Een waar verhaal met
een beetje romantiek
De wonderlijke weg die
een chocoladereep kan gaan
Bartelson bezoektPe voetbalpool
AH-FLITSEh
Eerst nog een terugblik op het
feest van de heer en mevr. Boon
Nu het is mooi geweest, dit 50-
jarig huwelijksfeest. Mij is namens
het bruidspaar verzocht de dank
over te brengen aan Directie en
personeel voor de vele blijken van
belangstelling, 't Is wel toevallig
dat hun zoon op deze datum 25
jaar getrouwd was. Gelukkig zijn
beide echtpax'en nog in goede ge
zondheid en wij wensen hen nog
vele gelukkige jaren toe.
Dit jaar zijn wij zuinig met jubi-
laressen maar misschien komen
er nog wat dames met een ver
rassing. De huwelijken zijn na
tuurlijk niet te bekijken. In he'
afgelopen jaar was het aantal
huwelijken van meisjes groot, du.,
maar afwachten hoe het dit jaai
worden zal.
Het aantal zieken is de laatste
weken nogal toegenomen. Of he'
nu in het zachte dampige wee:
zit weten wij niet. De heer P
Broei'e is na de operatie weer aan
de betere hand, en hoopt ovei
enige dagen zijn werk weer te
hervatten. De oude mevr. Kandei
(88 jaar) is na een ernstige ziekte
weer wat opgeknapt, ze zegt al
tijd: „Als ik mijn verjaardag haal
teken ik weer voor een jaar bij.-'
Mevr. Hoedeman (S.B.) die ook
al enige weken thuis is wegens
ziekte, wensen wij het allerbeste
toe en een spoedig herstel.
B. Brouwer moet een rustkuu
ondergaan van zes weken, dit is
wel een hele opgaaf, maar me
wat goede wil en geduld, kom'
men er door en daar komt nog
bij, dat hij als een vorst voor he'
raam ligt, met uitzicht op dc
Gedempte Gracht. P. Fokke, die
weer aan het werk was gegaar
moest het toch weer opgeven. J
Overmeer is ook weer aan de slag
na een paar weken ziek te zijr
geweest. H. Kroes kon de griej
ook niet tegenhouden en moest
tenslotte toch onder de wol om
deze ziekte te verdrijven. Riet
veld (T.-Afd.) is inmiddels ook
weer aan de arbeid, misschiet
nog geen 100 maar dat moe'
zo rustig weer terugkomen. D<
Goede heeft het werk in af
wachting van opname hervat
Sijbrands is na vele weken thuis
te zijn geweest weer aan de ar
beid geslagen. Ook Mej. J. Oos-
ting moest enige weken het bed
houden, maar werkt ook weer.
Dan hebben we nog mej. H. Bang.
Ze ligt nog steeds in het zieken
huis, wij wensen haar het aller
beste voor een spoedig herstel. Zo
is er nog heel wat te doen in vele
gezinnen, die met ziekte te kam
pen hebben. Wij willen dan ook al
onze. zieken nogmaals het aller
beste toewensen. Vorige maand
hebben we onze vriend J. v. Kaar
naar zijn laatste rustplaats ge
bracht. Van Direktie-zijde waren
als vertegenwoordigers aanwezig-
de heren Ligtenstein en Engel
Ook dit leven is weer ten einde
een leven vol arbeid van een oud
employé, die de zaak 50 jaar
heeft gediend. Dat hij moge rus
ten m vrede.
Zo raak ik weer aan het einde
Op één van de gezellige A.H. afdelingen werken Steven Bartels en
Jolian Visser. Sinds enige tijd doen ze samen mee aan een voetbal
pool, in de hoop, dat ze ook eens onverwachts de buit kunnen binnen
halen. Wilde het eerst nog niet erg lukken, op een maandagmorgen
echter komt Johan met een vrolijk gezicht op de afdeling. „We heb
ben vast een prys gewonnen, want we hebben 10 punten van de 11
wedstrijden".
