Demonstratiedag voor het personeel
Hoensbroek won de Pluspluim
Een oase zonder Arabier in de winkel
6
AH-FLITSEN
Hoewel het werk als verkoopster of verkoper in een filiaal interes
sant en afwisselend is, neemt dat toch niet weg, dat wij er daarom
geen „dagje tussenuit" zouden willen. Onze reactie was dan ook te
begrijpen, toen enkele weken geleden de rayonleider, de heer Den
Ambtman, onze zaak binnenkwam en ons vroeg of iemand er iets
voor voelde, om wat meer aan de weet te komen van de zuivelproduc
ten. Wij keken aanvankelijk argwanend, maar toen hij zei, dat we er
dan een dagje tussenuit zouden gaan, voelden we wel, dat het ernst
was en begonnen we enthousiast vragen af te vuren.
Er bleek een zogenaamde demon
stratiedag bedoeld te worden,
maar wat dat nou precies was,
mochten enkelen van ons zelf gaan
ondervinden.
Om 10 uur waren we aanwezig in
het Groothandelsgebouw in Rot
terdam. In totaal waren we met
ongeveer 25 personen, die stuk
voor stuk door de heer Den Ambt
man en de heer Hali van de be-
drijfsschool in Zaandam ter ver
welkoming begroet werden. Na
het drinken van een kopje koffie,
stelde de heer Hali ons de demon-
stratrice van die ochtend voor en
gaf tevens een korte inleiding op
het te behandelen onderwerp: zui
velproducten.
Mevrouw Eekhof, demonstratrice
van het zuivelbureaubezig met
het bereiden van lekkernijen.
Doe meer met kaas
Toen de demonstratrice, die ge
flankeerd werd door allerlei re
clameplaten zoals: Doe meer met
kaas, enz., eenmaal flink op dreef
was gekomen, bleek al gauw, dat
wij tot nu toe veel te weinig had
den geweten van de artikelen bo
ter en kaas.
Ons werd verteld over de berei
ding en het ontstaan der verschil
lende soorten en kwaliteiten en I
voorts ook over de beste, dus enig
juiste, wijze van behandeling van
deze producten, al vanaf het ogen- j
blik dat wij het in de zaak ont
vangen.
Wij moesten deze voor allerlei in
vloeden zo gevoelige waren „koes
teren". (Ik heb mij trachten voor
te stellen, hoe men als jonge vent
een boerenkaas zou koesteren en
hoe een pakje roomboter. Erg ver
kwam ik met mijn overdenking-
niet, daar er op dat moment juist
geproefd moest woi'den.)
Het proeven van de vele blokjes
kaas was voor ons echt geen straf,
maar het werd nog aangenamer,
toen wij ons ook over de „borrel
hapjes" gingen ontfermen. Deze
hapjes wai'en door de dame „ge-
componeei'd" bij wijze van voor
beeld, doch hadden als gevolg van
onze eetlust een kortstondig be
staan.
Over voorbeeld gesproken: onze
rayonleider hield zich ook niet
achteraf, maar ging ons voor in
de strijd tegen het bestaan van
voox-beeldjes. De heer Hali hield
zich hierbij op de achtergrond,
maar dat was dunkt mij een
kwestie van taktiek. Hij wist
waaruit de lunch zou bestaan!
Spoedig was het toen ook zo ver,
dat we gingen lunchen en het leek
wel of enkelen van ons sedert da
gen geen eten hadden aangeraakt.
Het was dan ook wel de moeite
waardwe begonnen met een
slaatje. De ogen waren nog maar
net allemaal open na het „even
stilte" of de heer Hali drukte ons
op het hart om vooral de smaak
van de bij het slaatje aanwezige
aspex-ges te onthouden, want daar
zouden we het 's middags nog even
over hebben.
Ideaal diner
Het bleek al spoedig, dat we het
niet alleen over asperges zouden
hebben, want toen we na het eten
weer aandachtig luisterden naar
wat de heer Hali ons allemaal ver
telde, werd ons duidelijk, dat we
gezamenlijk bezig waren een
ideaal diner samen te stellen.
Natuux-lijk was de bedoeling om
ons te wijzen op de in onze zaken
aanwezige sortei'ing, verder om
ons bekend te maken met de toe
passing van artikelen, waarvan
de toepassing op het eerste ge
zicht niet voor de hand ligt en
vervolgens om ons te leren, dat wij
I Foto links: Geboeid zijn de ogen
gericht op de film, die door de
heer Kuyvenhoven van het zuivel
bureau wordt gedraaid.
Foto rechts Het kaasproeven is
geen straf.
gehalte, jaar, plaats van herkomst
e.d., moet ook bedacht worden, dat
vex*schillende wijnen slechts bij het
eten gedronken kunnen worden en
andere weer beslist niet bij het
eten. Er zijn wijnen, die men als
aperitief (vóór het eten) speciaal
t, maar vergist U niet, tij
dens de maaltijd mag men aan
deze wijnen alleen nog maar den
ken.
