De weg van een chauffeur
gaat niet over rozen
Hij rijdt op veertien banden
Bezoek aan tandarts
en specialist
Cantine-concert
De herboren drupsafdeling
drijft ieder tot properheid
„Laat ie glimmen"
■iiiiiimiiin
Chauffeur E. Beekman (44) draait iedere week ongeveer
1000 km in zijn 98 pk diesel-truck met aanhangwagen, zoals
dat in vaktermen heet. Dag-in-dag-uit zit Beekman, geboren
in St. Jansteen (Zeeland) en tegenwoordig Amsterdammer,
in de cabine en stuurt zijn 14 m lange en 3.15 m hoge wagen,
die op 14 banden rijdt, die leeg 8 ton weegt en 10 ton lading
kan vervoeren, door het drukke verkeer, zonder ooit een
ernstig ongeluk te hebben gehad. Niet één keer in de 26 jaren
(zo nu en dan met korte onderbrekingen) die hij als chauffeur
heeft gesleten.
Tot zijn 18e jaar werkte Beekman,
die vader is van drie dochters, in
het boerenbedrijf. In 1930, hij
was toen al vier jaar in Amster
dam, hing hij de schop, mestvork
en melkbus aan de wilgen en nam
een baan als chauffeur in een ex
peditiebedrijf aan. Na een paar
jaar schakelde hij over op de we
genbouw en werd walsmachinist.
Hij ruilde de wals weer voor een
auto en kwam voor de tweede
keer bij een expeditiebedrijf te
recht. Na de oorlog reed hij voor
het militair gezag en in 1947 trad
hij in dienst van A.H.
AH Altyd Haast.
Het is niet zijn gewoonte het
hoofd te buigen voor gladheid of
mist. Soms echter moet hrj zich
de mindere tonen en zijn wagen
aan de kant van de weg zetten.
Een week of wat geleden bijv..
toen Beekman samen met zijn bij
rijder 's ochtends om 5.30 uur uit
Meppel wilden vertrekken, kon
hij met zijn zware auto geen me
ter veilig rijden. De bijrijder had
nauwelijks een stap buiten de deur
van het hotel gezet of hij lag lang
uit op het trottoir. Beekman, die
hem te hulp wilde komen, kwam
vlak naast hem terecht. Het leek
beiden, bij zo'n gladheid, verstan
diger even op de pekelwagen te
wachten.
Eén keer heeft hij aan de kant
van de weg gestaan. Dat was toen
zijn aanhangwagen losschoot
(door een foutieve montage van
de koppeling) en ergens in de
buurt van Amerongen onder aan
de dijk belandde.
,,Het expeditieleven is heel anders
dan dat op de fabriek. Je hebt
nooit vaste werktijden en een veel
ongeregelder leven. En neem maar
van mij aan dat A.H. betekent:
Altijd Haast", luidt het oordeel
van Beekman, die van mening is
dat het chauffeursleven voor de
oorlog veel prettiger was dan nu.
„Er zijn tegenwoordig veel en veel
meer voertuigen op de weg en het
verkeer is veel sneller geworden".
Muziek-chauffeur.
Deze mening deelt zijn collega
A. van den Berg (41), Zaandam
mer en vader van een dochtertje
van 12 jaar. Van den Berg rijdt
sinds anderhalf jaar op een be
stelwagen. Hij werkt al 19 jaar
bij A.H. Eerst in de expeditie en
na ae oorlog als bijrijder op een
vrachtwagen. Over het algemeen
maakt de bestelwagen geen grote
tochten, maar rijdt vnl. in de om
geving van Zaandam.
Hij is de „privé-chauffeur" van
Albert Heijns Muziekcorps. Hij
vervoert nl. in zijn bestelauto de
muziekinstrumenten. Van den
Berg is tevreden met zijn 1 tons
Chevrolet bestelwagen. Chauffeur
zijn bevalt hem beter dan bijrijdez
zijn. „Je bent veel zelfstandiger."
Ook Van den Berg heeft nooit een
ongeluk van betekenis gehad met
zijn auto. (Voor zonder schade rij
den krijgen de chauffeurs ieder
half jaar een premie).
