Edam won piuspluim,
dank zij propere Volendammers
Chef Buyten lijdt honger,
wanneer er veel klanten zijn
Verpakkingsnieuws
uit Amsterdam
Filiaal Wagenweg (Haarlem)
won Piuspluim
Bitterkoekjes hangen Haarlem de keel uit
A H-FLITSEN
Telepaath Jovanni.
Johan van Brugge (22 jaar) werkt
al zeven jaar bij Albert Heijn. Hij
is geen jongen, die vindt, dat hij,
nu hij een goede baan heeft, op
zijn lauweren kan gaan rusten. Hij
behaalde in zijn vrije tijd het mid
denstandsdiploma en blokt nu
Deelneemsters aan de laatste cassièrecursus, die de vorige maand
werd.
Eersi de dijk zien en dan
Jjditmaal was 't het personeel van het [Hiaat te Edam, dat naar Zaandam
kwam om de Piuspluim in ontvangst te nemen. Na a[loop van het o[[iciëlc
gedeelte van het bezoek aan de stad aan de Zaan troffen wij chef Buyten
en zijn vrouw, Nel van Rijn. Alic van Drunen, Piet Buyten, Luit-)an Groot
en Johan van Dansik in Restaurant Formosa te Amsterdam, waar zij voor
het diner gezelliijg met elkaar zaten te praten in gezelschap van de heren
H. K. Engel en H. Valk.
De lieer en mevrouw Buyten wonen nog niet lang in Edam. Twee jaar
geleden kwamen zij uit Haarlem naar dat stille, mooie stadje aan het IJssel-
meer. Chef Buyten is beslist niet van plan zijn hele leven in Edam te slijten.
Voor buitenlanders mag het een aantrekkelijke plaats zijn en een heel mooi
plekje om een dag of wat zoek te brengen, maar dag-in-dag-uit in die rust
en die stilte is niet bepaald ideaal. En dan mist de heer Buyten er de mooie
omgeving van Haarlem, waarin hij gewend was iedere Zondag te wandelen.
Nee, het is noch de omgeving van Edam, noch het vertier daar, die de chef
aan die plaats binden, het is het succes, dat hij in zijn winkel boekt, dat
hem daar vast houdt.
Mevr. Buyten zou ook wel graag
eens naar een andere stad trek-
ken (Den Helder is haar ideaal),
maar zij voelt zich in Edam ook
gelukkig. Helpen in de winkel is
haar hobby.
„Jazegt de chef mopperend,
(maar innerlijk erg trots op zijn
flinke vrouw) „dat helpen berooft
mij van mijn eten. Veel klanten in
de winkel betekent voor mij geen
volledige maaltijden, maar maca
roni of rijst, omdat mijn vrouw
geen tijd heeft om aardappels te
koken en vlees te braden."
De heer en mevr. Buyten hebben
een dochtertje, een meisje van 4
jaar, dat nu al weet wat zij wil
worden: kruidenier.
Nel van Rijn (18 jaar) een van de
twee verkoopsters, moet heel wat
plagebijtj'ës van haar collega's ver
duren. Nel is namelijk erg be
vriend (scharrelt zeggen haar col
lega's) met een Volendammer,
Siem. Hij draagt niet het Volen-
dams costuum, maar heeft wel de
gewoontes, die daar heersen. Nel
kan heel wat vertellen over de
Volendammers, die, zodra zij thuis
komen, hun bovenkleren uittrek
ken en in hun ondergoed aan tafel
gaan, bij ieder kopje thee min
stens 5 koekjes eten en zo gast
vrij zijn dat de AH-jongens, die
de boodschappen rondbrengen,
soms in een uur tijd 11 koppen
koffie moeten drinken en vaak
aan tafel worden genood, wanneer
zij toevallig onder etenstijd hun
boodschappen brengen.
Nel woont in Edam, haar liefheb
berijen zijn handwerken en schoon
maken, want proper zijn ze daar
in die hoek van ons land.
Man met auto.
