Heel even, in eeri
wanen we ons w€^ np
Elba. Met wappenipfle
haren op een
".''.r.r.r r /'VV
Marleen Oosterhuis (44) en Ilse Oldenburger
(46) vertrokken als jonge meiden samen met
nauwelijks een cent op zak naar het Italiaanse
eiland Elba. Het beetje geld dat ze hadden,
ging grotendeels op aan de 'pasta nera' die ze
aten in het plaatselijke restaurant.
'We zijn al ons hele leven vriendin-
nen,' vertelt Ilse. 'Toen ik negentien was en
Marleen zeventien mochten we voor het
eerst samen, zonder ouders, op vakantie.'
Marleen lacht: 'Best bijzonder. En ik weet
ook niet of ik er zo blij ntee zou zijn als mijn
dochters nu hetzelfde zouden uitspoken als wij
toen. Want we verplaatsten ons op het eiland
het liefst liftend achterop bij de plaatselijke
motorrijders, met onze haren wapperend in
de wind!'
'We leefden die zomer van pasta nera, een pasta
met zeevruchten, die we in het plaatselijke res
taurant aten. Praktisch ons hele vakantiebudget
ging eraan op, zo lekker vonden we het,' zegt
Ilse.'Daardoor hielden we nauwelijks geld over
voor andere maaltijden,' vult Marleen aan.
'Gelukkig hadden we in onze rugzak pakken
lange vingers uit Nederland meegenomen.
Die doopten we, voor onze tent, in een glaasje
rode wijn.'
Het afgelopen jaar gingen Ilse en Marleen weer
samen op vakantie. Dit keer zonder rugzak,
maar met mannen en kinderen. Marleen:
'In plaats van 'meisjes-met-wapperende-haren'
zijn we nu 'moeders-met-drukke-banen' gewor-
den.' Het werd dus een heel ander soort vakan
tie. 'Zittend voor onze tent lange vingers in
rode wijn dopen, is er niet meer bij.
Tegenwoordig drinken we ons glas gewoon op
een terras," aldus Marleen.
De pasta nera daarentegen is een echte klas-
sieker geworden. Ilse: 'Dat eten we nog steeds
graag samen. Sonrs in een restaurant, soms bij
elkaar thuis. Het gerecht ziet er geweldig uit,
terwijl het toch heel makkelijk te maken is. En
het allerfijnst van deze pasta is dat we ons in
een flits, heel even maar, weer op Elba wanen.
Met wapperende haren achter op een motor!'