Dit gaf stof tot praten en de helelhan wat ben je toch een schat.!''
afdeling leefde volop mee. Zo n I Dicht nestelde ze zich tegen hem I
buitenkansje was niet gek. Toen aan. De wereld rondom ver-
Steven 's avonds thuis kwam was zonk. Een kraai fladderde om hen j
de omhelzing met zijn lieve vrouw heen. Ze merkten het niet eens.
Blij geluk doorstroomde hen. „Lie-
eling, spoedig zal ik je omringen
nog inniger dan gewoonlijk.
Buitenlandse reis.
met een tedere liefde". „Och Jo-
Ze waren nu ruim 3 jaar getrouwd hall ik kan het n bflna nlet lo_
en el en Un. ven nlen mn een. een je
wordt, wat zou ik dat vreselijk
zou dat ineens kunnen gebeuren, vinden want dan moeten we nog I
Bij een heerlijk kopje thee werden langer waehten met trouwen."
van mijn nieuws en zeg maar weer
tot de volgende keer.
de plannen in de gezellige huiska
mer besproken. De hoofdprijs was
13.000 gulden.
Johan had om 5 uur nog gebeld en
tot nog toe was 10 het hoogste
aantal punten. Er zouden allicht
nog meer tienen zijn. De 13.000
gulden zullen zeker met meer per
sonen gedeeld moeten worden
Maar ze rekenen ieder op een paar
duizend en de plannen worden ge
maakt.
Steven en Rie hebben besloten om
hun vakantie volgend jaar in he*
zonnige. Italië door te brengen. Ze
zijn er vol van. Zodra het geld
binnen is brengen ze het naar de
bank.
Huis kopen.
Diezelfde avond zijn Johan en An-
da ook in een zeer vrolijke stem
ming. Anda was dolgelukkig toen
ze het grote nieuws van haar ge
liefde te horen kreeg. Ze hadden
nu al een tijd vaste verkering er
daar ze beiden al niet zo ver meer
an de 30 verwijderd zijn, hebben
ze trouwplannen. Dat hebben er
duizenden in deze moeilijke tijd
van woningnood.
Nadat Johan zijn a.s. schoonouders
en huisgenoten verblijd had me'
een doos gebak, zijn ze samen naai
Amsterdam gegaan. Al gauw wa
ren ze uit de drukte vandaan, gin
gen een park in een zetten zich
neer op een bank. Wat voelden ze
zich gelukkig! Ze waren het er
spoedig over eens om het ge'dnaar
do bank te brengen, en om een
huis te kopen.
Hoewel ze ook dan nog te kort
hadden; want zo goedkoop zijn de
huizen nu ook weer niet, zouden
ze daar wel een oplossing voor
vinden. „Het is alleen jammer, da'
je samen die voetbalpool hebt in
gevuld", merkte Anda op, „wan!
nu moet je delen en anders hadden
wij de hele buit gehad". Waarop
Johan heel eerlijk bekende, dat ze
dan niets hadden ontvangen, want
Steven had er 10 goed en niet hij
„Ik ga morgen meteen informe
ren of er niet ergens een oud hui:
te koop is", zei Johan. „Een villa
kan ik jou niet aanbieden lieve
ling, misschien komt dat later nop
wel eens, want ik ga nu alleen e
een paar pools bijnemen, dan
worden de kansen groter". „O Jo-
Over een paar dagen heb ik ze
kerheid, maar het is wel zo goed
als zeker dat we in de prijzen val
len." Het werd dinsdag, woensdag
en nog steeds was de zekerheid er
niet. Donderdag gingen Steven en
Johan samen naar Amsterdam om
zekerheid te krijgen. Ze hadden
een beetje pijn in de maag, want
ze begonnen nu toch te twijfelen.
De uitslag.
In het kantoor werd hun de volle
dige uitslag bekend gemaakt en
teen bleek, dat ze helemaal niet
in de prijzen vielen. Wat een bit
tere teleurstelling!