Alie van Drunen (18 jaar) komt
eveneens uit Edam. Zij zoekt het
niet in Volendam. Zij wacht rus
tig thuis op de man van haar dro
men (die, als het eenigszins kan
een auto moet bezitten). Alie is
dol op dansen en zwemmen. Voor
al de moderne dansen genieten
haar voorkeui'. Wanneer er in de
buurt niet kan worden gedanst,
daxx trekt zij naar Purmerend.
Naar de verhalen van Ali te oor
delen is het wat gezellig in het
Damhotel te Edam.
De Benjamin van het gezelschap
Piet Buyten (15 jaar) is het neef
je van de chef. Hij is een geboi'en
en getogen Edammer en voelt
zich in de winkel al aardig thuis.
Hij is een van de xood-gi'oene
leeuwen, die de naam van Edam
in de voetbalwereld hoog houden.
(Rood-groen zijn de kleuren van
de Edamse Voetbalclub, E.V.C.).
De 18-jarige Luit-Jan Groot komt
uit De Beets. Iedere dag fietst hij
20 km om op zijn werk te komen.
Luit-Jan is een sportsman. Hij
doet aan athletiek (hardlopen), hij
biljart en schaakt. Ook dansen
behoort tot zijn liefhebberijen. Zijn
opex-atie-terrein ligt in Hoorn,
waar volgens zeggen gezellige
dansgelegenheden zijn.
Johan van Dansik (21 jaar) is ge
ïmporteerd uit Haarlem. De ge
boorteplaats van Johan is Am
sterdam, vandaar vertrok hij naar
Haarlem, waar hij al samenwerk
te met chef Buyten. Toen de heer
en mevr. Buyten naar Edam ver-
ti'okken, bleef Johan alleen in
Haarlem. Dat. beviel hem hele
maal niet, want een jaar later
kwam hij ook naar Edam, waar
hij nu bij de familie Buyten in huis
is. Zwemmen is de grote liefheb
berij van Johan.
Hoe hij Edam vindt? Wat ei'g stil
's avonds.
Geen „aardigheidjes".
Ondanks al het gemopper op de
stilte van het stadje, blijkt uit de
vex'halen, dat het er toch wel ple-
ziei'ig kan zijn. Vooi'al in het AH-
filiaal. Wat hebben de personeels
leden niet gelachen bij de verkoop
van de plus-artikelen. Vooral de
boenwas (een van de plus-pi-oduc-
ten) ging er bij de Volendammers
in als koek. De Volendamse vi'ou-
wen boenen n.l. alles wat los en
vast zit. Als het ging, zouden ze
liefst ook de straat met boenwas
insmex'en. Met di'ie bussen tegelijk
vloog de was de deur uit. Volen
dam heeft nog nooit zo geblonken,
als toen boenwas het plus-artikel
van AH voi-mde.
De vei'koop van het cocosbi'ood
liep minder gesmeerd, want wat
men in die streek niet kent, dat
eet of gebruikt men niet. Met
dergelijke „aardigheidjes" hebben
de E- en Volendammers niets op.
Voor jonge, verliefde mensen blijkt
Edam een ideaal woonooi'd te zijn,
want het kan 's avonds op de dijk
langs het IJsselmeer erg gezellig
zijn. Met een variatie op het ge
zegde: „Eerst Napels zien en dan
stei'ven", zeggen ze in Edam:
„Eei'st de dijk zien en dan trou
wen".
Voor de derde maal werd te Am-
JHTef personeel van het A.H.-filiaal aan de Wagenweg te
Haarlem kan geen bitterkoekjes meer zien en geen tomatensoep
met rijst meer ruiken. De blikken aardbeien, kersen en appel
moes hangen alle personeelsleden, van chef Floris tot de kleine
Nico Jenje (Mouse) toe mijlenver de keel uit. Zij verkochten
de afgelopen maand nl. zoveel van deze artikelen dat zij
ruimschoots de Piuspluim in de wacht sleepten. Daar hebben
chef Floris, Toos Kuyper, Thea Rooyers, Johan van Brugge
en Nico Jenje echter hard voor moeten werken. Ook mevr.
Floris leverde haar aandeel in de strijd. Zij at een week lang
oud brood, omdat haar broodtrommel door de bitterkoekjes in
beslag was genomen.
