243 De eerste keer dat ik Monique als mijn levensgezellin presenteerde, was bij de verlening van een eredoctoraat aan de Universiteit Nij- stamt af van de beroemde Baron van Münchhausen en Monique heeft dezelfde capaciteit om zich aan haar eigen haren uit een moe ras te trekken. Waar ik van nature positief ben, weet zij zich telkens daartoe op te werken. Ze is een overlever. Maar ze is veel meer. Ze ziet er net zo goed uit als Herma. Ze heeft dezelfde liefde voor die ren als Loes, al rijdt ze geen paard, en ze is net zo sophisticated als Olga. Daarbij heeft ze ook nog de smaak en het gevoel voor gezel ligheid van mijn moeder. Toen ik haar ontmoette was Monique 18, ik 39, wat voor haar een te groot leeftijdsverschil was. Bovendien was ik getrouwd. Zij trad in het huwelijk met een Engelsman, die overigens mijn leeftijd had, en vertrok naar Herefordshire, waar ze twee dochters kreeg, Mela nie en J.J., die ook op 29 februari is geboren. Ik bezocht haar altijd als ik in dat deel van Engeland kwam en omgekeerd bezocht zij mij in Nederland. Ze was een uitstekende vriendin (als een van de weinigen condoleerde ze mij met het verlies van Gerrit Jan). Alleen kon Olga haar niet zetten, wat begrijpelijk is, want Olga was in wezen onzeker en Monique wist precies wie ze was. Toch was Monique niet iemand om jaloers op te worden, want haar eerste huwelijk was snel op de klippen gelopen en een tweede huwelijk, ook met een Engelsman, had inmiddels het echtscheidingsstadium bereikt. En dan was het uitgerekend Olga die voorspelde dat ik met Monique zou trouwen! Ik heb een paar maanden in De Wiltzangk gezeten en belde toen Monique in Engeland op. We waren beiden geen kinderen meer en hadden genoeg rotervaringen achter de rug om ons niet halsover kop in een nieuw avontuur te storten. Maar als ik terugdenk aan ons eerste gezamenlijke weekend in Londen, dan weet ik dat het pleit daar al was beslist. Het was geweldig, zonder meer. Ik wil Monique niet met mijn vorige echtgenotes vergelijken, maar ik mag, vind ik, wel zeggen dat zij de warmste en aanhankelijkste van allemaal is. Zelfs zij, die nog jong genoemd mag worden, had iets van: dat ik dit op mijn leeftijd nog mag meemaken.

Albert Heijn - De memoires van een optimist | 1997 | | pagina 261