JÉ
Had Johan zijn lijst direct maar
goed nagekeken, dan had hij wel
ontdekt, dat er ook nog 2 reserve
wedstrijden op stonden, die mee
telden omdat er een paar wedstrij
den niet waren doorgegaan. Ze
hadden die wel ingevuld, maar
fout. De hoofdprijswinnaar had 12
punten en dan waren er voor de
2e prijs ook verschillende deelne-
r
I Het sorteren van de brieven op
het hoofdkantoor is bij deze dames
in goede handen.
Voor dag en dauw zijn de heren
H. de Vries en K. Holkamp al
druk in de weer op het postkan-
foor om de post voor het hoofd
kantoor op te halen.
Op 1 februari j.l. vierde de heer W. Coppee zijn 25-jarig dienstjubileum.
hde vergaderzaal werd dit temidden van chefs, collega's en vrienden op
feestelijke wijze herdacht. Namens de directie bood de heer Kraag de jubilaris
een enveloppe met inhoud aan.
Het begon zo simpeltjes: De repen
die eigenlijk helemaal geen echte re
pen van chocolade zijn, lagen ge
duldig bij elkaar in de winkel van
de Opleidingschool, zonder doel, al
leen maar voor de show. De pure,
de melk, de hazelnoot en de butter-
scotch-repen lagen daar netjes en
keken rustig naar alles wat in die
winkel gebeurde.
Soms kwamen er dames en heren om
te winkelen, de kassa werd dan wel
gebruikt, maar geld kwam er nooit in.
Er werden soms wel een paar repen
gekocht, maar naderhand kwamen zij
netjes op hun plaats terug.
Dit ging allemaal rustig zijn an-
getje totdat er op een dag een aar
dige juffrouw in die zaak kwam, die
óók niets kocht, maar zo'n kostelijke
A.H .-reep kréég. Dit was de eerste,
die niet op het stapeltje terugkeerde,
maar waar kwam deze dan terecht?
Toevallig kregen wij het volgende
te horen: „Ik kreeg een reep van
juffrouw M. en zou die met mijn
collega delen. Ik voelde waar de
gleufjes zaten, zoals dat bij een
echte reep het geval is, om hem
te breken, maar kon ze bij mijn reep
niet ontdekken. Toen probeerde ik
hem te breken, maar dat lukte hele
maal niet. Ik merkte toen, dat ik
beetgenomen was. Maar niet erg
hoor! Ik zou er wel weer een ander
gelukkig mee maken.
Die kans kwam de volgende dag.
Mijn vader moest een lange rit met
de wagen maken. Ik gaf hem de reep
en zei: „Voor onderweg paps, smik
kel hem maar lekker op." Op een
rustige weg herinnerde hij zich de
reep en verminderde zijn snelheid.
Eén hand aan het stuur, de andere
hand in zijn zak om het omhulsel en
het zilverpapier van de reep af te
scheuren. Dit lukte en terwijl paps
zijn aandacht bij het verkeer had
stak hij de „heerlijke" verrassing van
zijn dochter in de mond.
Wat hij het volgende moment gezegd
I heeft mag ik niet herhalen, maar
■vonds heb ik ervan gelust. Ik had
mij echter gewapend met een paar
échte chocoladerepen en dat maakte
alles weer goed.
We hadden nooit gedacht, dat één
van de repen zó'n reis zou maken.
Over erfelijkheidstheorieën zijn dikke
boeken geschreven, zó omslachtig en
zó geleerd, dat wij eenvoudig van
geest als wij nu eenmaal zijn er
niet veel van begrijpen.
Het dagelijks leven en wel in 't bij
zonder de huiselijke kring, is een heel
wat betere leermeester:
Als uw pasgeboren zoon een lief
zoet kind is, dan komt dat van Ma.
Is het een huilebalk: zó was Pa ook.
Wanneer hij wat ouder voor
het tweede lekkertje bedankt, dan
vindt men daar Ma's vroegere be
scheidenheid in terug.
Kijkt hij, na het vijfde, nog naar het
bonbonschaaltje: moet je Pa vroeger
gekend hebben
Als hij de hond aait, Ma is óók zo
lief voor dieren; p .st hij de poes,
dan is Pa's karakter daar niet vreemd
aan.
