AH'WTSIN Weien A.H.-telefonistes waar de Zilvervloot is? Geld verdienen door met overleg te werken Last met Zaans dialect Sinterklaasviering in Den Haag peper ev\ joui 2 AH-FLITSEN Personeelsorgaan van Albert Heijn N.V. Zaandam 12e Jaargang - No. 1 Landelijke editie Januari 1955 Verantwoordelijk eindredacteur H. K. Engel, Hoofd Personeelszaken Redactie H. Valk en A. B. Fienieg Propaganda C. Govers Verkoop G. J. van Hulzen In- en externe betrekkingen A. H. PilgerOpleiding Aan dit nummer werkten mee: L. J. Creemers Sint-avond Nijmegen Th. A. van Duimen Foto's Mej. A. de Jong Sint-avond Den Haag A. Pasman Paramaribo K. 1 onp Kienavond Haarlem H. de Roode Heropening Bloemendaal J. Rozema Heropening Alkmaar, Langestraat R. J. Sinia Italië J. Woudt Foto Druk: Ramshorst, Wormerveer. Cliché's: Zaanl. Cliché Industrie. In het Novembernummer van Flitsen hebben we reeds een artikeltje ge schreven over de ledige emballage, terwijl we via de weekberichten steeds verzoeken, ledige emballage en retourgoederen goed en met overleg verpakt terug te zenden. Dat deze aandacht voor de afdeling Emballage gegrond is, bewijzen wel de retourzendingen die in vaak hopeloze toestand op Zaandam komen. Dit kost enorm veel geld. We kunnen U honderden voorbeelden noemen van stroppen en breuk, die absoluut voorkomen hadden kunnen worden, indien chef en bediende met overleg te werk waren gegaan. Deze week ontvingen we b.v. een beschuitkïst, vol getast met 50 ledige flessen (liggend). Daar de meeste flessen niet schoon zijn, veel tijd, daar immers in deze kratten weer edammers verzon den worden, ook naar uw filiaa En wat zou U zeggen, wanneer ligt het voor de liand, dat het u scherven in een kaaskrat ont- restant uit de fles in de kist loopt, dekt? indien deze schuin gehouden i Het niet nodig nog meer voor- wordt. Het betrof hier flessen van olie, azijn, 1 monade en zelfs bleek- water. U kunt zich voorstellen, wat dit betekent. Het bl'.k van de beelden op te noemen. I Op de Zaandagen en cursussen op Zaandam maken wij kist moet verwijderd en vernieu.vd pers(sters) steeds attent op d t worden verlies en de narigheid, die door Ledige potten en flessen in kaas- verkeerde behandeling van embailage en retourgoederen ont- kratten ontvangen we nog regel matig. Bijna altijd zijn er meer dere flessen of potten gebroken. Deze kratten moeten bovendien geheel schoongemaakt worden, wat een enorm werk is. Dit moet staat. Nogmaals, schenkt U in het ver volg hieraan uw voile aandacht U verdient hier geld mee, terwijl het voor uw collega's op de fa- echter gebeuren, al kost het zeer briek prettiger werken is. Goedenmorgen, U spreekt met Albert Heijneen ogenblikje, ik verbind U door." En zonder een moment na te denken, draait de telefoniste van A.H., mej. J. van der Lip, een van de 91 interne nummers, die zij stuk voor stuk uit haar hoofd kent. „Hallo, hier is mijnheer die en die voor U, neemt U even over? Ja, hallo, met Albert He.jneen ogenblikje, ik verbind U door." Al 29 jaar lang beantwoordt mej. Van der Lip in het kamertje naast d? ingang van het hoofdkantoor van A.H. in de Westzijde te Zaandam de telefoon, waarop op het ogenblik tien buitenlijnen en 99 binnen lijnen samenkomen. Van 8.30 uur 's ochtends tot 5.30 uur 's avonds ratelt die telefoon, die mej. Van der Lip geen moment rust laat en waaruit af en toe wel eens een door drukte of lang wachten geprik kelde stem klinkt. Och, je krijgt op den duur een huid als een olifant en dat is maar goed ook, anders zouden er geen ce-efonistes meer