Jc moel er vah mi\lzen,
w&d er vah le m&diew is
Jan Muurlink werd mess-bediende
Studeren in dienst
Kruidenier werd radio-telegrafist
Nieuwe verpakkingsmachine
Hoe goedkoop
we zijn
AH -ers in dienst:
Personeelsorgaan van Albert Heijn N.V., Zaandam
Landelijke editie
14e Jaargang No. 9 - September 1957
SAH002000175
Flitsen Landelijk seplember 1957
„Hoewel ik liever weer als burger zou werkenkan ik toch niet
ze99en> dat Ik het in dienst niet naar mijn zin heb. Als mess-
bediende doe ik bepaalde ervaringen op, waarvan ik straks,
als ik weer achter de toonbank sta, beslist veel profijt zal
trekken.
Dit vertelde ons soldaat Jan Muurlink, vóór zijn diensttijd werk
zaam in ons filiaal te Boxtel. Wij vonden Jan in de grote keu
ken van de Lunettenkazerne te Vught, waar wij hem bezochten
om eens iets te weten te komen over zijn ervaringen in de mili
taire maatschappij.
Evenals de vorige reportage,
kwam ook deze tot stand, dank
zij de medewerking van de Leger-
voorlichtingsdienst.
Op 4 december 1956 reisde hij van
Boxtel naar de Intendance kazerne
in Amsterdam, waar hem als Sin
terklaassurprise een keurige mili
taire uitrusting werd overhandigd.
Daar ontving hij ook een basis
opleiding van 2 maanden („prima
ry training"), waarna hij als vol
ledig geoefend soldaat werd over
geplaatst naar de koksschool te
Leiden. Hij was n.l. door zijn su
perieuren uitgekozen om tot mess-
bediende te worden opgeleid.
Cursus
„Wat is een mess-bediende eigen
lijk en welke vakken worden op
die cursus onderwezen?" vroegen
wij.
„Het woord „mess" is de militaire
term voor eetzaal. Onze taak is
officieren en onderofficieren, die
ieder een eigen mess hebben, aan
tafel te bedienen. Vanzelfsprekend
wordt op de cursus aan de bedie
ning zeer veel aandacht besteed.
Daarnaast wordt ook nog iets ver
teld over warenkennis, waarbij in
het bijzonder de verschillende
wijnsoorten worden belicht. Voor
mij vormde deze cursus een mooie
aanvulling van de kennis, die ik
reeds in het filiaal had opgedaan
en niet te vergeten op de cursus
voor het vakdiploma".
Na deze opleiding werd Jan op
I maart geplaatst bij de le com
pagnie van het 3e regiment Genie
troepen als bediende in de onder
officiersmess. Dit onderdeel is
gelegen te Vught, zodat Jan dicht
bij huis zit. Vught-Boxtel is ten
slotte maar een afstand van on
geveer 10 km.
„Is het dekken van de tafel en het
bedienen tijdens de maaltijden het
enige wat je hier doet?"
In de keuken
„Neen, ik ben ook behulpzaam in
de keuken. Wanneer de gelegen
heid zich voordoet maak ik spe
ciale schotels klaar, terwijl voor
mij het snijden van kaas en vlees
waren ook hier dagelijks werk is.
Ook van het overige keukenwerk
heb ik al heel wat geleerd en deze
kennis is voor mij wel nuttig."
Zo'n onderofficiersmess is een
druk bedrijf. Jan's chef, de ser
geant-hofmeester Hendriks, ver
telde ons, dat per maaltijd onge
veer 200 onderofficieren moeten
worden bediend.
„U begrijpt dus, dat het voor mij
van groot belang is de beschik
king te hebben over goede mess
bedienden. Soldaat Muurlink is
b.v. iemand, die door zijn kruide
nierservaring feeling heeft voor
dit vak. Trouwens, ook over de
anderen mag ik niet mopperen." j
Wij wendden ons weer tot Jan met
de vraag, hoe hij zijn vrije tijd
doorbrengt.
Voetballer I
Ik ben een liefhebber van voet
ballen en daarvoor is hier wel ge- I
legenheid. Verder maak ik graag I
lange wandelingen door de bossen,
die hier ook in overvloed te vin
den zijn."
„Volg je ook een cursus?"
„Het middenstands- en vakdiplo
ma heb ik al. Ik ben van plan nu
in september te beginnen met de
tabakscursus van de N.I.V.A. Dat
diploma kan ik waarschijnlijk in
de toekomst ook wel gebruiken."
Het was inmiddels bijna twaalf
uur en de eerste eters komen de
mess al binnen. Jan moet aan het
werk en wij nemen dan ook af
scheid.
Wij zijn er van overtuigd dat Jan
Muurlink de laatste zeven maan
den van zijn diensttijd wel goed
zal doorbrengen en dat deze pe-
I t iode voor hem ook niet als ver
loren tijd moet worden beschouwd.
Zoals bekend, maken zeer veel
militairen hun vrije avonduren
productief door het volgen van een
cursus. Het spreekt vanzelf, dat
het belangrijk is ook in deze tijd
te werken voor de toekomst en de
waarde hiervan wordt ook ten
volle beseft door de Legerleiding.
Deze instantie moedigt deze vorm
van vrije tijdsbesteding daarom
niet alleen aan in woord en ge
schrift, doch verleent daarnaast
daadwerkelijk steun door middel
van de cursusafdeling van de
Dienst Welzijnszorg Leger, die in
dit opzicht goed werk verricht.