Toen dit alles tot ons doorgedi'on-
gen was, wei-den wij op onze zo
juist verworven kennis getoetst.
We kregen een zakje, waax-in tien
tallen kaartjes, die stuk voor stuk
een naam droegen. Het kunstje
was om deze kaaltjes in dezelfde
volgoi'de te leggen, als ons tijdens
het opbouwen van het menu door
de heer Hali in het groot op zijn
,,tover"bord was voorgedaan.
Bij de meesten gelukte dit uit
stekend, een bewijs dus, dat we
De
wel goed hadden meegedaan.
de klant kunnen en ookmoeten afsluiting van deze dag werd ge-
Waarom „Ik was bakker in extra
dienst (en heus geen slome). Ik
verkocht kokosbanket en hippo
drome."
Als echte bakker zwiex-f hij door
de winkel om te laten proeven
hoe lekker en hoe vers onze koek
jes zijn. En kennelijk heeft hij
succes gehad want ook die week
won Hoensbroek.
ns
Grijp de kaï
Tientallen malen hebben we de opmerking gehoord: „Een ZB kan de
pluspluim niet winnen". Chef Wouters en zijn team uit Hoensbroek
hebben bewezen dat deze pessimistische uitspraak niet waar is. Zy
namen zich gewoon voor de Pluim te winnenen ze wonnen.
Voor ieder artikel een stunt
Dinsdag 12 maart kwam de com
plete ploeg (10 man stei'k) naar
Zaandam, om uit handen van de
heer J. Legex-stee de Pluim in
ontvangst te nemen. Bij die ge
legenheid overhandigde de chef
een keui-ig boekje, waarin stond
beschreven op welke wijze de
strijd werd gewonnen. Uit dit
boekje is ons weer eens duidelijk
geworden, dat het winnen van de
Pluspluim de inzet van de gehele
ploeg eist, van de chef tot de
jongste bediende.
Chef Wouters bestudeert de plus
artikelen op bijna wetenschappe
lijke wijze. Zo gauw hij weet wat
het plusartikel wordt, begint hij
te piekeren welke mogelijkheden
dit artikel biedt. Tenslotte vindt
hij altijd wel twee of drie stunts.
Hij bespreekt deze eens met zijn
assistent en dan wordt de beste
stunt gekozen. Die wordt dan ook
volledig uitgewei'kt.
Eerste hulp bij verkoudheid
Dit was de lijfspreuk van Hoens
broek in de week dat drop het
plusartikel was. Betsy Kusters
werd voor die gelegenheid in een
keui-ig verpleegster-uniform ge
stoken. Wij laten haar even zelf
aan het woord. „Onder het motto:
Eei'ste hulp bij verkoudheid, sprak
ik over hoesten en nare benauwd
heid. Als echte verpleegster in de
dop, verkocht ik hele hopen drop."
De laatste regel is eigenlijk niet
helemaal waar. Betsy verkocht de
dx'op niet, maar liet de klanten
alleen maar proeven. Als de klan
ten bij de Rode-Kruispost in de
winkel kwamen, namen ze de drop
vanzelf wel mee. En als er geen
klanten in de winkel waren ging
Betsy de straat op om de mijn-
wei'kex's, die op de bus stonden te
wachten, ook eens te laten proe-
ven. Een klant vond dit zo aardig,
dat hij twee ons drop kocht en
meteen maar alles uitdeelde. Boze
tongen beweren dat hij dit deed
om een goede beurt bij de leuke
vex-pleegster te maken.
lucht in
adviseren zodra het niet-alledaag-
se artikelen betreft.
Hoewel niet de hoofdschotel van
het menu, was de wijn toch wel
de hoofdschotel van onze bespre
king. Als een van ons ooit had ge
dacht, dat wijn en wijn hetzelfde
is, dan werd hij of zij in deze en
kele uurtjes wel volkomen van die
dwaling genezen.
Behalve het onderscheid, dat te
maken is in kleui-, smaak, alcohol-
Op één van de hoogste punten
van Rotterdam, het dakterras van
het Groothandelsgebouw, werd de
groepsfoto gemaakt van de dames
en heren, die de demonstratiedag
meemaakten.
vormd door het proeven van en
kele wijnen, waar ik vei'der over
moet zwijgen.
Toen we de volgende dag weer in
het filiaal present wax-en, vroeg de
chef hoe of het was geweest. Na
dat we het bovenstaande aan hem
verteld hadden, was zijn conclusie:
„Jullie zijn er geen dagje tussenuit
geweest, maar integendeel,
juist middenin!"
En laat hij nou nog gelijk hebben
ook!
In Hoensbroek was dit mogelijk.