zijn. Er zijn soms momenten, waarop ik het liefst het hele telefoontoestel door het raam naar buiten zou wil .en gooien om rustig te kunnen uit huilen," vertelde mej. Van der Lip tussen twee telefoontjes door. De tweede telefoniste, mej. E. van Scherpenzeel uit Driehuis, die al b.jna twee jaar bij mej. Van dei- Lip helpt, weet daarover mee te praten. Toch zou zij voor geen geld terug willen naar een kan toorbaantje. Zij houdt evenals de eerste te.efoniste van haar werk. „Alleen dit, je moet niet te ner veus zijn en steeds opgewekt, iets wat 's Maandagsochtends niet al tijd meevalt." Twee baantjes. Toen mej. Van der Lip 29 jaar geleden als jongste bediende b'j Albert Heijn in dienst kwam, was zij tegelijk telefoniste en typiste Dat kon gemakkelijk, want in da telefooncentrale, waar nu tien buitenlijnen samenkomen, kwa men er toen twee. „Tijdens een van de eerste dagen dat ik zo van de M.U.L.O. op kan toor kwam, moest ik een gesprek voor mijnheer Gerrit Heijn door geven en dat deed ik verkeerd. enkele goede uitzonderingen daar gelaten) de meeste noten op hun zang. Vroeger was het werken beslist gezelliger en door de betrekkelijke rust, die er heerste, minder ver moeiend." Dat is een heel verhaal, dat mej. Van der Lip achter elkaar heeft kunnen afsteken, maar bij de laat ste zin ratelt haar telefoon al weer. Gelukkig is er even niemand aan het loket (dat door mej. Van Scherpenseel wordt bediend) en kan de wachtlijst met nummers, die nog moeten worden aange vraagd, even wachten. Dus steekt de tweede telefoniste haar ver haal af: „Waar ik in het begin de meeste moeite mee had Met de taal, om dat ik niet uit de Zaanstreek kom." (Voor de niet Zaanse le zers even dit: Zaankanters maken er een gewoonte van de ui als eu uit te spreken). „Wanneer iemand Reus dus eigenlijk Ruis) aan vroeg, zat ik naarstig naar de naam Reus in het telefoonboek te zoeken. In plaats van naar Kluiver zocht ik naar Kleuver." Grapjassen. Wie dag-in-dag-uit achter een te- 'efoontoestel zit, verdeelt al snel de mensen in categorieën. De voornaamste zijn de grapjassen, de langdradige mannen of vrou wen en de ,,naar-de-directeur- verzonnen en klaargemaakt. Grote mensen zijn in wezen grote kinderen en toen de verschillende leden van het A.H.-gezin aan de bel van de chefswoning trokken, klopten de harten toch wel een beetje anders dan gewoon. Direct al, nadat iedereen knus ge zeten was, opperde de chef deze bijeenkomsten voortaan elke maand te houden, maar dan niet om elkaar cadeautjes te geven, i maar om over het werk te praten. Na deze inleiding toonde de vrouw van de chef haar goede huisvrou- welijke kwaliteiten, door een kop heerlijke chocolade te serveren. Hierna volgde het hoogtepunt van de avond. De surprises kwamen ts voorschijn en onder veel gelach kreeg ieder zijn beurt en zijn deel. Om de door deze inspanningen uit geput geraakte bezoekers weer wat op kracht te brengen volgde hierna hoe kan het anders een rondje A.H.-koffie. Helaas werd ook hieruit niet ge noeg moed geput om afzonderlijk of zelfs maar gezamenlijk een liedje te kwelen. Desniettemin was het een zeer ge slaagd „onderonsje", waaraan zelfs door de drie uit bed gekomen zoons des huizes werd meegeno ten. Een avondje om over na te kaar ten en te hopen, dat het nog eens zover zal komen, dat alle A.H - werkers elkaar regelmatig in feeststemming zullen ontmoeten. Zo tegen feestdagen zijn de men- derlmg te gaan vieren en elkaar Tussen twee haakjes st. Nicolaas, Een knagende onrust heeft zich van ons meester gemaakt, sindt