Zo is het b.v. mogelijk de N.I.V.A.-
eursussen te volgen met een re
ductie van 50 terwijl de D.W.L.
zelf, in samenwerking met de drie
landelijke onderwijsorganisaties,
cursussen organiseert voor het
middenstandsdiploma.
In 1956 vonden deze cursussen
plaats in 40 kazernes met een to
taal van 1509 leerlingen. Wel een
bewijs dus, dat hieraan behoefte
bestaat. Misschien een tip voor
hen, die binnenkort het veldgrijs
moeten gaan dragen.
In de uitgestrekte legerplaats Oirschot bij Eindhoven gingen
wij op zoek naar soldaat Jules Bosten, die wij zouden treffen
in het gebouw van de staf van de 43e Afdeling Veldartillerie.
Toen wij daar na lang zoeken eindelijk gearriveerd waren,
bleek Jules juist geen dienst te hebben. Een jonge luitenant
belde voor ons zo ongeveer de gehele legerplaats af, maar het
duurde bijna een half uur voordat Jules voor ons stond. Voor
zijn diensttijd was hij werkzaam geweest in filiaal Valkenburg
en wij waren benieuwd naar zijn ervaringen in het leger. Hij
had ons veel te vertellen.
Zijn huidige functie is chauffeur
telegrafist, dus wel heel iets an
ders dan wat hij voor zijn dienst
tijd gedaan had.
„Je hebt dan zeker wel een uit
gebreide opleiding gehad?"
„Inderdaad. Zoals iedereen heb ik
eerst twee maanden primary trai
ning doorlopen. Dat gebeurde in
Ede, waar ik ook het telegrafie-
vak leerde."
„Je bent nu altijd kruidenier ge
weest, maar heb je toch ook inte
resse voor technische vakken?"
„Ik heb hiervoor inderdaad wel be
langstelling en speciaal de tele
grafie trekt mij aan. Mijn broer
is van beroep telegrafist en mis
schien heeft de legerleiding mij
daarom wel voor dit vak uitge
kozen," zegt hij lachend.
„Waar ben je chauffeur gewor
den?" willen wij verder weten.
„In Bergen op Zoom. Deze twee
specialistische opleidingen duurden
tezamen zeven maanden. Ik kan
dus niet zeggen, dat ik niets ge
leerd heb."
En zo is Jules dan nu ingedeeld
bij de Stafcompagnie van de 43e
Afdeling Veldartillerie, waar hij
met enkele collega's op de sein-
kamer werkt.
„Is het nu druk met de berichten-
wisseling of heb je weinig te
doen?"
„Dat is erg wisselvallig. Soms vol
gen de berichten elkaar in hoog
tempo op en dan weer is het uit
gesproken stil. Wat dit betreft is
er echter geen enkel verschil met
de reëele oorlogstoestand, want
ook dan is de berichtenfrequentie
onregelmatig."
Ondertussen horen wij door de
luidspreker de voor onze oren
nietszeggende lange en korte sig
nalen. Jules veert echter plotse
ling op, wanneer er tijdens het
gesprek iets binnenkomt, dat voor
zijn post bestemd is. Snel en zon
der aarzelen neemt hij het bericht
op en automatisch „sleutelt" hij
zijn ontvangstbevestiging terug.
Als hij klaar is, zegt hij: „U zult
zich waarschijnlijk afvragen, hoe
het mogelijk is, dat wij uit dat
„getuut" wijs kunnen worden. Na
enige tijd krijg je daarin echter
evenveel routine als in het ver
staan van gewone wooi'dklanken."
„Ben je altijd hier in Oirschot, of
trekken jullie er ook op uit?"
„Ik heb inderdaad enkele oefenin
gen meegemaakt, o.m. in het artil
lerie-schietkamp te Oldenbroek en
op de Lünenburgerheide. Voor ons
zijn dat altijd mooie dagen, omdat
er dan doorgaans veel actie is."
Uit het gehele verhaal blijkt wel
duidelijk, dat ook Jules het goed
naar zijn zin heeft. Natuurlijk wil
hij graag weer terug naar de win
kel in Valkenburg, waar hij tijdens
verlofdagen ook af en toe mee
helpt. Hij moet nu echter eenmaal
zijn militaire plichten vervullen en
gaat daarom van het gezonde
standpunt uit: „Je moet er van
maken, wat je er van maken
kunt." En daarom zal hij het wel
klaren
In de vermicelli fabriek te Zaandam is een nieuwe verpakkingsmachine in
gebruik genomen voor het verpakken van macaroni, elleboog- en vermicelli-
stukjes. De foto laat U zien hoe Corrie Bakker, hier reeds jaren werkzaam,
de laatste hand legt aan de verpakking. Bij haar is de controle in goede
handen.
Tijdens de afgelopen ananas
reclame is weer duidelijk geble
ken, dat Albert Heijn niet alleen
maar in naam de goedkoopste
kruidenier is.
Een groenten- en fruitwinkelier
kwam nl. in een van onze filialen
een aantal blikken ananas kopen,
die hij daarna in zijn eigen zaak
tegen een hogere prijs ging ver
kopen.
Onze verkoopprijs was dus ken
nelijk lager dan zijn inkoopprijs.