hoe lang wenst u te hu
ren?" vroeg de vrouw.
„Enkel voor de feestdagen en ja...
misschien voor langerdat is
mogelijk. Dat hangt van mijn
vrouw af
„Ja, ziet u, eigenlijk is de bedoe
ling voor langer tijdfluister
de de vrouw. „Maar komt u bin
nen en laat uw vrouw ook binnen
komen. Ik heb een twee persoons
kamer vrij. Loopt u door, ja
die deur aan uw rechterhand
Draait u het licht maar op, de
knop zit rechts van de deurpost."
Het licht floepte aan en liet een
schamel gemeubileerde kamer
zien. De man keek zijn vrouw aan
en zei:
„Dat ziet er niet slecht uit, voor
ons beidjes." De oude dame keek
de man aan en daarna zijn vrouw.
Zij verbleekte. Zij beet op haar lip
en liet haar ouwe ogen nog eens
langs het figuur van de vrouw
glijden en zei:
„Lieve deugd nog toe, ik vergat
dat mijn zuster de kamer al ver
huurdedat zij het bordje niet
wegnamWat spijt me dat erg
maar mijn zuster nam het hand
geld al in ontvangst. Wat kan een
mens toch vergeetachtig worden
als men ouder wordt. U zult er
geen last van hebben, mevrouwtje,
u is nog jong."
n i j De jonge vrouw leunde te-
gen de deurpost en sloot
Jkt/oL even de ogen. Zij was door
en door vermoeid en had
honger en dorst en zrj leed
pijnen. Zij zweeg evenwel en pro
beerde te glimlachen tegen haar
man en fluisterde:
„Och, wij vinden nog wel iets
Laten wij maar gaanGoeden
avond, mevrouw.
Het was inmiddels al laat gewor
den en de straten werden leger en
leger. Lichten doofden, neonrecla
mes floepten uit. De twee reizigers
zochten nog steeds. Een politie
agent had adressen gegeven en
hen later naar een dominee verwe
zen. Maar ook hij kon geen kamer
verstrekken. De vrouw was aan
het einde van haar krachten en
zat in een vensterraam, met het
bundeltje op haar schoot. Haai
man stond naast haar en bette het
zweet en de regendruppels van zijn
voorhoofd en wangen. De tram
schuurde fel en scherp in de bocht,
het carillon op de toren speelde
het „Stille Nacht, Heilige Nacht"
en een kwajongen floot nog ergens
zijn „Singing in the Rain" de
nacht in. Het regende maar door,
het regende.
„Twaalf uur", zuchtte de vrouw.
„Wat nu?"
„Ja, wat nujij kunt niet op
straat blijven, jij vooral nietik
ga het nog eens proberen. Daar
ginds brandt nog licht".
Hij liep de straat over, gevolgd
door zijn vrouw, die zich voort
sleepte in oververmoeidheid.
„Ik kan haast niet meer
op mijn voeten staan",
A//ÓY kreunde de vrouw en zeeg
neer in een raamkozijn.
Met een slag kwam haar moede
rug op de ruit neer, die barste en
met groot geraas in vele schei-ven
op de grond kletterde. Verbijsterd
door al dat geraas bleef zij in het
raamkozijn zitten.
Ineens was de smalle straat vol le
ven. Gordijnen werden opengescho
ven, ramen geopend en uit vele ra
men staken buurtbewoners hun
hoofden naar buiten om te zien,
wat er aan de hand was.
„Wat is er gebeurd?" riep iemand
vanuit een ver raam.
„Ze hebben een ruit ingegooid bij
die oude heks beneden", riep ie
mand, die dichterbij woonde.
„Wie hebben dat gedaan", vroeg
de verre man.
„Een man en een vrouw, maar
waarom ze dat gedaan hebben, be-
grgp ik niet".
„Nou, dat begrijp ik dan wel",
mengde zich een boze vrouwen
stem in het nachtelijk straatge-
sprek, „die oude heks verdient
niet beter. Zeker wéér slachtoffers
van d'r, die de huur niet konden
betalen en die ze uit 't huis heeft
laten zetten".
„Allemaal vrouwenpraat", wierp
een rustige mannenstem in het
midden.
