De voordear staat open,
maar er staat
nieMand bij de dear
Carry Slee
opa dit in zijn hoofd haalt. Karin is coch al zo
verdrietig.
De beren spelen verder. Papa beer pakt zijn
koffer en sjokt weg. Mama beer gaat voor haar
hoi zitten. Ze huilt en huilt. Er gaan drie dagen
voorbij en dan komt papa beer aanlopen. Hij
klopt aan.
'Korn nraar binnen,' zegt mama beer. 'Als je
nooit rneer zo stom doet, ben ik niet rneer
boos op je.'
'Jammer genoeg is het maar een toneelstuk,'
zegt oma met een zucht.
Ineens wordt er gebeld. Iedereen zit meteen
rechtop.
Karin kan niet zien wie er buiten staat, want de
gordijnen zijn dicht. Ze krijgt een kleur.
Opa en oma kijken elkaar aan.
'Dat is papa!' roept Anne. 'Hij rnoet sleetje
rijden.' Ze wil naar de deur rennen, maar Tom
houdt haar vast.
Karin loopt naar de deur. Ze zien dat ze nog
gauw haar haren goed doet en in de spiegel in
de gang haar lippen bijwerkt. Ze doet de deur
open en...
In plaats van dat Chris voor de deur staat,
wordt er een ijstaart gebracht.
De kinderen kijken vol spanning naar mama.
Mama is altijd dol op ijstaart, maar nu blijkbaar
niet. 'Een ijstaart,' zegt ze teleurgesteld en ze
loopt met de taart de keuken in.
Als Tom om de hoek gluurt, ziet hij haar hui-
len. Hij knikt naar opa.
Opa pakt zijn mobiel en stuurt een berichtje.
'Mam, konr nou zitten,' roepen Tom en Eva.
'Het toneelstuk gaat verder.'
Met tegenzin komt Karin de kamer in.
'Fijn dat we weer bij elkaar zijn, he," zeggen
papa en mama beer. 'Zullen we een ijstaart
bestellen om het te vieren?'
Papa beer belt naar de ijswinkel. 'De ijstaart
komt eraan,' zegt hij dan.
'We hebben toch al een ijstaart,' zegt oma.
'Krijgen we er dan nog een?'
Ze heeft het nog niet gezegd, of de bel gaat.
Karin loopt weer naar de deur. Jammer genoeg
sluit ze de kamerdeur achter zich, nu kunnen
ze niks zien.
Het is helemaal stil in de gang. Tom loopt op
zijn tenen naar de deur. Dan zet hij de deur
op een kier. Ze horen niks, maar ze zien ook
niks.
De kinderen sluipen de gang in. De voordeur
staat open, maar er staat niemand bij de deur.
'Genade!' horen ze papa roepen.
Als ze naar buiten gluren, zien ze papa met
een hoofd vol sneeuw. Mama stopt een hand
sneeuw in zijn nek.
'Genade!' roept papa weer, maar hij lacht er wel
bij en mama ook.
Papa wil mama vastpakken, die hard wegrent.
Ze wil naar binnen vluchten, maar de kinderen
doen gauw de deur dicht. Ze rennen naar de
kamer.
Als ze tussen de gordijnen door de tuin in glu
ren, zien ze dat papa mama mpepert.
'Ze lijken wel twee sneeuwpoppen,' zegt Eva
giechelend.
Mama probeert lost te kornen, maar papa trekt
haar naar zich toe. Hij kijkt haar aan en dan
kust hij mama.
Vol spanning wachten de kinderen af wat er
gaat gebeuren. Als mama maar niet kwaad
wordt.
Maar ze slaat een arm om papa heen. En dan
kust ze hem terug.
Anne begint te juichen.
'Zo te zien heb ik die berenpakken niet voor
niks gemaakt,' zegt oma.
'En wij ons toneelstuk niet," zeggen Tom en
Carry Slee (Amsterdam, 1949) is van
oorsprong dramadocent. Voor haar
dochters Nadja (1979) en Masja (1981)
bedacht ze verhalen over Keetje
Karnemelk. Nadja en Masja vonden
die verhalen zo leuk, dat Carry Slee
besloot ze naar het tijdschrift Bobo
te sturen. Daarin werden ze gepubli-
ceerd. In 1989 verscheen haar eerste
kinderboek, over de tweeling Rik en
Roosje. Inmiddels is Carry Slee fulltime
auteur en zijn er rneer dan vijftig boe-
ken van haar verschenen.
Carry Slee schrijft voor kinderen van
alle leeftijden. In haar boeken schuwt
ze moeilijke onderwerpen als pesten,
homoseksualiteit en scheiden niet.
Bekende titels zijn: Spijt, Verdriet
met mayonaise, Kappen en Meester
Paardenpoep. De verfilming van haar
boek Afblijven was dit najaar in de
bioscoop te zien. Carry Slee heeft
ook drie romans voor volwassenen
geschreven: Moederkruid, Dochter van
Eva en De Toegift.
