185 verleners een gewone toon moesten aanslaan. We moesten boven dien als organisatie meer smoel krijgen. De Raad bestond destijds uit een bundeling van branchevereni gingen, die allemaal een eigen onderkomen hadden. De Raad zelf zetelde in Amsterdam, dus behoorlijk ver verwijderd van het poli tieke centrum. Samen met de begaafde secretaris van de Raad, mr. Miel de Mooij, een uitstekend tekstschrijver, heb ik geijverd voor verhuizing naar een pand in Den Haag, waar ook alle vereni- gingssecretariaten moesten komen zitten. Die verhuizing was gere geld in 1986, maar de centralisering van de secretariaten gaf een hoop gedonder. Wie hier het felst tegen gekant was, was nota bene de Vereniging van Grootbedrijven in de Levensmiddelenhandel, waarvan ikzelf voorzitter was geweest. Dirk van den Broek wrong zich in allerlei bochten om verdere integratie te voorkomen. Ik weet niet of hij wraak op mij wilde nemen of op de non-food- sector, waarvoor een verklaarde volksjongen als hij toch een beetje schrik had. Op zeker ogenblik wist hij zijn toenmalige voorzitter, Krijn Dorsman van Albert Heijn, overigens een uitstekende kracht, voor zijn karretje te spannen. Tijdens een vergadering in hotel Oudaan in Utrecht zou de Vereniging ten langen leste aan kondigen dat ze bij de Raad introk. We hadden dat van tevoren besproken, want onverwachte discussies zijn in dit circuit niet gebruikelijk. Net voordat de vergadering begon, kreeg ik te horen dat er toch weer verzet was gerezen. Ik wachtte Krijn Dorsman bij de lift op en toen hij mij inderdaad meedeelde dat de Vereniging nog geen beslissing had genomen, ontplofte ik. Ik ben werkelijk zelden zo kwaad geworden. Vloekend en tierend verliet ik het hotel: mijn eigen achterban had me verraden. De Vereniging van Grootbedrijven in de Levensmiddelenhandel zou pas in 1990 bij de Raad intrekken. Hiermee hadden alle groot bedrijven in de detailhandel dezelfde thuisbasis gekregen, maar dat was niet genoeg. Ook de Nederlandse detailhandel als geheel moest een stem krijgen. De Nederlandse industrie heeft van ouds her een sterke lobby gehad en dat geldt helemaal voor het groene front, dat op Europese schaal iets ongehoords voor elkaar heeft gekregen: onze boeren krijgen een zelfde behandeling als het

Albert Heijn - De memoires van een optimist | 1997 | | pagina 203