Grappige voorvallen maakte hij
wel mee. „Ik herinner me dat we
zes jaar geleden 's avonds laat,
het was al donker, in Kruiningen
Wagenpark A.H
A.H. vervoert de goederen
voornamelijk over het water.
Toch bevat het wagenpark in
Amsterdam 3 vrachtwagens, in
Zaandam 2 vrachtwagens en
een bestelwagen en in Rotter
dam 1 fruitwagen.
Betsie Rep, stralend achter de
glimmende tofjee-inpakmachine.
Aanvragen voor bezoek aan spe
cialist of tandarts dienen schrif
telijk te geschieden door middel
van een verzoekbriefje in de bus
bij personeelszaken. Mondelinge
verzoeken storen het weik van de
medische dienst en zijn daarom
niet toegestaan.
Bezoek aan huisartsen wordt
slechts bij hoge uitzondering toe
gestaan op zaterdag- of maandag
morgen. Men dient dit dokters
bezoek dus aan te vragen op dins
dag, woensdag, donderdag of vrij-
Op 18 april zal opnieuw komen
Tom Erich en zijn orkest.
Zij brengen een nieuw showpro
gramma waarmee zij op 1 april
starten.
(Zeeland) aankwamen. We slie
pen daar altyd in hetzelfde ho
telletje en reden daar dus naar
toe. De deur was dicht en we bel
den aan. Maar hoe hard we ook
aan die bel trokken, ze deden niet
open. Dat duurde tot er een boer
tje langs kwam, die ons vertelde,
dat alleen de gevel van het hotel
nog overeind stond. De rest was
de vorige dag afgebrand."
Motor en brug.
Beide heren hebben een wens, die
zij ons toevertrouwden. Dat is
voor Beekman een zwaardere mo
tor in zijn vrachtwagen. Hij is
van mening dat zijn DAF-truck te
weinig reserve heeft bij een lading
van 10 ton. En dat is voor Van
den Berg een brede brug over de
Zaan, die niet de helft van de dag
open staat en een tunnel onder het
Noordzeekanaal. „De uren, die ik
voor de sluis in de Zaan en voor
de Hembrugpont verdoe, zijn niet
te tellen".
Zowel Beekman als Van den Berg
zijn volkomen doordrongen van de
grote verantwoordelijkheid die zij
dragen, wanneer zij achter het
stuur van hun auto zitten. Bij bei
den gaat veiligheid voor alles.
Zy weten beiden dat de weg van
een chauffeur niet over rozen gaat
en dat chauffeur-zijn inhoudt:
hard werken, by nacht en bij ontij
op de weg zitten en een ongere
geld bestaan leiden. Maar beiden
zouden hun auto niet willen rui
len voor een plaats achter een
machine.
Bovenstaand opschrift geldt mo
menteel voor de Drupsafdeling.
Het zal een ieder, die langere tijd
niet op de afdeling is geweest, op
vallen dat hier bijzonder veel is
veranderd. Onze directie heeft
moeite noch kosten gespaard om,
alles in het raam van de moderni
sering van de fabriek, dit deel van
het bedrijf tot een modelafdeling
te maken waar het prettig wer
ken is.
De nieuwste kookmachines, drups-
vorminstallatie, koelbanden, tof-
feekook- en inpakmachines staan
hier zeer overzichtelijk opgesteld
Verpakkingsafdeling
kreeg lopende band
De modernisering van ons bedrijf
heeft ook op de verpakkingsafde
ling enkele grondige verbeteringen
gebracht. Voorheen bood de afde
ling met zijn half-automatische
machines en bijbehorende inpak-
tafels en plaktafels een romme
lige indruk.
Het ruimtegebrek begon steeds
nijpender te worden, want voor
ieder piodukt, wat op één van de
machines werd ingepakt, moest
speciale beun worden gezet om
de afgewerkte produkten te ver
voeren.