Het uitblijven van het telegram,
met de toezegging van de Pius
pluim hield de gemoederen in het
filiaal Wagenweg danig in bewe
ging-
Vrijdagochtend al vex-wachtte men
de P.T.T.-besteller met het tele
gram.
De gehele dag keek men uit naai'
de gemotoriseerde bx-ievenbestel-
ler. Noch Vrijdag noch Zaterdag
arriveerde hij, tot eindelijk Maan
dagochtend, toen de spanning ten
top was gestegen en alle perso
neelsleden hun neus plat tegen de
ruiten drukten om als eei'ste de
telegrambesteller te ontdekken,
een onaanzienlijk jongetje zijn
fiets tegen de winkelruit plaatste,
onopgemerkt naar binnen stapte,
zijn tas openmaakte en daar een
telegram uithaalde, dat eindelgk,
eindelijk het goede bericht be
vatte.
Met dat telegram kwam ook een
einde aan de vele telefoongespi'ek-
ken, die men voerde met het per
soneel van het filiaal in de Jan
van Goyenstraat in Heemstede.
Lange tijd vormde dit filiaal n.l.
een ernstige concurrent voor de
uiteindelijke winnaai's van de
Piuspluim.
Chef C. S. Floris wei'kt pas tien
maanden in Haarlem als chef. Zijn
jonge vrouw, met wie hij, even
eens tien maanden geleden, trouw
de, hqlpt ijverig mee in de winkel
wanneer het dnik is. In de afde
ling vleeswaren is zij een kei. Voor
haar huwelijk werkte zij in ver
scheidene winkels. Het vak is haar
dus niet vreemd. Naast het werk
in de winkel vindt zij tijd genoeg
voor koken, een van haar lief
hebberijen. Haar bami is volgens
alle personeelsleden voortreffelijk.
Chef Floris knutselt graag. Hij is
erg stex-k in het uit elkaar halen
van allexlei apparaten. Met het
weer in elkaar zetten heeft hij wel
eens moeite. Hij probeert zijn kun
nen graag aan dynamo's van de
fietsen van zijn personeel.
De 16-jarige Toos Kuyper werkt
pas sinds Augustus bij Albert
Heijn. Het bevalt haar goed, Toos,
die in Haarlem woont, was een
jaar op de Modevakschool, zij
voelt zich echter meer aangetrok
ken tot het bex'oep van verkoop
ster. Haar liefhebberijen? Zwem
men, fietsen en uitgaan. Dat laat
ste schijnt volgens de mededelin
gen van haar collega's heel wat
voeten in de aarde te hebben.
Want een dag voor het bewuste
uitgangetje is Toos al zenuwach
tig.
hard op het vakdiploma. Daar
naast vindt hij echter tijd voor
zijn liefhebbex'ijendansen en op
treden tijdens Contactavonden als
goochelaar en telepaath Jovanni.
Johan is de ster op gezellige
avondjes, hij weet steeds iets
nieuws te vinden en past zijn
kunstjes toe op zijn collega's in
de winkel. Het is Johan's wens in
het kruideniex-svak door te gaan.
Thea Rooyers (19 jaar) uit Haar
lem is niet erg mededeelzaam. Zij
houdt veel van toneelspelen, en
zwemt graag. Luistert bij voor
keur naar muziek en vindt dansen
fijn. Over de man van haar dro
men wilde Thea zich niet uitlaten,
hoewel de plagende opmerkingen
van de aanwezigen wezen in de
i'ichting van een musicus.
Benjamin Nico Jenje (17 jaar),
wordt door iedei'een Mouse ge
noemd. Met al drie gi'ote porties
ijs achter zijn kiezen vertelde hij
in Restaurant Formosa (waar hij
alweer achter een x'euze-portie ijs
zat) dat hij is ovei'geplaatst naar
Aerdenhout, dus tegelijkei'tijd zijn
afscheid van het filiaal Wagenweg
vierde. Mouse houdt van fotogi'a-
fei'en, fietsen en plezier maken.