Wij kunnen ons vooi'stellen dat
deze methoden niet in ieder filiaal
kunnen worden toegepast. Elk fi
liaal heeft zijn eigen mogelijkhe
den. Het is maar de kunst om de
mogelijkheden te zien en uit te
buiten. Hoensbi'oek zag ze en
greep ze met beide handen aan.
Enthousiasme en doorzettingsver
mogen bewezen ook hier weer eens
hun waarde.
Het winnende team
Chef Wouters is al langer dan 25
jaar in dienst van A.H. Hij is geen
Limburger van geboorte, maar
zijn lange verblijf in deze pi'ovin-
cie en vooral ook zijn Limburgse
vrouw hebben van hem een echte
Limburger gemaakt. Hij is voor
zitter van de V.V.V. Hoensbroek.
Verder is hij adviseur van „de 40
van de Akex-straat", een winke-
liersvex'eniging in Hoensbx-oek. En
blijft er na al die werkzaamheden
nog wat tijd over, dan verdiept
hij zich graag in een goed boek.
Mevrouw Wouters: zij bakt en
kookt graag. Haar grootste hobby
is om als kassière achter een kas
sa te staan. Ook zit ze wel eens
een uurtje bij de telefoon om be
stellingen aan te nemen. Zo le-
leverde zij een actief aandeel in de
strijd om de Pluspluim. Zij houdt
van zwemmen en als echte Lim-
burgse van opera en operette. Drie
dagen per jaar vergeet zij haar
wex-k en haar liefhebberijen om
Carnaval te vieren.
Jozef Höppener (23) is bij wijze
van spreken met AH geti'ouwd.
Zijn verdoofde wei'kt in de ZB te
Heerlen. Jozef mag graag een
voetbalwedstrijd zien. 's Avonds
luistert hij liefst naar opei'ette-
muziek. Hij verzorgt de plusarti
kelen in de winkel, neemt de voor
iaden op etc.
Jo van Mierlo (24) levert zijn aan
deel in de pluspluim in de wijk.
Als hij 's moi'gens een behoorlijke
lading cacao, beschuit of wat dan
ook meeneemt, komt daar des
avonds niets van terug. Hij houdt
van voetbal en opexa-muziek.
Twee keer per week neemt hij een
x-etourtje Maastricht. Daar wacht
zijn meisje Margriet op hem.
Theo Beerkens (22) vei'zox'gt de
afdeling vleeswaren. Theo houdt
er van om op zijn tijd eens goed
uit te gaan. In de zangvereniging
zingt hij zijn hoogste lied.
Rini Smeets (20) houdt van dan
sen en van knutselen. Waarom zij
„ons schuimpje van de week" ge
noemd wordt, is ons niet bekend.
Ria Montie (20) houdt ook van
dansen. Zij heeft daarvoor een
vaste partner. Een jaar geleden
kwam zij bij AH in dienst.
Joke Cox (19) werkt al drie jaar
bij AH. Haar grootste liefhebberij
is het verzamelen en beluistei'en
van platen.
Betsy Kusters (17) heeft haar
hart vei'pand aan Rock 'n Roll.
Of haar vriend Frans daar ook
Theo Beei'kens verliet een week van houdt, heeft ze ons niet ver
zijn plaats achter de vleeswaren. teld. Wij hopen het voor haar.
Een rol beschuit de
De slagzin: „Onze beschuit vliegt
er uit" werd in Hoensbroek let
terlijk toegepast. Voor de winkel
danste een rol beschuit tegen de
gevel, die door drie ballonnen in
de hoogte werd gehouden. Een
dun touwtje belette deze rol om
weg te vliegen. In de winkel zaten
de rollen niet vastgebonden. Daar
vlogen ze weg. Op de vrijdagmid
dag werd er met veel tam-tam een
rol beschuit (dummie) de lucht in
gelaten aan tien ballonnen. Hon
derden mensen staarden deze rol
na en gingen nog even een rol ko
pen. Heel Hoensbroek praatte die
week over beschuit en kocht ze.
De oase
Voor dadels en vijgen werd een
oase in de winkel gemaakt met
veel groen en palmen. Door de
strubbelingen in de omgeving van
het Suez-kanaal kon er geen Ara
bier naar Holland komen. Anders
had er beslist een onder Hoens-
broeks palmen gezeten om te zxen
hoe vlot de pakjes dadels en vijgen
de deur uit gingen. Maar ook zon
der Ai-abier werd het een succes.
Hoensbroek was die week num
mer één.
Koekebakker in de winkel
Het kaasfilmpje gaf meermalen
aanleiding tot 'n smakelijk lachen.
V.l.n.r. staan Joke Cox, Jozef
Höppener. Rini Smeets, Jo van
Mierlo. Wouters jr., Ria Montie,
Theo Beerkens en de heer J. Le-
I gerstee. Zittend: Mevrouw Wou
ters, de heer Wouters en Betsy
I Kusters.
