Jc moel er vah mi\lzen, w&d er vah le m&diew is Jan Muurlink werd mess-bediende Studeren in dienst Kruidenier werd radio-telegrafist Nieuwe verpakkingsmachine Hoe goedkoop we zijn AH -ers in dienst: Personeelsorgaan van Albert Heijn N.V., Zaandam Landelijke editie 14e Jaargang No. 9 - September 1957 SAH002000175 Flitsen Landelijk seplember 1957 „Hoewel ik liever weer als burger zou werkenkan ik toch niet ze99en> dat Ik het in dienst niet naar mijn zin heb. Als mess- bediende doe ik bepaalde ervaringen op, waarvan ik straks, als ik weer achter de toonbank sta, beslist veel profijt zal trekken. Dit vertelde ons soldaat Jan Muurlink, vóór zijn diensttijd werk zaam in ons filiaal te Boxtel. Wij vonden Jan in de grote keu ken van de Lunettenkazerne te Vught, waar wij hem bezochten om eens iets te weten te komen over zijn ervaringen in de mili taire maatschappij. Evenals de vorige reportage, kwam ook deze tot stand, dank zij de medewerking van de Leger- voorlichtingsdienst. Op 4 december 1956 reisde hij van Boxtel naar de Intendance kazerne in Amsterdam, waar hem als Sin terklaassurprise een keurige mili taire uitrusting werd overhandigd. Daar ontving hij ook een basis opleiding van 2 maanden („prima ry training"), waarna hij als vol ledig geoefend soldaat werd over geplaatst naar de koksschool te Leiden. Hij was n.l. door zijn su perieuren uitgekozen om tot mess- bediende te worden opgeleid. Cursus „Wat is een mess-bediende eigen lijk en welke vakken worden op die cursus onderwezen?" vroegen wij. „Het woord „mess" is de militaire term voor eetzaal. Onze taak is officieren en onderofficieren, die ieder een eigen mess hebben, aan tafel te bedienen. Vanzelfsprekend wordt op de cursus aan de bedie ning zeer veel aandacht besteed. Daarnaast wordt ook nog iets ver teld over warenkennis, waarbij in het bijzonder de verschillende wijnsoorten worden belicht. Voor mij vormde deze cursus een mooie aanvulling van de kennis, die ik reeds in het filiaal had opgedaan en niet te vergeten op de cursus voor het vakdiploma". Na deze opleiding werd Jan op I maart geplaatst bij de le com pagnie van het 3e regiment Genie troepen als bediende in de onder officiersmess. Dit onderdeel is gelegen te Vught, zodat Jan dicht bij huis zit. Vught-Boxtel is ten slotte maar een afstand van on geveer 10 km. „Is het dekken van de tafel en het bedienen tijdens de maaltijden het enige wat je hier doet?" In de keuken „Neen, ik ben ook behulpzaam in de keuken. Wanneer de gelegen heid zich voordoet maak ik spe ciale schotels klaar, terwijl voor mij het snijden van kaas en vlees waren ook hier dagelijks werk is. Ook van het overige keukenwerk heb ik al heel wat geleerd en deze kennis is voor mij wel nuttig." Zo'n onderofficiersmess is een druk bedrijf. Jan's chef, de ser geant-hofmeester Hendriks, ver telde ons, dat per maaltijd onge veer 200 onderofficieren moeten worden bediend. „U begrijpt dus, dat het voor mij van groot belang is de beschik king te hebben over goede mess bedienden. Soldaat Muurlink is b.v. iemand, die door zijn kruide nierservaring feeling heeft voor dit vak. Trouwens, ook over de anderen mag ik niet mopperen." j Wij wendden ons weer tot Jan met de vraag, hoe hij zijn vrije tijd doorbrengt. Voetballer I Ik ben een liefhebber van voet ballen en daarvoor is hier wel ge- I legenheid. Verder maak ik graag I lange wandelingen door de bossen, die hier ook in overvloed te vin den zijn." „Volg je ook een cursus?" „Het middenstands- en vakdiplo ma heb ik al. Ik ben van plan nu in september te beginnen met de tabakscursus van de N.I.V.A. Dat diploma kan ik waarschijnlijk in de toekomst ook wel gebruiken." Het was inmiddels bijna twaalf uur en de eerste eters komen de mess al binnen. Jan moet aan het werk en wij nemen dan ook af scheid. Wij zijn er van overtuigd dat Jan Muurlink de laatste zeven maan den van zijn diensttijd wel goed zal doorbrengen en dat deze pe- I t iode voor hem ook niet als ver loren tijd moet worden beschouwd. Zoals bekend, maken zeer veel militairen hun vrije avonduren productief door het volgen van een cursus. Het spreekt vanzelf, dat het belangrijk is ook in deze tijd te werken voor de toekomst en de waarde hiervan wordt ook ten volle beseft door de Legerleiding. Deze instantie moedigt deze vorm van vrije tijdsbesteding daarom niet alleen aan in woord en ge schrift, doch verleent daarnaast daadwerkelijk steun door middel van de cursusafdeling van de Dienst Welzijnszorg Leger, die in dit opzicht goed werk verricht. Zo is het b.v. mogelijk de N.I.V.A.