„Helemaal geen vrouwenpraat",
viel 'n ander haar bij. „Ik zou heel
wat staaltjes over dat mens kun
nen vertellen. Harteloos en ge
meen is ze. Ze wordt niet voor
niets door de hele buurt met de
nek aangekeken. Ze zal dh'ect wel
naai' buiten komen en dan kun je
zelf horen, hoe die zure, oude heks
van een juffrouw die mensen te
woord staat."
„Ik begrijp niet, dat die mensen
blijven wachten. Ze konden beter
zorgen, dat ze weg kwamen".
Gelaten lieten de man en de vrouw
de buurtrel over zich been gaan.
Waar zouden ze heen? En hoe kon
de vrouw, door het lawaai van het
vallend glas haast verlamd van
schrik en doodmoe van het lopen
door de stad.
j j De deur naast het gebro-
7 ken raam werd met veel
geraas van grendels ont-
si0ten, een spitse neus en
glurende, angstige ogen werden
zichtbaar.
„Wat doet U daar in mijn raamko
zijn? Waarom hebt U mijn ruit
kapot gegooid", schoot het kleine
gebogen vx-ouwtje haar vinnige
vragen af op de man en de vrouw,
die als verwezen naar haar ver
schijning bleven kijken. Heks, had
den de buren haar genoemd en een
betere omschrijving was niet te
geven van dit venijnige, hatelijke
wezen.
Bevend probeerde de vrouw uit het
x-aamkozijn op te staan, steun zoe
kend aan de ax-m van haar man. In
het licht van een lantaarn tekende
het silhouet van de moede vrouw
zich scherp af. Midden in een zin
vol boze, hatelijke woorden hield
de heks op.
„Schaam je je niet, man, om in
deze toestand met je vrouw
's nachts over stx-aat te gaan",
snibde de heks.
„We zoeken een onderdak voor de
nacht", begon de man. „Mijn
vrouw is erg moe en als er ei-gens
een hotelkamer vrij was, dan wei
gerde men ons die, omdat mijn
vrouwU ziet het zeker zelf
wel. De politie wist niets en de do
minee ook niet en toen kon mijn
vx-ouw niet verder en rustte even
uit in Uw raamkozijn. Ongelukkig
genoeg kwam ze wat hard tegen
het raam en
„Waar wil je dan heen met je
vi'ouw? Je kunt nu toch nergens
meer terecht. Kom hier onmiddel
lijk binnen en waag het niet dat
arme mens nog langer langs de
straat te slepen".
- A x j Verbaasd hoorden de
buurtbewoners toe. Eén
\//Q voor één deden zij zwij-
gend hun ramen weer
dicht, te vex'wonderd om iets te
zeggen. Even verwonderd waren
de man en de vrouw, die gedwee
het huisje van de oude vrouw bin
nen waxen gegaan. Bedrijvig be
gon deze onmiddellijk te redderen
in haar povere woning. Ze schonk
koffie, zette brood op tafel en
legde frisse lakens op het gx-ote
bed, dat in de kamer stond.
„Ga hier maar liggen", beval ze
met haar onaangename, scherpe
kraakstem. „Ik doe wel een dutje
in de keuken. Wel te rusten".
Met trage stap slofte de oude
vrouw naar haar keuken en viel
neer op een stoel. Waarom had zij
dit gedaan Waarom stelde zij, de
hebzuchtige oude vrouw, haar huis
beschikbaar voor twee zwervende
mensen, die bovendien nog haar
ruit hadden stuk gegooid. Wat een
schadepost zou dat weer niet zijn.
Alles was begonnen door dat sil
houet van de vrouw bij de lan
taarn. Toen was ze geschrokken
en ineens, in een flits had ze ge
dacht aan die Kerstnacht van heel
lang geleden, waarover zij in haar
jeugd had gehoox-d, en aan Maria
en de stal.
d A i Zij bleef in de stoel zitten
yz. en peinsde voort: „Als het
nu eens vannacht gebeur-
de, daar binnen, dan zou
ik gaan geloven dat God ook voor
mij nog wel een plaatsje in zijn
hart over had. Als er hier in dit
huis eens eexi Kerstkindje werd
geboren", en zo mijmerend viel ze
in een onrustige slaap.
Rumoer in het voox-huis wekte
haar. Ze hoorde in de kamer iets
steunen en liep de gang in. Daar
stond de man tegenover haar, met
verwarde haren om zijn slaperig
ezicht, met angst in zijn ogen en
zij hoorde hem zeggen: „Het is zo
vereen zoon
„Eén uurluister", zei de oude
vrouw bevend van ontroering en
legde haar hand op zijn Schouder,
,de torenklok slaathet caril
lon speeltEre zij God in de
hoogste hemelen en vrede op aar
dein de mensen een welbeha
gen".