Eenmaal op de kleuterschool, is hij
zó lief, dat hij af en toe een zoen
van de juffrouw krijgt: precies Ma
vroeger.
Komt hij op zijn veertiende jaar met
een vriendinnetje thuisprecies Pa
nü.
Is hij op school een kei, dan komt
dit door de intelligentie van Ma.
doch spiekt hij zijn hele wetenschap
bij elkaar: als je Pa kent!
Valt hij groot geworden op
een dubbeltje dood, dan is Ma's de
gelijkheid daar niet vreemd aan,
maar tracht hij f 25.uit te geven
als hij maar een tientje bezit, dan
lijkt hij als twee druppels water op
Pa.
Waar
of niet?
Een getergde A.H.-Pa. ze zacht mee,
mers die 11 van de 12 wedstrijden
goed hadden geraden.
Teleurgesteld gingen ze weer naar
huis, elkaar niets verwijtend, maar
bedroefd om het slechte nieuws,
dat ze aan hun geliefden moesten
vertellen.
Rie heeft al een paar keer aan de
vooideur gestaan, heeft last van
hartkloppingen en is erg nerveus.
Stel je toch eens voor, dat ze geen
prijs hadden! Maar daar moet ze
maar niet aan denken. Toch blijft
ze onrustig. Als ze dan eindelijk
Steven terug ziet komen, ziet ze
al, dat het mis is.
Hoe traag komt hij daar aanlopen,
het hoofd naar de grond gericht.
Hier is geen twijfel meer, ze heb
ben niets gewonnen.
Snikkend laat ze zich in een stoel
vallen. Steven heeft een brok in
zijn keel. Hij kan er geen woord
uit krijgen. Ria is geheel over
stuur, ze gilt het uit: „Weg onze
reis naar Italië, ik wou, dat je
nooit meegedaan had aan die voet
balpool, dan was ik nu niet zo be
roerd geweest".
Steven zit er mee in, dit had hij
nog nooit meegemaakt. Ze hadden
eigenlijk nog nooit wat gehad en
nu ineens dit. Troostend legt hij
zijn arm om haar heen en pro
beert haar te troosten. Na
dat ze een kalmerend drankje in
genomen heeft wordt ze wat kal
mer. „Ria lieveling, ik deed het
toch ook voor jou? Het is een te
leurstelling, ik begrijp het, maar
we gaan evengoed naar Italië, we
gaan er voor sparen en ik ga door
met de voetbalpool, misschien heb
ben we nog eens geluk."
Ria is nu over het ergste verdriet
heen en ze weet, dat ze ook zonder
het geld van de voetbalpool altijd
gelukkig met hem zal zijn.
Johan zit niet minder in de put.
Hij ziet er ontzettend tegenop om
naar Anda te gaan en dan zijn
a.s. schoonouders! Ze hadden zo
meegeleefd in dit onverwachte ge
luk. Hij weet haar aan de telefoon
te krijgen, noemt gauw een plaats
waar hij haar komt afhalen en zal
's avonds nadere mededelingen
doen. „Tot vanavond schat," zegt
hij.
Anda vermoedt nog niets, maar
als Johan haar 's avonds voorzich
tig meedeelt, dat het een misver
stand is geweest, is het of ze een
klap in haar gezicht krijgt. Ze
weet zich nog goed te houden,
want ze zijn in een drukke straat,
een ander heeft er tenslotte niets
mee nodig, maar thuis gekomen
snikt ze het uit.
Vader en moeder troosten haar,
want Johan kan het niet. Hij kan
geen woord uitbrengen.
Als Anda wat gekalmeerd is, gaan
ze maar naar buiten. Eerst wordt
er geen woord gesproken. Johan
maakt zich al bezorgd, dat zijn
Anda hem nu wel eens kan afdan
ken en dat zou voor hem nog gro-
ter ramp zijn.
Hoewel Anda eerst wel kwaad
was is ze dit toch gauw vergeten
want ze houdt teveel van Johan
en ze zal deze teleurstelling ook
wel te boven komen.
Als ze ergens in een huiskamer
horen zingen: „Over 25 jaar zal ik
jou nog steeds beminnen", zingen