Per truck werden dan de beunen
naar het magaz:jn gebracht. Dit
was echter eenvoudiger gezegd
dan gedaan. Meestentijds moesten
eerst enkele andere beunen opzij
gereden worden om een doorgang
te maken. Vaak werd dan nog
tegen andere beunen opgereden,
wat weer tot gevolg had dat do
zen en produkten beschadigd wer
den en overgepakt moesten wor
den.
Het spreekt dus vanzelf, dat, toen
eenmaal besloten was, om op deze
afdeling nieuwe machines te plaat
sen, dit niet zonder meer kan ge
beuren, maar ook een oplossing
gezocht moest worden voor het
ruimtegebrek en het transport
naar het magazijn.
Door de veel grotere dagproduktie
van de nieuwe machines, moesten
ook veel meer volle dozen afge
voerd worden.
Per beun bleek dit een onmoge
lijke opgave te worden. Dus als
het kon automatisch transport.
Niet tillen, maar schuiven.
In de lengte van de verpak
kingsafdeling werd een lange
smalle band opgesteld, die
langs alle machines loopt en
uitkomt bij het magazijn. De
meisjes, die de dozen vullen,
behoeven nu niets anders te
doen, dan de gevulde dozen
via een triltafel op de tran
sportband te schuiven en niet
meer steeds de zware dozen
overzetten op een beun.
Zen doos weegt gemiddeld maar
15 kg, maar als men dit gewicht
en worden overgoten door een
prachtige verlichting.
Goed aangebrachte ventilatoren
zorgen dat de afd. kurkdroog
blijft, waardoor, in tegenstelling
tot vroeger, de vloer droog en
schoon blijft. Een mooie lichtge
kleurde verflaag op wanden en
plafond, zorgt voor de algehele
afwerking.
Hou'en zo!
Maar het is vanzelfsprekend dat
deze, aan chef Vinke toevertrouw
de afdeling ook netjes moet biy-
ven. Dit is echter geen probleem
geworden. Opvallend is, hoe ieder
die op deze afdeling werkt, onder
het wakend oog van de chef, poetst
en wrijft om alles glimmend te
houden.
Lenie, Betsie Rep, Dientje, Beppie
en Rientje, en niet te vergeten de
mannen verzorgen alles tot in de
puntjes.
Want inderdaad het devies moet
zijn: wat je niet vuil maakt be
hoef je ook niet schoon te maken.
Meisjes en mannen, mijn compli
ment voor jullie werk.
„Hou'en zo enlaat ie glim
men". J. W. H.
Waar gaan we heen?
Zaterdag 14 april naar „Polly
Perkins", een blijspel opgevoerd
door onze eigen toneelvereniging.
Zaterdag 28 april cabaretavond
o.l.v. Eddy de Valk.
zon vierhonderd keer per dag
over een afstand van enkele me
ters moet verplaatsen en opsta
pelen, dan wordt dat voor een
meisje, ook al is zij nog zo flink,
toch wel een beetje te zwaar.
Aan het eind van de band worden
de dozen mot enkele stroken plak
band dichtgeplakt en door een
paar potige jongens op banden
gezet, welke vervolgens in het
magazijn gereden worden.
Momenteel gebeurt het plakken
van de dozen nog met de hand.
maar in de toekomst is het waar
schijnlijk mogelijk dit ook machi
naal te doen geschieden, wat ech
ter van de verdere ontwikkeling
van deze afdeling zal afhangen.
Voorlopig is er echter al enorm
veel verbeterd. Het werk is veel
lichter geworden voor de meisjes,
het ruimtegebrek verminderd, het
transport vereenvoudigd, een be
tere ventilatie aangebracht en
door de lichte kleuren, waarin
machines en omgeving gehouden
zijn, is de verpakkingsafdeling een
prettige omgeving geworden om
er te werken, zowel voor de meis-
en jongens als voor de chefs. Zo
zeer zelf, dat één van de chefs
een mat en een spiegel heeft aan
gevraagd om by de ingang te
plaatsen, want voeten vegen en
netjes er uit zien, wordt daar het
parool.
Personeelsorgaan van Albert Heijn N.V., Zaandam 13e Jaargang No. 3 - Maart 1956
v^WAUTÈTr
SAH002000025
Flitsen Fabr/Zaan maart 1956