Op de Wagenweg zullen ze het
vrolijke snuit van Nico missen. De
stoeipax'tijen met Johan van Brug
ge behoren voor Mouse tot de da
gelijkse gang van zaken. De grote
Johan kan slechts met inspanning-
van al zijn krachten de wat ex-vlug
ge Nico, die tussen zijn benen
doorkruipt, te pakken krijgen. De
dagelijkse telefoongesprekken, die
Nico met „zijn" Anneke in Bloe-
mendaal voert, zullen ook gemist
worden op de Wagenweg.
Op weg van Zaandam, waar de
Piuspluim werd uitgex-eikt en
waar het gezelschap de bedrijfs-
school bezichtigde, brachten de
Haarlemmers een bezoek aan de
nieuwe A.H.-Supermart te Slo-
termeer, een uitstapje, dat allen
met plezier maakten.
sterdam in het R.A.I.-gebouw de
Nederlandse Vei'pakkingstentoon
stelling gehouden. Het aantal deel-
nemers neemt nog steeds toe en
veel bezoekers van over de gren
zen bezochten deze overzichtelijke
en belangi'ijke tentoonstelling. Een
compliment voor de Nederlandse
industrie en tevens een bewijs van
de belangrijke rol die vei'pakking
in de industi'ie speelt.
Steeds meer artikelen woi'den bij
de bron, dus bij de fabrikant, ver
pakt en zo naar de winkels ge
zonden. Dit spaart op den duur
tijd en geld en versterkt de con-
currentie-positie van onze produc
ten.
Zo zagen wij op de tentoonstel
ling een grote automatische vul-
machine, fabrikaat Holler, waar
mede o.a. producten zoals hagel
slag in zakjes vei'pakt kunnen
worden. De machine vult en sluit
de zak en stempelt op de sluiting
keui'ig netjes de prijs. De aandacht
trok voorts een „vensterzakken"-
machine van de firma Schenk te
Zaandam, waaimede van de rol
zakken met een venster gemaakt
worden. Aan het begin van de ma
chine zagen wij de rol papier en
de rol doox-zichtige viscose folie
(„cellophanevoor het venster,
terwijl aan het einde van de ma
chine de in twee kleuren bedi'ukte
zakken er uit rolden!
verschillende stands toonden
prachtig bedrukte „cellophane
zakken en ook „folynetheen" zak
ken waren er zien. Het bedruk
ken van deze laatste soort zakken
geeft echter technisch nog enige
moeilijkheden.
v/ist U overigens, dat de samen
stelling van folynetheen eigenlijk
dezelfde is als van paraffine Er
iS alleen dit verschil, dat de mole
culen tot lange sterke ketens vei-
enigd zijn, waardoor polynetheen
zo sterk en taai is.
inen ander nieuw product is „Pills-
Pak". Het lijkt wel iets op golf
karton doch is het niet. De „gol
ven" zijn hier n.l. massief en dit
geeft aan het materiaal een grote
veerkracht. Voor de verpakking-
van potten en flessen, zowel als
voor de verpakking van meubels
en koelkasten.
Een aardig inzicht omtrent ver
pakking in voor ons onbekende
streken, gaf de vitrine, waarboven
vermeld stond: „Zo verpakt Ja
pan". Duidelijk is de Amerikaanse
mvloed op de moderne verpakkin
gen waar te nemen, terwijl toch
ook weer waar te nemen is, dat
de Japanner zijn eigen kleuren-
gamma trouw blijft en de voor
keur geeft aan zachte kleuren.
Naast de moderne vei'pakkingen
zien we echter ook weer het voort
bouwen op ti'aditionele grondstof
fen: lakwerk, bamboe, bastvezel.
Ook met deze voor ons vrij primi
tieve grondstoffen weet men
aesthetisch volkomen verantwoor
de verpakkingen te creëren. Van
zelfsprekend lenen deze verpak
kingen zich niet voor machinale
verwerking of voor millioenen op
lagen, maar zij ademen zeer zeker
een verfijnde geest, die wij in ons
moderne, jachtige leven nog maar
zelden tegenkomen.
R. J. SINIA.
