bestookte vanuit het c b l en de Raad voor het Filiaal- en Groot winkelbedrijf. In een toespraak voor de Bankgirocentrale heb ik gezegd dat er in de afgelopen decennia in de bankwereld niets ver anderd was behalve de kleur van de bankbiljetten en de cheques. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde, maar het was wel zo. Ik vroeg bij president Duisenberg van de Nederlandsche Bank belet om hem te bezweren: “Doe er wat aan, want de banken in Neder land lopen jaren achter.” Maar Duisenberg antwoordde dat dat zijn taak niet was en hij begon ronduit te grinniken toen ik aankondig- de dat wij als winkeliers zelf een elektronisch betalingssysteem zouden opzetten als de banken niet meewerkten. De doorbraak in deze kwestie werd uiteindelijk verzorgd door oud-Nijenrodiaan Wim Kok, op dat moment minister van Finan ciën. Kok riep in een formele brief op tot topoverleg tussen banken en de detailhandel als voornaamste gebruiker. Dat was wat, want de banken bezaten niet eens een orgaan waarmee wij om de tafel konden gaan zitten. Wij moesten hun uitleggen hoe wij dat hadden geregeld en daaruit kwam de Nederlandse Vereniging van Banken voort. Voor die Vereniging en andere fora heb ik hele monologen gehouden over de noodzaak dat de banken naar ons zouden luiste ren. Ik gebruikte het voorbeeld van de streepjescode en van de colomoduuls, waarin de detailhandel het initiatief heeft genomen. Na lang praten zouden de banken in 1990 met hun Beanet komen, dat echter direct dreigde te verzanden omdat de tarieven veel te hoog waren gesteld. Albert Heijn, in de persoon van Hille Bosma, zou mij daarbij nog een onaangename verrassing bezorgen. Bin nen het cbl en de Raad voor het Filiaal- en Grootwinkelbedrijf was afgesproken dat bij deze tariefstelling, die eenzijdig was gedic teerd, niemand in zee zou gaan met Beanet. En wie zou zich daar niets van aantrekken? Uitgerekend Albert Heijn, dat eigen afspra ken met Beanet maakte, zonder dat ik of de andere leden van de raad van bestuur van Ahold er iets van af wisten. Bij alles wat ik voor externe organisaties deed had ik voor veel mensen twee pet ten op, maar blijkbaar hadden sommige mensen bij Ahold voor mij twee petten op. 191

Albert Heijn - De memoires van een optimist | 1997 | | pagina 209