de lift knikte hij met een klein glimlachje naar bekenden maar hij zei nooit in het algemeen ‘goeiemorgen’ zoals ik. Hij heeft het ook jarenlang tegen ondergeschikten gehad over ‘meneer, mijn broer’ als hij over mij sprak. Gerrit Jan vond dat hij een voorbeeld moest stellen. Hij was zeer punctueel en ordelijk en had een fenomenale dossierkennis: als hij thuiskwam liep hij vaak direct door naar zijn studeerkamer. Toch was hij allesbehalve saai. Hij was huiselijk ingesteld en had artistieke talenten. Tijdens vergaderingen zat hij meestal constructietekeningen te maken; hij vertelde me ooit dat hij architect zou zijn geworden als het familiebedrijf er niet was geweest. Ook deed hij graag woordspelletjes (zijn secretaresse Elly schreef hij aan met ‘L.I.’) en was hij een liefhebber van moppen, althans na vijven. Dan leerde je ineens een andere Gerrit Jan ken nen, wat ook gebeurde als hij achter een piano plaatsnam en bluesy jazz speelde. Daarin was hij werkelijk virtuoos. Hoewel hijzelf geen liefhebber van sociale evenementen was, had zijn vrouw Hank er lol in om regelmatig fraaie feesten te geven, en altijd kwam dan het ogenblik dat wij Gerrit Jan vroegen iets te spelen, zodat wij om hem heen konden staan en meezingen. De brede lach die daarbij op zijn gezicht verscheen, zie ik nog voor me. Maar ik zie zoveel momenten van hem voor me. Sinds de keer dat ik hem in de bol derkar de zee in getrokken heb, waarmee de genezing van zijn dauwworm begon, waren wij onafscheidelijk geworden. Hoe naar verliep daarentegen het contact met oom Gerrit! Mijn oom had zelf al ingezien dat de Vami Ijsfabriek niet kon worden gehandhaafd. Dit bedrijf was na een serie slechte zomers diep in de rode cijfers geraakt en de straatverkoop van ijsjes van vijf en tien cent kon onmogelijk een geldstroom ten goede teweegbrengen. Op i mei 1962 deden we de Vami over aan Unilever, die als fabrikant zijn marges kan verdelen en dus meer geduld had. Maar tegen de verkoop van Patria en Sterovita verzette oom Gerrit zich uitdruk kelijk. Zijn argument was dat we daarmee aan risicospreiding deden, hoewel juist bleek dat we het risico naar ons toe hadden gehaald. Om de kwestie te objectiveren haalde ik op aanraden van Van Meer het adviesbureau McKinsey erbij, dat pas een kantoor in 107

Albert Heijn - De memoires van een optimist | 1997 | | pagina 109