beschouwd als een losmakingsproces, waarbij onverkwikkelijkhe
den niet te vermijden zijn. Ik bezit nog steeds Ahold-aandelen en ik
hoop en geloof dat we elkaar weer normaal in de ogen kunnen kij
ken.
Kort na mijn vertrek bij Ahold werd Olga ziek. Ze had al eens
geklaagd over pijn in haar buik, maar vanwege alle festiviteiten -
we hadden ook nog een afscheidstournee door Amerika gemaakt,
samen met mijn zoon Ab en zijn vrouw Margreet - wilde ze de tijd
niet nemen om een de dokter te raadplegen. In het Rotterdamse
Dijkzigtziekenhuis kreeg ze een maand later te horen dat ze darm
kanker had. Ze werd geopereerd, alles leek goed te gaan, totdat haar
vijf maanden later werd meegedeeld dat er uitzaaiingen waren en
dat het ziekenhuis niets meer voor haar kon doen. Ze was nog geen
vijftig en al opgegeven! Je bent in eerste instantie te verbouwereerd
om de consequentie daarvan te doorgronden.
Shakespeare schreef: “Nothing is or isn’t, thinking makes it.” Wij
meenden gewoon door te kunnen gaan met het leven dat we in ons
hoofd hadden. We kochten op Curasao een appartement in aan
bouw bij Avila Beach. Curasao was de thuisbasis van mijn oude
vriend Toffie Hofland, die vlak na de oorlog uit de Zaanstreek was
vertrokken en het Zaanse dialect nog in onvervalste vorm sprak.
(“Zalle -me?” vroeg hij eens aan een diner, en ik was de enige die
begreep dat hij het niet over de zalm had die op ons bord lag, maar
voorstelde: “Zullen we beginnen?”) Toffie Hofland was heel aardig
voor ons, iedereen was heel aardig voor ons op Curasao, maar het
appartement kwam niet op tijd klaar; we hebben er nooit gezeten.
Kanker is niet een normale ziekte maar een vonnis. Als je griep
hebt, word je ziek en dan denk je: O ja, ik heb griep. Bij kanker weet
je meestal eerder dat je ziek bent dan dat je je ziek voelt. De ziekte
neemt geleidelijk bezit van je en je kunt een tijd blijven hopen dat
het vonnis niet zal worden uitgevoerd.
Olga bleef lang rustig. Als juriste was zij heel zakelijk, maar ze
240