- eursussen te volgen met een re ductie van 50 terwijl de D.W.L. zelf, in samenwerking met de drie landelijke onderwijsorganisaties, cursussen organiseert voor het middenstandsdiploma. In 1956 vonden deze cursussen plaats in 40 kazernes met een to taal van 1509 leerlingen. Wel een bewijs dus, dat hieraan behoefte bestaat. Misschien een tip voor hen, die binnenkort het veldgrijs moeten gaan dragen. In de uitgestrekte legerplaats Oirschot bij Eindhoven gingen wij op zoek naar soldaat Jules Bosten, die wij zouden treffen in het gebouw van de staf van de 43e Afdeling Veldartillerie. Toen wij daar na lang zoeken eindelijk gearriveerd waren, bleek Jules juist geen dienst te hebben. Een jonge luitenant belde voor ons zo ongeveer de gehele legerplaats af, maar het duurde bijna een half uur voordat Jules voor ons stond. Voor zijn diensttijd was hij werkzaam geweest in filiaal Valkenburg en wij waren benieuwd naar zijn ervaringen in het leger. Hij had ons veel te vertellen. Zijn huidige functie is chauffeur telegrafist, dus wel heel iets an ders dan wat hij voor zijn dienst tijd gedaan had. „Je hebt dan zeker wel een uit gebreide opleiding gehad?" „Inderdaad. Zoals iedereen heb ik eerst twee maanden primary trai ning doorlopen. Dat gebeurde in Ede, waar ik ook het telegrafie- vak leerde." „Je bent nu altijd kruidenier ge weest, maar heb je toch ook inte resse voor technische vakken?" „Ik heb hiervoor inderdaad wel be langstelling en speciaal de tele grafie trekt mij aan. Mijn broer is van beroep telegrafist en mis schien heeft de legerleiding mij daarom wel voor dit vak uitge kozen," zegt hij lachend. „Waar ben je chauffeur gewor den?" willen wij verder weten. „In Bergen op Zoom. Deze twee specialistische opleidingen duurden tezamen zeven maanden. Ik kan dus niet zeggen, dat ik niets ge leerd heb." En zo is Jules dan nu ingedeeld bij de Stafcompagnie van de 43e Afdeling Veldartillerie, waar hij met enkele collega's op de sein- kamer werkt. „Is het nu druk met de berichten- wisseling of heb je weinig te doen?" „Dat is erg wisselvallig. Soms vol gen de berichten elkaar in hoog tempo op en dan weer is het uit gesproken stil. Wat dit betreft is er echter geen enkel verschil met de reëele oorlogstoestand, want ook dan is de berichtenfrequentie onregelmatig." Ondertussen horen wij door de luidspreker de voor onze oren nietszeggende lange en korte sig nalen. Jules veert echter plotse ling op, wanneer er tijdens het gesprek iets binnenkomt, dat voor zijn post bestemd is. Snel en zon der aarzelen neemt hij het bericht op en automatisch „sleutelt" hij zijn ontvangstbevestiging terug. Als hij klaar is, zegt hij: „U zult zich waarschijnlijk afvragen, hoe het mogelijk is, dat wij uit dat „getuut" wijs kunnen worden. Na enige tijd krijg je daarin echter evenveel routine als in het ver staan van gewone wooi'dklanken." „Ben je altijd hier in Oirschot, of trekken jullie er ook op uit?" „Ik heb inderdaad enkele oefenin gen meegemaakt, o.m. in het artil lerie-schietkamp te Oldenbroek en op de Lünenburgerheide. Voor ons zijn dat altijd mooie dagen, omdat er dan doorgaans veel actie is." Uit het gehele verhaal blijkt wel duidelijk, dat ook Jules het goed naar zijn zin heeft. Natuurlijk wil hij graag weer terug naar de win kel in Valkenburg, waar hij tijdens verlofdagen ook af en toe mee helpt. Hij moet nu echter eenmaal zijn militaire plichten vervullen en gaat daarom van het gezonde standpunt uit: „Je moet er van maken, wat je er van maken kunt." En daarom zal hij het wel klaren In de vermicelli fabriek te Zaandam is een nieuwe verpakkingsmachine in gebruik genomen voor het verpakken van macaroni, elleboog- en vermicelli- stukjes. De foto laat U zien hoe Corrie Bakker, hier reeds jaren werkzaam, de laatste hand legt aan de verpakking. Bij haar is de controle in goede handen. Tijdens de afgelopen ananas reclame is weer duidelijk geble ken, dat Albert Heijn niet alleen maar in naam de goedkoopste kruidenier is. Een groenten- en fruitwinkelier kwam nl. in een van onze filialen een aantal blikken ananas kopen, die hij daarna in zijn eigen zaak tegen een hogere prijs ging ver kopen. Onze verkoopprijs was dus ken nelijk lager dan zijn inkoopprijs.

Personeelsbladen | 1957 | | pagina 1