wij Het Parool van 18 December gelezen hebben. Altijd grijpen wij het allereerst naar Pa Simpelman. Wij hebben waardering voor hem, waarschijnlijk omdat wij zelf ook een simpel man zijn. Wat wij graag wilden weten was, wat er op de buiken van die groetende heren geschreven staat. A.H. konden wij lezen, maar verder Wij hebben Wim van Wieringen niet durven opbellen. Misschien heeft hij helemaal geen Albert Heijn bedoeld en dat zou een grote teleurstelling zijn. sen altijd meer geneigd elkander met surprises te bedenken. nog wel hartelijk bedankt voor hartelijkheid te betonen, dan nor- Waar dit plannetje spontaan was he£ gebruikelijke pakket" hoor; rmul nncrptrrniun was Pf WP.inip" tiid maal. Toen 5 December dan ook nader- opgekomen was er weinig tijd voor voorbereiding en werden in de, ontstond de idee dit feest on- allerijl de nodige aardigheidjes ook dat was weer voor elkaar. A. DE JONG. De gouden stemmen van Albert Heijn, zoals zij er in werkelijkheid uitzien. Nogal boos kwam hij daama bin nen om te vragen wie er aan de telefoon zat. 's Avonds thuis heb ik bij mijn vader uitgehuild, maar dat was ook de enige keer." Mej. Van der Lip heeft vanuit haar telefoonpost heel wat zien veranderen in d-e 29 jaar. „Eigen lijk is het niet de zaak, die de grote verandering onderging maar de mensen," vindt zij. „Vroeger had men de tijd en wachtte men rustig op een gesprek, er was tijd voor een gezellig praatje, er be stond een groot persoonlijk contact lussen het personeel onderling. Er werd niet gesnauwd, wanneer alle lijnen bezet waren. Nu is iedereen even ongeduldig, alles moet direct gebeuren, men is nerveus, gespannen. Het beste merk je dat aan de jonge lui, die hier pas zijn, die hebben vaak vragers". De eerste categorie komt steevast met het mopje: Oh, spreek ik met Albert Heijn, waar is dan de zilvervloot?" Of „Kan ik Boffie even spreken?" Met de langdradigen maken de telefonistes korte metten, omdat dat niet anders kan, wanneer de telefoon rinkelt. De laatste cate gorie is zeer groot. Mej. Van Scherpenseel vertelt er zo over: „Wij verbinden natuurlijk niet ie dereen, die naar de directeur vraagt, direct door met een van de directieleden. Dat kan niet, want je staat er soms verstomd van waarover de mensen de direc tie te spreken vragen. Vaak zijn het sollicitanten, die niet precies weten wat ze willen. Als ik dan eindelijk weet dat het om een sol licitatie gaat, probeer ik er achter te komen op wat voor betrekking ze uit zijn. Dat weten ze dan meestal niet. Och, geeft U me maar een chef, krijg je dan te horen. Ja, maar welke chef? Wilt U in de verkoop of wilt U in de fabriek? Och, dat kan me niet veel schelen, geef me maar ie mand. En dan maar opgewekt blij ven, terwijl die telefoon doorratelt en beslist niet gaan snauwen." Oh, juffrouw Jansen, U komt zeker weer voor opslag Welke afdeling? Om een foto van deze jon gens te maken is het nodig een sluitersnelheid van l/500e te nemen. Zelfbediening De altijd vrolijke, altijd aardige telefonistes, „the girls with the golden voices" (een onbekende stuurde mej. Van der Lip eens een kaart met dit opschrift) hebben behalve veel plezier in haar werk een paar wensen. „Wij zouden zo graag willen, dat de dames en heren niet een nummer aanvra gen en dan weglopen, zodat wij ze door het hele gebouw moeten zoeken. En dan een groter ver trekje voor ons, maar dat is toe komstmuziek, op het ogenblik passen we hier nog net in." Maa ik U mijn man voor stellen, mevrouw Willemse

Personeelsbladen | 1955 | | pagina 2