Nadat twee dagen lang met behulp van speurhonden en een heli kopter in de duinen bij Bloemendaal naar Gerrit Jan was gezocht, werden de media over zijn verdwijning ingelicht. De dag daarop kwamen minstens tien claims voor ontvoeringen binnen, waarvan slechts eentje vóór de publiciteit was gepost. Gerrit Jan, was aldus de anonieme afzender, in verzekerde bewaring gesteld en maakte het goed. De ontvoerders zeiden erbij dat zij geen voorpagina nieuws wensten en dat het verstandiger was de politie er niet bij te betrekken (twee redenen om de informatiestop in te stellen). Als bevestiging dat wij hun brief hadden ontvangen vroegen de ontvoerders ons een mini-advertentie in de dagbladen te plaatsen met de tekst: “Johan. Heb je mij gisteren in de trein niet willen zien? Maria.” Wij wilden direct tot zaken komen en redigeerden daarom de tekst tot: “Johan. Graag zie ik je in de trein, maar hoe herken ik je? Maria.” Prompt werd ons een brief gestuurd met daarin de sleutels van de Audi en een cassettebandje met de stem van Gerrit Jan, die neutraal vaststelde dat hij was ontvoerd. We hadden nu zekerheid en dat leek heel wat. Het was wel merkwaar dig dat de ontvoerders wéér vroegen om de tekst: “Johan. Heb je mij gisteren in de trein niet willen zien? Maria.” Hadden ze onze advertentie niet gelezen of hielden zij vast aan hun eigen regie? In onze haast schreven we: “Johan. Ik herkende je stem in de trein. We moeten praten. Maria.” In een derde brief herhaalden de ontvoer ders dat hun oorspronkelijke tekst diende te worden geplaatst, waaraan wij gehoor gaven, zij het met de toevoeging: “We moeten praten.” In een volgende brief formuleerden de ontvoerders hun eisen voor de vrijlating van Gerrit Jan: 8,4 miljoen gulden aan bankbil jetten in diverse valuta en coupures, te verdelen over twaalf bun dels, en voor een even groot bedrag aan de duurste diamanten die er zijn, de zogenaamde D-zuivere. Ahold had ons al laten weten het losgeld voor haar rekening te nemen, maar het bleek dat het min stens een half jaar zou vergen om de D-zuivere diamanten te verga- 210

Albert Heijn - De memoires van een optimist | 1997 | | pagina 228