Gewijzigd reglement brengt
nieuw leven in de Pluspluim
Zo was het
..en zo wordt het
De wonderlijke weg
van een chocoladereep
Il\LEGVEL, behorend bij
14e jaargang, No. 1
Landelijke editie
Januari 1957
Er zijn in ons bedrijf twee verkoop-wedstrijden, die steeds bijzonder
in het middelpunt van de belangstelling staan: de O.P.W. en de Plus-
pluim-actie.
Bij de OPW gaat het, zoals be
kend, om de totale verkoop-pres
tatie van een filiaal over een be
paalde periode, terwijl de plus
pluim elke week voor één of voor
enkele, aan elkaar verwante, arti
kelen de aandacht vraagt.
Wijziging van het wedstrijd-regle
ment van de pluspluim-actie is
er oorzaak van, dat wij hiervoor
nu speciaal Uw aandacht vragen.
Sinds het begin van de pluspluim-
actie is het steeds zo geweest, dat
alle filialen in één groep tegen
elkaar streden. Het aantal ver
kochte eenheden van het plus-ar-
tikel, omgerekend per duizend
gulden omzet, was bepalend voor
de rangorde van de zilveren en
gouden pluim.
In de loop van het afgelopen
jaar is echter onmiskenbaar ge
bleken, dat aan dit systeem en
kele ernstige bezwaren verbonden
waren, die door verschillende fac
toren veroorzaakt werden. Om er
enkele te noemen: de grote om-
zet-verschillen, de variaties in
omzetsamenstelling, de grote ver
schillen in verkoopmogelijkheden
van de bedienings- en zelfbedie
ningszaken etc.
Deze bezwaren zijn aanleiding
geworden het wedstrijdreglement
grondig te herzien, omdat een
ieder gelijke kansen moet hebben!
De eerste stap is geweest: inde
ling van de filialen in zeven groe
pen en wel zó, dat in één groep
zoveel mogelijk gelijkwaardige fi
lialen, die dus ongeveer gelijke
kansen hebben, zijn samenge
bracht. Zo zijn bijv. alle zelfbe
dieningszaken in één groep inge
deeld.
De tweede stap was een herzie
ning van de wijze, waarop de
ranglijst wordt samengesteld.
Ook hier weer het principe: voor
ieder gelijke kansen. Daarom is
vastgesteld, dat de Pluim zal
worden toegekend aan die groeps-
I Welgeteld 67 dames en heren laat
deze foto zien, die van de eerste
instuif van het jaar werd genomen.
Een recordaantal!
winnaar, die in percentage het
hoogst uitkomt boven de andere
filialen van zijn eigen groep.
En in dit laatste is o.i. nu juist
de grote verbetering gelegen t.o.v.
't oude reglement, omdat de pres
taties gemeten worden met de re
sultaten van gelijkwaardige filia
len.
Wij geloven dan ook zeker, dat de
pluspluim-actie door deze vernieu
wing attractiever is geworden en
dat er nog heviger dan voorheen
gestreden zal worden, om win
naar te worden in deze wedstrijd.
De zilveren, misschien zelfs de
gouden pluim en het ere-bezoek
aan Zaandam zijn de prijzen!
Dit was de laatste instuif van I
1956. U ziet slechts een klein aan
tal deelnemers of liever gezegd:
deelneemsters, want het sterke ge- i
slacht is deze keer maar zwak
vertegenwoordigd.
Het begón zo simpeltjes: De repen,
die eigenlijk helemaal geen echte re
pen van chocolade zijn, lagen ge
duldig bij elkaar in de winkel van
de Opleiding school, zonder doel, al
leen maar voor de show. De pure,
de melk, de hazelnoot en de butter-
scotch-repen lagen daar netjes en
keken rustig naar alles wat in die
winkel gebeurde.
Soms kwamen er dames en heren om
te winkelen, de kassa werd dan wel
gebruikt, maar geld kwam er nooit in.
Er werden soms wel een paar repen
gekocht, maar naderhand kwamen zij
weer netjes op hun plaats terug.
Dit ging allemaal rustig zijn gan
getje totdat er op een dag een aar
dige juffrouw in die zaak kwam, die
óók niets kocht, maar zo'n kostelijke
A.H.-reep kréég. Dit was de eerste,
die niet op het stapeltje terugkeerde,
maar waar kwam deze dan terecht
Toevallig kregen wij het volgende
te horen: „lk kreeg een reep van
juffrouw M. en zou die met mijn
collega delen. Ik voelde waar de
gleufjes zaten, zoals dat bij een
echte reep het geval is, om hem
te breken, maar kon ze bij mijn reep
niet ontdekken. Toen probeerde ik
hem te breken, maar dat lukte hele
maal niet. Ik merkte toen, dat ik
beetgenomen was. Maar niet erg
hoor! Ik zou er wel weer een ander
gelukkig mee maken.
Die kans kwam de volgende dag.
Mijn vader moest een lange rit met
de wagen maken. Ik gaf hem de reep
en zei: „Voor onderweg paps, smik
kel hem maar lekker op." Op een
rustige weg herinnerde hij zich de
reep en verminderde zijn snelheid.
Wat hij het volgende moment gezegd
heeft mag ik niet herhalen, maar
's avonds heb ik ervan gelust. Ik had
mij echter gewapend met een paar
échte chocoladerepen en dal maakte
alles weer goed.