Zij stapte de kamer binnen en zag
het kind. Zij boog de knie en voor
het eex-st sedert vele, vele jax-en
bad zrj tot God.
LOCHEM
Op donderdag
14 november
belegde filiaal
Lochem o.l.v.
chef H. J. ten
Brinke een per-
soneelsavondje.
Onder het genot
van een kopje
koffie, koekje en
slaatje werd de
grote prijsver
lagingsactie on
der de loupe
genomen en het
grootste woord
van de avond
was service,
waar de chef
driekwart van de avond aan be
steedde. I Filiaal Hilver-
Ieder was het er over eens, dat juist1 sum, Kerkstr.
in de drukke Sinterklaas-en Kerst- (523) had vori-
tijd 110 service gegeven moet ge maand een
worden. Na de bespreking wax-en gezellig sarnen-
AMERSFOORT, Utrechtseweg I G'ORRIE VAN DEN HOEF en ik
Vrijdagavond 22 november kwam lazen de „10 geboden van een goe-
het personeel van filiaal Amers- de verkoopster" voor en daar heb-
foort, Utrechtseweg op uitnodi- ben w9 wel even bij stil gestaan,
ging van chef A. ROTTENBURG Openhartig werden onze eigen fou-
bijeen. „Bijeenkomen" was het
eigenlijk niet, want men bleef na
de winkelsluiting. Omdat twee
meisjes buiten Amersfoort wonen,
had de chef ons n.l. ook uitgeno
digd voor de avondmaaltijd. Na de
maaltijd werd het onderwerp „ser
vice" besproken. Jammer, dat de
dames nu ineens stil werden, want
er was echt stof genoeg om over
te bomen. Het was echter wel op-
merkelijk, dat deze dames alle ver
ten bespx'oken en het x-esültaat
was, iedereen de volgende mox-gen
collegiaal in de winkel te zien.
Met een heerlijke bowl wex-d deze
leerzame avond op gezellige wijze
afgesloten.
HENK VERWEY.
HILVERSUM, Kerkstraat
DRIEBERGEN
Onder leiding van chef E. v. d.
LAAN werd op dinsdagavond 19
november een personeelsavondje
mageringskuren vergaten, toen bij gehouden.
de koffie maar liefst slagroom- De chef besprak verschillende pun-
I gebak gepi-esenteerd werd
zij nog enige tijd gezellig bijeen.
zijn, waax-bij
ook de prima
rookworst van
Hunink werd
AMERSFOORT, Langestraat
Onlangs hielden wij bij de chef een
contactavond. Deze werd gehouden gekeurd,
naar aanleiding van de chefsver- Staande rechts
gadering. Belangrijke punten wei-- ziet men de hr.
den besproken met de chef, die A. Broknxann,
ook de door ons gestelde vragen bedrijfsleider
naai' genoegen beantwoox-dde. van fil. A'dam,
Na dit officiële gedeelte hebben j v. Baerlestraat
wij gezamenlijk een glas wijn ge- 118, die in die
dronken, waarbij toastjes met ha- dagen in filiaal
ring in divei-se sausen geserveerd 523 werkte om
werden. Het was een gezellige ZB-ervaring op te doen. Dat de zen de glundere gezichten zonne-
avond. Mej. A. JONGBLOED, stemming opperbest was, bewij- j klaar.
ten betreffende de prijsverlagings
actie en gaf enkele tips om de
nieuwe klanten te behouden. Hiex--
bij trad het verlenen van de
gx-ootst mogelijke sex-vice op de
voorgrond.
Verder werd de aandacht geves
tigd op de speciale winterartike-
len, zoals de Noox-se visconserven.
I Hiervan hebben wij verschillende
soorten geproefd. De toastjes wa
ren verrukkelijk klaargemaakt
door Mevrouw v. d. LAAN.
De chef betoogde verder, dat de
samenwerking tussen het perso
neel ondex-ling, alsmede tussen chef
en personeel px-ima is en hoopte,
dat dit ook in de toekomst zo zou
blijven.
Met een glas wijn (Spaanse) en
een gezellig muziekje werd de
avond besloten.
F. DE VRIES.
