266
’S LANDS GROOTSTE
KLEINTJES LETTEN
In de strijd tegen de verzakelijking van de jaren
zestig bedacht Albert Heijn in 1975 een nieuwe
formule: de shops-in-the-shop die uiterst gezelli
ge namen droegen.
seerd, volgde in 1979 een
tisch, maar ‘Buz’ werd door de klanten van meet af aan omarmd. Het zou aan een
geruisloze opmars beginnen, óók met betrekking tot allerlei droge waren als macaro
ni, snoep en broodjes.
leggen? Ahlqvist kende in zijn geboorte
land het vreedzame tafereel dat in som
mige winkels de klanten zelf hun
groenten en fruit mochten uitzoeken en
inpakken. Was hiervoor een vorm te
bedenken die in een stedelijke supermarkt
in Nederland hanteerbaar zou zijn?
Men moest eerst weten welke
produkten volgens dit systeem konden
worden aangeboden en welke niet. Het
had geen zin mensen met bulkartikelen
als aardappelen en sinaasappelen te laten
sjouwen; alleen kleinere artikelen die in
kwaliteit konden verschillen, kwamen in
aanmerking. En dan moest er een weeg
schaal komen, waarop klanten hun selec
tie makkelijk konden aangeven: een
toetsenbord met afbeeldingen van groen
ten en fruit leek de beste oplossing. Nadat
het systeem aldus was geprofessionali-
proefopstelling. Vakkringen toonden zich uitermate scep-
In 1977 publiceerde de Canadese hoogleraar Douglas J. Tigert een rapport met de
dreigende titel: The coming crisis for Albert Heijn in the Netherlands. Tigert voorspel
de dat de discounters Albert Heijn het leven zeer zuur zouden gaan maken en sloot
zelfs niet uit dat het bedrijf net zo’n traumatische operatie als a&p moest ondergaan,
die zich aan het begin van de jaren zeventig gedwongen had gezien 1200 van zijn
3600 winkels af te stoten.51
Het opmerkelijke was dat Ahold in haar jaarverslag over 1977 juist meende
vast te kunnen stellen dat het publiek zich begon af te keren van discount. De uiter
lijke tekens wezen daarnaar. Alle vroegere discounters hadden inmiddels hun win
kels verfraaid; de enige principiële discounter was nog het Duitse Aldi, dat in 1975 in
KRUIDENIER GAAT OP DE
